Wolfgang Techler

Smak podanego mu napoju był paskudny. Czarodziej powstrzymał odruch wymiotny i przełknął płyn, który rozlał mu się ciepłem po gardle, przełyku i żołądku. Podejrzewał, że jest w nim alkohol. I z pewnością magia, tego był pewien. Buteleczka, w której pozostały resztki mikstury oglądana dodatkowym magicznym zmysłem jarzyła się wielobarwną poświatą. Nie minęła nawet minuta, a mag poczuł się lepiej, jakby w jego ciało wstąpiła nowa, świeża energia. Mimo, że rany nadal doskwierały, to ból stał się przyćmiony, a jasność umysłu powróciła. Wstał, otrzepał szatę i ruszył szybkim krokiem na most, tam gdzie zniknęli jego towarzysze.

Axel Mayer, Bernhardt Zingger, Lothar von Essing, Leonard Geldmann

Pozszywana, na wpół ożywiona pokraka lazła prosto w kierunku najbliższego wskazanego jej przez baronównę celu. A był nim Leonard, w wyzywającej postawie czekający na potwora. Trzy bełty pomknęły ku celowi, a tymczasem Lothar szybko obiegł zakratowaną, tajemniczą dziurę w podwórcu, aby czekać na Franka po drugiej stronie. Tuż pod nim, w zagłębieniu falowała i burzyła się mgła, skrywająca coś, co znajdowało się w dziurze. Szlachcic aż się wzdrygnął, gdy usłyszał z dołu przeciągły jęk.

Zobaczył też coś innego. Pozostali skupieni na strzelaniu do elektro-potwora spuścili z oczu młodą arystokratkę. A teraz Essing widział jak ta, wymachując w powietrzu wykonaną z czarnego minerału różdżką o żelaznym zakończeniu wypowiada jakieś zaklęcie. Powietrze przed nią falowało, ale na efekt czaru trzeba było jeszcze chwilę poczekać.

Tylko Berni nie trafił w potwora Wittgensteinów. Pozostałe dwa bełty wbiły się w ciało stwora aż po lotki. Nie było jednak krwi, ani okrzyków bólu. Po prostu potworem dwa razy zarzuciło i parł dalej w kierunku Geldmanna. Ten odwrócił się i zaczął uciekać naokoło dziury, tak żeby ta znalazła się miedzy nim a stworem.

Wolfgang Techler

Mag przeszedł przez nadwyrężony most. Słyszał już huk płomieni trawiących zamek i widział w otwartej bramie poblask ognia. Gdy się zbliżył, zobaczył strzelających do jakiejś maszkary Axela i Berniego. Gdzieś z przodu wyczuwał plugawą magię. Jej zapach był wyraźny, podobnie jak ślad rysujący się niczym czarna chmura spowijająca jakąś stojącą tuż przy drzwiach postać. Dhar. I było jeszcze coś znacznie bliżej. Za murkiem okalającym zarośnięty ogród. Wolfgang nie widział, ale czuł to. Coś co mogło lada chwila stamtąd wyjść i zaatakować jego zajętych strzelaniem towarzyszy z flanki.

- Leonard! Nie stój w miejscu, nie ułatwiaj baronównie i jej słudze roboty! - zawołał Lothar.
- W czarownicę! Strzelajcie w czarownicę! - krzyknął do reszty pokazując Margrittę. Stwór i tak sie nie przejmował bełtami, a szlachcic szedł o zakład, że z przebitym płucem czaruje się jakby gorzej. Wolfgang świadkiem. O wilku mowa zresztą... Nie było jednak czasu na powitania. Lothar kontynuował bieg zamierzając schować się w drzwiach do części gospodarczej i zajść kobietę od tyłu, jeśli będzie taka możliwość. Albo choć poczekać aż będzie patrzyła w drugą stronę i wtedy ruszyć sprintem, jeśli się nie da wejść dalej.

