Odgłosy warczących orków były dla Blopa pokrzepiające - bo to były orki z jego klanu, te które go znały i wiedziały, że cherlawy goblin choć wątły w budowie to jest przydatny, bo ma łeb na karku. Gdyby Blork miał choć trochę rozumu to kazałby Blopa związać i pojmać, a nie zaciukać.
~ Durny Blork! ~ przeszło Kysh'Cyshowi przez łepetynę, kiedy szybko przebierał nogami aby stanąć przed swoimi i wszystko im opowiedzieć. Nic za nim nie goniło, a i zdrajcy nie widział, więc schował pistolet do torby.

Blop stanął przed obliczem Gnorixa bez strachu typowego goblinom i snotlingom. Wyciągnął zaraz patykowate ręce w górę by zwrócić uwagę wielkoludów na siebie.
- Okrutniaku! Potężny wojowniku! - rozpoczął od koniecznego zwrotu grzecznościowego, który oczywiście został wypowiedziany na całe gardło. - Blork zdrajca! Chciał mnie zaciukać! Pewnie zaciukał wodza! Jeśli wodzu zaciukany to Gnorix nowy wodzu! - kontynuował, wymachując ekspresyjnie łapami. - A Kysh'Cysh uzdrowi nowego wodza! - dodał i zaraz sięgnął do swojej torby. Wyciągnął z niej dwie flaszki i podał Gnorixowi. -To wypić, to uleczyć Okrutniaka! - ton z jakim mówił Blop był prawie że nakazem. Zaraz jeszcze jedna buteleczka z podobnym zielonkawo glutowatym płynem pojawiła się w ręku Blopa i tą już podał Urzogowi.

- Wy pić, to uleczyć obu - w kontaktach ze swoimi pobratymcami Kysh'Cysh wyraźnie odpowiednio dostosowywał swoją wymowę by został zrozumiany. Blop wyciągnął jeszcze jedną buteleczkę, już z przeźroczystą cieczą. Odkorkował ją i pociągnął z niej sporego łyka. Po tym aż oczy mu się zaszkliły. - Yhhh

Trzeba było siedzieć cicho i nie robić hałasu. Dlatego Smostrok się nie odzywał, tylko wycelował z łuku, ale Borgit miał inne sposoby i wydarł się za Blorkiem. Teraz każdy rzuci się na szamana i będzie zasłaniał przed ostrzałem. Przed strzałą by nie uciekł, a przed orkiem czy goblinem to nie było takie pewne. I tak spróbował, bo co innego miał robić łucznik? Umysł goblinoida był zbyt ograniczony na coś innego, skoro ma plumkający patyk, to trzeba plumkać.


[Pełny atak (2 strzały) w Blorka]

Wygrali bitwę, ale to byl dopiero początek uciekający Blork rozpłynął się w gęstym dymie i zniknął w którymś z bocznych korytarzy. Pogoń za nim nie miała sensu.

Wypiwszy gorzki płyn Gnorix i Urzog od razu poczuli się lepiej, a z oddali słychać było skandowanie Gnort! Gnort! Gnort!

Po chwili podbiegł do nich jeden z przybocznych wodza. Wielki czarny ork, przemówił - dzie byli jak bitwa była, tumaczyc sie bedzie wodzowi - skierował słowa do Gnorixa - za mno!

Dookoła wielu było orków, goblinów, snotlingów wszyscy stali w wielkim okręgu, w którym Gnort walczył z innym wielkim czarnym orkiem. Orkowie rozpoznali w nim Szramę. Walka trwała już jakiś czas obaj przeciwnicy pełni ran z poprzednich bitew sapali jak maszyny pokurczów. Szala zwycięstwa przeważała się na korzyść Gnorta, gdy Szrama wyciągnął z za pazuchy flaszkę z przezroczystą cieczą i rozbił ją o głowę wodza! Ten oblany przezroczystym płynem zaczął się tarzać po kamienistej podłodze, a skórę jego zaczęły pokrywać okropne rany. Szrama patrzył na niego z politowaniem, a gdy ten w męczarniach wyzionął ducha ryknął przeraźliwie - Waaaaagghhhhh tera ja być wasz nowy wódz!

Fik ocknął się i powoli odzyskiwał kontrole nad swym małym, pokracznym ciałem. Niezbyt wiedział co się działo prze chwilą, był jednak świadomy, że w każdej chwili może się zacząć walka o władzę. Najbliższe dni będą gorące, oficjalne pojedynki, zwykłe mordobicie, wpadanie w pułapki, trucizny, czy nocne podrzynanie gardeł. Tego wszystkiego można było się teraz spodziewać. Snotling nie był na to gotowy i obawiał się, że on i jemu podobni zostaną przez wszystkie strony konfliktu zarżnięci w pierwszej kolejności. Od tak przy okazji, dla frajdy, albo zwyczajnie żeby nikt się pod nogami nie kręcił. Dlatego też Prorok został z tyłu. Gdy dostrzegł, że Mysichuch mu się przygląda, to przybrał najniewinniejszą minę na jaką go było stać. A gdy tylko wszyscy czymś się zajęli i przestali zwracać uwagi na chuderlawego snotlinga, to ten ponownie stwierdził, że ucieczka nadal była najbardziej kuszącą perspektywą.
- Miałem tobie lepsze zdanie- szepnęło mu w głowie.
- Na wiele mi się ono zda, jak będę martwy – burknął Fik.
Upewniwszy się, że pająk siedzi bezpiecznie na jego ramieniu, ruszył do jednego z tuneli. Tuneli, w których nie było nikogo innego. W drodze ku nieznanemu minął kilka rozgałęzień, bardzo szybko znalazł się poza terenami, które znał.
Czuł niepokój, zostawiając za sobą zielonych towarzyszy. Ale lepiej się pośpieszyć niż wtykać nos gdzieś, gdzie jakieś wielkie łapsko mogło mu go urwać. Gdzieś z oddali słyszał szum wody, Fik zmrużył oczy i…