- Ja też...

Po tych słowach, kapłanka nagle zamilkła. Usłyszenie nazwiska Bosch przywołało wspomnienia, które wciąż męczyły Klarę w koszmarach. Szybko jednak ogarnęła się z tego, przecież na świecie było wielu Boschów.

- … to znaczy, również jestem wdzięczna za pomoc. Nie dość, że dzięki wam będzie można pokryć większy teren, to jeszcze gdyby wieści o kulcie okazały się prawdziwe, drżę na samą myśl, jak mogliby próbować mnie powstrzymać.

Ponownie nastąpiła pauza po której kobieta skinęła głową, jakby na przywitanie, na które było zdecydowanie za późno. Pod przykrywką maniery, unikała patrzenia mężczyźnie w oczy.

- Kapłanka łaskawej bogini, Klara... Bosch.

Gdy kobieta przedstawiła się, Oswald stanął jak wryty aby po chwili niemal doskoczyć do dziewczyny i złapać ją za ramiona. Tym samym stanął naprzeciw niej i spojrzał jej dokładnie w oczy.

- Te oczy po matce. Nie moze być... van den Bosch. Klara. Klareczko. - Zaniemówił i objął siostrę mocnym uściskiem. - To ja, Oswald. Pamiętasz jak zrobiłem ci huśtawke ze sznura na dębie za domem? Albo kiedy nauczyłem cię wyciągać kleszcze naszemu kotu? Ale jak? Myślałem ze wszystkich wtedy straciłem. - Wspomnienie poranka po pamiętnej nocy zalało go nowym potokiem winy. - Powinienem tam wtedy być. Odnaleźć cię. Zaopiekować... - Zacisnął mocno zęby i nieco się pochylajac, ciężko oparł głowę na ramieniu dziewczyny.

Nie mając wyboru, Klara musiała wreszcie spojrzeć mężczyźnie prosto w oczy. Może nie był już tak młody, miał teraz zarost, bardziej wyrobione rysy, ale to musiał być on! Zdała sobie z tego sprawę dobitnie dopiero po jego reakcji, błądząc wcześniej jedynie w luźnych skojarzeniach.

- N-nie, to niemożliwe...

Zaprzeczała samej sobie, wiedząc, że jednak jak najbardziej jest możliwe i do tego dzieje się w tej chwili. Objęła brata bardzo powoli i przytuliła się, przyciskając głowę do jego ramienia.

- Nadal w to nie wierzę - ledwo było ją słychać, gdy włosy zakrywały jej twarz - starałam się tak bardzo zapomnieć... za-zapomnieć co się s-stało...

Wreszcie ścisnęła go z całej siły, rozpłakując się na dobre. Nie chciała puścić, myśląc, że podobnie jak w snach, uleci bezpowrotnie gdy tylko to zrobi. Mówiła dalej, zachłystując się łzami.

- Ale nigdy nie zapomniałam! Braciszku!

Większość najemników pozostała w chałupie wraz ze schorowanym i zielarzem. Olo powiedział, że przekaże wszystko zielarzowi.

Otwin postanowił wybrać się do leśnika jednak nie mógł pójść sam, bo wraz z nim postanowił pójść jeden z najemników imieniem Rudi. Tłumaczył, że przecież nie może iść sam. Wyglądało to co prawda podejrzanie, jednak bohater dosyć szybko zdał sobie sprawę dlaczego, a mianowicie owy najemnik zastrzegł kręcącego się przy nogach bohatera gryfa. Gdy tak szli Rudi zaczął zagajać rozmową o tym jak to się stało, że tutaj się znaleźli czy w końcu skąd ma takie stworzenie i czy przypadkiem nie chciałby go sprzedać za kilka złotych koron.

