Okazało się, że zgodnie z zasadami, służba - miast się bawić - pracowała. Ale trudno było nie zauważyć podobieństwa zmutowanych służących do wiszących na ścianach portretów. Albo więc ktoś przejął zamek i zdegradował właścicieli do roli służby, albo też (co było bardziej prawdopodobne) panowie na Wittgenstein hojnie siali swym nasieniem na prawo i lewo, a swe nieślubne potomstwo zatrudniali na zamku, łącząc w ten sposób przyjemne z pożytecznym.

Ubicie służących, choć na pierwszy rzut oka rozsądne, zdało się Axelowi czynem przedwczesnym. Coś jednak z nimi trzeba było zrobić.

- Zwiążmy ich, żeby nie podnieśli alarmu - zaproponował cicho. - A potem odwiedzimy kuchnię i pójdziemy dalej. Gdzie znajdziemy baronową? Albo baronównę Margritte? Nie tak dawno dostaliśmy zaproszenie na obiad, z którego wtedy nie zdołaliśmy skorzystać.

Służba wyglądała nad wyraz podobnie do panów na zamku. To nie mógł być przypadek. Czy byli to kuzyni czy bękarty spłodzone ze służbą... to niestety było nieistotne. Istotne było to, że skoro nie byli tu przymusowo, jak służący z zewnętrznego zamku to raczej nie będą chcieli pomóc bandzie awanturników wdzierającej się do zamku. A przynajmniej nie celowo i nie świadomie.

- Jam jest Etelhard von Attre, miałem przyjemność poznać pannę Magritte na jednej z jej przejażdżek. Zaprosiła mnie na obiad, ale przez ten tumult w niskim zamku plany się chyba zmieniły. Strażnicy sobie poradzili, a kapitan zasugerował byśmy przyszli tutaj. Skierujcie nas do głównego hallu lub komnat dziennych - zagadywał szlachcic, dając reszcie czas na działanie.

Kolejnych dwóch mutantów w kuchni? Nawet nie trzeba było ich pytać, informacje same spływały do nich. Leonard, stojąc w progu tego pomieszczenia trzymał rękę za plecami, na rękojeści sztyletu, i co rusz oglądał się do tyłu, czy nie idą tu wspomniani Grunia i Boris. Był też ciekaw czy wiadomość o zaproszeniu do tego zamku była jedynie blefem ze strony nowych kompanów, czy może prawdą. Ponieważ jednak nikt nie zadawał spaczonym służącym pytań, Geldmann miał nadzieję, że zaraz wezmą się za wyłączenie ich z gry. Nie chciał zostawiać za sobą oddziału mutantów, który mógłby później zostać wezwany na pomoc przez ich panów. Na razie czekał na rozwój wydarzeń.

- U-ha! – wrzasnął ucieszony walcogłowy, kiedy w końcu jego wysiłki zostały zwieńczone sukcesem. Podeszwa została oderwana od cholewy.
- No widzisz, Cassimir. Udało się . Mówiłam, że Ci się uda – kozionoga dziewczyna zwróciła swoją uwagę na szewca, uśmiechając się do niego uroczo. Natomiast Tadeusz podejrzliwie wpatrywał się w intruzów, trzecią ręką drapiąc się w czoło. Im dłużej się drapał, tym jego wyraz twarzy stawał się radośniejszy. Ostatecznie na pokrytej niedbałym zarostem facjacie pojawił się uśmiech, a dwie z trzech rąk pstryknęły palcami.

- Myślę, że stary Laurenz, majordom będzie w stanie Wam pomóc szanowni panowie – powiedział w końcu i skierował się w stronę rogu pomieszczenia. Z otworu w suficie wystawała ozdobna, jednak zupełnie wyblakła materiałowa pętla, mająca z pewnością takie samo zastosowanie, jak instalacja ze starym jeńcem w strażnicy. – Pozwólcie, że go przywołam. Ze względu na swój podeszły wiek, przez większość czasu śpi u siebie na górze. Jednak jego doświadczenie w sprawach protokołu i zawiłościach etykiety jest bezcenne. Czasem bywa męczący, ale trzeba mu to wybaczyć. Jest bardzo, bardzo stary.

Różne są sposoby uzyskiwania informacji - od rozmowy, przez przekupstwo po tortury.
W tym przypadku wystarczyły słowa Lothara i służba zareagowała tak, jak powinna.

- Dobre maniery nakazują skorzystać z tej propozycji - zasugerował Axel.

Kwestią otwartą pozostało to, czy za chwilę poderżną służącym gardła, czy też - jako że "mutant też człowiek" - pozwolą im pożyć nieco dłużej.

Lothar grał znudzonego szlachcica najlepiej jak potrafił. Nie było to trudne. Był szlachcicem i nudził się w oczekiwaniu na starego sługę. W międzyczasie obejrzał sobie pomieszczenie, podpytał co lubi lady, czy ktoś się stara o jej rękę, zapytał też czy ma ona może braci lub siostry... ot, takie plotki, typowe dla szlachcica, który ocenia swoje szanse.

