Sierżant przeklną pod nosem gdy do jego izby wszedł poddenerwowany Kadet.
- Co jest? Już zrobiliście listę?- Zwrócił się do chłopaka. Ten pokiwał przecząco głową i salutując stukając obcasami zaczął mówić.
- Nie Panie Sierżancie. Lista w trakcie prac. Przyszedłem zameldować, że pod bramą są posłańcy z wrogiej armii i chcą z Dowódcą Obrony Gustawem von Grunnenbergiem rozmawiać.- Zameldował.
- Z imienia mnie wymienili?- Zdziwił się Baron. Czyżby jednak szpiegów mieli w mieście? No okaże się podczas rozmów jak przedstawią naszą kondycję w mieście.
- Poślij kogoś do Komendanta niech też się szykuje. Chcę razem z nim wyjść na rozmowy.- Rozkazał a gdy młodzik już odwracał sie do wyjścia dodał.
- Później szybko kończ listę bo khazadzi czekają.- Rozkazał i ponownie zaczął się ubierać.
Mundur, który zakładał był tym w którym był na kolacji z Khazadem. Wiec nowy. Jedynie plama krwi na ramieniu i bandaż kiepsko wyglądały. Baron zamierzał do tego zabrać płaszcz, który przewiesi zasłaniając ranę. Wcześniej ochlapał się zimną wodą by się rozbudzić i nie wyglądać jak siedem nieszczęść.

***

- Panie Komendancie. Czy Pan także na rozmowy z poselstwem się wybierze?- Zapytał gdy stanął przed Komendantem w drodze do bramy.
Gustaw był zmęczony i musiał przyznać, że chyba szef garnizonu miał rację, że wszystkim nie uda mu się zająć.

Dowódca Obrony Miasta czyli Gustaw kazał otworzyć małe drzwiczki w bramie. Wcześniej rozkazał by Bert ze swoimi kusznikami obsadził bramę by osłaniać ewentualnie próby wzięcia do niewoli ludzi z Gustawem wychodzących na rozmowy.

Gustawowi udało się tak udrapować płaszcz by nie widać było rany i wraz z Komendantem udał się na rozmowy z posłami, wcześniej nakazując pospieszyć się Kadetowi z pisaniem. Zignorowany posłaniec od Barrudina odwrócił się na pięcie i poszedł, przepychając się przez nieprzyjazny tłum uchodźców.

Baronowi także nie było łatwo. Nadal nie było miejsca dla jednej trzeciej uchodźców i wielu z nich prosiło i błagało o schronienie i dopytywało o strawę dla siebie i dzieci, matki podnosiły kwilące niemowlęta żaląc się na... cóż, właściwie to na wszystko, a smród niemytych ciał drażnił arystokratyczne nozdrza szlachcica. Przy bramie nie zrobiło się łatwiej - gdy tylko Baron rozkazał otworzyć małe drzwiczki w bramie, niemal dwie setki stojących przed nią uciekinierów spróbowało się przez nią przedostać do miasta. Na szczęście naraz mógł przejść tylko jeden, ale ciśnienie tłumu pchające tych najbliżej powodowało, że niemal wpadali do środka. Krzyki dziękczynne, wrzaski ponaglenia, płacz dzieci... Wszyscy starali się dostać do środka nawet za cenę życia. Oczywiście, pod warunkiem, że tę cenę zapłacą inni. Zaduszani w ścisku, nokautowani łokciami, zdeptani, jeśli upadną... wszyscy próbowali dostać się do środka przez drzwiczki, przed którymi stał Gustaw. Ledwo udało mu się odskoczyć. Jeden ze strażników nie miał tyle szczęścia i leżał teraz obok, znokautowany po zderzeniu.

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=6rkygTiy9B0[/MEDIA]

Gustaw miał podły nastrój. Wszystko zaczynało się sypać. Cały plan porządku okazał się jednym wielkim bałaganem.
Przez niewyspanie zaniedbał sprawę listy dla khazadów a młody musiał mieć czas na jej zrobienie. Teraz szedł do poselstwa a uchodźcy, którym zezwolił wejść doprowadzali go o ból głowy.
Sierżant jednak zacisnął usta i szedł do bramy. Nie odpowiadał na zaczepki ludzi. Teraz zrozumiał problem jaki jest w trakcie oblężenia. Nie można pozwalać na wejście zbyt dużej ilości osób. Taka sytuacja wiąże się z rychłym poddaniem miasta z braku żywności.

