Szlachcic. To brzmi dumnie. Kanciarz jakby nieco mniej, ale przynajmniej nie przypominało to pracy. "Kupcowanie" niby też nie, ale Lothar von Essing, przedstawiciel szlachetnego, choć nieco zbiedniałego rodu, czuł się dziwnie w swojej nowej roli. Był jednak najbardziej wygadany z całej drużyny - może poza akolitą Ranalda, ale ten zapewne w kontaktach z kupcami czułby się jeszcze dziwniej musząc się z nimi układać, a nie okradać. I raczej nie dobyłby zaufania tak łatwo jak szlachcic, co to wiadomo, że nie oszuka, a pewnie i na handlu niezbyt się zna... Nie mówiąc już o tym, że Bernhardt miał swoje zajęcia - niemal od razu wsiąkł gdzieś w mieście, pewnie zaszył się w jakiejś melinie.

Tak czy inaczej, Lothar dzielił swój czas między ćwiczenia targowania się (posprzedawał niepotrzebną broń i zbroje oraz kupił sobie skórznię - za dużo ran odnosił ostatnio, by nie pomyśleć o choć podstawowej ochronie), kręcenie się wśród kupców i znajomych Wolfganga, gry hazardowe (uczciwymi kośćmi, chciał się zaprzyjaźniać a nie dostać sztyletem pod żebra, pamiętał, że mają tu siedzieć kilka tygodni i nie ma jak zniknąć szybko), siedzenie na barce by i Axel mógł połazić po mieście, zbieranie i rozpuszczanie plotek (o owczej zarazie, dziesiątkującej stada na wschodzie Imperium), zajrzał nawet do (nie)sławnego imć Grossa, ale ten go spławił.
Pod koniec pobytu w Delberz zaczynał łapać o co w tym wszystkim chodzi. Negocjowanie cen, popuszczanie w jednym by złapać w drugim, wiedza co kupować w wielkich miastach, a co w małych wioseczkach... Nigdy by nie pomyślał, że to może być takie skomplikowane. Przynajmniej z jego statusu szlachcica wniknęło coś dobrego - część przewożonych przez niego towarów mogła być potraktowana jako rzeczy na użytek własny, a te były zwolnione z podatku, jeśli było się szlachcicem. Przydałoby się jednak sprzedać wełnę i znaleźć coś co produkują na miejscu - podobno im dalej od źródła, tym drożej można towar sprzedać.

Przypłynęli wreszcie do rodzinnego miasta Wolfganga. Delberz.
Piękne jak dla ucznia czarodzieja miasto. Znał je dobrze i czół się w nim bezpiecznie.

Zeszli na brzeg i Techler pożegnał się na jakiś czas z kompanami. Chciał jak najszybciej załatwić kilka spraw dla nich i siebie.
- Panie Lothar. Proponuję byście udali się wraz z resztą "Pod Dębową Beczkę".- Mag wskazał palcem kierunek wgłąb zabudowań a sam ruszył by spotkać się z rodziną.

Krążąc uliczkami Wolfgang dotarł do celu. Dom w którym mieszkała jego rodzina. Niestety nikogo nie zastał i tylko palnął się w głowę przypominając sobie, że przecież oni muszą teraz załatwiać interesy a nie w domu siedzieć.
Techler postanowił udać się do swojego mistrza, którego miał zamiar zastał w jego domu.
Po drodze zaszedł w kilka miejsc rozpytując o rodzinę i kilku znajomych. Wszyscy byli mile zaskoczeni pojawieniem się Wolfganga w znowu w Delberz.
Pytania zalewały za każdym razem Techlera.
Gdzie bywał. Co robił i tym podobne. W końcu dowiedział się, że rodzice wyjechali na kilka dni po dostawę do pobliskiej wsi mag udał się do domu swojego mistrza.

***

Wszedł na podwórzec gdzie zastał krzątającego się z miotłą swojego rywala w terminie Ernesta. Ten zapracowany nawet nie zauważył wejścia obcego na teren.
- Uważaj! Bo cię ukradną.- Chciał wystraszyć chłopaka ale roześmiał się i przywitał.
- Witaj Erni. Widzę, że Magnus ciągle gania ciebie do sprzątania podwórka.- Rozejrzał się wokoło stwierdzając, że jak zawsze Ernest zadbał o porządek na terenie.
- Mistrz jest w domu?- Zapytał nie czekając na jakąkolwiek odpowiedź.- No czejść Wolfi. Tak Pan jest u siebie. Wróciłeś?- Zapytał młody i widać było, że niezbyt był zadowolony z powrotu Wolfganga.
- Tak. Wróciłem, ale mam nadzieję, że nie zabawię zbyt długo.- Techler jakoś nie miał ochoty rozmawiać ze swoim dawnym rywalem i ruszył do domu.

