Poprowadzony w stronę krzątającego się wokół gości Salvatore jeździec nie był nawet łaskawy zejść z konia. Pappa Salvatore, gdy go zobaczył odstąpił od jakiegoś chłopka, z którym właśnie rozmawiał i podszedł. Ukłonił się, ale niezbyt nisko. Ot, skinął głową. Dziwne owo zachowanie jednak już po chwili się wyjaśniło.

- Mam wiadomość od Barona von Brecht - powiedział mężczyzna. - Jaśnie Pan przekazuje, że w tym roku nie będzie w stanie zjawić się na Festynie, z którego to powodu, jest mu bardzo przykro, gdyż co roku doskonale się bawi. W tym roku jednak kilka spraw spowodowało, że będzie nieobecny. Pierwsza z nich, to morderstwo sigmaryckiego kapłana w Pfeildorfie. Wieść o owym podłym czynie dotarła do Jaśnie Barona i postanowił on czuwać na swoich ziemiach, gdyby winni owej zbrodni pojawili się w okolicy, a nie skorzystali z domniemanych dróg ucieczki wzdłuż Soll lub Reiku do Nuln. Drugą sprawą jest problem z bandytami, jacy zadomowili się na ziemiach Jaśnie Pana Barona w okolicy Wolfurtu. Sami więc widzicie, że są to rzeczy poważne i uniemożliwiające oddanie się przyjemnościom...

- A czy wiadomo jak wyglądali owi przestępcy, którzy dopuścili się niecnego czynu w Pfeildorfie? - niewinnie spytał senior rodu Gattich.

- Nic mi o tym nie wiadomo - odparł wysłannik barona. - Ale jak na mój rozum, to powinni uciekać nocami i nie korzystać z głównych dróg, żeby uniknąć pojmania. Czas na mnie - zakończył, zawrócił wierzchowca i odjechał, wzniecając obłok kurzu.

- Ludzie! Ludziska! Zapraszamy do namiotu! Już za chwilę zobaczycie... - zachęcał ludzi Salvatore, a inni Stirganie dołączyli się do okrzyków. Goście ze wszystkich stron skierowali się do największego namiotu.


Dzień upłynął pracowicie, a noc przyniosła zasłużony odpoczynek. Salvatore był zadowolony, bo mimo nieobecności von Brechta na festynie, do kiesy Stirgan wpadło sporo grosza. W tej lokalizacji mieli jeszcze spędzić jeden dzień, który miał być równie pracowity co poprzedni.

Po południu na terenie festynu znów pojawił się wysłannik barona. Tym razem przyszedł pieszo i nie był odziany w barwy swego pracodawcy. Zamiast kolczugi miał skórzany kaftan, noszący ślady licznych reperacji, a zamiast miecza przy pasie długi sztylet. Przyszedł pieszo, gwizdając pod nosem i skierował się wprost do kramu z jedzeniem i piciem. Oparł się wygodnie o wspierający kolorowy, płócienny daszek słupek i popijał piwo, przyglądając się kręcącym wkoło stirgańskim dziewkom. Po pierwszym piwie przyszła kolej na drugie, potem trzecie. Spojrzenie wojaka stało się bardziej ogniste.

A więc nie był to sam baron, tylko jego wysłannik. Nic dziwnego, że ukłon Pappy Salvatore nie był zbytnio uniżony. No ale cóż to za różnica, kto przyniósł niepomyślne wieści?
Z drugiej strony... jak można było próbować złapać kogoś, o kim się nawet nie wiedziało, jak wygląda?
No chyba że pan baron wiedział więcej, niż mówił jego człowiek.

Informacja o tym, że gdzieś tam grasują bandyci, była mniej ważna. Stirgański tabor był co prawda dość łakomym kąskiem, choćby ze względu na młode kobiety, ale równocześnie ilość osób zniechęcała, a raczej powinna zniechęcić, ewentualnych napastników.
Poza tym bandyci byli daleko...


Brak barona nie przeszkadzał w zabawie. Pewnie dzięki temu brakowi człowiek barona bawił się coraz lepiej. Być może dałoby się z niego wyciągnąć więcej informacji, ale Wilhelm nie był cycatą brunetką, a takie właśnie interesowały wysłannika. Ale... może wystarczyło cierpliwie poczekać, aż nadmiar piwa skłoni go do wylewności.

Nim plan Berwina mógł zostać wprowadzony w życie, przyszła ofiara machinacji przepatrywacza zaczęła działać. Ośmielony alkoholem mężczyzna najpierw nieco poturbował jakiegoś chłopka, który zupełnie przypadkowo go potrącił. Nikt nie stanął w obronie napadniętego, a ci co chcieli, zostali powstrzymani. Wskazywało to, że większość wiedziała z kim ma do czynienia i czego po owym człowieku można się spodziewać.

Leonard, bo tak ów człowiek barona miał na imię, jak poinformował Elmera kmieć z Willhams, wypił jeszcze jedno piwo i chwiejnym krokiem zaczął przedzierać się przez tłumek zgromadzony wokół kramów. Przychodziło mu to z łatwością, bo poprzedzała go opinia raptusa skorego do bitki. Gdy już wydostał się na wolną przestrzeń, porozglądał się nieco i podszedł do przechodzącej przez plac stirgańskiej dziewczyny. Nazywała się Beatriz i była młodszą córką Salvadore. Coś do niej powiedział i chciał złapać za rękę, ale dziewczyna odsunęła się i uciekła. Leonard poczłapał dalej, na skraj obozowiska, gdzie przez moment stał i wpatrywał sie w nieodległy zagajnik. To tam Stirganie urządzili sobie toaletę. Mężczyzna przeskoczył przez płot i szybkim krokiem ruszył w stronę drzew.

To była idealna okazja, by pozbyć się kogoś niewygodnego i robiącego dużo zamieszania. Wszak gdyby Leonard, który nieźle miał w czubie, wpadł do dołu i utopił się w gównie, wszyscy by się ucieszyli. Prócz, niestety, barona, który z pewnością zwróciłby baczną uwagę na tabor. A to wszystkim potrzebne było do szczęścia jak dziura w moście.

- Pewnie by trzeba dopilnować, by się ochlapusowi nic nie stało - szepnął do stojącego obok Elmera. - Gdyby, chrońcie bogowie, coś mu się stanło w obozie, to baron wywróci tabor do góry nogami.