Leonor Teodora Batista Mendoza y Lasso de la Vega akolitka Myrmidii w służbie Imperium mogła w przeciągu jednej klepsydry w trybie przyśpieszonym odrobić wszystkie punkty każdej szanującej się bitwy. Szarża, niemal samobójczy atak w celu uzyskania ogólnego celu bitwy, panika oddziałów, jeszcze więcej paniki i chaos. Leo musiała przyznać, że chaos był najlepszy. Jeśli w twojej konstrukcji psychicznej Bogini przez niedopatrzenie zapomniała dorzucić coś takiego jak strach przed śmiercią, to zamiast machać rękami, jęczeć w panice, płakać albo biegać na oślep możesz sobie pooglądać co się dzieje. Początkowo akolitka podejrzewała, że zaraz zginie. Oddział po lewej rozsypał się w mgnieniu oka, a żołnierze trzymali w rękach broń, bo nie było jej gdzie rzucić. Oddział po prawej zrobił to samo chwilę później. Cofali się nieskładnie potykając o własne nogi. Kobieta cofała się razem z nimi, a życie zawdzięczała temu, że również przeciwnicy wymagali przegrupowania, bo oddziały lądujące napierały z musu na tych, którzy walczyli już dłużej. W pewnym momencie jednak przekonanie o rychłej śmierci wydało się już absolutnie pewne. Na ich zupełnie nieosłonięty tył rozpoczynała się szarża wroga. Wyraźnie słychać było wrzaski, a w mroku kątem oka widać było nadbiegające cienie.

Jak umrzeć z godnością? Leo zrozumiała, że w bitwie się nie da. Największa szansa to proste nadzianie na halabardę lub włócznię. Inne opcje to zdeptanie przez konia lub cięcie od miecza. Najgorsze to chyba utrata głowy, którą potem ktoś nadzieje na pikę i będzie obnosił jako trofeum. Leo postanowiła więc nie stracić głowy.

- Do mnie barany! - ryknęła – Trzymać kurwa szyk! - zupełnie na wyrost, bo formacja miała dziury większe niż ser bretoński - Dzięki temu uratujecie dupy! - Albo przynajmniej umrzecie z godnością pomyślała równocześnie i gotowała się na klasyczny kocioł i włócznię w plecy.

Wtedy to nastąpił kolejny już cud i ów wspomniany na początku chaos, który przyniósł chwilę oddechu. Szarża na tyły nie okazała się żadną szarżą tylko trzema panikarzami z oddziału, który chwilę wcześniej rozbił Gruber. Jednak w mroku, nikt nie widział zbyt wiele. Wszyscy wrzeszczeli, a atakujący od plaży zatrzymali się na ułamek sekundy nie rozumiejąc co się dzieje.

- Posiłki!! - ryknęła Leo zupełnie mijając się ze stanem faktycznym – Do Porucznika! Rozkaz wykonany. Do Porucznika! Zewrzeć szyk. - Wrzeszczała tak bez przerwy, zupełnie nie przejmując się, że ani szyku, ani zwarcia, ani rozkazu wykonać się nie dało. Jeśli jednak uda się dociągnąć choćby kilku do Grubera, ten już będzie wiedział jak przywrócić porządek.

Festag (Dzień Świąteczny), 28 Vorgeheima 2522, poranek,
Bitwa nad Witten
Próba przebicia się przez pozycje nad rzeką Soll i oskrzydlenia sił Imperialnych
Dwadzieścia minut po desancie wroga

