Lothar umiał docenić szczerą twarz i przyjazny głos. Pewny uścisk ręki jakim tamten z pewnością by go obdarzył kazałby wierzyć w jego uczciwość i prawość. Lothar dobrze to wiedział, sam bowiem od pewnego czasu także uczył się, że kluczem do sukcesu są uczciwość i szczerość. Jak tylko człowiek nauczy się je przekonująco udawać, świat stanie przed nim otworem.
Dlatego uśmiechnął się do podejrzanej dwójki i machnął ręką.
- Pasażerów przewiozłem, widać przecież. A kęsy żelaza w ładowni już zamówione - zełgał gładko. Żelazo słabo nadawało się do kradzieży, bo i ciężkie i nieporęczne... ale i tak nie zamierzał ryzykować.


- Nie podoba mi się ta dwójka, trzeba będzie trzymać straż na barce... o ile chcemy wyjść na brzeg na dłużej - zasugerował kompanom na boku.

W razie czego znał ludzi, których można było wynająć, którzy umieli posługiwać się bronią i mieli dług wdzięczności wobec Lothara i spółki. Byłych banitów. Miał też srebro na ich usługi.

Leonard Geldmann

Stary wyga, Ranier okazał się wymarzonym kompanem dla Leonarda. Nie dość, że gdy dosiadł się do niego, ten był już nieco zrobiony, to dodatkowo żeglarz cechował się wręcz niezamykającą się jadaczką. Nawijał na tematy, które zupełnie Leonarda nie interesowały, przez co Geldmann musiał natrudzić się, aby odfiltrować potrzebne mu informacje. Dowiedział się między innymi, że transportując do Nuln mąkę lub zboże można całkiem nieźle zarobić. Płynąc w drugą stronę, w kierunku Altdorfu i Kemperbadu można spróbować z solonym węgorzem, jeśli znajdzie się ktoś w Grissenwaldzie, kto gotowy będzie sprzedawać. Rynna była urwana zaledwie od przedwczoraj, na skutek wypadku, kiedy w wyładowanym skrzyniami wozie pękła oś i wywracając się zahaczył o budynek. Matthias Blucher, bo to jego magazyn i biuro już ponoć zamówił naprawę, bo nie wypada mieć takiego uszczerbku w mieniu, skoro jest się jednym z najznaczniejszych kupców w mieście. Wypytywany marynarz potwierdził, że mężczyzna, który wyszedł na spotkanie, to był sam Blucher.

Pozostali na barce

- No tak, widzę – młodzieniec omiótł znajdujących się na barce mieszkańców Wittgendorfu z wyraźnym niesmakiem, udając że nie widzi pomniejszych mutacji jakimi byli obdarzeni. – Żelazo… Już zamówione. Pewnie przez Hisslingera. A to szuja. Mówił, że nie spodziewa się transportu. Mówcie, zacny Panie, ile wam płaci? Przebiję ofertę! Dam trzy… Nie! Siedem od sta więcej. A może… - zamilkł na moment, teatralnym gestem chwytając się za podbródek. – Zajdźcie, szanowny panie, na piętro do biura – wskazał na budynek, w którym chwilę wcześniej zniknął starszy z mężczyzn. – I powiedzcie Maximilianowi, że Matthias rzecze, że znaleźli się odpowiedni ludzie, z odpowiednim statkiem. Nie pożałujecie, zapewniam.

Ranier okazał się niewyczerpanym źródłem wiadomości, zarówno tych pomocnych jak i zbędnych. Szkoda tylko, że tak mało wiedział o samym imć Blucherze. Biorąc kolejne kufle od karczmarza, Leonard nie omieszkał więc spytać i jego.

- Ten Blucher, warto dla niego pracować? Robota na łajbie chyba jednak nie dla mnie. Uczciwy to człek i dobrze płaci czy lepiej omijać go z daleka?

Miał nadzieję wrócić na „Dumną Syrenkę” z przydatnymi informacjami.

Lothar westchnął.
- Mój ojciec zawsze powtarzał, że kiedy nieznana osoba przychodzi na rozmowę z bronią, wyjdź też z bronią. Kiedy przychodzi z pustymi dłońmi, wyjdź bez broni. Kiedy jednak przychodzi z darami i obietnicami - poszczuj ją psami - rzekł sentencjonalnie - I praw był. W tej ofercie jest haczyk. Pytanie jak duży i czy mniejszy czy większy niż zysk. Co o tym myślicie?[/i] - zapytał.

W razie czego tak bardzo bezbronni nie byli, a i samo zapytanie o co chodzi nie musi być od razu związane z akceptacją propozycji. Wynajęcie banitów do ochrony barki nie nastręczało trudności ani nie było drogie - mogło być nawet darmowe, w końcu dług wdzięczności to dług wdzięczności, ale Lothar miał swoje zasady. Lojalny sługa jest lojalny, ale lojalny i przyzwoicie opłacany sługa jest lojalny po dwakroć. Dlatego pogadał chwilę z byłymi już banitami, zapłacił każdemu szylinga z góry i umówił się że na koniec każdego dnia też tyle zapłaci. A gdyby ktoś przyszedł do nich z "lepszą ofertą" to mają mu dać znać - przebije ją.

