Edgar wyczuł w całej tej sytuacji sposobność do lepszego zapoznania jedynej kobiety ze swojej grupy. Gdy tylko poznał ostry język Rózi od razu w jego głowie narodziło się kilka pomysłów na plan jak z jej pomocą pozbyć się utrapienia swego życia. Tym bardziej, że był już pewien jej popularności... "Żaden facet nie oprze się jej ciału, a więc on zapewne również nie... Może się udać... może się udać... ale jakoś będzie trzeba wytrzymać jej ostre słowa i przebić się przez jej twardą zasłonę." Młodzieniec wstał od stołu. - Blasiusie czekam na twą decyzję odnośnie naszych wspólnych poszukiwań. Zrobisz jak zechcesz. Powiedział i ruszył przed siebie machając obojętnie ręką. - Ja już swoje powiedziałem. Idę odcedzić kartofelki. Był to jednak jedynie pretekst, by opuścić pomieszczenie. Po chwili również zniknął za drzwiami i stał teraz za Rózią. - Kobieto twój język potrafi zaleźć za skórę. Powiedział i ruszył na róg gospody. W końcu mógł pozbyć się uryny. -Ooo tak...

Początek. Kwestia ceny

Trzydzieści złotych koron. - pomyślał Emmerich Venden, łowca nagród. Mężczyzna, niedawno przekroczył próg dorosłości. Raczej wysoki. Włosy brązowe. Sypiący się zarost. Twarz i postawa nieprzyciągające uwagi. Oczy czarne, uważnie studiujące otoczenie i twarze. Ten jego odruch każdy to spędził z nim więcej niż kilka dni nauczył się już zauważać. Ubrany zwyczajnie, w ciemne kolory - czerń, ciemną zieleń. U jednego boku z pasa zwisała pochwa z mieczem. Z drugiego - kusza, sieć i kajdany.

Trzydzieści koron to dokładnie tyle ile wynosiła nagroda za robotę, przy której Emmerich Venden i jego przyszły mentor się spotkali. Gdy tylko Krętacz wymienił tę kwotę, młody łowca nagród wiedział już, że weźmie tę robotę.

Trzydzieści koron to więcej niż Emmerich kiedykolwiek miał w dłoniach. To niemal jedna trzecia sumy potrzebnej by kupić samopowtarzalną kuszę, taką jaką miał jego nauczyciel. Marzył o takiej od dnia, gdy zobaczył, jak wystrzelony z niej bełt wbija się, z satysfakcjonującym mlaśnięciem, w brzuch faceta odpowiedzialnego za śmierć jego rodziny.
A przecież bandyci też będą mieć coś przy sobie. Emmerich do tej pory zdołał oszczędzić zaledwie sześć, z których i tak niemal wszystko wydał na przygotowania do wyprawy.

Nie żeby gardził bronią, którą miał przy sobie - łatwość obsługi, wytrzymałość, możliwość wielogodzinnego trwania w gotowości, siła naciągu, która pozwalała pociskowi przebijać się przez zbroję celu - to wszystko sprawiało, że kusza była idealną bronią dla łowcy nagród. W końcu jak długo łucznik mógł trzymać napięty łuk? Minutę? Dwie? I to z takim zmęczeniem ręki że strzała leciała nie wiadomo gdzie. A z kuszą można było leżeć w zasadzce godzinami. Tak, Emmerich chętnie wymienił łuk na kuszę. Poza nią miał jeszcze sieć i miecz, ale tego ostatniego rzadko używał.
Mało kto postrzelony z kuszy i oplątany siecią miał jeszcze ochotę walczyć. A nawet jeśli - w unieruchomiony cel naprawdę nie było trudno trafić.

Podróż. Świst i stuk.

