Wolfgang wzdrygnął się po pytaniu kompana po czym się uśmiechnął.
- Potraktowaliśmy część ostrzami mieczy a przeważającą resztę zasypałem w tunelach.- Oznajmił i zaczął kiwać głową.
- Tych moczymord nie dało się powstrzymać. Zobaczyły wychodzących goblinów za potrzebą to jakby w amok wpadły. Teraz pilnują by nie wyszły inną drogą na nasze plecy lub nie odkopały się zbyt szybko jeśli jakieś przeżyły zawał.- Techler rozejrzał się wokół. Dorotka była gotowa do drogi a mag zastanawiał się kim ona właściwie jest. Nie pytał bo nie chciał przeciągać tylko kiwnął w jej stronę patrząc na Axela z pytaniem malującym się na twarzy.

Do nie-tak-tajnego pomieszczenia wkroczył po chwili Lothar. Przeszedł przez salę, zerkając na wypchane zwierzęta, książki i inne utensylia. Ponieważ był od niedawna kupcem, zaczął je wyceniać. Kiedy stanął przed biurkiem, wykreślał już pewnie podwójną linię pod łączną sumą.
Nawet jeśli jego wyliczenia były niezbyt dokładne, drużyna wzbogaciła się właśnie o kolejny tysiąc koron. A nawet więcej.

- Zabierzmy co cenniejsze rzeczy, w tym koniecznie księgi i listy - szlachcic od razu zabrał się do ich czytania - No proszę, od naszego starego znajomego kupca-demonologa Johannesa. W razie konfrontacji z Etelką w jakimś mieście dowody jej konszachtów z kultystami i demonami będą jak znalazł. Każda świątynia i straż użyczy ludzi albo i sama się nią zajmie. A i oczyszczą nas z zarzutów za zamieszanie w Bogenhafen - rozejrzał się raz jeszcze po pomieszczeniu - A jakby dobrze poszukać, to pewnie znajdzie się i jakiś wózek, muszą tu mieć jakąś szopę - korciło go by zabrać oba wypchane stwory. Był pewien, że większość czarodziejów i każdy szarlatan połasi się na "potwora" do onieśmielania klientów.

Weszli do komnaty, która zapewne była gabinetem czarownicy. Etelka miała specyficzny gust patrząc na niedźwiedzia i gadaj jakiegoś wiszącego pod sufitem.
- Dziwna kolekcja jak na czarodziejkę w prywatnym gabinecie.- Mruknął mag i upewniwszy się, że nic im nie grozi wszedł.

Pierwszą rzeczą która przykuła uwagę Techlera był regał z książkami. W porównaniu z biblioteką pod wieżą sygnalizacyjną ten zbiór był maleńki, ale jak się szybko okazało dość cenny. Grimuar od razu zainteresował maga, który schował go do plecaka z zamiarem zagłębienia wiedzy później. Z resztą po doświadczeniach z kompanami pewnie by chcieli by zniszczył księgę. Ci jednak byli skupieni na biurku.

Trzask ustępującego zamka w szufladzie odwrócił uwagę Wolfganga od księgi o goblinoidach. Schował książkę odruchowo i podszedł by zobaczyć zawartość. Fiolki z zielonym płynem były magiczne.
- Te fiolki emanują magią. Przyjrzałbym się im jeśli pozwolicie. Nie wiem czym są, ale na barce będzie czas na studia nad nimi.- Kiwał głową.

Mag usiadł na krześle przy biurku i zaczął słuchać jak Lothar czyta po kolei każdy z listów na głos.
- No to mamy pewność, że do dobrego domostwa trafiliśmy i że z przeklętym manipulatorem i jego sługami mamy do czynienia.- Mag widać było, że w skupieniu czytał.
- Teraz mamy cel dalszej podróży. Jeśli nadal chcecie towarzyszyć mi w mojej misji.- Oznajmił z pytaniem w oczach po kolei każdemu kompanowi.

Zwinąwszy listy, chowając je w stronicach książki o zielonoskórych i zabezpieczając flakony Mag był gotów wyruszyć w drogę powrotną do miasta. W towarzystwie Panny Beatki rozpogodził się gdy wspomniała jakie pyszne ciasto upiecze gdy dotrą w bezpieczniejsze miejsce.

Lothar puszył się jak paw. Dla szlachcica podziw i uhonorowanie oraz wmurowana tablica pamiątkowa były tym czym zarobione złoto dla kupca. A w Grissenwaldzie zdobył wszystkie te rzeczy.
Gdy wrócił do karczmy posłał po cyrulika - poskładać mógł go i ktoś z drużyny, ale chodziło o to, by rozniosły się wieści o ranach i męstwie.

Będąc w dobrym humorze postanowił podzielić się nim i wysłał beczułkę dobrego piwa wodzowi krasnoludzkiego klanu jako dowód wdzięczności za użyczenie "ludzi" do wyprawy, a czterem górnikom, mimo ochoty by powiedzieć im co myśli o ich zachowaniu, dwudziestopięcioprocentowy bonus. Opinia szczodrego pracodawcy powinna się przydać i przełożyć na lojalność przyszłych pomocników. A poza tym krasnoludy w końcu odgruzują wejście do kopalni i wznowią wydobycie, a wtedy dobre stosunki z nimi mogą się przydać. Choć krasnoludom tego nie mówił, wątpił by w kopalni było złoto. Ale być może nadal był w niej węgiel, więc obrotny kupiec zawsze mógł trochę zarobić.

***

Miło było choć raz opuszczać miasto jako bohater, a nie pod osłoną nocy jako ścigany. Dzięki temu był w końcu czas na niezbędne naprawy barki i jej konserwację. Sam się na tym nie znał, obawiał się też, że świeżo wyuczonym żeglugi przyjaciołom także może nieco brakować doświadczenia. Na szczęście znajdowali się właśnie w centrum szkutnictwa i nie było tu problemów ze znalezieniem ludzi, którzy się na tym znali.

***

Niestety, pobyt w centrum szkutnictwa miał też wady - wybór towarów do kupna była nieco ograniczony. Lotharowi przeszło przez myśli, by kupić drugą barkę i sprzedać ją kupcom w Kemperbadzie, ale nie miałby jak jej tam przetransportować, a koszt wynajmu pomocników czyniłby operację nieopłacalną. Niemniej nie ustawał w poszukiwaniu okazji.

Wystawna kolacja ze śmietanką miasteczka była z pewnością właśnie taką okazją. Każdy liczący się kupiec musiał na niej być i większość pewnie będzie chciała zamienić słówko czy dwa z "bohaterami z Czarnych Wzgórz".

I rzeczywiście, Lothar znalazł dwie okazje. Choć właściwie to jedną, druga była zwykłą szansą na zakup.
Mógł zapełnić barkę workami z solą za trzysta koron albo skórzanymi sakwami za dziewięćset. Miał jednak wrażenie, że o ile w pierwszym przypadku wyczuł kupca i udało mu się zbić cenę do "okazyjnej", a tyle w tym drugim jego niedawno ćwiczone umiejętności wyceniania rzeczy mówiły, że tu mu poszło niezbyt dobrze.
Poza tym, sól sprzeda się zawsze, w byle wiosce worek czy dwa zawsze zejdą, w każdej karczmie czy przystani kupią. No i się nie zepsuje i nie zgnije. A jakby co, to lepiej wyrzucić w błoto trzysta koron niż dziewięćset.