Fortenhaf – dzień trzeci, południe.

Lennart Schatz i Erich von Kurst pozostali w karczmie naradzając się co czynić. Rana szlachcica choć bolesna to nie wymagała szycia. Nikt jej jednak uważniej nie oglądał i nie opatrzył. Tego dni niewielu gości zeszło na śniadanie do wspólnej izby. Gospodarz również był jakiś apatyczny, jego wzrok gdzieś błądził po ścianach. Nie wydawał się chory, raczej zaniedbany i nieobecny. Nawet jego odzież pozostawiała wiele do życzenia. Wcześniej było by to nie do pomyślenia, ale dziś na jego spodniach wyraźne były jakieś krwawe ślady. Jakby wycierał w nie ręce, po pozbawieniu kury głowy, czy zarzynaniu świniaka. Sam nie zagadywał, nie proponował wyszukanych dań, ani napitków. Oskar von Hohenberg był wyraźnie blady i nie miał ochoty na śniadanie, ani tym bardziej rozmowy. Momentami słaniał się na nogach, ale starał się stwarzać odpowiednie pozory. Kwestie poruszone przez Ericha pozostawił bez odpowiedzi. Czy to przez chorobę, czy też inne sprawy mogliście się tylko domyślać. Oskar wyszedł z gospody nie jedząc śniadania i udał się w stronę przytułku. Po drodze minął bandę uzbrojonych złodziejaszków, szukającą łatwego łupu. Na jego szczęście nie zauważyli, lub zignorowali go.


W lazarecie panował ścisk. Dwóch strażników wynosiło na zewnątrz ciała tych osób które zmarły w nocy. Młoda akolitka, z nielicznymi kobietami, które zdecydowały się jej pomagać, słaniała się już ze zmęczenia na nogach. O dziwo chyba tylko dzięki łasce swojej bogini pozostawała zdrowa. Postać Otto Widdensteina wyróżniała się w tłumie, tak więc Oskar von Hohenberg z łatwością go dostrzegł. Obydwaj zwrócili się do akolitki z podobnym problemem. Ta jednak wyraźnie zrezygnowana nie była im w stanie wiele obiecać, ani pomóc.
- Lekarstwa pomagają, czasem wydaje się, że choroba ustąpiła. Ale kilka godzin później objawy powracają ze zdwojoną siłą. Wszystko to wskazuje na jej nienaturalne pochodzenie, nie wiem co czynić.- Dopytywana nie miała siły kłamać i dawać nadziei.
Polecała modlitwę do Shally, leżenie w łóżku, lub pozostanie w przytułku. Oferowała koc, wodę i napary z ziół. Mikstura którą przyrządziła dla najbardziej chorych pomagała im usnąć. Inni którzy zwracali się po pomoc otrzymywali napar łagodzący objawy. Przynajmniej na jakiś czas, gorączka ustępowała, awymioty czy biegunki zdarzały się rzadziej.

Następnie wędrowny czarodziej udał się do ratusza. Był to piętrowy budynek, z wysokim podpiwniczeniem. Portyk wejściowy był ozdobiony dwoma kolumienkami. Na środku czterospadowego dachu znajdowała się niewielka wieżyczka. Z pewnością jest to jeden z najbardziej okazałych budynków w całym mieście. Mimo iż urząd był pilnowany przez grupkę strażników miejskich udało mu się wejść do środka bez problemów. Strażnicy zapewne mieli uchronić włodarzy przed rozgniewanym tłumem, gdyby ten wpadł na pomysł, że zaraza to ich wina. A tak na widok członka kolegium dwóch z nich splunęło przez ramię i czyniło znaki mające odegnać zło.
Można by się spodziewać, że po takiej niespokojnej nocy w ratuszu będzie wrzało. Otto jednak miał problem ze znalezieniem kogoś do pomoc. Zdaje się, że większość urzędników nie przyszła do pracy. Mogło to zwiastować kłopoty, jednak Widdenstein miał dziś szczęście. Nie dość, że szybko odnalazł archiwistę, to ten nie był uprzedzony do maga. Zaprowadził do pokoju i pomógł wyszukać plany miasta i świątyni. Choć dzięki rzuconemu czarowi, nie potrzebował nawet zbytnio pomocy mężczyzny. Wędrowny Czarodziej ponownie uświadomił sobie, że nie studiował architektury, ani inżynierii. Nie był budowniczym i zwyczajnie nie rozumiał wszystkich oznaczeń zawartych na mapie/planach. Samodzielnie nie jest w stanie poradzić sobie z takim zagadnieniem.



