Margritte von Wittgenstein. Ingrid. Ludwig. Kurt. Gotthard.

Pięć osób, które należało odnaleźć i zabić. Wiedział już, gdzie może znaleźć dwóch z nich. Geldmann, który przybył tu po zemstę, wstał i poszedł za innymi. Miał nadzieję, że parę pytań o pozostałych Wittgensteinów sprawi, iż zmutowany służący zdradzi miejsce ich pobytu.

Kunegunda pożegnała awanturników miłym słowem, a Tadeusz poprowadził do wyjścia. Znaleźli się na mokrym podwórzu. Do głównego holu mieli kilka kroków.

- Dobrzy Ci nasi żołnierze. Radę dali, prawda? – sługa skinął głową w kierunku uchylonej bramy. – Wyście, widać że też brali w potyczce udział. Powiedzcie Panowie, ciężko było? Komu do głowy wpadło, żeby na Wittgenstein niezdobyty się zasadzać? Przecie to szaleństwo…

- Sladrag to ogr – wyszeptał Tadeusz z bojaźnią, kiedy przyszło odpowiadać na pytania gości. – Wielgaśny jak góra i żarłoczny straszliwie. Pewnym jest, że to on Teodora Thyssena zeżarł. Pewnie nawet jedna kość się nie ostała. A to Wy znacie medicusa Russeaux? On też zaloty do Panienki czyni, ale zbyt wysokie progi. Częsty to gość u nas, ale wiecie, obcokrajowiec i parweniusz…

- Ten Ulfhednar to wielki wojownik. Aż dziwne, że na pomoc zamkowym nie poszedł. Cały czas w zbroi łazi i skórą wilka się okrywa. Z pewnością poznacie go, gdyż w gościnnych pokojach zakwaterowany. Od kilku dni jest u nas z tym swoim byczym przybocznym – Tadeusz się zaśmiał. W tym momencie znaleźli się przy wielkich wrotach do głównego budynku. Dębowe, solidne i zaopatrzone w brązowe kołatki w kształcie demonich głów. Aż strach było pomyśleć, czy owe głowy były tylko wyrzeźbione, czy… Tadeusz nacisnął klamkę i uchylił jedno skrzydło.

- Wejdźcie, proszę – usłużnie się usunął, aby przepuścić gości. – Zaraz ktoś powinien się zjawić. Ja tymczasem wrócę do swoich obowiązków…

Czy pełniący rolę przewodnika Tadeusz miał dobre zamiary, czy też próbował wprowadzić ich w pułapkę - trudno było orzec. No ale rzeczą jasną było, iż ktoś powinien zrobić pierwszy krok i nie wywoływać wahaniem niepewności u służącego, który mógłby zacząć coś podejrzewać.
Axel już miał przekroczyć próg gdy uświadomił sobie, iż prawdziwym despektem dla szlachetnie urodzonego Etelharda, gdyby ktoś się wepchnął przed niego, a on, szlachcic, nie mógłby przejść przez drzwi jako pierwszy.

- Pan przodem, wasza łaskawość - powiedział do Lothara.

Zmutowani służący mieli przeżyć, przynajmniej na razie. Geldmann nie był szczęśliwy z tego powodu, ale nie chciał działać wbrew planom pozostałych. Zastanawiał się jednak nad słowami lokaja prowadzącego ich do głównej części zamku. Podpuszczał ich czy spaczenie sięgało już jego mózgu powodując ogłupienie?

- Taaak, jako goście baronowej nie mogliśmy przecież odmówić pomocy gospodarzom w tak ciężkiej chwili...

Do budynku wszedł jako ostatni, zerkając na sługę przy drzwiach i próbując wyczuć jego zamiary.

Lothar znał wiele sytuacji gdy niżej urodzeni wchodzili przed szlachtą. Zwłaszcza kiedy w grę wchodziła pułapka. Od testera potraw, który próbował kęsa na okoliczność trucizn, przez herolda wychodzącego do tłumu po zwiadowcę idącego przed swym panem w lesie. Ale jak mawiają - noblesse oblige - uśmiechnął się więc do kompanów uznając żart za tynfa wart i wyprostował się dumnie.
Szlachcic wszedł więc godnym krokiem do środka, na pozór jedynie dla wrażenia trzymając dłoń na gałce kończącej rękojeść miecza.

Lothar, a za nim pozostali przekroczyli wrota budynku. Za drzwiami nikt się nie czaił. W ogóle olbrzymie, wysoko sklepione pomieszczenie było puste. Jego centralną część zajmował długi stół, na którym znajdowały się resztki obfitego obiadu. Wzdłuż ścian wisiały przydymione latarnie oświetlające portrety w bogato zdobionych ramach. Dokładnie na wprost od wejścia, na przeciwległej ścianie, po prawej i lewej stronie znajdowały się schody wiodące na podłużną galerię, z której można było przejść do dalszych pomieszczeń zamku. Na galerii stało czterech zakutych w ozdobne, płytowe zbroje rycerzy, ale pozostawali nieruchomi i w ogóle nie zwrócili uwagi na wchodzących gości. Nad nimi na ścianach zawieszono stare, wyblakłe wojskowe sztandary. Pod galerią znajdowały się trzecie, węższe schody wiodące w dół, prawdopodobnie do podziemi zamku.

Podłoga wykonana była z solidnych, dębowych desek i już dawno czasy jej świetności minęły. Kiedyś z pewnością wypolerowana na wysoki połysk, teraz była zakurzona, porysowana i pokryta tłustymi plamami. Większość z potraw na stole zdążyła już spleśnieć i zepsuć się, podobnie jak pozostawione na talerzach resztki. Niedopite wino w karafach i pucharach pokrywał kożuch pleśni. Wokół stołu w nieładzie stało kilkanaście krzeseł. Tylko na końcu stołu ktoś w miarę dbał o porządek. Odsunął nieświeże potrawy, a puste talerze i kielichy odstawił na schludny stosik.

W olbrzymim kominie po prawej stronie pomieszczenia niemrawo palił się ogień, jakby od dłuższego czasu nikt nie dorzucił drew z znajdującego się obok stosu. Na tej samej ścianie co palenisko znajdowały się też nieduże drzwi prowadzące pewnie do kuchni i pomieszczeń służby, w których wcześniej awanturnicy rozmawiali z Kunegundą, Laurenzem i Tadeuszem.