Walter i Leo dotarli do sztabu zanim wrogowie, bijący dotąd w centrum głową w mur zdali sobie sprawę, że ów właśnie się zawalił. Resztki Drugiej Drużyny właśnie uciekały, mimo wysiłków akolitki Myrmydii. Choć dzięki nim bardziej w kierunku sztabu i swoich niż w losowym. Gruber już szykował się, by pięścią przywrócić porządek, ale uprzedził go Baron, którego krzyki o wrogiej jeździe, jeśli w ogóle wśród bitewnego hałasu dotarły do łuczników z IX i X drużyny, zamiast przekonać do zatrzymania się, zmotywowały ich do przyspieszenia biegu. Przynajmniej tak się wydawało. Jednak gdy w dźwiękach bitwy zaczęły dominować nowe nuty i okrzyki zwycięstwa ze skrzydła dowodzonego przez Gustawa, większość uciekinierów zatrzymała się. Dodatkowy opierdol ze strony porucznika nie zrobił na nich wrażenia, więc zorganizowanie się na powrót zajmie im chwilę. Ich morale nadal jest w najlepszym razie chwiejne, ale przynajmniej zostali na polu walki.

Było to możliwe wyłącznie dzięki temu, że nikt ich nie ścigał. Ani, co ciekawe, nie atakował. Centrum wroga zastygło nerwowo i nieco się przemieszało. Loftus nie miał pojęcia, jaki rozkaz wydał wrogim oddziałom naśladując ich gwizdki, ale wyglądało na to, że oni też nie wiedzieli. A zanim zrozumieli, że znów zostali wystrychnięci na dudka, spadł im na głowy szalony khazad, biegnący na czele dwóch dziesiątek Imperialnych żołnierzy.

Detlef prowadząc do boju nowo sformowaną dziesiątkę ponownie stał się uosobieniem Grimnira, krasnoludzkiego boga wojowników. Choć ten pewnie obraziłby się, gdyby przedstawiono go jako brodatego szaleńca, strzelającego z garłacza w plecy uciekających wrogów. Za to kolejny atak, tym razem halabardą, był wyczynem wartym uwagi, nawet dla boga. Przyznać jednak należy, że atak udał się tak dobrze, gdyż wróg był zdezorientowany dziwacznymi rozkazami wydawanymi za pomocą gwizdków.

Na drugim skrzydle także się poprawiało - wycofujące się oddziały Trzeciej Drużyny odpierały ataki, a Baron i Diuk groźnie kontratakowali, zabijając, kalecząc i zmuszając wrogów do ucieczki. Odnosili jednak przy tym poważne rany. Gustaw wypiwszy swoje trzy mikstury leczenia niemal jednym ciągiem, aż się zatoczył od wrażenia nagłego gorąca i nagłego przypływu sił, ale krwawiący z kilku cięć Karl nie wyglądał zbyt dobrze.

Żaden, nawet najlepiej zorganizowany lazaret nie może przyjąć ani obsłużyć wszystkich rannych. A nawet drobna ich część okazuje sie być często ponad siły personelu. Tam za płachtą namiotu ponad pół tysiąca ludzi kaleczyło się nawzajem z uporem godnym lepszej sprawy. Po drugiej stronie zaś był jeden cyrulik z trójką pomocników.
Choć sam się obwiniał i udział w tej bitwie przypłaci pewnie zdrowiem, to inni widzieli to inaczej. Pomoc dla ponad trzydziestu ludzi w mniej niż dwadzieścia minut była nie lada osiągnięciem. A dwudziestu z nich mogło od razu wrócić do walki. Wyglądało na to jednak, że to nie wystarcza. Abelard musiał podejmować wiele trudnych decyzji w swoim życiu, ale chyba nigdy aż tak...
Od tego momentu zajął się w pierwszej kolejności tymi, którzy mogli walczyć zaraz po udzieleniu im pomocy.