Wolfgang wiedział gdzie jest gabinet maga. W końcu spędził lata na naukach i robieniu za służącego. Na szczęście Mistrz Magnus więcej miał zaufania do Wolfganga niż do Ernesta i to Techler zajmował się porządkami w gabinecie i co ważniejszych miejscach w domu. Dzięki temu mógł szkolić się po godzinach i w trakcie sprzątania.
Wolfgang zapukał i otworzył drzwi do gabinetu. Mistrz Magnus w swoim ulubionym ubraniu na wzór bogatego kupca z wieloma elementami złotymi i niebieskimi siedział za biurkiem.
- Witam Mistrzu.- Odezwał się grzecznie i skłonił. Mistrz dopiero wtedy zauważył pojawienie się swojego ucznia.

Wolfgang pierwszego dnia zjawił się w umówionym miejscu z kompanami. Wyjaśnił im, że musi zniknąć na jakiś czas bo nauka i dziedzinach magii potrzebuje skupienia i czasu.
Oczywiście powiedział gdzie mogą go znaleźć i jak dotrzeć do domu Mistrza. Także zapoznał przez ten dzień w ważniejszymi i mogącymi coś dać ludźmi z jego znajomych.

***

Nauka u Mistrza Magnusa schodziła szybko. Już nie musiał jak dawniej zajmować się sprzątaniem a Mistrz bardzo dużo poświęcał uwagi swojemu uczniowi.
Widać było jak Ernest był bardzo niezadowolony, że jego kolega mimo,
że później przyszedł na termin staje się pełnoprawnym, wartościowym magistrem.

***

Po tygodniu Mistrz dał czas dla siebie Techlerowi, który mógł wykorzystać czas jak chciał.
Oczywiście w pierwszej kolejności odwiedził rodzinę, która zdążyła niedawno wrócić z wyprawy.
Matka i siostra ucieszyły się nie ukrywając wzruszenia. Myślały, że gdzieś zginął na wyprawie z możnym na którego usługach zapowiadał Wolfgang, że będzie. Ojcu wieści, że w nauce idzie mu dobrze niezbyt był zadowolony.
Wolałby by Wolfgang zajął się interesem rodzinnym. W końcu miał tylko jednego syna. No ale koniec końców pogratulował zakończenia pewnego etapu w Techlerowej drodze do zostania magiem.
To dawało też wiele rodzinie. Ojciec miał syna, który był magiem. Teraz konkurencja musiała się bardziej zastanowić czy wchodzić w za tarczki z Techlerami wiedząc że mają w szeregach maga.

***

Gdy Mistrz Magnus wręczył dokument potwierdzający jego awans w hierarchii magów Imperium i ofiarowując mu pierścień, Wolfgang był w siódmym niebie. Od dawna starał się o to by docenił go Mistrz.

Po kilku rozmowach już o przyziemnych rzeczach Mistrz Magnus polecił podążać śladami Etelki Herzen do Grissenwaldu. Trzeba sprawdzić i ewentualnie powstrzymać następne kroki sług chaosu. Jeśli była w posiadaniu takich rzeczy, które Teugen miał i zamierzał wprowadzić w życie ich obowiązkiem, czyli Magistrów było zapobiec temu.
- To jeden z obowiązków, który mamy względem Cesarza, Imperium i jego ludu.-

***

Ruszając na spotkanie z kompanami, by wyruszyć w dalszą drogę w poszukiwaniu przygód na targu zakupił tubę na zwoje i kilka składników do czarów, które miał poznawać i szkolić podczas wędrówki.

Kompanów znalazł przy barce. Właśnie kończyli załadunek potrzebnych rzeczy jak żywność czy pomoce żeglarskie.
- Witam przyjaciele.- Zwrócił się do kompanów.
- Widzę, że już wszyscy jesteśmy gotowi do drogi.- Uśmiechnął się klepiąc się po torbie w której miał dwie nowe księgi. Jedną magiczną ze spisanymi czarami niebios a drugą o astronomii.
- Rozważaliście moją propozycję wyprawy do Grissenwaldu by sprawdzić tą Etelke Herzen?

- Wełnę to najlepiej w Altdorfie sprzedać teraz. Przynajmniej tak słyszałem. Mam nadzieję, że to po drodze do tej całej Etelki - Lothar dzięki pomocy Wolfganga zdołał wkręcić się w środowisko kupieckie i coś niecoś już wiedział. Nie miał też problemu z pomocą magowi - w końcu wypadało się zrewanżować.
- Może już o nas zapomnieli - dodał ciszej, gdy przypomniał sobie, czemu opuścili Altdorf w takim pośpiechu.

Tak czy inaczej, cieszył się że opuszczają już to senne miasteczko. Co prawda wiele się dowiedział i w ogóle, ale nie dało się ukryć, że na dłuższą metę siedzenie w jednym miejscu może się człowiekowi znudzić. Przynajmniej jemu się znudziło, dlatego z ulgą wchodził na pokład barki. A gdy zabudowania Delberz powoli przesuwały się w tył, stanął na dziobie, patrząc w przyszłość, dosłownie i w przenośni. A poza tym uznał, że jako że na żeglowaniu się nie zna za bardzo nadal, to przynajmniej stanie "na oku" i będzie pilnował, by w nic nie uderzyli, bo byłoby głupio rozbić się na podwodnym głazie godzinę drogi od Delberz.