Nie trwało długo gdy doszli do małej lepianki gdzie mieszkał leśnik. Wokół było cicho, a Otwin zdał sobie sprawę, że chałupa znajduje się około 200 kroków od owych studni. Zbliżyli się bardziej i dalej było cicho, jak gdyby nikogo tam nie było. Bohater nie miał zamiaru na darmo człapać aby tylko zobaczyć miejsce. Rufi tym bardziej wyglądał na niecierpliwego i czym prędzej podszedł do drzwi i je po prostu otworzył. W wnętrza doszedł ich nieprzyjemny odór rozkładających się zwłok. Przez chwilę, żaden z nich nie miał chęci tak wchodzić, jednak i ich zadaniem było sprawdzić miejsce, tak więc weszli. Domek był mały składający się z kuchni i małego pokoju gdzie właśnie na małym łóżku leżało rozkładające się ciało jakiegoś mężczyzny, którego nie znał zarówno Otwin jak i Rudi. Jednak był to najprawdopodobniej właśnie leśnik, bo kto inaczej leżałby w jego łóżku. Rudi doszedł bliżej do ciała zasłaniając sobie rękawem nos i usta. Przyjrzał się bliżej i głośno oznajmił:

- Na moje oko to trup, wygląda jak gdyby zesztywniało mu się z tydzień temu. Nie będzie miał chyba za złe jak się trochę tu rozejrzymy, co ? W końcu i tak już nic mu z tego. - dodał najemnik i zaczął przeglądać szpargały ,które znajdowały się w chałupce.

Przekładając rzeczy z miejsca na miejsce rzucił do bohatera:

- To co ile chcesz za tego zwierzaka? Widzę, że i tak tylko plącze ci się pod nogami.

Bohater na jednej z półek dostrzegł coś co przyciągnęło jego uwagę, był to zdobiony nóż do wyprawianie skór.


Klara, Oswald i Randulf postanowili wrócić do Felberg. Zmierzając tam, drogę urozmaicili rozmową i nie trwało długo gdy to dwoje z bohaterów odkryło, że są rodzeństwem. Musiał być to nie lada przypadek, przeznaczenie bądź może właśnie przestępstwo losu. Takie rzeczy nie dzieją się na co dzień ino. Było to bardzo mało prawdopodobne aby było prawdziwe, ino stary świat jest ogromny, aby dwoje ludzi odnalazło się po latach rozłąki.

Aby dojść do Witolda bohaterowie i tak musieli przejść obok karczmy, a później stajni gdzie mogli jeśli by tylko chcieli zostawić swoje konie. Karczmarz sprzątał właśnie na zewnątrz i z daleka dostrzegł już zbliżającą się grupę. Wszyscy zauważyli, że jak gdyby posmutniał, zmarszczył czoło, i lekko wymuszenie się uśmiechnął:

- Właśnie niedawno wrócił Ernst, jednak nie jest z nim dobrze, wygląda na rozpalonego. Kazałem mu się położyć i odpocząć. Jeśli byś mogła na niego spojrzeć. - wyglądało jak gdyby unikał spojrzenia Oswalda.

Takie rzeczy zdarzały się tylko w opowieściach bardów i innych szarpidrutów marnej jakości. Rodzinne spotkanie po latach. Też coś... I gdyby Randulf nie widział i nie słyszał tego osobiście, nigdy w życiu by w to nie uwierzył.

- Wy tak serio? - spytał z powątpiewaniem w głosie. - Naprawdę jesteście rodzeństwem?

* * *

Informacja o tym, że w wiosce pojawiła się zaraza, nie natchnęło Randulfa optymizmem. Słyszał już takie historie i większość z nich źle się kończyła dla wszystkich zainteresowanych.

- Macie jakieś pomysły? - spytał cicho.

- Jak by to nie brzmiało, to prawda. O pomyłce nie może być mowy. - Bosch odpowiedział Randulfowi i ruszył dalej, uśmiechając się lekko do Klary i wypytując o różne szczegóły.

***

Pod karczmą juz miał zacząć dziękować karczmarzowi za zajęcie się siostrą, ale widząc jego minę najpierw postanowił uważnie go wysłuchać. - Dobrze aby Klara to sprawdziła i oznaczyła domy dotknięte chorobą białym symbolem na drzwiach. Tak zdrowi, jak im się powie, będą unikać tych miejsc. Ja sprawdzę tego lokalnego głupka, może się czegoś dowiem. - Spojrzał jeszcze na siostrę zastanawiając się nad czymś. - Gdybyś widziała albo słyszała coś niepokojącego to nie ryzykuj, tylko mnie znajdź. Będę u tego... jak mu tam było i w której chacie mieszka? Ten miejscowy dziwak. Oszczędzi mi to trochę czasu.