Ten sam czas
Na rzece Soll

Na rzece działy się tymczasem rzeczy nadzwyczaj ciekawe. Mosto-barki hamowały i próbowały ustawić się prostopadle do nurtu rzeki, na której jednym brzegu wrzała walka, a na drugim ustawiała się lekka konnica granicznych. Dziwnie szeroko się ustawiała...
Oleg, na tym pierwszym brzegu (i to dosłownie na brzegu), ukrywał się wśród łodzi, którymi przypłynęli ludzie z Księstw Granicznych. Choć wokół kręciło się trochę wrogów, to dosyć zajętych uciekaniem i zapewne dlatego żaden nie zwrócił uwagi na jeszcze jednego mokrego żołnierza w poplamionym mundurze. Kryjąc się pomyślał, że najlepszą rzeczą do zatapiania łodzi są podwodne skały, ale jak na złość żadnych w okolicy nie było, musiał więc sam czegoś poszukać. Z szukaniem czegoś co mogłoby posłużyć do niszczenia łodzi szło mu gorzej niż z udawaniem, że tu go nie ma, ale dopisało mu szczęście. Znalazł rozliczne narzędzia, w tym bosaki, piłę, siekierę i świder, a nawet kolejną lampę z olejem skalnym. A obijająca się o jego nogi pochwa z mieczem przypomniała mu, że niemal każde ostrze może przeciąć liny łączące barki.

Tymczasem na wzgórzach:

Czterdzieści do jednego. Na taki stosunek sił Bert zdecydowanie nie był przygotowany. Powinna o tym powstać jakaś piosenka. Mogłaby iść na przykład tak:

Ochrzczeni w ogniu
Czterdziestu na jednego...

A może już kiedyś powstała i niziołek ją słyszał? W końcu dokładnie to zaplanował dla wroga. Hubka, krzesiwo, kilka stron wydartych z notesu zmarłego kwatermistrza, suche krzaki na wzgórzach, brak deszczu i słoneczna pogoda od ponad dwóch tygodni... Rozpaliło się aż miło.

Co prawda ogień szybko zdradził jego pozycję, ale jedynym, który zdążył do niego dobiec był jego dobry znajomy z oddziału, Karl. Ten "przekradł się" przez oddziały wroga metodą "na bezczelnego" i zanim zorientowali się, co właściwie się stało, zniknął wśród wzgórz niczym sen złoty.

Ogień szerzył się szybko - co prawda krzaki nie będą palić się długo, ale czasu wystarczyło na wycofanie się do własnych pozycji. I to szybkie, bo ogień i ich w każdej chwili mógł ogarnąć, jeśli tylko kierunek wiatru by się zmienił.

Już, już mieli gratulować sobie udanego powrotu, gdy odkryli, że od własnych oddziałów oddzielają ich siły wroga - co najmniej sześćdziesięciu ludzi, schodzących w kierunku umocnień obozu. Bert i Karl mieli jednak na tyle szczęścia, że póki co nikt ich nie zauważył, są bowiem za plecami tychże ludzi. Wiedzieli jednak, że gdy tylko ogień podejdzie bliżej, sami także będą musieli zejść ze wzgórz. Zresztą ogarniając wzrokiem sytuację na polu bitwy widzieli, że ich pomoc by się przydała.

Obecna sytuacja:
Czwarta Kompania: 38/100 (piechota) + 40/50 łuczników + 10 Ostatnich
Siły Południowców: 104/360 (piechota) + 80/100 (łucznicy na rzece) + 18/20 (byli łucznicy) + 42 uciekających + 14 jeńców

Stany zdrowia:

Baron 11
Detlef 9
Loftus 12
Oleg 13
Walter 14
Abelard 13
Leo 6
Diuk 1
Bert 13
Karl 15

Mapa:

Sierżant Gustaw rzucił się wraz z podkomendnymi na wroga by pokazać wahającym się łucznikom, że przy nich zwycięstwo. machał mieczem z okrzykiem na ustach. Krew tryskała na lewo i prawo. wrogowie padali w rosnących kałużach krwi. Część ranna ale znaczna martwa z odciętymi kończynami lub trzewiami na wierzchu.
Łucznicy się zatrzymali a natomiast przeciwnik zaczął uciekać spod miecza rozwścieczonego sierżanta i jego ludzi.