Emmerich odzywał się rzadko. A prawie nigdy o sobie. Przy ognisku słuchał i obserwował. Twarz, gesty, słowa, ton głosu, zachowanie… To wszystko mogło dać cenne informacje. A w jego fachu informacje i tajemnice bywały walutą cenniejszą od złota.
Najwięcej uwagi poświęcał Julienowi. Mentor łowcy nagród, choć nigdy nie mówił o swojej przeszłości i powodach, dla których stał się kim się stał, wysławiał się jak człowiek wykształcony, często cytował księgi i mądrych ludzi, o których Emmerich nigdy nie słyszał. Julien wyrażał się w podobny sposób. ~Warto byłoby bliżej go poznać - pomyślał.

Jego zainteresowanie wzbudził też dziwny człowiek na jeszcze dziwniejszym koniu. Ungoł, jak się okazało. Emmerich chętnie nauczyłby się dodatkowych technik tropienia, a i w dbaniu o wierzchowca Czanbars zdawał się być ekspertem. Starał się więc go podpatrywać i podobnie zająć się swoim.
Nigdy nie miał też problemu by narąbać drewna na ognisko, przynieść wody, rozłożyć potrzaski, ustrzelić lub złowić coś na kolację, jeśli akurat obozowali blisko wody. Tylko swój namiot stawiał nieco dalej od innych i często znikał, a zamiast jego pojawiały się dźwięki.

Świst i stuk. Krótka przerwa i znów: świst i stuk. Po dziesięciu powtórzeniach dłuższa przerwa. I od nowa: Świst, a po chwili głuchy stuk. Każdy zainteresowany hałasami znalazłby ich źródło bez problemu - stojącego, leżącego lub klęczącego łowcę nagród, strzelającego w narysowany kredą na drzewie ludzki kształt. Uważny obserwator zauważyłby, że zwykle celem były kończyny, rzadko korpus i nigdy głowa.
- Bez dowodu nie płacą było jedynym wyjaśnieniem jakie otrzymałby pytający.


Przed wioską będącą ich celem wstrzymał konia i z czoła grupy przesunął się do tyłu, ale nie na sam koniec. Ostatniego jeźdźca ludzie zapamiętają tak samo jak pierwszego, albo i lepiej. A on nie chciał być zauważony i zapamiętany. Naciągnął też mocniej kapelusz na głowę, pozwalając by szerokie rondo dostarczyło cienia skrywającego jego twarz. Dotknął odruchowo kuszy, której zimny dotyk zawsze go uspokajał i wjechał między zabudowania.

Obserwował tłum, który wyszedł ich powitać. Starał się zapamiętać, by później móc sobie przypomnieć tych, którzy tu dziś byli i móc później rozpoznać tych, których nie było. Zauważyć, kto się cieszy na ich widok, a kto się złości lub lęka.
Z niesmakiem zauważył, że część mieszkańców wita ich jak bohaterów. Widział już bohaterów. Byli zwykle bardzo pewni siebie i bardzo odważni. I ostatecznie bardzo, bardzo martwi. To ostatnie Emmerich mógłby im jeszcze wybaczyć, ale przez nich ginęli też inni. Tacy jak on. Wykonujący swoją robotę, za którą im zapłacono. Miał nadzieję, że w ich grupie zbyt wielu bohaterów się nie znalazło.

Karczma. Opowieść wójta.

Emmerich usiadł tyłem do ściany, a przodem do drzwi. Nie lubił mieć ludzi i okien za plecami. Zresztą, samych ludzi też nie lubił. Mistrz powtarzał, że w tym fachu paranoja jest chorobą zawodową, a jeśli Emmerich kiedyś siądzie tyłem do drzwi lub okna i dostanie w plecy to wszyscy uznają to za samobójstwo. Emmerich słuchał.