Dobre maniery? Leonard aż zazgrzytał zębami. Przebywanie w pokoju pełnym mutantów budziło jego wściekłość. Czy mieli tu czekać, aż stracą przewagę liczebną, a któryś z kolei stwór w końcu zacznie się zastanawiać, co nieproszeni goście obwieszeni bronią robią w zamku i ogłosi alarm?

Wszedł do pomieszczenia. Przecisnął się na drugi jego koniec siadając na szczycie długiego stołu. Stąd miał dobry widok na wszystkich i przede wszystkim blokował służącym drogę do dzwonka.

- Pozwolicie, że spocznę? – Też postanowił ciągnąć tę maskaradę. – Zmęczonym po podróży. Któż to ten Ulfhednar, o którym rzekliście? Pewnie kolejny gość zaproszony przez Panią?

To ostatnie słowo ledwo przeszło mu przez gardło.

Na górze rozbrzmiał dzwonek. Zwyczajny, co napawało pewną dozą optymizmu. W oczekiwaniu na starego majordoma, awanturnicy wdali się w pogawędkę z Tadeuszem i Kunegundą, bo tak na imię miała zmutowana służka. Cassimir poza nieartykułowanymi dźwiękami i okrzykami nie mówił nic.

W zamku obecnie prym wiodła Margritte von Wittgenstein, czyli ta osoba, którą widzieli we wsi. Co ciekawe, oboje jej rodzice, Ingrid de domo Aretthaus-Knauff i Ludwig baron von Wittgenstein, żyli i mieli się co najmniej dobrze, mimo że stracili już zainteresowanie losami baronii i wycofali się do swoich enklaw w zamku. Baronowa spełniała się, zajmując swoimi ulubieńcami – kotami, a baron kilka lat temu zamknął się w wieży, tej bez okien aby poświęcić się komponowaniu muzyki. Był jeszcze najmłodszy brat lady Margritte, Kurt. Ale wedle słów Kunegundy był zdziwaczałym młodzieńcem, mającym nietypowe hobby – namiętnie wypychał zwierzęta. Średni z rodzeństwa, Gotthard wyjechał z Wittgensteinu i osiadł w Middenheim, gdzie ponoć piastował jakąś bardzo poważną funkcję.

Pytana o absztyfikantów baronówny, Kunegunda zaśmiała się perliście. – No wiecie, Panie von Attre… O takie rzeczy pytać… No byli… Ale żaden nie przypadł do gustu Pani… Nie ma Panienka szczęścia w miłości…
- Głupoty gadasz, Kunia – wszedł jej w słowo Tadeusz. – Pan von Frauheim uciekł jak zobaczył biedę we wsi, bo myślał, że jak w koligacje z Wittgensteinami wejdzie, to i bogaty się stanie. Baronowi von Ruttendorst serce stanęło, gdy zapoznał się z rodziną, ale co się dziwić. Stary grzyb był, to serce miał wysłużone. Bretończyk de Treuville chyba tylko po to przyjechał, żeby z murów w nurty Reiku skoczyć, a ten ostatni w nocy zniknął bez śladu. To pewnie oszust był, co skarbu szukał i pewnie w lochach go Sladrag zdybał.
- Ach, Ty wszystkiemu umiesz romantyczności odjąć – zasmuciła się służka. – Ale Pan tu o Ulfhednara pyta. Wielki to i możny Pan. A może i on o rękę Pani przyjechał się starać? Piękna by z nich para była – westchnęła Kunegunda, składając ręce. – Ten jego przyboczny jeno we mnie strach wzbudza. Ach, ciarki mnie przechodzą jak patrzę na jego muskularne ciało, te groźne oczy co mu spod rogów błyskają…

- Na cóż mnie starego, wołaliście? – rozległo się od drzwi i ukróciło paplaninę służki. W drzwiach stał zgarbiony, całkowicie łysy, odziany w niesamowicie wyblakłą, połataną liberię mężczyzna. Jego pomarszczona, żółtawa skóra pokryta była niezliczonymi starczymi plamami. Zapadnięte wargi wskazywały na kompletny brak uzębienia. W oczodół wciśnięty miał kryształowy monokl. Lewą rękę miał wciśniętą głęboko w kieszeń surduta. Gdy szedł cały jakoś tak przechylał się na lewo. – Cóż to za ważkie sprawy wymagają obecności Laurenza?
- Von Attre? Nie znam – oznajmił, kiedy Tadeusz wyjaśnił powód zawezwania go. – Zaprowadź gości do wielkiego hallu i powiedz służbie, żeby ich zakwaterowała w gościnnych. Pani z pewnością ich przyjmie później… - odwrócił się i pokuśtykał w kierunku kuchni. – Idę spać… I było mnie po to budzić…

- Ale… - powiedział tylko Tadeusz i machnął z rezygnacją ręką. Odwrócił się do awanturników. – Państwo pozwolą za mną.