Ostatkiem rozsądku Baron zatrzymał swoich ludzi widząc zbliżające się nowe i do tego świeże zagrożenie. Najemnicy z granicznych księstw schodzili ze wzgórz.

Sierżant wypił kilka pod rząd mikstur leczenia i rozkazał.
- Wymieszać szyk i trzymać się na posterunku!- Rozkaz trochę zdziwił żołnierzy, ale chodziło Gustawowi by łucznicy sami nie musieli bronić części linii. Wymieszani mogli razić strzałami między walczącymi lub nad. a jak nie to dołączą do walki między halabardami.
- Wy dwaj! odprowadzić jeńców do porucznika i wracać z rozkazami i z posiłkami.- Rozkazał dwóm łucznikom i Diukowi, któremu wskazał lazaret. Nie chciał mieć jednego z lepszych wojowników martwego w głupi sposób.

Festag (Dzień Świąteczny), 28 Vorgeheima 2522, poranek,
Bitwa nad Witten
Próba przebicia się przez pozycje nad rzeką Soll i oskrzydlenia sił Imperialnych
Dwadzieścia pięć minut po desancie wroga

Olegowi do tej pory szło świetnie. Nawet kiedy fala spowodowana przez którąś z manewrujących barek niemal wyrwała zawiniątko z rąk wędrowca, a następna prawie je by zalała, zdołał jakimś cudem obrócić się i osłonić je przed wodą. Pływanie pod wodą może być dobrym sposobem na unikanie wykrycia. Płynięcie z zawiniątkiem też może przejść - mało to uciekających żołnierzy Granicznych rzucało się w nurt Soll by uciec przed rzezią? Ale wspinanie się na burtę ze źródłem ognia w rękach... To już jakby gorzej. Osłona barek zrobiła sobie ćwiczenia strzeleckie i mimo natychmiastowego zanurkowania i tak oberwał strzałą a woda wokół niego niemal się zakotłowała od kolejnych.
No cóż, co prawda nie udało mu się wrzucić lampy na pokład, ale z drugiej strony przeżył tę próbę, więc można powiedzieć, że w tej rundzie zagrał na remis.

Walka trwała. Mimo zaciętych kontrataków, Czwarta Kompania spychana była krok za krokiem coraz dalej od brzegu. I traciła coraz więcej ludzi, których, mimo wysiłków Abelarda i personelu paramedycznego, nie było jak zastąpić. Czterech ostatnich przywróconych do służby Gruber wcielił do łuczników i wszystkim strzelcom jakich tylko przy sobie miał kazał skupić ogień na barkach próbujących ustawić się w most. Większość płonących strzał spadła do rzeki, nie czyniąc nikomu większej krzywdy, ale kilka wbiło się w pokłady powodując niegroźne, szybko ugaszone pożary. Być może gdy barki będą nieruchome, a strzelcy się, nomen omen, wstrzelą, ostrzał będzie celniejszy.

Trzeba też przyznać, że celność ostrzału nie była tego dnia mocną stroną żadnej ze stron - wcześniejszy ostrzał pozycji Grubera zakończył się niemal kompromitacją, kiedy jeden z łuczników z Księstw dostał "przypadkowo" w plecy. Być może ktoś wykorzystał bitwę do wyrównania swoich osobistych porachunków.

Nie wszędzie jednak szło tak gładko. Zmęczony Detlef mimo ogniowego wsparcia ze strony Waltera ugrzązł w ciżbie wrogów odnosząc kolejne płytkie rany, Leo dotarła do wykrwawiających się w obronie sił Barona, a Diuk z dwoma łucznikami i jeńcy dotarli do "sztabu" i lazaretu, gdzie otrzymał pomoc. Przeraził się, gdy unurzany po łokcie w krwi Abelard nawet go nie poznał i spojrzawszy tylko na zawiązany na ramieniu biały kawałek materiału, zszył jego rany i wysłał z powrotem do boju.

