Na rannym zwierzoczłeku raczej nie zrobiło wrażenia to, że teraz musiał mierzyć się z trzema wrogami. A może zrobiło: rozwścieczyło go jeszcze bardziej. Rogaty olbrzym miał jedną przewagę. Jego broń była znacznie dłuższa, co skutecznie uniemożliwiało podejście do niego i zadanie ciosu. Władał nią z taką lekkością, jakby topór nic nie ważył i otaczał się wyjącymi od wizgu przecinanego powietrza półkolami. O włos! Chybił pokiereszowanego Lothara, który dawał czas nieco jeszcze oszołomionemu Axelowi. Za plecami Kratza czaił się Berni, z mieczem gotowym do zatopienia bestigorowi w plecach, ale przeciwnik cały czas pozostawał w ruchu i za bardzo nie było okazji.

Ryki bestii zagłuszały nawet burzę szalejącą na zewnątrz, nie mówiąc już o hałasach dobiegających z góry, z prywatnych apartamentów baronowej Ingrid.

Ulhednar po raz kolejny rąbnął w drzwi, tak że aż drzazgi poleciały. Rzut oka wystarczył, by Leonard zorientował się, że drewno wytrzyma jeszcze góra dwa ciosy. Przesunął się parę kroków, tak aby znaleźć się koło łóżka i podniósł lampkę. Koty nie odrywały od niego swoich żółtych ślepiów. Jak jeden mąż wodziły nimi za każdym krokiem Geldmanna. W momencie, w którym sięgał do plecaka po zapas oleju w butelce, od drzwi rozległ się ryk tryumfu i rycerz w białej zbroi wszedł do pomieszczenia. Koty, jakby czekając na sygnał do ataku, miaucząc przeraźliwie rzuciły się na Leonarda.

Cios niemal niemożliwy do sparowania. Ostrze idealnie wpasowujące się w odsłoniętą szyję. Głowa spadająca z barków. Lothar zbił cios topora z pomocą lewaka, zaledwie cale od swojego ciała. Sytuacji jednak nie umieli wykorzystać ani Berni, ani Axel. Walczyli dalej. Taniec u podnóża schodów trwał. Trwał do momentu, którym Bernhardt Zingger znalazł się dokładnie tam, gdzie chciał się znaleźć. Pchnął dwoma rękami, dla wzmocnienia ciosu. Czubek miecza wbił się w potylicę stwora i Ranaldyta dla dodania sobie siły krzycząc, naparł całym ciałem w górę. Czuł opór jaki stawiały kości czaszki, ale miecz wchodził coraz głębiej. Wielki topór upadł na ziemię. Bestigor znieruchomiał i jak długi padł na deski.

- Lojalna bestia. Szkoda, że źle ulokowała tę lojalność - Lothar poświęcił dwie myśli umierającemu z honorem przeciwnikowi i starł krew z twarzy, dotknął na próbę zębów językiem... Był jeszcze jeden przeciwnik. Innymi rzeczami będzie się martwił później.
- Sprawę masz ze mną, Ulfie - krzyknął by odwrócić jego uwagę od Leonarda. Miał nadzieję, że mówi już nieco wyraźniej.

Trup wreszcie padł - po odpowiedniej stronie. Zdaniem Axela przynajmniej. A dzięki temu, że bestia padła, można się było nacieszyć kolejnymi minutami życia, pozbierać i przygotować się do kolejnego starcia.
Garłacz, niestety, był bezużyteczny, bowiem Axel wiedział, jak z niego strzelać, ale nie wiedział, co (i jak) w nim naprawić. Wyrzucenie byłoby głupotą, ale w tym momencie stanowił tylko zbędne obciążenie, więc Axel oparł go o ścianę i załadował pistolet, a potem naładował kuszę.
I z kuszą w dłoniach ruszył za Lotharem.

Geldmann wiedział, że ma mało czasu i że zaraz zacznie się wielka draka, i to taka, w której można stracić życie. Na to pozwolić sobie nie mógł, nie wszyscy Wittgensteinowie zeszli z tego ziemskiego padołu.