Svein dość wcześnie opuścił przytułek. Siedząc na schodach przed jednym z budynków mógł obserwować jak miasto zamarło. Nawet po największych świętach, gdy ludzie byli zmęczeni i przypici nie panowała taka cisza. Po opustoszałym mieście głównie włóczą się szczury, których nie powinno być tak wiele.
W międzyczasie Roel Frietz targany własnymi przemyśleniami wyszedł na miasto. Akolita Morra nie bał się śmierci, był przyzwyczajony do jej zapachu i wyglądu. Mało kto zdecydował by się z własnej woli podejść do ciał zmarłych. Roel czynił jednak to co do niego należało. Gdy odganiał szczury, te pierzchały na boki. Jednak gdy tylko mężczyzna przeszedł do kolejnego ciała, wracały do tego wcześniejszego. Akolita przymykając powieki zmarłym dostrzegł, że praktycznie wszyscy oni byli chorzy. W bardzo różnym stadium choroby, ale praktycznie każdego z nich dotknęła zaraza. Normą były pęcherze i wybroczyny. Nagły pisk szczura nakazał odwrócić głowę akolicie, dostrzegł wtedy, że idzie ku niemu szczurołap. Ten z pomocą swojego psa i procy dziesiątkował rozbestwione gryzonie. Czyżby przyciągnął go myślami?

Tak czy inaczej dopiero koło południa na wąskich ulicach pojawili się pierwsi ludzie. Były to kilkuosobowe oddziały gwardzistów. Żołnierze zatrzymywali się przy każdych zwłokach, a następnie ładowali je na drewniane wozy, które ciągnęli ich koledzy. Wszyscy zmarli byli zapewne zawożeni na plac, gdzie po odmówieniu modlitwy przez kapłana Herberta, paleni. Najprawdopodobniej kapłan Ulryka nie chciał prosić o pomoc akolity Morra. Z wielkich płonących stosów unosił się ku niebu czarny, śmierdzący palonym mięsem dym.

Fortenhaf – dzień trzeci, popołudnie.
Nad Fortenhaf zaczęły się zbierać ciężkie, burzowe chmury.

Otto Widdenstein zaskoczył swym pytaniem urzędnika. Dokumenty miejskie nie powinny opuszczać pomieszczenia,a co dopiero budynku, chyba że na wyraźną prośbę burmistrza. Z drugiej strony Hierofant wydawał się zdeterminowany i był przekonujący. Archiwista miał wrażenie, że może to być istotne dla losów całej społeczności.
- Nie powinienem Wam tego dawać Mistrzu. Szczególnie, że zaraz będę Was musiał wyprosić. Ale zaczekajcie chwilę. – Mężczyzna opuścił na chwilę pomieszczenie, aby po krótkim czasie wrócić z pismem. Rozłożył je przed magiem, podał kałamarz i pióro.
- Pokwitujcie Mistrzu pismo i zwróćcie plany jutro.

Magister magii już miał opuszczać ratusz, gdy z wieży budynku rozległ się dzwon. Już nie tylko z placu świątynnego unosił się dym. Drugie jego źródło znajdowało się gdzieś na północno, zachodnich obrzeżach miasta. Strażnicy, którzy stali jeszcze niedawno stali przed ratuszem, obecni napełniali wiadra w pobliskiej studni. Z ich gardeł rozlegał się krzyk
- Pożar!
Mieszkańcy osady jednak nie wybiegali z domostw. Może jedynie w co dziesiątym budynku otworzyła się wcześniej zatrzaśnięta okiennica i ktoś wyjrzał przez okno.