Staruszek gadał. I gadał. I gadał. Rózię to zirytowało, ale łowca nagród się ucieszył. Dobrze, jeśli ktoś gada. Nawet jeśli kłamie, dostarcza informacji. Można je porównać, sprawdzić, zobaczyć co w wypowiedzi omija… Spodobało mu się podejście Juliena. Zwłaszcza w kontraście do słów Rózi. Wypytanie o świadków i w drugiej kolejności - wypytanie samych świadków to podstawa. Może ten umysł od książek przyda się i w innych sprawach. Kto wie, może nawet i pisać umie. Każdy łowca nagród musi mieć dobrą pamięć, ale nawet najlepsza nie jest tak pewna jak papier.
- Warto byłoby zapisać co ważniejsze rzeczy - zasugerował.
- A o Frau Gersten nie ma się co martwić na zapas. Nawet podczas misji ratunkowych zdarzają się ofiary. A nam płacą za wybicie bandytów, o ratowaniu kogokolwiek nikt nic nie mówił. - dodał.

Niektórzy, czując się pewnie w gębie, zaczęli już wypytywać wójta. Dołączył do nich w końcu.
- A nie przyszło Wam do głowy, że mogą mieć sojuszników w wiosce? - zapytał.

Z dotychczasowych słów starca wynikało, że napastnicy zostawili śladów od cholery. I świadków. Miał nadzieję, że tych pierwszych jeszcze chłopi nie zadeptali, a tym drugim nie pozwolono nagle wyjechać.
- Chcę obejrzeć miejsca ataku, przynajmniej te w wiosce, jeszcze dziś. - stwierdził. Inni mogą czekać do jutra, ale w tym fachu mitrężenie nigdy nie popłacało. Oczywiście, zgadzał się z Blasiusem, że za darmo ryzykować życiem i zdrowiem nie należy. Ale sprawdzenie śladów dziś oszczędzi roboty jutro, a zapłatę za umówioną usługę zawsze można było wydębić. Tym czy innym sposobem... Odkąd pewnego niesolidnego faceta znaleziono martwego, z uciętym jęzorem i prawą dłonią, kolejni zleceniodawcy pilnowali, by mentorowi Emmericha płacić zawsze na czas i w nieoberżniętych monetach.

POBYT NA ŚWIEŻYM POWIETRZU

ROZMOWA EDGAR + RÓZIA

Rózia była ewidentnie zdenerwowana i raczej skupiona na fachowej pielęgnacji zmęczonych wierzchowców. Te najwyraźniej były z tego faktu zadowolone. Jeden po drugim przechodziły sprawnie wykonywane proste zabiegi. W tym czasie kobieta jednym okiem oglądała okolicę szukając kogoś interesującego do rozmowy. W końcu rzekła do mężczyzny:
- Przydał byś się na coś, bo twój koń też tu stoi. Załatw dla nich jakieś żarcie. Przydadzą się jak trzeba będzie stąd spier… - omotła Edgara dłuższym spojrzeniem - uciekać.

Edgar podszedł bliżej koni i poklepał swojego po nosie. - Masz rację, bez tych zwierzaków będziemy w czarnej dupie, kiedy będzie trzeba kogoś ścigać lub uciekać. - Edgar przez chwilę wpatrywał się w swojego konia, po czym przeniósł wzrok na Rózię. - Dla ludzi jesteś bardzo ostra, ale widzę że gdzieś w głębi ciebie jest dobroć i troska… ale narazie tylko zwierzętom udaje się ją z ciebie wyciągnąć. - Edgar podszedł do drzwi karczmy i rzucił z uśmiechem spoglądając na kobietę - Może i mi uda się kiedyś odsłonić w tobie tę naturę. - Oparł się obok wejścia i dodał. - Zdecyduj, chcesz kontynuować rozmowę teraz czy może kontynuować ją w bardziej dogodnych warunkach którejś z nocy? W końcu konie są głodne.

Rózia wzruszyła ramionami nie obracając się w kierunku Edgara:
- Gówno o mnie wiesz. Nie lubię, jak ktoś próbuje zrobić mnie na szaro i tyle... bez obrazy. Potrafię też być miła, jeśli ktoś traktuje mnie uczciwie.