Pozszywaniec, zapewne produkt plugawej magii, okazał się niewrażliwy na bełty. Ku wielkiemu żalowi Axela, który nieco się obawiał bezpośredniego z nim starcia. A ognia pod ręką nie było...

Ludowe opowieści głosiły, że jeśli zabije się wiedźmę, to i jej zaklęcia przestaną działać.
Dlatego też Axel posłuchał Lothara. Przeładował kuszę i ponownie strzelił, tym razem za cel biorąc baronównę.

Pojawienie się Wolfganga Axel przyjął z radością, chwilowo nie okazywaną jednak. Ważniejszą sprawą było pozbycie się czarownicy i jej maszkary, potem można było witać się z przyjacielem.

Potwór, zwany Frankiem, nie zważał na pociski wystrzelone z kuszy. Czy było to możliwe, że jest całkiem niewrażliwy na zwykłą broń? A może był tak wytrzymały, że potrzeba było dwudziestu, nie dwóch bełtów, by go powalić. Leonard wolał nie sprawdzać tego z bliska, miał ciągle nadzieję, że olbrzym wpadnie do jamy lub chociaż noga ugrzęźnie mu jakoś między prętami kraty.

Drużyna rozbiegała się po całym dziedzińcu, przez co gospodarze zamku musieli wybrać jakiś cel, a nie atakować ich wszystkich jednocześnie. Skoro Essing jednak ruszył w stronę drzwi służby, Geldmann pobiegł do wieży, której jeszcze nie odwiedzili. Okna były zamurowane, ale drzwi nie, a drzwi wież zazwyczaj były solidne i miały jakieś zamknięcia od wewnątrz. Oby tylko drzwi można było otworzyć od strony podwórza, a potem zamknąć grubą sztabą, która uniemożliwi bestii wejście do środka.

Axel uniósł do policzka kolbę naładowanej naprędce kuszy. Nie celował w potwora tylko w stojącą w drzwiach kobietę. Jej magia zaczęła się już materializować jako otaczająca ją ciemnobura powłoka. Axel nie zastanawiał się co to za czar, tylko nacisnął spust. Łuczysko brzęknęło i bełt ze świstem pomknął do celu. Kiedy strzelec odejmował od twarzy broń, pocisk już wbijał się w młodą arystokratkę. Szarpnęło nią, ale nie przestała czarować. Brudna aura zgromadzona wokół niej nabrała wyrazistości i przylgnęła do jej bladego ciała. Moment później czarodziejka znów rozpoczęła inkantację pomagając sobie trzymaną w dłoni różdżką.

Niekontrolowany przez nikogo potwór wolno stąpał w kierunku Lothara. Wlazł na kratę i zatrzymał się, rozglądając w koło. Gdzieś w pobliżu uderzyła jakaś zabłąkana błyskawica, rozświetlając jego wyblakłe, pozbawione wyrazu oblicze. Bezradnie popatrzył na baronównę i podjął marsz w kierunku biegnącego, oddalającego się od niego Lothara. Chodzenie po prętach nie należało do łatwych, zwłaszcza dla tak niezdarnego kolosa jak Frank. Niemal co krok stopy wpadały mu w oczka stalowej kraty i spędzał dużo czasu by się wygrzebać i iść dalej, co praktycznie wyłączało go z dalszej walki. Pod nim kłąb dziwnej mgły falował i wybrzuszał się, jakby w oczekiwaniu na to, co miało spaść z góry…

Berni, nieco wolniejszy od Axela jeszcze nie zdążył załadować kuszy by strzelić do kobiety, kiedy obok siebie usłyszał znajomy wizg. Stojący w bramie Techler, blady jak ściana ale z miną świadczącą o determinacji odpalił błyskawicę. Z jego rąk w kierunku Margritte von Wittgenstein poleciała oślepiająco biała wiązka elektryczności, która objęła ciało kobiety i cisnęła nim do wnętrza płonącego zamku, niwecząc równocześnie przygotowywany przez nią czar.

