Kiedy dowódca oddziału przechadzał się po polu walki Wolfgang podszedł do stojących towarzyszy.
- Musicie coś zobaczyć. Szczególnie Ty Bernhard.- Cicho powiedział do kompanów tak by jeźdźcy nie dosłyszeli.

- Panie von Athersdorf. Może pomożemy?- Zaproponował mag w zbieraniu trupów do postawionego przed chwilą dyliżansu i dał znak reszcie by za nim poszli do ostatniego ciała.
Kiedy doszli do ciała sobowtóra mag się pochylił.
- Zobaczcie.- Przewrócił na plecy zwłoki mężczyzny.
- Toczka w toczkę. Lepiej by inni tego nie widzieli i Bernhard lepiej unikaj kontaktów ze nimi by nie zauważyli podobieństwa.- Popatrzył na zbierających trupy żołnierzy i chwycił za jedną rękę sobowtóra.
- Przenieśmy i wrzućmy go twarzą w dół by nie spostrzegli a któryś z was niech zagada dowódcę by nie chciał sprawdzić gęby.- Zaproponował towarzyszom.

Gdy ruszyli w drogę wyjął papiery i je zaczął czytać. Uśmiech pojawił się na jego twarzy. Schował szybko kartki i do zainteresowanych powiedział.
- Na postoju wam powiem co znalazłem. Nie uwierzycie w nasze szczęście.- Od tego czasu mag miał dobry humor mimo sąsiedztwa trupów.

Gdy zasiedli do jedzenia z dala od reszty podróżnych wyjął kartki i przeczytał by go tylko towarzysze słyszeli.

*Mniejsza, opatrzona dwoma podpisami - Oskara Helma, Mistrza Gildii Kupieckiej i Ingrid Zichermann, Kapłanki Sigmara stwierdza, że jej posiadacz to Kastor Lieberung.*

*Duży papier ma nadrug kancelarii prawniczej Lock, Stock & Barl z Bogenhafen i jest informacją dla Kastora Lieberunga, że ów jest jedynym żyjącym spadkobiercą zmarłego baroneta Borisa Lieberunga. Wolą zmarłego jest aby jego dwór w okolicach Ubersreik trafił w ręce Kastora, wraz z dobrami ruchomymi, rozległą nieruchomością i dwudziestoma tysiącami koron w gotowiźnie. Dietrich Barl prosi o szybki kontakt w biurach kancelarii przy Gartenweg w Bogenhafen*.

- No to jak Panie Leiberung?- Uśmiechnął się do Bernharda.
- Pofatygujemy się po Twój spadek?- Mówił cicho i patrzył po reakcjach druhów.

Gdy dojechali wreszcie do stolicy Imperium i wysiedli na Konigplatz Wolfgang Zeszedł z dyliżansu i zaczął się rozglądać.
- Myślę by zobaczyć kiedy Książę zamierza ruszyć w góry. Bogenhafen jest po drodze więc dwie pieczenie na jednym ogniu może ogarniemy?- Zaproponował zbierającym się towarzyszom wokół niego.
Nagle pojawił się dziwny typ i zaczął dziwnie zachowywać się do Zinggera. Techler przyglądał się to dziwnemu człowiekowi i jego plecowemu. O co im chodziło? Nie wiedział no ale to stolica a tu wielu dziwnych ludzi zjeżdża. Może to jeden z nich? Może, ale lepiej mieć się na baczności. Sprawdził czy ma sakiewkę i schował ją głębiej w poły ubrań.

- Ahhh, Altdorf. - westchnął Maximiian - Miasto które, jak zapewni was każdy mieszkaniec jednocześnie się kocha jak i z całego serca nienawidzi. - powiedział i jakby w samo spełniającej się przepowiedni z ledwością ominął obrzydliwego zachlej mordę który padł mu do stóp prosto w mieszaninę błocka i końskiego łajna które porywało tą część placu. Wtedy jednak zauważył też dwóch chłopów wyraźnie dybiących na Bernharda i zmienił ton.

- Chyba ktoś ma do Pana sprawę Panie Leiberung - powiedział do towarzysza. W trakcie podróży Maximilian rzuci prośbę by nazywać Bernharda jego nowym imieniem i nazwiskiem nawet jeszcze z dala od miejscowości jego potencjalnego spadku. Ściany mają uszy, a tu w stolicy to powiedzenie było wyjątkowo prawdziwe.

Współpraca ze Strażą po raz kolejny okazała się doświadczeniem łatwym i przyjemnym. Uspokojony ostrożnie zdjął kolczugę, później spakował obie, widząc, że nikt nie jest nimi zainteresowany. Przy boku zawiesił sobie róg - nigdy nie wiadomo czy się nie przyda. Co prawda uczył się grać na instrumentach nieco bardziej wyrafinowanych, ale powtórzyć kilka dźwięków powinien dać radę. Dodatkowy przystanek wykorzystał dobrze.
Wieczorem, za zajazdem, wprawiał się we władaniu szpadą korzystając z chwili czasu wolnego, ćwicząc kroki i wypady.
Rano Lothar krótko pożegnał się z Panią Isolde, a resztę drogi zastanawiał się jak pomóc przyjacielowi w uzyskaniu spadku.

Na Placu Królewskim w Altdorfie zgodził się z Wolfgangiem:
- Warto zjawić się u Księcia jak najwcześniej. Raz, że nie wypada kazać mu czekać na nas, dwa, konkurencja będzie duża. A chciałbym razem z Wami się tam dostać... - Lothar naiwnie wierzył, że sam, jako szlachcic, dostanie się z pewnością. Przerwał jednak gdy zauważył dziwnie zachowującego się mieszczanina... nie, mieszczan, dwóch ich było. Wyraźnie kierujących swoje znaki do Bernhardta. Na początku pomyślał, że to jacyś jego znajomi, ale gdy zobaczył zdziwienie na jego twarzy domyślił się, że mogli czekać na tego, jak mu tam, Liberunga...
- Czy te znaki są znane któremuś z Was? zapytał resztę szeptem, ale nie uzyskał odpowiedzi. A sam zainteresowany zaczął im odmachiwać...
Oby to znaczyło, że je zna. Sam rozegrałby to inaczej: niby przypadkiem jeden z nas (nie "nibyLiberung") podszedłby do dziwaków i powiedziałby coś w stylu "Pan Liberung prosił, żeby przekazać: Wy debile! Nie wiecie, że mnie śledzą? Znają nasze znaki. Informacje przekażcie przez posłańca."
Cóż, trudno, oby improwizacja Zinggera przyniosła efekty...

W końcu dziwni mieszczanie odeszli w kierunku zabudowań gdzie oczekiwał ich dobrze zbudowany typ w zielonej opończy.

- Można sprawdzić. Parę minut nas nie zba...- Nie dokończył bo podchodził do nich wielkolud z rudą brodą. Wolfgang dziwnie się czół. Zawsze uważał, że Altdorf to dziwne miejsce, ale tyle dziwnych zajść w tak krótkim czasie? To dość dziwne.

Wolfgang przyglądał się powitaniu znajomych po czym sam się przedstawił.
- Wolfgang Techler. Do usług.- Przedstawił się z miłym uśmiechem ściskając dłoń.

- Ja nasz towarzysz Bernhardt zauważył musimy coś zrobić. Jeśli nie problem to powinniśmy zaraz wrócić.- Popatrzył na budynek w którym niedawno zniknęli mieszczanie i typ w płaszczu.