Loftus zarabiał na tytuł maga bojowego. Choć nie użył żadnego czaru ofensywnego, jego wprowadzające zamieszanie w szeregach wroga zaklęcia robiły nie mniej szkód niż gdyby co minutę posyłał kulę ognia. Choć konie okazały się dość dobrze wyszkolone i jedynie na pierwszy hałas zareagowały niepokojem, rzucając się, wierzgając i gryząc wędzidła, a przy kolejnych zaczęły to ignorować, uspokajane przez swoich jeźdźców, to dowódca konnicy słał niespokojne spojrzenia na wysokiego mężczyznę w starej, lecz świetnie utrzymanej i wypolerowanej na błysk zbroi. Ten zastanawiał się, ale gdy usłyszał sygnał rogu i zobaczył pierwsze sylwetki żołnierzy Trzeciej Kompanii idące na odsiecz kamratom, podniósł rękę i wykonał dłonią jakiś gest. Było za daleko by można było zobaczyć jaki, ale po chwili trąby zagrały także na drugim brzegu i każdy mógł zgadnąć, jaki rozkaz wydał.

Wróg rozpoczął odwrót! Zbrojny odwrót. Widać było, że zaatakowani, będą się bronić, ale nie było wątpliwości, że wycofują się w kierunku rzeki i wzgórz. Barki przestały ustawiać się prostopadle do nurtu. A i na drugim brzegu, odgłosy głównej bitwy zaczynały powoli słabnąć. Najwyraźniej głównodowodzący miał dość. Jedna barka wbita w brzeg, druga w każdej chwili może zacząć się palić, jak nie od strzał to od kamikaze z płonącym olejem w dłoniach, a jakby jeszcze temu cholernemu magowi udało się spowodować panikę na moście to straty szłyby w dziesiątki i setki bez gwarancji sukcesu. I jeszcze te ognie i zamieszanie na wzgórzach...
A Otto von Wernicky, stary, sprytny lis, gdyż to on był tym mężczyzną w zbroi, pamiętał, że przybył tu nie po walkę, a po łupy. Żołnierze Wissenlandu bili się z różnych powodów, ale jego podwładni - głównie dla pieniędzy. A generalna zasada mówi, że nie możesz ich wydać, jeśli jesteś martwy. Zbyt duże straty przy wygranej bitwie albo sam lęk przed stratami mogą pozbawić go ludzi skuteczniej niż porażka bez nich.

W tym samym czasie.
Umocnienia i wzgórza.

Baron z przemieszanymi resztkami swoich ludzi bronił umocnionych pozycji. Ponosił straty, odniósł kolejną płytką ranę, ale nie pozwolił posiłkom wroga na dotarcie do miejsca budowy mostu. Nie wiedział, że w sukurs idą mu przyjaciele...
Dwaj żołnierze Ostatnich ukrywający się do tej pory na wzgórzach, gdy ogień zbliżył się z jednej strony, a z drugiej trwała walka, A Karl podzielił się zdobytymi informacjami, Bert wpadł na pewien plan. Zauważył, że poza umundurowaniem niewiele różnili się od swoich wrogów. Zerwali więc oznaczenia i wybrudzili mundury ziemią. Gdy wrzeszcząc o magu na wzgórzach zbiegali w kierunku umocnień, byli wystarczająco osmaleni i brudni, by nikt nie zauważył, że są z innej armii. Karl zresztą i tak wyglądał na rasowego najemnika, a nie regularnego żołnierza, a niziołki można było spotkać wszędzie. Co prawda nikt nie uwierzył panikarzom, wszak ludzie, którym to mówili, sami te wzgórza sprawdzali, ale za to wysłano "tchórzy" na pierwszą linię, gdzie pewnie czekałoby ich trudne zadanie zmiany stron, ale zanim do tego doszło, rozległy się gwizdki i nacierający zaczęli się wycofywać. "Poddali" się więc Gustawowi i tak epopeja zwiadowców zakończyła się pełnym sukcesem. Nie licząc kilku siniaków, otarć i innych niegroźnych skutków przebywania w ogniu walki.

