Smród i zepsucie. Stary posiłek na stole jakby reprezentował wszystko, co złe w tym zamku i jego mieszkańcach. Geldmann rozglądał się, próbując wypatrzeć ślady możliwej pułapki założonej na nich i zapamiętać układ pomieszczeń.

- Musimy znaleźć wszystkich Wittgensteinów – szeptem zwrócił się do pozostałych. – Inni nie interesują mnie tak bardzo albo w ogóle. Kiedy będą nas prowadzić do naszych pokoi, spróbujmy się dowiedzieć, gdzie są komnaty tych diabłów.

Nie wiedzieć czemu, Leonard poszedł do kominka, z ułożonego stosu drewna wybrał kilka kawałków i wrzucił je do przygasającego ognia.

Axel przez moment rozglądał się po pomieszczeniu, po czym powiedział z wyraźnym niesmakiem:

- Oni chyba nie pamiętają o takim drobiazgu jak sprzątanie ze stołu. Przynajmniej w większości wypadków... - Pokręcił głową. - Nie sądzę, by siadanie do posiłku w tym zamku było dobrym pomysłem.

Obszedł stół chcąc sprawdzić, ile osób miało wątpliwą przyjemność jeść tu ostatnimi czasy.

- Ktoś miał po nas przyjść, prawda? - przypomniał słowa Tadeusza. - Poczekamy, a potem poprosimy o to, by nas zaprowadził do jaśnie państwa.

Długą chwilę czekali na kogoś ze służby, kto zjawi się, aby zaprowadzić ich do komnat gościnnych lub aby przedstawić ich, jako nowych gości na zamku baronowej lub baronesie, bo Ludwig, jak już zdążyli się dowiedzieć rezydował gdzie indziej. Gdy tak oczekiwali na służbę, Leonard na powrót rozpalił w kominie i ciepłe płomienie szybko zaczęły ogrzewać okolicę paleniska. Berni z ciekawości zaglądnął za drzwi obok kominka. Za drzwiami znajdował się częściowo zadaszony taras, z którego można było przejść do kuchni. Rozciągał się stąd szeroki widok na znajdujące się w dole lasy i wzgórza, którymi pokryta była baronia Wittgensteinu, teraz skąpana w deszczu i rozświetlana błyskami piorunów. Poza trzema wygodnymi, drewnianymi leżakami, z których można było podziwiać widoki znajdowały się tu także… cztery ule, wyrzeźbione na kształt pękatych, khazadzich sylwetek. Dochodziło z nich buczenie.

Wewnątrz Lothar umilał sobie oczekiwanie spacerując wzdłuż ścian i patrząc na portrety von Wittgensteinów. Zauważył pewną prawidłowość. Sportretowani na starych obrazach władcy baronii byli normalni, odziani w bogate szaty i emanujący aurą zdrowia, pewności siebie i potęgi starożytnego imperialnego rodu. Te nowsze, od około początku XXV stulecia były inne, mroczniejsze i niepokojące, a Wittgensteinowie na nich tracili pozytywne cechy, byli bardziej karykaturalni i zdeformowani. Im bliżej współczesności, tym było gorzej. Lothar przyłapał się na tym, że ukradkiem zerka za siebie, na minięte już obrazy, w obawie, czy nie czają się na niego… A z obrazami działo się coś dziwnego. Przysiągłby, że Wielmożna Pani Ludmilla Claudia gdy ją mijał miała w ręce wachlarz… który teraz leżał nieopodal jednego z krzeseł… A Konrad-Gunther patrzył w stronę wejścia, mimo że przed chwilą jego twarz zwrócona była na schody…

Axel, wciąż przy drzwiach, gotowy do walki, spodziewający się zasadzki w tym dziwacznym miejscu poczuł delikatne drżenie. Tak jakby zamek wibrował. Trwało krótką chwilę, ustało, a potem znów się powtórzyło. A potem znowu – wibracje, przerwa, wibracje. Niespodziewanie, co poczuli już wszyscy zamek zatrząsł się. Zadzwoniło szkło, obrazy drgnęły a sztandary zafalowały. I wszystko ustało.

