[WFRP 1.ed] Bracia krwi 2. Łabędzi śpiew - Strona 2

Feniu · 18-02-2018, 21:16

- To ja w tym czasie przypilnuje wejścia - rzekł Ulli, który nie zamierzał wchodzić do tego przeklętego miejsca.

hen_cerbin · 19-02-2018, 21:54

Materialistyczny umysł Emmericha niezbyt przejął się tym wszystkim gdy tylko okazało się, że bazyliszek jedynie mu się śnił.
Zresztą, w rankingu koszmarów ten sen był gdzieś pod koniec drugiej dziesiątki. I nawet nie umywał się do snów o siostrze. Czasem nadal budził się z przekonaniem, że ona żyje i powstrzymywał płacz gdy przypominał sobie że to niemożliwe.

- Zwiedzamy! - raźno odpowiedział Gerhartowi. Przeładował kuszę, zebrał sprzęt i poczekał na resztę - Możliwe że ten sen miał nas przestraszyć. A nich nie odstrasza ludzi od pustych skarbców - rzekł, gdyż już się otrząsnął.
- Dobry pomysł, Ulli. Ktoś musi przypilnować koni - dodał jeszcze. Podobała mu się praca w drużynie. Gdyby nie oni, byłby trupem. Lepiej mieć mały kawałek tortu niż capnąć większy kęs niż zdoła się połknąć. A ten ostatni nieomal okazał się zbyt duży nawet na szóstkę ludzi.

Gormogon · 20-02-2018, 22:22

Alsaak pałaszował zupę chlapiąc dookoła, a co jakiś czas mlaskał, żeby pozbyć się fragmentów jedzenia z między zębów. Brodę regularnie moczył w polewce schylając się żeby solidnie siorbnąć z łyżki. Był bardzo skupiony na posiłku i starał się jeść najkulturalniej jak potrafił, by nie zniesmaczyć przyszywanej rodziny. Pytanie Wiktora kompletnie wytrąciło go z równowagi, więc chcąc odpowiedzieć na pytanie zapomniał o końcówce zawartości swojej jamy ustnej i zwilżył nieco stół i lnianą koszulę.
- Łosz pierunie, ten Khazad przeszczęśliwy móc pojechać z wozem będzie - odpowiedział gardłowo - Kiedy on ma się zbierać?

Fyrskar · 20-02-2018, 22:34

- Nie! - zawołał nagle Albrecht. Gdzieś z tyłu głowy kołatała mu się myśl, że lepiej by się stało, gdyby bazyliszek był martwy. Zagrożenie wyrwało go na chwilę z kajdan rozpaczy, dało mu cel. "I dawało mi szansę na śmierć", pomyślał.

Nie miał po co żyć. Miał martwą boginię, które pewnie nie istniała. Dzieci, których nigdy nie widział i kobiety, które nie chcą go widzieć. A teraz również świadomość niezrozumiałego kontaktu z Sigmarem, której w pełni nie rozumiał.

Brat był kotwicą, która nie pozwalała falą nieszczęśliwych wypadków zatopić go. Teraz go nie było, a on tonął w czarnej toni rozpaczy.

- Nie wejdziemy do tego grobowca. To święte miejsce, to przeklęte miejsce - rzucił dwoma stwierdzeniami, które dla każdego poza nim bez wątpienia brzmiały obok siebie absurdalnie. - Zostawmy je w spokoju, tam są już tylko smutek i śmierć. Oddajmy Morrowi tych, których straciliśmy. Potem... - No właśnie, co mają zrobić potem? - Kiedy to zrobimy, możemy ruszyć do... Gbersdorpu, dobrze mówię? Ulli, tak?

Hakon · 21-02-2018, 11:08

Bardag kiwnął głową dając znać, że rozumie. Tu nie ma wspomnianego przez posłańca rodaka. No cóż teraz i tak nie ma co robić więc skorzystał z zaproszenia i zasiadł do wieczerzy. Mógł iść dalej, ale perspektywa jadła i napitku i ciepłego miejsca na spanie przeważyła.

Siedzieli w czterdzieści osób. Większość smutna poza dzieciakami, które ganiały i bawiły się w najlepsze.
Gdy sołtys przysiadł się do khazada ten kończył obgryzanie udźca świni. Kiwnął głową pozwalając mu się przysiąść.
Informacje i propozycja sołtysa zdziwiły z lekka Bardaga i gdy przełknął i popił piwem odwrócił się do rozmówcy.
- Hmmm. Nie znam się na leśnych zwierzach ani na prowadzeniu śledztw człeczyno.- Zamyślił się przez chwilę.
- Uraczyliście mnie gościną to zobaczę i postaram się coś zrobić w tej kwestii. O świtaniu czy teraz chcecie iść?- Zapytał i sięgnął po bochenek chleba.