Edgar przemyślał przez chwilę słowa które usłyszał. Wyszczerzył się teraz jeszcze bardziej i powiedział - Podoba mi się to co teraz powiedziałaś. Więc potwierdziłaś to co powiedziałem. Więc uwierz, że nie chce robić cie na szaro i chętnie zapracuje sobie na twoje miłe słowa. - Edgar podszedł do drzwi i złapał za klamkę. - Teraz idę po jedzenie dla koni, a ciebie nawet nie chce widzieć dziś w tym samym pokoju co ja, widzę masz do zaoferowania o wiele więcej niż ostry język więc nie będę patrzył na ciebie jedynie z pożądaniem i nie waż się tego odbierać jako akt łaski. - Edgar odwrócił się jeszcze na chwile aby spojrzeć na Rózie i wszedł do środka.

Kobieta nie lubiła się powtarzać więc drugiego wzruszenia ramion Edgar nie zobaczył. Nie potrafiła sobie zaprzątać głowy rzeczami, których nie bardzo rozumiała. Będzie, co będzie.

Rozmowa ze starcem była całkiem ciekawa i przyniosła sporo informacji o obecnej sytuacji w wiosce - sporo bardzo niefajnych informacji - jednak ile można gadać... Najemnicy byli przecież ludźmi czynu! Po krótkiej gadce wyszli z karczmy (a przynajmniej większość z nich), w poszukiwaniu poszlak i informacji. I oto w ten sposób, po raz pierwszy odkąd wyruszenia z Nuln, drużyna rozdzieliła się.

Julien i Emmerich

Zachodnia brama - bo do niej w pierwszej kolejności wybrała się dwójka domorosłych detekrywów - przypominałą tą, którą przyjechali do wioski, z tą różnicą, że ta wyglądała jak niedorozwinięty krewny tamtej. Nie trzeba było być doświadczonym wojskowym, by z łatwością stwierdzić, że ktoś niedawno mocno przypierdolił w nią. I to tak przynajmniej z trzydzieści razy czymś całkiem twardym. Julien i Emmerich mogli z łatwością dostrzec co znajdowało się po drugiej stronie, korzystając z wyrąbanych dziur. Co prawda, było widać, że brama ktoś ją próbował nieco naprawić, jednak nawet najlepszy Imperialny cieśla nie byłby w stanie przywrócić jej do pierwotnego stanu.

Dwójka najemników nie miała już wątpliwości, co do prawdomówności starca w kwestii ostatniego ataku na wioskę. Po stwierdzeniu tego ciężkiego do ukrycia faktu, obydwoje wzięli się do roboty, czując na swoich barkach wzrok dwójki wartowników, którzy nie postanowili uraczyć ich choćby jednym słowem. Prędko bowiem ponownie zaczęli wypatrywać potencjalnych zagrożeń.

Odcisków na ziemi było od groma, jednak Julien nie dostrzegł ani jednego wyróżniającego się jakkolwiek. Wszystkie wyglądały na obute i ludzkich rozmiarów. Ewentualnie ślady kopyt, jednak należących zapewne do porwanych koni. Bo w końcu nawet gdyby to byli zwierzoludzie, to raczej nie sraliby podczas napadu na środku drogi. Chociaż z drugiej strony, kto wie… Julieni był żakiem, a nie specjalistą od zwyczajów zwierzoludzi.

Natomiast po szybkim przebadaniu bramy, zauważył, że nie ma ona żadnego mechanizmu otwarcia. Jedynie miejsce na na rygiel. Praktycznie każdy byłby w stanie otworzyć to w pojedynkę. Mury również nie przypominały wcale tych w Nuln. Prosta palisada, po której każdy mógłby się wspiąć za pomocą liny. A bardziej zwinna osoba mogłaby sobie poradzić nawet bez niej. Bandyci raczej nie potrzebowali wybitnego stratega, by wedrzeć się do środka.

Łowca doszedł mniej więcej do tych samych wniosków. Po tylu dniach od ataku ciężko mu było wywnioskować jednak poziom zorganizowania wrogów. A przyglądając się okolicy wokół wioski, po swojej lewej stronie mógł dostrzec w odległości może mili od wioski, opadające dosyć spokojnie wzgórza porośnięte dosyć rzadko drzewami. A tym dalej na zachód, tym więcej było drzew, a mniej pagórków. A praktycznie od granicy lasu aż ku wiosce rozpościerały się pola uprawne. Gdzieniegdzie znajdowała się jakaś mniejsza stodoła lub chatka.