Oskar von Hohenberg został w prowizorycznym lazarecie. Przytułek był przepełniony, mimo szeroko rozwartych wrót panował w nim zaduch i smród. Mimo starań młodej akolitki i paru kobiet które jej pomagały sytuacja ulegała ciągłemu pogorszeniu. Szlachcic doskonale zdawał sobie sprawę, że pozostanie w takich warunkach jedynie pogorszy jego stan. Lazaret już niedługo przekształci ze szpitala się w cmentarz. Oskar widział to w oczach Erny. Ludzie powoli też to chyba zaczęli rozumieć, do przytułku przybywało coraz mniej osób. Krewni chorych zaprzestali odwiedzin.
- To prosty napar Panie, każdy aptekarz i zielarz go przygotuje. Dam Wam na teraz i mogę napełnić naczynie jeśli jakieś z sobą macie. Chodźcie, – kobieta zaprowadziła szlachcica do rogu sali, gdzie leżały zgromadzone drobne zapasy medykamentów, jadła, picia i parę koców. - Dawkowanie jest równie proste, pół kubka, na noc możecie i więcej. Jeśli będziecie mieli Panie krwawą biegunkę, możecie wdychać opary siarki. Ja by Wam tchu brakowało spróbujcie fajkowego ziela. Pomoże i flegmę łatwiej odplujecie. Ale dziś Szlachetny Panie może być już ciężko nawet wam te rzeczy zakupić. Reszta jest w rękach miłosiernej Bogini, żadna znana mi odtrutka nie zadziałała.
Szlachcic po wypiciu naparu odczuł delikatną ulgę. Ledwo opuścił przybytek, a w mieście rozległy się uderzenia dzwonów. Strażnicy rzucili się gdzieś biegiem, porzucając posterunek.



Svein Dahr i Roel Frietz ustalili, że najbliższą noc spędzą w siedzibie Josefa. Mieli zamiar wspólnie naradzić się co czynić dalej. Potrzebowali do tego najpierw znaleźć pozostałe osoby. I na tym zadaniu skupił się Szczurołap, natomiast Roel postanowił spróbować pomoc paru potrzebującym. Straszliwa zaraza zbiera coraz większe żniwo. Wielu chorych, których Svein znał przynajmniej z widzenia, chudło w oczach. Biegunki i wymioty do tego stopnia osłabiały ich organizmy, że już nie mogli poruszać się o własnych siłach. Akolita Morra zwracał szczególną uwagę na zmarłych. Szybko dostrzegł, że ciała osób, które brały udział w ostatnich zamieszkach (odniosło rany na placu, w nocy, bądź przy innej okazji) pokrywały się ropiejącymi guzami. Byli również świadkami jak rodziny i krewni pozbywali się chorych wyrzucając ich z swych domostw. Co jakiś czas ulicami Fortenhaf przemieszczały się kilkuosobowe grupy złodziejaszków okradających trupy, a czasem i chorych.
Szczury szybko nauczyły się unikać Mężczyzny z procą i psem. Cały czas jednak były obecne na ulicach osady. Co pewien czas na ulicach pojawiał się zaprzęgnięty w woły wóz, którym strażnicy wywozili umarłych. Spotkał ich Svein, gwardziści właśnie odcinali sznur na którym zawisł Rudi, niziołek. Pomocnik piekarza zakończył swój żywot. Możliwe, że popełnił samobójstwo, albo został powieszony przez bandę, która plądrowała jego dom w nocy. Gwardziści nim wrzucili go na wóz dokładnie przeszukali jego ciało. W mieście rozległy się uderzenia dzwonów. Svein wiedział, co one znaczyły. Gdzieś w mieście wybuchł pożar… Rozglądał się więc uważnie i szybko dostrzegł nowe źródło dymu. Było to na północ od niego, kilka ulic dalej. Najprawdopodobniej gdzieś w pobliżu gospody przy bramie. Mogła być to któraś z chałup znajdujących się przy samej palisadzie, stodoła, która czasem robiła za magazyn albo piekarnia.
Roel starał się odprawić i pomóc w przejściu do ogrodów Morra jak największej ilości osób. Od konających odganiał szczury wielkie jak koty. Te popiskiwały i odskakiwały, jednak gdy tylko akolita przechodził do kolejnego potrzebującego to te momentalnie wracały. Umierających było dużo. Ci którzy mieli jeszcze jakiekolwiek siły błagali nielicznych przechodniów o pomoc. Roel przechodził między nimi i był jedynym który się nad nimi pochylał i nie ładował na wóz, nie okradał. Dzieci łapały go za nogi, dorośli za ręce. Choroba postępowała zdecydowanie za szybko. Akolita pochylał się właśnie nad kolejnym chorym, gdy dostrzegł jak czwórka bandytów, z czego dwóch nosiła już początkowe ślady choroby, okłada z wściekłości kobietę, która nie miała nic, co można by jej zabrać. Nagle rozbrzmiał dzwon, mężczyźni nie zwrócili jednak na niego najmniejszej uwagi.




