Stark jęczał z bólu, zwijał się i charczał, dławiąc krwią z rozbitych warg. Trudno było zrozumieć co mówi, ale w końcu udało się wydusić z niego miano jego pracodawcy. Informacja ta została okupiona wybitymi zębami, groźbami karalnymi oraz niezliczonymi acz bolesnymi kopniakami i razami. Zleceniodawcą miał być wielebny sigmaryta ze zgromadzenia w Geschburgu, Ojciec Otto. On to niejednokrotnie podnajmował Starka i jego ludzi do różnych zadań, wliczając w to porwania, wymuszenia oraz szantaż. Według słów łowcy nagród, Ojciec Otto nie pełnił żadnych ważnych ani zaszczytnych funkcji w Świątyni, był zwyczajnym, podstarzałym mnichem.

Z rzeczy zabranych Starkowi utworzył się mały stosik. Znalazły się na nim: całkiem pękaty trzosik, dwa wąskie sztylety, krótki miecz o zdobionej głowni, woreczek z prochem, drugi woreczek z ołowianymi kulami do pistoletu, sam pistolet - teraz rozładowany, wycior, ozdobny pas, srebrny sygnet z krzyżykiem w oczku, licencja łowcy nagród na natłuszczonym pergaminie i prawie nowe, skórzane buty na stalowym obcasie.

Datz nie zamierzał brać Starka na łódź. Zasugerował spisanie zeznań w kilku kopiach, z których jedną miałby wziąć on sam, druga pozostałaby pod pieczą karczmarki z napadniętej gospody, trzecią chłopi z Auggen mieli przekazać stróżom prawa wraz z pojmanymi, a ostatnia pozostałaby w rękach awanturników. Z powodu braku alternatywy, w Odpoczynku Lacothei spisano zeznania Wilhelma Starka, który jako zleceniodawcę podawał niezmiennie ojca Otta z Geschburga i który twierdził, że po nieudanym ataku miał rozkaz odpuścić.


Wypłynęli rankiem pozostawiając łowcę nagród i jego ludzi w loszku pod pieczą chłopów, którzy za pilnowanie dostali złotą koronę i kilka gróźb. Zimna Woda kierowała się teraz do Wittenhausen, które osiągnęli około południa. W małej wioseczce nie było nic, co mogłoby zainteresować bohaterów, więc kapitan po krótkim postoju, podczas którego zaopatrzyli się w prowiant, wypłynął w dalszą drogę.

Celem było Meissen, w którym mieli spędzić cały kolejny dzień. Datz miał w mieście rodzinę i stąd brała się ta krótka przerwa w podróży. Miasto, liczący się ośrodek rzemiosła i końcowy punkt Drogi Heisenbergskiej, wiodącej przez Granitową Przełęcz do Karak Norn, osiągnęli jeszcze przed zmrokiem. Barka przycumowała, kapitan wydał polecenia i szybko opuścił statek, kierując się do swego rodzinnego domu, gdzieś w głębi miasta.

Skazani na siebie bohaterowie zasięgnęli porady marynarzy przy wyborze miejsca na nocleg. Miasto miało do zaoferowania kilka lokalizacji, spośród których, ze względu na cenę i dostępność wchodziły portowa Żaba i Gronostaj oraz leżące przy Zachodniej Bramie Srebrne Złoże.


Tawerna jakoś nie zrobiła na awanturnikach dobrego wrażenia, być może ze względu na to, że właśnie w czasie, gdy do niej zmierzali, wewnątrz trwała bójka. Pozostała więc przydrożna oberża, która jak się potem okazało, prowadzona była przez krasnoluda, a kucharzem był w niej niziołek. W czasie marszu przez miasto, zarówno Santiago, jak i Bodo mieli nieodparte wrażenie, że są obserwowani, jednak wygibasy, które uskuteczniali w celu zorientowania się, kto ich śledzi spełzły na niczym.


Przed gospodą zlokalizowaną tuż obok zabudowań bramnych w solidnym, murowanym domu, z podcieni po przeciwnej stronie ulicy wychynął jakiś cień i szybkim, sprężystym krokiem podszedł do zbliżających się do drzwi Srebrnego Złoża awanturników. Cień odrzucił kaptur, spod którego wysypały się ciemnobrązowe włosy, okalające ładną twarz z zielonymi oczami i zadartym nosem. Kobieta chwyciła w dłoń zawieszony na szyi medalik w kształcie wagi i zamachała nim przed nosami bohaterów.

- Jestem Karelia Meitner - przedstawiła się. - Aldebrandt Mössbauer prosił mnie, abym zaopiekowała się Wami w czasie drogi do Pfeildorfu. Jak rozumiem planujecie zatrzymać się w Złożu?