M1

Waldek zebrawszy oporządzenie spróbował ucieczki. Najpierw jednak musiał nakłonić kogoś, by pomógł pozbyć się kajdan - niezbędny był tłuszcz z lampki, masło albo inna pasta poślizgowa. Ani jedn ani drugie nie było problemem. Jego ludzie nadal byli wobec niego lojalni. Wyślizgnąć dłonie dało się "bezpiecznie" wykonać podczas akcji opatrunkowej, po czym, w odpowiednim momencie hyc, i już go nie było.
Nie w garnizonie, w każdym razie. Za to natychmiast po ucieczce wpadł na Loftusa i Gustawa. I mniej więcej setkę żołnierzy wszelakich.

Loftus organizował tychże żołnierzy (większość z nich okazała się być jeńcami), wysyłał posłańców, wyczarowywał fanfary słyszalne w połowie miasta, wyznaczał ludzi do pilnowania łodzi i odprowadzenia jeńców... których krasnoludy nie zgodziły się przyjąć, bo niby czemu miałyby. Zwłaszcza, że próbował wymusić to mag. A Gustaw stał i patrzył zdumiony.


Rynek

Na placu przed Ratuszem spotkali się dwaj Karl i Walter, każdy przybył ze swoimi ludźmi. Początkowo spanikowani ludzie zatrzasnęli się w domach, ale powoli docierało do nich, że obrońców nikt ale to nikt nie atakuje i nieśmiało zaczęli wyglądać z okien i pytać jak idzie. Pojawiły się także kubki z wodą i piwem, a nawet rozcieńczonym winem dla dzielnych wojaków. I pytania Co to było? dotyczące wybuchu.


Port

Leonora postanowiła wziąć udział w konkursie na największą liczbę złapanych wrogów i zażądała by desant z barek poddał się. Gdy tak się stało, z niedowierzaniem odetchnęła z ulgą. Uznała, że Bogini będzie zadowolona. Nakazała gasić pożar pomostu i pilnować, żeby się nie rozprzestrzeniał. Również wrogie barki należało zacumować i przeszukać. Służba ochotnicza i pomoc dwóch żołnierzy z doświadczeniem żeglarskim powinno wystarczyć.
Wygrzebała kawałek starego i podniszczonego bandaża, który został jej czasów, których już zupełnie nie pamiętała i podarła go na drobne tasiemki. Każdemu więźniowi obwiązała ramię.
- Jesteście moi - powiedziała z uśmiechem - każdemu, kto was tknie utnę łeb, ale jak któryś z was spróbuje uciec, zawiśnie na rynku miejskim ku uciesze gawiedzi. Sama go tam zaciągnę. Szkoda życia. Na pewno macie rodziny, które na was czekają.
Potem rozkazała żołnierzom pilnować więźniów, a sama trochę zaskoczona widokiem dwóch ran na swoim ciele udała się do punktu medycznego.
Medyk, miała nadzieję, opatrywał już rannych. Potem miał również rzucić okiem na otwarte rany jeńców.
Najszybszy młodzik ze służby ochotniczej został wysłany, aby zaraportować w oddziałach przy moście, u maga, a potem w dowództwie, że sytuacja w porcie jest tymczasowo opanowana. Do tego stan liczbowy jeńców i żołnierzy. Miał też uważnie wypatrywać gdzie aktualnie jest Bogini.

Sal z posiłkami dotarł "na gotowe" i widząc, że Leonora opanowała sytuację poszedł na swoje stanowisko. Pożar ograniczył się do pomostu, wrogie barki zostały przycumowane i przeszukane (nic ciekawego nie znaleziono), Leo została opatrzona poza kolejnością, ale ranni jeńcy musieli zaczekać na swoją kolej. Okazało się, że portowy medyk musiał pracować za dwóch, gdyż Waldemar Brok został aresztowany.


Mur północny

Przebłysk intuicji i ukrytych do tej pory zdolności niziołka sprawił, że mający przewagę Graniczni szykujący się do wyrżnięcia obrońców graniczni zwątpili i zaczęli się wycofywać. Zaskoczony Bert nie ścigał ich i gdy zeszli na dół wycofali się w ordynku, zabierając swoich rannych.


Baszta

Detlef oszołomiony eksplozją i odniesionymi ranami nie robił nic.
Oszołomione krasnoludy patrzyły na niego z niemym wyrzutem.


Mur południowy

Galeb załadował pocisk, skulił się za blanką, przycelował w tłuszczę łuczników i wystrzelił. Mimo tłoku, spudłował. Jednak ten bełt był kroplą, która przelała czarę. Słomką, która złamała grzbiet wielbłąda. Smokiem, który przegiął pałę goryczy.
Najwyraźniej cholerni obrońcy dalej byli zwarci i gotowi walczyć. Najemnicy nie zamierzali walczyć z fanatykami.


Przedpole

Resztki Granicznych uciekły do obozu, ścigane nielicznymi strzałami. Przy stratach jakie ponieśli stało się jasne, że nie zaatakują ponownie.
Oblężenie Meissen dobiegło końca.