Avitto · 21-02-2018, 20:41

Wyrwani z sennego koszmaru chwaci jakby zamienili się charakterami i to Emmericha odmieniło najmocniej bo nie dość, że sporo to mówił całkiem optymistycznie.

Polana przed kurhanem była jasno oświetlona wstającym słońcem a sam grobowiec ział mrokiem z wnętrza. Powaleni przeciwnicy nieco niknęli w owym mroku ale zdawało się, że od wczorajszego wieczoru nie zmienili położenia ani pozycji.
Emmerich raźno ruszył w kierunku wejścia i leżącym w nieistniejącym progu zwłokom Pierwszego z rycerzy. Odcięta w barku ręka spoczywała metr dalej. Wszystko wyglądało dokładnie tak jak wczoraj poza jednym szczegółem. W napierśniku martwego ziała pusta dziura po nożu Zachariasza. Dokładne rozejrzenie się wokół pozwoliło stwierdzić, że samego niziołka również brakuje.

* * *

Ritta parsknęła we własny talerz, spuściwszy nań wzrok.
- Dziadku! - zaprotestowała na głos Olge.
- Sza, moja droga! Sza. Ciebie nie wyślę, a Klaus nawet na postoju gotów wpaść pod koła czy na lejcach się powiesić.
Starsza wnuczka skapitulowała. Niezadowolona pracowała łyżką nieco szybciej, żeby mieć powód do milczenia.
- Aslaak. Jedź po jedzeniu. Dam ci pieniądze na zboże. Dobrze się spakuj - dawkował informacje Wiktor.
Krasnolud podejrzewał jaka podróż go czeka. Zwykle gdy Hans ruszał do Naffdorfu wyjeżdżał przed świtem by zdążyć wrócić przed zmierzchem i nie zawsze się udawało.

Było po obiedzie, gdy podczas pakowania zaczepiła go Olge.
- Pojedziesz przez las do Gladish, przejedziesz przez miasteczko i wyjedziesz na pola nad rzeką. Tam będzie Naffdorf - poinstruowała krasnoluda.

Tuż przed samym wyjazdem do Aslaaka podszedł Wiktor i podał mu brzęczącą sakiewkę.
- Te pieniądze dasz sołtysowi Naffdorfu. Ma długi, biały dom na środku wsi - starzec zrobił pauzę zamyślony. - Mówi się dużo o wilkach ostatnio. Sam zobaczysz jak będzie, ale może nie jedź po nocy - wydusił w końcu na pożegnanie.

* * *

- Kamień z serca. Jestem Rudiger Klos - nadrobił konwenanse sołtys wyraźnie zadowolony. Odetchnął głęboko i aż się wyprostował z radości a na usta wpełzł mu wyraz ulgi.
- Nad ranem wilki zwykły polować, więc teraz będzie lepij. Zaraz zawołam ci ja Helmuta, był dziś przy leśniczówce i te wieści straszne nam przyniósł. I przyniosę pochodnie.

Helmut okazał się być rolnikiem w średnim wieku. W świątecznej koszuli i ewidentnie po kilku piwach. Oderwany od śpiewu ze swym sąsiadem nie był uradowany powodem, dla którego tak się stało.
- Nie no, Klos, weź. Czemu teraz?
- Wolisz nad ranem?
- Czemu nie, wracając do domu zaprowadzę nieludzia.
- Nasz dobrodziej nie ma tyle czasu. I masz prowadzić, nie pierdolić gupoty pod nosem. Jak się szybko nie obrobisz to chuja nie piwsko dziś zobaczysz, o!
- Już dobre, no. Który to? - zapytał Helmut i zaśmiał się parszywie pod nosem.

- Dobry! Święto mamy - przywitał się Helmut z Bardagiem radośnie jakby zupełnie nie istniał między nimi dystans nieznajomości. Wyposażeni w źródła światła ruszyli do leśniczówki.

Na miejsce dotarli w około godzinę. Chatka pośród drzew wyglądała niepozornie a wokół woniało krwią. Budowla była niska, o ostrym dachu. Nawet na miejscu Helmut nie odzywał się wcale co jak na podpitego człowieka było dziwne.
Przestało gdy rolnik wskazał ręką kałużę krwi i ślady kręcące od, do i przez niewielkie zagłębienie wypełnione juchą. Nawet dla szampierza było jasne, że tyle krwi nie miał w sobie byle dzik. A dwóch myśliwych nie było w zasięgu wzroku.