Leonard dopadł w tym samym czasie do drzwi niezbadanej jak do tej pory wieży i z nadzieją popchnął wykonane z czarnego drewna drzwi. Były otwarte! Wszedł do wnętrza, całkowicie ciemnego dziwnie pachnącego pomieszczenia. Otoczyły go dźwięki. Jakby bzyczenie, stukot niezliczonej ilości drobniutkich nóżek, szelest ocierających o siebie chitynowych płytek. Poczuł jak coś pełznie mu po nogawce w górę nogi. Czuł ciężar czegoś co oplata mu niczym puszysty dywan stopy. Z góry spadł na niego kawałek sufitu… Kolejny. Poczuł łaskotanie na karku. Chwycił w dłoń to coś co spadło z góry. To nie był okruch tynku. Patrzył na błyszczącego, smoliście czarnego karalucha!

Lothar mniej więcej w tym samym momencie, w którym wystrzelona z palców Techlera błyskawica uderzyła w baronównę dopadł do drzwi wiodących do części gospodarczej zamku. Wpadł do środka ciężko dysząc. Znalazł się w znajomym już korytarzu z portretami. Było pusto. Jednak poczuł coś. Zamek drgał. Znowu to samo uczucie, jakby ktoś delikatnie potrząsał skałą, na której posadowiono posępną budowlę.

Zwabione krzykami i zamieszaniem na dziedzińcu, z ogródka wylazło coś. Coś co dołożyło kolejną cegiełkę do gmachu rozgardiaszu panującego na Wittgensteinie. To coś było nawet większe od Franka, który chyba na dobre ugrzązł w kracie. Olbrzymi, wykoślawiony humanoid o płaskiej, wydłużonej głowie, z szeroką paszczą pełną kołkowatych zębów. Długie, ale niezwykle masywne ramiona opadały mu do samej ziemi. W jednej z rąk wielkości dużego wiadra trzymał potężną, z grubsza ociosaną pałę, a drugą ręką wciskał sobie do gęby jakieś purpurowe owoce, z kształtu kojarzące się z dynią, ale kolczaste. Jego korpus i wielkie, opasłe brzuszysko opinała zbyt mała skórzana kamizela nabijana stalowymi guzami. A na łepetynę wciśnięty miał skórzany czepiec wykonany chyba z kowalskiego fartucha. Przez moment obserwował sytuację, przenosząc wzrok z płonącego zamku na awanturników i z powrotem. Najwidoczniej jednak podjął szybko jakąś decyzję, bo ryknął coś niezrozumiale dając wszystkim wokoło znać o swojej obecności i ujął w obie łapska pałę, kierując się ku znajdującemu się najbliżej niego Berniemu.

Jeden sukces, drugi...
Co prawda żaden z nich nie był dziełem Axela, ale i tak cieszyły jego serce.
Miał cichą nadzieję, że zanim pozszywaniec się uwolni, ani będą daleko, na moście, a ten z kolei był w takim stanie, że rozwalenie go nie powinno stanowić problemu, a z kolei brak mostu powinien stanowić przeszkodę nie do przebycia dla potworka, chwilowo powstrzymywanego przez coś, co siedziało pod kratą.

Radość Axela została przytłumiona przez pojawienie się kolejnej poczwary, zbrojnej w pokaźnych rozmiarów maczugę.
Najlepszym wyjściem zdał się Axelowi błyskawiczny odwrót i opuszczenie zamku przez wspomniany most, ale... raczej nie wypadało zostawić kompanów w potrzebie.
Może faktycznie warto by zwabić potwora z maczugą w objęcia pozszywańca?

Axel przebiegł kawałek podwórza i stanął tak, by krata oddzielała go ogrowatego stwora.

- Te, duży! Chodź tu! - wsparł Berniego okrzykiem. A potem poparł słowa wysłanym z kuszy bełtem. Starał się trafić w twarz przeciwnika.