Akolitka Myrmidii nie zamierzała czekać, aż medyk znajdzie czas na zajęcie się pojmanymi wrogami. Wyprosiła u niego garść najpotrzebniejszych medykamentów i sama opatrzyła otwarte rany. Następnie uformowała dwuszereg więźniów i pod eskortą łuczników odprowadziła ich do garnizonu, aby dowództwo zdecydowało, co z nimi zrobić. Marsz przez miasto podniósł Estalijkę na duchu. Zwykli ludzie wyglądali na zewnątrz pytając co się stało. Leonor wiedziała bardzo dobrze co. Myrmidia osobiście zstąpiła z niebios, aby pomóc dzielnym obrońcom w walce z przeważającym wrogiem. Usilnie też rozglądała się gdzież Wszechpotężna się aktualnie znajduje.

Rozczarowanie po dotarciu do garnizonu było ogromne. Okazało się, że Bogini nie poczekała na akolitkę i już wróciła do siebie. Niemniej pozostawione ślady nie budziły wątpliwości. Gołym okiem widać było, że Nieustraszona ustawiła dwie swoje stopy na tutejszej ziemi. Jedną przed bramą, a drugą przed murem, promienie zaś z jej niezniszczalnej tarczy przypadkowo rozpaliły pożar w garnizonie. Takie rzeczy się zdarzają. To sprawa eneriaków inetycznych i naprężeń. Swym ogromem i mocą przeraziła ostatecznie przeważające setki wrogów, którzy zrozumieli w swej głupocie, że nigdy nie pokonają tych, po stronie których stoi Wszechpotężna Wspomożycielka. Kto żyw powinien dziękować Jej i dzielnym obrońcom za ocalenie. Z braku miejsca modły takie najlepiej wznosić w Świątyni Sigmara. Bóg ten też łaskami szczególnymi obdarza nieustraszonych walczących.

Rozglądnęła się też za dowództwem, aby ustalić gdzie można zostawić więźniów, a gdy zorientowała się, że punkt medyczny z niewiadomych przyczyn został pozbawiony lekarza udała się tam z pomocą rozkazując łucznikom, aby pilnowali więźniów do czasu otrzymania jasnych wytycznych co należy z nimi zrobić. A o tym co należy z nimi zrobić należało natychmiast zaraportować jej. Tak jak im obiecała, byli pod opieką jej i Wszechpotężnej Wybawicielki.

Gustaw stał jak osłupiały. Jak wylądował na nabrzeżu zewsząd przychodziły informacje o fatalnej sytuacji obrońców. Ruszył by wspomóc Loftusa. Oddziałowego magika i nadziei Barona w przyszłych rozgrywkach politycznych, które zapewne będą go czekały gdy wojna się skończy. Wiadomym było, że trzeba najpierw przeżyć i osiągnąć cele.
Przed ruszeniem rozważał komu ma przyjść najpierw z pomocą czy Magowi czy Leo. Akolitce w służbie bogini wojny. Dziewczyna też miała miejsce w planach Gustawa ale do podjęcie decyzji skłoniło go iż dziewczyna ma pojęcie o walce a mag nie.

Nie było żadnego rozlewu krwi. Wróg się poddał a Sierżant był w szoku. Niby wspomógł Loftusa w nakłonieniu, ale ten sam zmusił przeważającego przeciwnika do poddania się.
- Gratuluję Loftusie. Zmusić do poddania liczniejszych? Jeśli się nadarzy okazja wspomnę o tym komu się da.- Rzucił w końcu magowi i zwrócił się ku odległym murom.
- Niech będzie. Ruszam wspomóc Berta.- Skrzywił się lekko. Lubił niziołka, ale po ostatnim wspólnym bronieniu odcinka Bert miał wiele do zarzucenia Baronowi. Słusznie, ale niewdzięcznie się zachował. Każdy popełnia błędy a ten od razu ze skargą. Nie lubił takich sytuacji. Z niziołkiem także wiązał plany przyszłościowe. Ten przedstawiciel małego ludu sprawdził się jako kwatermistrz a takich osób szukać ze świecą. No, ale Gustaw nie był mściwy. Z resztą Bert był jego podkomendnym i za punkt honoru sobie przyjął, że wykaże się przed Bertem, że tylko miał chwilę słabości.
- A co z Leo? Przed ruszeniem tu przybył goniec, że ma problem. Posłałem Sala, ale nie daje znać by wsparcia potrzebowali. Loftus. Sprawdź co u niej i pomyśl nad wsparciem dla niej ja ruszam na mury.- Dodał i zarządził szybki marsz.

Gdy już pierwsze dwa kroki zrobił spostrzegł Waldemara.
- Medyk! Co tu robicie i co dzieje się w garnizonie? Wróg się wdarł?- Zadał pytania i oczekiwał szybkiej odpowiedzi i zamierzał kontynuować bieg na ratunek.
Gustaw martwił się, że wróg już przedarł się i atakuje garnizon. Zamierzał zbierać obrońców po drodze i prowadzić do walki a służby pomocnicze pogonić do gaszenia pożaru.

Garnizon

Nie było czego gasić. Pożar w murowanej piwnicy nie bardzo miał się jak rozprzestrzenić i został ugaszony dzięki ofiarnej interwencji Komendanta, jednego z jego weteranów i posłańca od Loftusa. Dwóch ostatnich właśnie wynosiło na prowizorycznych noszach Komendanta.
Trudno było się czegoś dowiedzieć od nich z powodu kaszlu, ale prawdopodobnie coś na niego spadło albo został czymś przygnieciony podczas wstrząsu. Sam Komendant był nieprzytomny co sprawiło, że najwyższym stopniem "oficerem" Armii Imperialnej w Meissen został Gustaw von Grunnenberg.