Gdyby kompani wyrazili chęć podjęcia negocjacji z Mathiasem i Maxymilianem to Lothar wybierze się (ale nie sam) do biura, gdzie, zanim będą rozmawiać o ewentualnym zatrudnieniu, przyzna że nie żelazo a wino i zażąda nie o siedem, a o czternaście procent więcej niż jest warte. Skoro już ktoś tak bardzo chce właśnie ich, niech przynajmniej coś z tego mają.

Zdaniem Axela ktoś był w wielkiej potrzebie, skoro od razu przechodził do interesu, które to postępowanie kłóciło się z normalnymi kupieckimi postępowaniami.

- Coś jest w tej propozycji - zgodził się z Lotharem. - Ale porozmawiać zawsze można. Inaczej przez długie godziny będziemy się zastanawiać, jakież to przyjemności nas ominęły. - Uśmiechnął się lekko. - Wybiorę się z tobą - dodał.

Leonard Geldmann

- Widać, żeście nie z tych stron. Z Ostlandu może, co? Albo co najmniej z Talabeclandu, sądząc po sposobie mówienia – orzekł marynarz. – Nie znacie Blucherów. A to możni panowie, tutaj między Altdorfem a Nuln jedni ze znakomitszych kupców. Układy mają z samą Elektorką, a na ich usługach niejeden baron i rycerz. Uczciwi są jak wszyscy kupcy, Heindrich mi świadkiem. Nie gorsi i nie lepsi od innych. Ale płacą kiedy trzeba, a i o swoich ludzi się troszczą. A od kiedy, nasz Blucher, Matthias za połowicę wziął sobie Ruggbroderównę z Bogenhafen, ich znaczenie jeszcze bardziej wzrosło. Wiadomym jest przecie, że z pomocą barona von Sapponatheim, po tej awanturze w Bogenhafen, stary lis Rugbrodder monopole trzyma w mieście. Doskonale się obie rodzinki ułożyły, a z korzyścią i dla naszego miasta to będzie. Jakbyś chłopcze u Blucherów się załapał, o co przecie trudno, i się sprawdził, to będzie Ci dobrze, jak u Rhyi za piecem.

Na nabrzeżu

Zdecydowali się porozmawiać o ofercie, mimo że spodziewali się jakiegoś haczyka. Ale ciekawość nic nie kosztuje, jak głosiło znane powiedzenie. Matthias Blucher oddalił się w stronę miasta, a zainteresowani ofertą awanturnicy weszli do budynku. Dół zajmował przestronny magazyn, w więcej niż połowie zastawiony skrzyniami, pudłami i workami. Na górę szło się osobną klatką schodową, wyłożoną czarną boazerią. Okna miały szyby, a nie błony, a sufit zdobiły rzeźbione, malowane głowy potworów. Podobnie było w gabinecie, do którego weszli.

Za biurkiem z ciemnego drewna siedział ten wysoki, starszy. Tuż za nim stała potężna, stalowa szafa, zaopatrzona w trzy zamki. Obok niej wisiał skomplikowany krasnoludzki chronometr z łańcuszkami, dzwonkami i cyferblatem. Okno, również szklane, wychodziło na rzekę. Jedną ścianę zajmował regał wypełniony księgami rachunkowymi, na drugiej wisiała mapa południowego Imperium, w którą wbite było kilkadziesiąt gwózdków z kolorowymi łebkami. Z tyłu, za otwartymi drzwiami, przy biurkach pracowało kilkunastu skrybów, wyposażonych w liczydła, notatniki i pióra.

- Kłaniam się nisko – mężczyzna wstał zza biurka i ukłonił się. Jednak niezbyt nisko. Wskazał stojące pod ścianą krzesła. Sam usiadł w fotelu. – Cóż Panów sprowadza w nasze skromne progi?

Interes jest interesem, a kto nie ryzykuje, ten nie zarabia stosu złota.
Zachowanie Matthiasa zdało się Axelowi niezbyt typowe, ale zwiadowca kupcem nie był i nie wiedział, do czego może się posunąć kupiec by pogrążyć konkurencję. W każdym razie uznał, że warto się dowiedzieć, o co chodzi.

Wskazane przez Mathiasa biuro było... okazałe. Wyposażenie dobitnie świadczyło o tym, że nie mają do czynienia z kupczykiem, który z trudem wiąże koniec z końcem. A jeśli ktoś doszedł do takich pieniędzy, to musiał być szelmą kutą na cztery nogi, na dodatek bezwzględną. A to nie wróżyło zbyt dobrze.

- Moje uszanowanie - powiedział. - Szukamy pana Maximiliana, a przysyła nas Matthias.

Resztę pozostawił w rękach Lothara.