Sygnał do wielkiego zamieszania dał opancerzony wyznawca chaosu demolując drzwi uderzeniami broni i kopniakami. Dwuręczny miecz świetnie się do tego nadawał, trochę trudniej będzie nim walczyć w pomieszczeniu pełnym mebli, które mogą w tym przeszkadzać, które można traktować jak osłonę i które można rzucić napastnikowi pod nogi. W pojedynku na ubitej ziemi Leonard nie miałby z nim najmniejszych szans, tutaj liczył na ciasnotę, własny refleks i zręczność. Nie chciał bitki, myślał o uniknięciu ciosu i ucieczce. Gdyby tylko przeklęte koty nie rzuciły się na niego w momencie, w którym potężna sylwetka Ulfa stanęła w wejściu do komnaty, byłoby łatwiej. Niestety, bogowie akurat w tej chwili postanowili odwrócić swój wzrok i przestać pomagać mścicielowi. Geldmann rozbił więc lampę pośrodku miauczącego przeraźliwie stadka drapieżników i od razu rzucił do buchającego ognia butelkę oleju trzymaną w drugiej ręce.

Lampa i zaraz po niej butelka po krótkim locie roztrzaskały się na podłodze, wśród miałczącego stada. Kilka kotów jednak zdążyło skoczyć i zaatakować Leonarda. Pozostałe, ochlapane łatwopalną cieczą, miałcząc wniebogłosy i miotając się stanowiły teraz rozrzucone po pokoju zarzewia ognia. Co rusz, od któregoś z nich zapalały się kolejne elementy bogatego wyposażenia wnętrza. Jednak Geldmann nie miał czasu, aby nad tym się zastanawiać. Dwa z kotów, które go zaatakowały były normalnej wielkości i te tylko boleśnie drapały. Problemem był trzeci, wielkości rysia, który skoczył najwyżej i niemal obalił mściciela na podłogę. Leonard oparł się o komodę i poczuł na twarzy bolesne pieczenie, w miejscu w którym szpony rozorały mu policzek. Kot uczepiony jego kubraka, nie ustawał w atakach, chcąc wgryźć się w szyję mężczyzny.

- Fascynujące. Jednak wygląda na to, że Wittgenstein stanie się Ulfshantze. Byleby tylko doszczętnie nie spłonął – w głosie rycerza słychać było rozbawienie. Przez chwilę przyglądał się płonącym kotom i walczącemu Leonardowi, po czym odwrócił się do rozwalonych drzwi, aby stawić opór nadbiegającej grupie awanturników.

Po pokonaniu rogatego olbrzyma wbiegli po schodach na górę, ignorując komentarze rzucane półgłosem przez balustradę, podłogę i ściany. Korytarz był pusty. Gdzieś z góry dobiegało dziwne, narastające bzyczenie. Znacznie bliżej słychać było trzask płomieni, przeraźliwe piski i bolesne miauczenie kotów. Odgłosy te dobiegały zza roztrzaskanych drzwi w głębi korytarza.

To, co działo się w pokoju, za rozwalonymi drzwiami, chwilowo musiało poczekać. Ważniejszy był zbrojny mąż, który miał zamiar przywłaszczyć sobie zamek Wittgenstein.
A że nie wyglądało na to, iż Ulhednar da się namówić na dobrowolne opuszczenie zamku, należało się go pozbyć za wszelką cenę.
Dlatego też ledwo Axel ujrzał przeciwnika uniósł kuszę i strzelił.

Gdy tylko Axel strzelił, Lothar wysunął się przed niego przyjmując postawę szermierczą, z mieczem w prawej i lewakiem w lewej dłoni. Może i Ulf był potężnym mężczyzną, ale szansą von Essinga było to, że to ten drugi musiał się spieszyć i przebić przez jego obronę zanim pozostała dwójka przeładuje. A po zbiciu ataku otworzy się okazja do kontry.

Chaośnik z pokoju, szpiegowi lżej. Leonardowi nie było jednak do śmiechu. Kocie pazury raz za razem wbijały się w jego ciało. Do tego jedno z tych bydląt - to największe, a jak! - uczepiło się go jak rzep psiego ogona. Rzep jednak można bez problemu odczepić, a ten zmutowany zwierz miał szpony i kły niczym bestia z Arabii, którą Geldmann widział w obwoźnym cyrku na Placu Bednarzy w Altdorfie. Próbował zaprzeć się lewym przedramieniem na korpusie kota, pod jego przednimi łapami i odpychać go od siebie i swojej poranionej już twarzy. Drugą ręką sięgał w tył, po sztylet, którym mógłby dźgać to dzikie zwierzę.