Orthan

Elf spojrzał na krasnoluda, jeśli ten miał rację i owi szczuroludzie naprawdę ich obserwowali to lepiej było mieć się na baczności. Oczywiści nie należało zaniechać obserwacji otoczenia, bystre elfi oczy na pewno lepiej poradzą sobie z wypatrzeniem podstępnego wroga niż ludzkie czy krasnoludzkie - nie mówiąc że ludzie słynęli z swej ignorancji względem wielu faktów i samej wiedzy.

 

__________________
''Zima to nieprzyjemny czas dla jeży, dlatego idziemy spać''

Avitto

 

Fyrskar

Nikt poza Elharem nie uwierzył chyba krasnoludowi w opowieści o szczuroludziach. On w sumie też zaczął się zastanawiać, czy opowieści pobratymców były prawdą. W większości opowiadano je przy kominkach, w piwiarniach i domach, a gawędziarzami byli staruszkowie oraz podpici akurat weterani. Z każdą kolejną opowieścią popadali w przesadę i, no cóż, wiele w nich było z dreszczowca opowiadanego dzieciom na dobranoc.

W trzewiach ziemi było z drugiej strony od cholery i jeszcze trochę najprzeróżniejszego paskudztwa, więc może i trochę człekokształtnych, wielkich szczurów się znalazło. Były grzyby zmienione w zębate stwory, najprzeróżniejszego kształtu trolle i dziwne istoty dotknięte wszechobecnym chaosem. Czy byłoby w tym więc coś dziwnego?

W każdym razie para nieludzi miała oko na ulicę. I nagle, jakby przewidzieli przyszłość, coś wychynęło zza rogu, niemal bezszelestnie. Zbili się w sobie, szybkim gestem i szeptem ostrzegli towarzyszy przez niebezpieczeństwem.

W nagłym geście wszyscy sięgnęli do broni - noży, pałek u niektórych nawet dłuższej broni... a Lithalhil, wściekły po nieudanej próbie wytropienia kupca, popatrzył na nich zdziwiony.



Ludo uparcie próbował dosłyszeć choć urywek z prowadzonej zapewne we wnętrzu rozmowy, szło mu jednak słabo. Dobrze wybrał okno - pierwsze po lewo od drzwi - okiennice były jednak, jak wspomniano wcześniej, grube, porządne, a na dodatek zasunięte sztabami z żelaza. Szmer był rozmową - ale o czym mówili, stwierdzić nie mógł.

No, chyba, żeby rozchylił jakoś okiennicę. Tylko jak to zrobić po cichu i niezauważenie? Na pewno wpuściłoby do pomieszczenia odrobinę nikłego światła poranka - chyba, żeby jego źródło - słońce - zasłonić. W każdym razie, niełatwa sprawa.




Dietrich wiercił się na krześle, aż w końcu wstał. Bassani obrzucił go uważnym spojrzeniem, ale nic na to nie powiedział.
Drzwi pozostały niedomknięte, nic jednak więcej powiedzieć o nich nie mógł. Nic się przy nich nie działo, a zza nich nawet dźwięku nie było słychać. Powinno go to uspokoić, ale nadal był poddenerwowany.


- Niestety, to niemożliwe. Według obowiązujących rozporządzeń świątyi Vereny i rady prawniczej Nuln, przy wypłaceniu pieniędzy konieczna jest obecność wymienionej osoby - Hemma ze swoich konfliktów z prawem wyniosła niemal prawniczą wiedzę - i była niestety pewna, że Bassani nie kłamie. - Za wyjątkiem oczywiście sytuacji, gdy ta osoba nie żyje, bądź pozbawiona jest pełnej świadomości. Wtedy jego prawny spadkobierca, bądź najbliższy członek rodziny może stawić się na jego miejscu. Ale może będę w stanie jakoś pomóc?

 

Aiko

Hemma przygryzła wargę. Było źle... Nie miała ochoty mówić Bassaniemu, że Gurt nie żyje. Zerknęła na Dietricha, zastanawiając się co ten wyrabia. Co by nie mówić nie miała w tym miejscu, z jego strony, dużo wsparcia.

Westchnęła. No dobra. Najwyżej będzie się zastanawiać jak stąd wyjść by reszta jej nie zabiła.

- Więc, dla przykładu. Co by było gdyby Pan Hager, nie był w stanie, odebrać od Pana swoich pieniędzy?

 

Anvan

Dietrich czuł dziwne zaniepokojenie, nie potrafił tego wyjaśnić. Nic nie słyszał za drzwiami, choć nie mógł mieć pewności, że nikogo tam nie ma, zwłaszcza, że wszelkie szmery i inne dźwięki mogła zagłuszyć rozmowa. A może to były tylko urojenia wywołane zmęczeniem i kacem? Niezależnie jaka była prawda szuler nie miał wpływu na nią, więc skupił się na rozmowie.