Jakiś czas później, przy drugiej bramie najemnicy dostrzegli dokładnie to samo, co przy poprzedniej. Z tą różnicą, że tym razem, po prawej stronie wioski rozpościerały się wzgórza i ciągnęły się one aż po horyzont.

Oboje mieli już wracać, kiedy nagle czujne oczy Emmericha dostrzegły coś ciekawego. Schylił się przy wysokiej trawie, która obrosła palisadę i podniósł swoje znalezisko - jelenią czaszkę, której kształt był o dziwo przystosowany do głowy człowieka…

Blasius i Edgar

W tym samym czasie, kiedy reszta drużyny rozeszła się po wiosce w poszukiwaniu informacji, Blasius i Edgar postanowili… zjeść coś. Każdy orze jak może. A ta dwójka w ogóle nie orze, jeżeli ktoś nie płaci. Proste? Proste.

Dlatego siedzieli… I gadali… I czekali aż ta kucharka w końcu się zjawi… Na szczęście, to ostatnie nie trwało zbyt długo. Wkrótce drzwi gospody otworzyły się powoli, a do środka wkroczyła niska, jasnowłosa dziewczyna, zapewne w podobnym wieku do Juliena i Daana. Była całkiem ładna. W skali ocenie Blasiusa dostałaby przynajmniej siedem na dziesięć.

Szkoda tylko, że zaraz po nawiązaniu pierwszego kontaktu wzrokowego, dziewczyna niczym szlachcic goniony ciężką sraczką, przemknęła na zaplecze gospody, nie odzywając się nawet słowem.

Kilkadziesiąt minut później, dwójka najemników poczuła zapach jedzenia dochodzący stamtąd.

Daan

Kiedy wszyscy inni mieli sprecyzowany cel (nawet, jeżeli cel ten polegał na zjedzeniu domowego żarcia), to Daan postawił na bardziej spontaniczne działanie. Przechadzając się po wiosce wypytywał co chwilę napotkanych ludzi o różne informację odnośnie zaistniałej sytuacji. To zagadywał do przechodniów - którzy okazywali się mieć “pilną do załatwienia sprawę, niecierpiącą zwłoki” - to pukał do drzwi domostw - które rzadko kiedy się przed nim otwierały, a jak już się otwierały, to Daan słyszał najczęściej coś w stylu “pytaj gdzie indziej”, “idź se”, “spierdalaj”, czy “niczego nie kupuję”.

Chłopak jednak się nie poddawał. Niestrudzenie krążył po wsi, aż w końcu napatoczyła się przed nim czteroosobowa grupka mężczyzn, dyskutująca żywo przed drzwiami jednego z domów. Kiedy się do nich zbliżył, rozmowa od razu ucicha. Wszystkie spojrzenia padły na chłopaka.

- Spierd… - zaczął już jegomość o końskiej mordzie, kiedy nagle przerwał mu drugi.

- Sam spierdalaj. Niech młody chociaż wyjaśni, czego chce - powiedział wąsacz o gęstych brwiach. - No to… Czego chcesz?

Rózia

Rose mogła być lekko wkurwiona. Nie dość, że nikt jej nawet nie podziękował, za zajęcie się końmi, to jeszcze teraz sama musiała iść do jakichś Kislevitów. A nawet nie miała pojęcia po jaką cholerę tam idzie. W końcu dziadek mógł ją zrobić w przysłowiowego chuja, za to, że wcześniej zwyzywałą go w gospodzie. Ale w końcu nie miała nic do stracenia…

Chaty kislevitów znalazła bez większego problemu. Co prawda musiała podpytać kogoś o dokładne wskazanie jej drogi, jednak w tym przypadku mieszkańcy okazali się całkiem użyteczni. Zaś kiedy dotarła w pobliże wschodniej bramy, szybko zlokalizowała swój cel. Chaty te bowiem wyróżniały się nieco na tle reszty wioski. Wyglądały z pewnością bardziej solidnie. W przeciwieństwie do pozostałych chat te z pewnością nie ruszyłby mocny wiatr, zamieć śnieżna czy inny kataklizm.

