- Margritte jako jedyna wychodziła z zamku. Reguły taktyki wymagają wyeliminowania jej w pierwszej kolejności - zgodził się Lothar. Nie żeby wiedział wiele o taktyce, ale wydawała mu się najbardziej aktywna i jako jedyna miała kontakt z żołnierzami. Śmierci sługi nie skomentował. Co prawda Imperator wyraźnie zakazał zabijania mutantów za samo bycie mutantami, ale ten prowadził ich w pułapkę, co wyczerpywało znamiona wrogich działań. A samoobrona była dopuszczalna.

Zamek Wittgensteinów zdawał się żyć, jakby esencja Chaosu przenikała go na wskroś i ożywiała martwe rzeczy. Nic nie było tu normalne, takie jak powinno być. Zmutowani służący, obrazy, które zdawały się ich obserwować, jęczące schody, tajemnicze szepty...

Geldmann czekał, aż znajdą się sami, by ustalić kolejne cele i działania grupy. Gdy Zingger pokazał gestem co chce zrobić syczącemu lokajowi, pokręcił gwałtownie głową, ale było już za późno. Mężczyzna wbił nóż w zmutowane ciało, szczęśliwie na tyle sprawnie, by ofiara nie wydała dźwięku. Klamka zapadła.

- Za szybko... Nie wiemy, które komnaty należą do tych dwóch dziwek. Pewnie drzwi będą wyglądały na bogatsze. – Leonard rozejrzał się po korytarzu. – Zawsze możemy zacząć od Kurta, skoro wiemy dokładnie gdzie jest.

Ta odrobina hałasu, która towarzyszyła nagłemu zgonowi wężowatego służącego zupełnie nie wpłynęła na to, co działo się na piętrze, na które prowadziły schody. Nikt stamtąd nie przyszedł, nie wychylił się by sprawdzić, co się dzieje poniżej. Szeptanie było nadal słyszalne. Słychać było kilka różnych głosów.

- Już prawie są… Ale czemu nie wchodzą?
- Pewnie się boją. Ot co.
- No popatrzcie państwo, zabili Wilfredzia. Oj. Oj.
- Ach nieładnie, ciosem w plecy. Jacy niehonorowi. I do tego tchórze.
- Chciałbym mieć taki kapelusz…

Kilka stopni w górę schody kończyły się otoczone ozdobną, dębową barierką otaczającą z trzech stron otwór w podłodze. Na wprost schodów były drzwi. Na tej samej ścianie znajdowały się inne, identyczne drzwi. W sumie było ich pięć. Żeby zobaczyć pozostałą część piętra trzeba było zaryzykować i wejść wyżej, tak aby głowa osoby, która by się na to zdecydowała znalazła się powyżej poziomu podłogi.

Ktoś był na górze i na nich czekał - to było jasne i oczywiste.
Przyjaciel czy wróg? Tu też raczej nie powinno być wątpliwości, wszak nie byli w domu uciech, gdzie chętne panienki z rozłożonymi ramionami czekały na gości.

Axel spojrzał na zbroje, ciekaw, czy śmierć służącego skłoni je do jakiegoś działania, a potem sprawdził szybko, czy proch nie zamókł i czy broń nadaje się do użytku.
A jeśli wszystko było w porządku, to pozostawało czekać na wynik Zinggerowego eksperymentu.

Leonard po raz kolejny pokazał na drzwi komnaty Kurta Wittgensteina, ale Bernhardt przejął inicjatywę. Geldmann westchnął i z dłonią na rękojeści miecza czekał na wynik działań Zinggera. Nie wiedzieć czemu szepty nie budziły w nim podejrzeń. Może to jakaś diabelska sztuczka, może te głosy dobiegały z kolejnych obrazów albo pancerzy albo... A nawet jeśli to były realne istoty, to i tak nie zareagowały agresywnie, choć wiedziały o zabiciu lokaja.

On jednak przybył tu po zemstę, i gdy wiedział już, gdzie jest jego cel, a w zasadzie jeden z nich, nie mógł się powstrzymać przed zerkaniem na jego drzwi. Zrobił krok w dół, gotów ściągnąć kuszę z pleców i wejść do komnaty Kurta.

Axel odwrócił się, oczekując że znajdujące się niżej zbroje, a raczej zamknięci w nich ludzie zdecydują się na podjęcie jakichś kroków przeciwko mordercom wężoczłeka. Nic jednak się nie stało i zbroje nadal tkwiły na swoich miejscach, na galeryjce nad wielką salą. W związku z tym Mayer spokojnie sprawdził broń. Mimo wszechobecnej na zewnątrz wilgoci, proch był dobrze zabezpieczony. Axel podsypał na panewkę, upchał pakuły i załadował kulę. Broń była gotowa do strzału.

Zatknięty na mieczu kapelusz Zinggera powędrował w górę, między barierki. Bernhardt przez chwilę nim dyndał na prawo i lewo, oczekując reakcji. Nic jednak się nie stało. Spodziewany atak na przynętę nie nastąpił.
- O! To ten kapelusz – szepnął jeden głos.
- Ewidentnie się boją – dodał drugi.
- Spryciarze – zaśmiał się trzeci.
- No kiedy oni tu wejdą? – niecierpliwił się czwarty. W związku z zaistniałymi okolicznościami, Berni zatknął na powrót kapelusz na głowę, ujął pewniej miecz i wolno ruszył w górę, mimo wszystko w każdej chwili będąc gotowym na odparcie ataku. Na górze nikogo nie było, a jednak wciąż słychać było szepty. Kapłan w towarzystwie szlachcica weszli na piętro, nasłuchując. Okazało się, że głosy dobiegają z… podłogi, ścian, barierek. Tak jakby sam budynek w tym miejscu był obdarzony mową. Poza tym słychać było coś jeszcze. Zza pierwszych drzwi po lewej stronie dobiegały odgłosy potężnego chrapania. Awanturnicy rozglądnęli się, uzyskując pełny obraz rozmieszczenia pomieszczeń na górnym piętrze zamku. Poza pięcioma komnatami gościnnymi, znajdującymi się na wprost od schodów, były tu jeszcze co najmniej cztery pomieszczenia, na co wskazywała taka liczba drzwi. Zza tych znajdujących się w głębi korytarza słychać było miałczenie, a z tych na lewo dochodziły odgłosy nieregularnego tykania i dzwonienia.

Leonard coraz bardziej odstawał od reszty grupy. Ciągnęło go w dół, do pomieszczenia, które lokaj wskazał jako gabinet Kurta von Wittgenstein. Z przygotowaną do strzału kuszą zmierzał w kierunku drzwi do gabinetu młodego szlachcica.

Jak się okazało, na kolejnym piętrze czekały na nich głosy. Same głosy, które dobiegały nie wiadomo skąd. A prócz tego zza paru drzwi dobiegały odgłosy niepasujące (zdaniem Axela) do zamku. No chyba że ktoś trzymał w pokojach stado kotów czy garstkę zegarów.

- Dzień dobry. - Axel postanowił udać, że podłogi czy barierki są normalnymi rozmówcami. - Możecie nam powiedzieć, kto zamieszkuje te pokoje?

A potem trzeba by zacząć odwiedzać poszczególne pomieszczenia.