Ta zaś nie przebiegała tak jakby sobie tego życzyli. Mimo starań Hemmy, Bassani nie chciał się dogadać, zasłaniając się prawem.
- Panie Bassani sam pan wie, w życiu bywa różnie. Dlatego zadam pytanie, czysto akademickie rozważania. Gdyby Pan Hager nie był w stanie, z różnych powodów, stawić się tu po pieniądze, to co wtedy?- Dietrich uznał, że Hemma lepiej będzie wiedzieć jak rozwiązać tę sprawę i postanowił ją wesprzeć, a nie próbować ją rozwiązać po swojemu.

 

Avitto

 

Fyrskar

Obejście kantoru jako takie było niewykonalne - kamienice były zbite gęsto, a po prawo od strony ulicy kamienica Bassaniego była oddzielona od sąsiedniej tylko kolorem tynku wstawionymi okiennicami. No i stanem budynku - nie wyglądało na to, że w tym drugim ktokolwiek mieszkał, może poza szczurami i moszczącym się pod dachem ptactwem.

Z lewej strony natomiast była ciasna uliczka. Człowiek miałby niełatwe zadanie z wygodnym wciśnięciem się w nią, Ludo szczęśliwie jednak człowiekiem nie był. Oparł się o ścianę, nie chcąc zasłonić kompletnie i tak mizernego źródła światła. Poza plączącymi we włosy pajęczynami i brudem nic tam nie było, tylko kilka połamanych skrzyni na końcu - a przynajmniej zdawało mu się, że tak było. Bez nienaturalnego źródła światła chyba nie da rady stwierdzić nic więcej.




- Pan Hager? No cóż, pewnie tak jak powiedziałem - stwierdził bankier. - Odebrać za niego pieniądze musiałby najbliższy krewny, albo prawny spadkobierca. Krewny... wnuk? Coś napomknął, że ma wnuka. Nie słyszałem o innych członkach jego rodziny, ale z drugiej strony z bagna go nie wyciągnęli, nawet jeśli jego wygląd na to wskazuje. Miał córkę, ale... ona nie żyje. Coś mu się stało, że pytacie?

 

Aiko

Hemma zerknęła na Dietricha. Wnuk... gdzie oni do cholery znajdą tego wnuka. I przede wszystkim czy warto. Hager płacił dobrze, ale nie była pewna czy jest to gra warta świeczki, skoro leżał teraz martwy w rynsztoku. Powróciła wzrokiem do Bassaniego i uśmiechnęła się.

- Pan Hager nie stawił się w umówionym miejscu, by przekazać nam pieniądze. Chcemy sprawdzić jakie mamy możliwości uzyskania należnej nam kwoty... - Udała, że się nad czymś zastanawia po czym niby lekko się zaniepokoiła i zmieszała. - Czy wie Pan, gdzie moglibyśmy ewentualnie znaleźć Pana Hagera? Pewnie doszło do jakiegoś nieporozumienia i bez problemu je wyjaśnimy. - W myślach dopowiedziała: I może znajdziemy tam jego wnuka.

 

Fyrskar

- Nie mam pojęcia, gdzie możecie go znaleźć - stwierdził po chwili bankier. Wstał od biurka, strzepnąwszy wcześniej niewidzialny - a może po prostu nieistniejący - kurz z siedziska. - Mam w każdym razie łódź, barkę. Jeśli z nim pracowaliście, to pewnie wiecie, gdzie jest.

Otworzył przez podżegaczką i jej towarzyszem drzwi. Za nimi nikogo, ani niczego nie było. Tylko meble, trochę kurzu i pajęczyn w kątach. Dietrich odetchnął jakby z ulgą, ale wciąż nie był pewny, czy w domu Tileańczyka nie było kogoś jeszcze. Gospodarz otworzył kolejne drzwi, wejściowe.

- Jeśli będziecie mieli do mnie sprawę, zapraszam oczywiście - rzucił na pożegnanie.

 

Aiko

Hemma uśmiechnęła się do bankiera, to że nic od niego nie wyciągnęli, nie oznaczało że dobre relacje z nim będą nieprzydatne.
- Z pewnością skorzystamy. Dziękujemy za pomoc.

Gdy tylko opuścili lokal i zamknęły się za nimi drzwi. Hemma podeszła do reszty i przekazała co usłyszała. Nie było tego dużo, ale jedno było pewne. Jeśli chcieli mieć forsę, musieli znaleźć wnuka Hagera.