- Ekhem – chrząknął ktoś, kto pojawił się na balkonie. – Ekhem… Witam Pańssssstwa… Sssssanownych Gości… na zamku Wittgenssssstein… - ów ktoś był odziany w liberię rodową i miał pewne problemy z mówieniem. Wynikały one z faktu, że jego głowa nie była zbyt ludzka. Bardziej gadzia, kojarząca się z wężem lub jaszczurką. Sługa-mutant zszedł po schodach i ukłonił się w pas. – Już prowadzę do pokoi… Ekhem… Czy jakieś bagaże mają Pańsssstwo ze ssssobą? Prosssssę ze mną…

Przeklęte miejsce. Przeklęty zamek i przeklęci jego mieszkańcy, śmiejący się w twarz bogom całym swoim istnieniem. Geldmann grzał się przy kominku wyciągając dłonie w stronę płomieniu i rozcierając zziębnięte palce. Ściągnął z głowy mokry, skórzany kaptur, gdy usłyszał syczący głos kolejnego mutanta. Z ledwością powstrzymał się od wyciągnięcia broni. Zebrał swoje rzeczy i odgrywając dalej rolę członka orszaku szlachcica poczekał, aż pierwszy ruszy imć Essing.

- Sługo, gdzie jest komnata panicza Kurta? – spytał po wejściu na schody. – Jestem zapalonym myśliwym, a słyszałem, że jego kolekcja trofeów jest imponująca.

Pozwolił potem prowadzić się do pokoi gościnnych, miał nadzieję ustalić tam plan działań z pozostałymi.

Drżenie, kolejne, jeszcze jedno... a potem następne, na tyle silne, że zadzwoniły nawet szyby w oknach.
Ku rozczarowaniu jednak Axela zamek nie zawalił się, oszczędzając im przy okazji pracy. A gdyby wszystko runęło, to - być - ich mała gromadka zdołałaby się wydostać, jako że do wyjścia było dość blisko. No ale skoro nie zawaliło się samo z siebie, to trzeba było się nieco przyłożyć. Najpierw jednak wypadało pozbyć się gospodarzy, szlachetnie urodzonych Wittgensteinów. O możliwość spotkania z nimi powinien jednak poprosić Lothar, a nie jakiś chudopachołek...

- Idziemy? - spytał cicho pozostałych.

Pod bacznym okiem spoglądających na nich z obrazów von Wittgensteinów, a przynajmniej pod wrażeniem, że są obserwowani, awanturnicy przeszli przez zaniedbaną salę, w kierunku schodów na których czekał zmutowany sługa. Ten nie miał rysów podobnych do władców baronii, gdyż zbytnio z twarzy przypominał gada. Od strony znajdującego się na środku zejścia w dół, dobiegał nieprzyjemny aromat pleśni, smrodu niemytych ciał i odchodów. Kiedy weszli na schody, aż się wzdrygnęli. Stopnie pod stopami zamiast skrzypieć, wydały odgłos niczym jęk bólu. W towarzystwie postękiwań i syknięć z bólu, weszli na galerię. Teraz mogli przyjrzeć się znajdującym się tam czterem zbrojnym. Stali nadal nieruchomo, z podniesionymi wizjerami pełnych hełmów. Zbroje były zaniedbane, jak wszystko wokół, jednak nie były tylko zbrojami. Wewnątrz znajdowali się ludzie! Ich skóra była gładka, o woskowym połysku i bladym, niezdrowym odcieniu, a oczy wyglądały jak szklane paciorki. Tylko czemu, gdy nie patrzyło się na nich, to zdawało się, że wodzą tymi oczami za gośćmi, tak samo jak robiły to obrazy.

Służący zasyczał coś, czego śmiałkowie nie zrozumieli i skierował się do sklepionego łukiem przejścia wiodącego do wnętrza zamku. – Tu sssnajduje ssssię pokój Panicza Kurta, o którego sssssssssanowny Pan pytał – wskazał na jedne z trzech drzwi zlokalizowanych na przeciwległej ścianie. Na środku znajdowały się kolejne schody w górę. – Tu obok jesssssst pokój musssssyczny – pokazał na drugie drzwi i potem na trzecie. – A tu toaleta, gdybyssssssssssscie potrzebowali.

Weszli na schody, które nie jęczały pod stopami, ale za to z góry, z piętra dobiegły ledwo słyszalne szepty. Im bliżej końca schodów byli, tym głosy stawały się wyraźniejsze. „Już są… już są prawie na górze”.
- Dwa pokoje sssssssssą zajęte – wysyczał prowadzący służący, zupełnie ignorując głosy. – Rosssssssslokuję Wassssss w possssssosssssssssstałych dwóch. Na piętrze ssssssą też komnaty baronowej Ingrid i baronesssssssy Margritte, ale nie ssssssssssssądzę by miały terassssssssss czasssssssssss Wassssssssss przyjąć.