Rose już miała zapukać do drzwi pierwszego z domów, kiedy te w jednej chwili otworzyły się. Przed kobietą stanął sporych rozmiarów mężczyzna o niesympatycznym wyrazie twarzy. Miał zmierzwione brązowe włosy i lekko zakręconego wąsa. Ale mimo to rysy jego twarzy mogły świadczyć o tym, że nie jest on pełnokrwistym Kislevitą.

- Czego tu? - zapytał, spoglądając na kobietę z pogardą.

Czanbars

W czasie kiedy najemnicy zbierali informację (lub też nie) w wiosce, Czanbars postanowił spróbować tego samego poza nią. Niedługo opuszczeniu gospody przez starca, ungoł dosiadł swojego wierzchowca i pogalopował w stronę bramy.

Okolica wioski wyglądała na całkiem spokojną i nawet ktoś, o duszy bardziej artystycznej niż jego, mógłby nadać jej określenie “malowniczej”. Dookoła wioski rozpościerały się różne pola uprawne, bądź też łąki na których nie pasły się jednak żadne zwierzęta. Wszystkie one rozdzielone były dróżkami, wystarczająco szerokimi by mógł przez nie przejechać wóz. Tu i ówdzie znajdowały się pojedyncze stodoły lub szopy. Mimo to nie sposób było nie zauważyć dziwnej pustki w okolicy. Całe życie zdawało się zatrzymać w tym miejscu. Pola uprawne widocznie zarosły chwastami. Trawa na łąkach sięgała już po uda. Nawet na dróżkach nie było widać już śladów kopyt ani kół wozów. Sołtys prawdę mówił, że mieszkańcy przez ostatni czas nie opuszczali murów wioski. Ungoł domyślał się, że jeżeli prędko problem bandytów nie zniknie, to zima dla chłopów nie będzie należała do przyjemnych.

Wędrował tak samotnie przez ten opustoszały krajobraz, bacznie obserwując okolicę. Jego wzrok praktycznie co chwilę wędrował ku rozciągającemu się na południowym-zachodzie lasowi oraz rozpościerającym się wzgórzom na południowym-wschodzie. Ungoł mógł przysiądz, że kilka razy dostrzegł jakieś postacie przemykające pomiędzy drzewami, niczym leśne duchy. Na wzgórzach też niekiedy widział jakiś ruch. Z odległości ciężko było mu się przyjrzeć, zwłaszcza, że nie pozostawali oni nigdy na długo widoczni, ale w oczy rzuciły mu się całkiem białe i jakby zniekształcone głowy owych postaci.

Byli na szczęście daleko. A przynajmniej wystarczająco daleko, by Czanbars mógł bez większego problemu spierdolić im na swoim rumaku. Nie był tu by toczyć samotne boje. Jego celem było odnalezienie jakiegoś dogodnego punktu do obserwacji.

Przeszył właśnie północy szlak prowadzący do wioski, ten sam którym niedawno przywędrowali do niej, kiedy dostrzegł wyróżniający się na tle wszystkich tych stodół i szop budynek. Młyn. I to całkiem wysoki. Lepszego miejsca ungoł nie mógł sobie wymarzyć. Nie dość, że z jego szczytu z pewnością mógłby widzieć całą okolicę, to równocześnie znajdował się on na tyle daleko od granicy lasu i wzgórz, by bandyci nie mieli łatwo się do niego podkraść. Co prawda w nocy mogliby próbować przekraść się wysoką trawą, jednak czujny wartownik powinien być w stanie ich wyłapać.

Czanbars “zaparkował” konia blisko młyna, po czym ostrożnie ruszył w jego stronę. Nie umknął jego uwadze fakt, że drzwi do środka są lekko uchylone.