W Czwartej Kompanii pozostało ledwo siedemdziesięciu trzech ludzi, mniej niż połowa stanu. Wielu było rannych, a każdy zmęczony. Łucznikom krwawiły opuszki palców, zbrojnym omdlewały ręce od trzymania mieczy, tarcz, halabard... Ale przetrwali tę bitwę. A dzięki Abelardowi za jakiś czas wróci do walki jedenastka szczęśliwców, których rany były poważniejsze. A kto wie, może i więcej - choć walka się skończyła, ranni nadal leżeli na polu bitwy.

Przeciwnik - prawie półtorej setki ludzi wycofywał się do łodzi i na wzgórza. Ponad setka zachowała szyk i widać było, że zaatakowani będą się bronić. Ostrzał z łuków z obu stron nie ustawał - łucznikom Grubera udało się w końcu podpalić jedną z barek, a osłaniający odwrót łucznicy z barek ostrzelali Pierwszą, Szesnastą i Siedemnastą Dziesiątkę, zmniejszając liczbę sprawnych żołnierzy do sześćdziesięciu, z czego dwie trzecie stanowili łucznicy.

***

Festag (Dzień Świąteczny), 28 Vorgeheima 2522, wieczór po bitwie
Wschodni brzeg rzeki Soll.

Licząc zabitych i rannych ustalono, że Czwarta Kompania utraciła ponad połowę stanu, zabijając jednocześnie ponad dwustu żołnierzy wroga i nie pozwalając mu na zdobycie przyczółka, z którego jego kawaleria mogłaby zacząć manewr oskrzydlający.
W nagrodę przeniesiono ich "na tyły", o ile można tak było określić byłe obozowisko Trzeciej Kompanii, która przejęła dawny posterunek Czwartej.
Tam mieli lizać rany i czekać na rozkazy. Z informacji wymienianych za pomocą gońców dowiedzieli się, że wróg w ciągu dnia podejmował jeszcze kilka prób przebicia się przez ich byłe pozycje, ale robił to bez przekonania i wycofywał się na pierwsze sygnały oporu. Działania te, jak każdy z podstawową wiedzą o sztuce wojennej się domyślił były obliczone raczej na zmęczenie Imperialnych niż ich pokonanie. Podobno znowu złapano kilku jeńców, nawet jakiegoś wyższego rangą.

Doszły ich także słuchy o wynikach głównej bitwy - podobno podczas obrony przeprawy na Witten zabito ponad tysiąc wrogów, tracąc zaledwie czterystu własnych żołnierzy. Zapewne były to wieści nieco przesadzone, ale kurier zarzekał się, że tamci naprawę tracili po dwóch ludzi na każdego zabitego Wissenlandczyka.
- Szło tak dobrze, że Najemnicy Harkina Brocka nawet nie musieli wejść do walki - dodał.

W międzyczasie odwołano z ich oddziału Abelarda Nossenkrapa - główny medyk zażyczył sobie pomocy przy rannych. Cyrulik (z coraz większymi widokami na promocję do medyka polowego) zdążył jeszcze zająć się ich ranami, wyglądało jednak na to, że przez jakiś czas będą sobie musieli radzić bez niego.

A późnym wieczorem Gruber został zaproszony przez dowódcę Trzeciej Kompanii na naradę i przekazał dowodzenie Gustawowi, jedynemu sierżantowi, jaki mu jeszcze pozostał.

Stany zdrowia:

Baron 13
Detlef 11
Loftus 12
Oleg 12
Walter 14
Abelard 13
Leo 9
Diuk 6
Bert 12
Karl 15