Erich von Kurst wraz z Lennartem Schatzem wybrali się do garnizonu. Mężczyźni po drodze widzieli jak wielu chorych rodziny wyrzucają z domów na ulicę. Rodzice pozbywali się zarażonych dzieci, a synowie umierających matek. Zdrowi nie mieli litości dla chorych, przez te trzy dni zaczęli zapominać o rodzinnych więzach, byle tylko uratować życie i zmniejszyć ryzyko zarażanie się… Były żołnierz szybko dostrzegł też pewną zmianę, tym razem żaden ze strażników go nie śledził, nie podążał za nim.
Mężczyźni przeszli do garnizonu bez problemów, nikt ich nie zatrzymywał ani nie zaczepiał. Czasem minęła ich jakaś grupka osób, najczęściej kilkuosobowa. Ale przeważnie przeskakiwali oni tylko przez główną ulicę miasta. W przeciwieństwie do szczurów, te biegały po bruku jak po swoim.
Rycerz i przepatrywacz, gdy dotarli w końcu do siedziby straży musieli chwilę poczekać. Oczywiście zostali wpuszczeniu do środka, podano im krzesła oraz zaproponowano wino. Szybko wyjaśniono również, że sierżant przed południem wyszedł na jakieś spotkanie, ale zaraz powinien wrócić. Rzeczywiście nie trwało to długo. Hannes Hebel wrócił do garnizonu zasępiony. I chyba najchętniej kazałby Was wywalić za drzwi, jednak z racji szlacheckiego pochodzenia Ericha zaniechał tego. Wysłuchał sprawy z jaką przyszli, jednak nie miał zbyt wiele do powiedzenia.
- Zameldowano mi o tym, zrobili swoje, ale zostaną nagrodzeni. Co do tych typów to w tawernie gdzie przesiadywali się nie pojawili. Ale miasta nie opuszczą. Zapłacą za ten gwałt Panie. Dajcie moim ludziom czas, a ich doprowadzą pod sąd. – Dowódca straży nie mówił tego wprost, ale jasnym się stało, że ta sprawa nie jest dla niego priorytetowa.
W sprawie pielgrzymów też za wiele nie miał do powiedzenia.
- Pielgrzymi przybywali jeszcze na parę dni przed świętem. Problemów nie sprawiali, rozrób nie robili, skarg nie było. Część pewnie opuściła miasto. Na spanie po gospodach pewnie ich stać nie było. Przytułek pewnie sprawdziliście. Noce ciepłe były to nocowali na ulicach, za murami, albo gdzieś może w biedniejszej części Fortenhaf. Ale co wam Panie do nich? Jeśli wolno spytać i zechcecie oczywiście odpowiedzieć. – Posiwiały mężczyzna w kolczudze nie bardzo rozumiał dopytywania Ericha.
Mężczyźni po wyjściu z garnizonu udali się na pooszukiwania cyrulika. Rozpytali karczmarza, ten nadal zdawał się jakiś nie swój. Nigdzie nie było tez słychać jego żony. Pokierował ich jednak do akolitki. Młoda Kobieta nie odmówiła pomocy rannemu Erichowi. Kazała mu rozebrać się do pasa, przemyła ranne na szyje, sprawnie ją zaszyła i nałożyła jakąś szarawą maść. Za datek podziękowała i przeprosiła. Musiał wracać do chorych.
Przy tym wszystkim spotkali Oskara von Hohenberga, który wyglądał trochę lepiej niż z samego ranna. Chwilę później rozległo się bicie dzwonów…