Klara nieumyślnie zignorowała Randulfa, zapominając o jego pytaniu kilka sekund po fakcie. Była zbyt pochłonięta w tej chwili wszechogarniającym szczęściem. Chciała mówić na wszystkie tematy, jakie przyniosła ślina na język, najlepiej jednocześnie.

Streściła w tym potoku słów, że to Olaf - nadworny kucharz - uratował ją. Że wstąpiła do zakonu akolitek Shallyi i teraz jest kapłanką, chociaż technicznie nie przechodziła święceń na tę pozycję. Przez ciągłą podróż nie miała czasu zadbać o to. Wspomniała o przybranym bracie, Ernstcie.

Opowiedziała też ogólnie o Felberg, fakty znane chyba każdemu, kto spędził w osadzie ten dzień czy dwa. Sama nie znała wielu szczegółów, a już na pewno nie wiedziała, co działo się ostatnio, gdyż niedawno wróciła z podróży.

Jakie to szczęście było móc otworzyć dziób do kogoś i na chwilę zapomnieć o problemach, które jak Klara zauważyła kilkukrotnie, piętrzyły się od niemal pierwszej minuty spędzonej w Felberg...

* * *

- Nie... - ledwo wypuściła powietrze Klara, gdy usłyszała straszne wieści.

Nie mogła rozdwoić się, trzeba było ratować kogo się jeszcze dało. Zdawała sobie sprawę, że zaraza mogła być nadprzyrodzenie agresywna i prowadzić do raptownej przemiany, ale dopóki tego nie ustaliła na sto procent, nie było sensu siać paniki. No i nie dało się pominąć faktu, że zachorował jej przybrany brat.

- Sprawdzę, co z Ernstem, a wy w tym czasie nie traćcie chwili. Pójdźcie do medyka, może jeden z was, zostawiłam u niego chorego, Eryka. Musimy jak najszybciej dowiedzieć się, jakie są jego losy.

Poinstruowała również, gdzie znajdowała się siedziba medyka. Ucałowała jeszcze brata na pożegnanie i poszła do izby ojczyma. Po drodze pomęczyła trochę ojczyma, na ile starczyło czasu.

- Coś się stało więcej? Wyglądasz niemrawo... tato... wiesz, kim był tamten człowiek? - zapytała, mając na myśli Olafa.

Strażnicy byli wyposażeni w halabardy i być może jakieś małe noże ukryte przy pasie. Zbroję zaś stanowiła pełna zbroja płytowa. Wyglądali na pewnych swojego rozkazu i do tego mając dodatkowy dowód w postaci amuletu zaczęli wiązać dłonie kapłanki. Nie wyglądało na to aby mieli zamiar słownie odpuścić.

Kiedy strażnicy zaczęli rzucać oskarżenia, Oswald słuchał w milczeniu starając się powstrzymać nadchodzący wybuch gniewu. Jakby von Schrank na siłę starał się potwierdzić wysunięte przeciw niemu oskarżenia. Nie miało te jednak teraz takiego znaczenia, jak przeszukujący jego siostrę siepacze. Kiedy jeden z nich pokazał wszystkim amulet, Bosch nie wytrzymał.

Nagle doskoczył do strażnika i z całej siły odepchnął go od siostry. Czy tamten straci równowagę, czy po prostu cofnie się parę kroków nie miało znaczenia.

- Pierdolenie! - Wycedził przez zęby. - Zaraza pojawiła się tu na długo zanim Klara wróciła, ale siepacze jak wy i tak tego nie pojmą. Nikt jej nie tknie jak długo tu jestem i możecie to przekazać Schrankowi. Wypierdalać, bo nie ręczę za siebie. - Wzrok miał twardy niczym stal kiedy patrzył w oczy jednemu z drabów. - W. Podskokach. - Wymówił bardzo powoli i tym razem podejrzanie spokojnie.