***

Gdy z Komendantem dotarli pod bramę i jeden z żołnierzy otworzył małe drzwiczki zaczęli wpadać ludzie zebrani przed bramą.
- Zawrzeć drzwi!!!- Ryknął i sam ruszył pomóc w zamykaniu przejścia.
- Ci ludzie mieli być przegonieni!?- Zapytał gdy udało się powstrzymać falę napływających uchodźców.
- Sam Pan widzi, że jak samemu się nie weźmie za wszystko to są same problemy.- Odezwał się dyskretnie do Komendanta po czym zwrócił się do kuszników.
- Każcie zrobić miejsce dla posłów pod groźbą zastrzelenia!- Rozkazał po czym sam wszedł na blanki krzycząc z nich nakazał rozejście się tłuszczy.

Baron postanowił wpuścić posłów do miasta i przyjąć ich w stróżówce przy bramie. Wezwał także tuzin halabardników by powstrzymać ewentualne próby przedarcia się kolejnej fali ludu.

Oleg w końcu się zmęczył. Losowe szarpanie się i krzyczenie niewiele mogło pomóc. Jedynym skutkiem jego działań był rozcięty łuk brwiowy. I rechot zza ściany. Przynajmniej oczy przyzwyczajone do półmroku rozróżniały już szczegóły pomieszczenia. Typowa komórka, jakich wiele, w każdym chłopskim obejściu znajdowała się taka. Kto wie, może zawierała coś co może pomóc bardziej niż dzikie wrzaski.


Diuk skombinował zbroję i od razu jego autorytet wzrósł zauważalnie. Prosty lud i tak nie odróżniał epoletów od epitetów ani pagonów od paragonów więc w nowym napierśniku i hełmie prezentował się dla nich niczym zawodowy oficer. I tak też był traktowany - rekruci od razu się wyprężyli, niestety tłum uchodźców zaczął nękać go tak samo jak Gustawa kilka chwil wcześniej.


Wspomniany Gustaw tymczasem stał na blankach i próbował słowami odgonić tłum od bramy. Chwilę wcześniej odniósł sukces - dzięki jego zdecydowanej i szybkiej reakcji udało się zamknąć drzwiczki w bramie i uniemożliwić hałastrze spod niej wstęp do miasta. Niestety, teraz tłum kłębił się pod bramą a tumult zagłuszał jego słowa. Co ktoś przekonany się odsuwał, zaraz na jego miejsce właził kolejny wykrzykujący żądania, prośby, żale, matki podnosiły dzieci i błagały zmiłowania... Gadać tak mógłby i do wieczora, ale wiedział, że efektu to nie przyniesie. Może gdyby był tu ktoś kto potrafi przemawiać do tłumu. Albo gdyby rzeczywiście przemówiły cięciwy...

Diuk zrezygnował ze szkolenia ludzi, a zamiast tego postanowił zostać dyplomatą. Trzeba przyznać, że znalazł doskonałe argumenty, które użyte choć dzień wcześniej zapewne by zadziałały. Ale ludzie pod murami już teraz byli złapani pomiędzy obrońców, a najeźdźców. Kiedy ma się z jednej strony mur obsadzony strzelcami a z drugiej siepaczy Wernickiego nie bardzo jest dokąd iść.


Oleg nie liczył, że ci, którzy go tu wpakowali nie zwrócili uwagi na odwieszony sierp, nóż do skórowania na półce, albo pozostawili mu sztylet przy kostce. I miał rację. Ale stojąc kiepsko się widzi to co wala się na podłodze, a leżący wśród śmieci złamany nożyk może nie był najpotężniejszym orężem jakie wędrowiec widział w swoim życiu, ale do przecięcie lin wystarczał w zupełności.


Bert po raz kolejny znalazł się blisko pożaru. Podpalony magazyn w garnizonie w Nuln, płonące po trafieniu granatami wozy, ogniste wzgórza nad rzeką Soll... Tym razem jednak miał pod ręką ludzi, którzy mieli możliwość skupienia się na walce z pożarem oraz zasobne źródło wody dosłownie pod ręką. Walka o ocalenie fortu zajmie pewnie kilka godzin, ale powinna się zakończyć powodzeniem.