**Kerm** · 21-02-2018, 20:55

Kiedy on sobie poszedł, pomyślał Gerhart, gdy się okazało, że nie ma Zachariasza, i że jego nożyk również zniknął. Proroczy sen, dodał w myślach, gdy przypomniał sobie niziołka i bazyliszka.

- Nie ma co tu stać - powiedział. - Chodźmy dalej. Skoro ci dwaj tak długo tu leżą spokojnie, to pewnie im już się nie będzie chciało wstawać.

Feniu · 21-02-2018, 21:06

Ulli cieszył się, że niziołek zniknął. Miał tylko nadzieję, że jego zła passa też zniknęła wraz z nim. "W sumie jednak nie jest źle. Nadal żyję." - pomyślał banita. - Do Gebersdorpu, tak jak mówiłem
- ciągnął Ulli - Tam dziad mój Wiktor ma oberżę, przyjmie nas na pewno z otwartymi rękami, a i może zarobić coś da! - liczył, że skusi perspektywą zarobku swych nowych towarzyszy.

- Kurhan kusi, jeno ja popilnuje konia. - skwitował Ulli podchodząc do miejsca w którym wieczorem zostawili wierzchowca. Ku wielkiemu zaskoczeniu konia nie było.

hen_cerbin · 21-02-2018, 21:28

Emmerich kiwnął głową i ruszył naprzód z napiętą kuszą w dłoniach. Po chwili zatrzymał się.
- Na wszelki wypadek warto by było ciała chaosytów spalić. Albrecht, Ty chyba chciałeś zająć się pogrzebem? - zasugerował i gdy szedl wgłąb kurhanu rozglądał się nadal, mając nadzieję, że zauważy coś więcej niż tylko brak niziołka.

Avitto · 21-02-2018, 21:46

Kusza w dłoniach Emmericha jak dotąd była zbędna, bowiem nie pojawiło się nic godnego ustrzelenia. W ogóle niewiele się pojawiało – w świetle dnia widoczne były jeszcze zwłoki Drugiego rycerza a dalej już tylko ciemność. Trzy pozostałe korytarze także był w stanie sprawdzić na kilka kroków w głąb, po czym zapobiegliwie się wycofywał.
Najważniejsze z całego wypadu okazały się przedmioty, jakie znaleźli z Gerhartem przy martwych przeciwnikach. Poza typowymi kosztownościami jak pas z specyficznej, niczym wężowa, łuskopodobnej skóry, złoty pierścień czy też lekka ale przyjemnie brzęcząca sakiewka mężczyzna odkryli, że płomień, którym strzelał z dłoni Drugi z rycerzy musiał pochodzić z noszonego na palcu srebrnego sygnetu. Niezwykle bogato zdobionego sygnetu, na którym rozpoznali znaki już wcześniej znane choćby z wilczej skóry czy rytualnych narzędzi.

Tymczasem głębiej w lesie Ulli poszukiwał śladów po zaginionym wierzchowcu. Odkrył jedynie tyle, że siłą się nie zerwał – ani śladu było po resztach rzemieni czy też zerwanego kopytami mchu.

19-02-2018, 21:54	#12
hen_cerbin Reputacja: 1	Materialistyczny umysł Emmericha niezbyt przejął się tym wszystkim gdy tylko okazało się, że bazyliszek jedynie mu się śnił. Zresztą, w rankingu koszmarów ten sen był gdzieś pod koniec drugiej dziesiątki. I nawet nie umywał się do snów o siostrze. Czasem nadal budził się z przekonaniem, że ona żyje i powstrzymywał płacz gdy przypominał sobie że to niemożliwe. - Zwiedzamy! - raźno odpowiedział Gerhartowi. Przeładował kuszę, zebrał sprzęt i poczekał na resztę - Możliwe że ten sen miał nas przestraszyć. A nich nie odstrasza ludzi od pustych skarbców - rzekł, gdyż już się otrząsnął. - Dobry pomysł, Ulli. Ktoś musi przypilnować koni - dodał jeszcze. Podobała mu się praca w drużynie. Gdyby nie oni, byłby trupem. Lepiej mieć mały kawałek tortu niż capnąć większy kęs niż zdoła się połknąć. A ten ostatni nieomal okazał się zbyt duży nawet na szóstkę ludzi. __________________ Ostatni Proszę o odpis: Gob1in, Druidh, Gladin Ostatnio edytowane przez hen_cerbin : 19-02-2018 o 21:56.

20-02-2018, 22:22	#13
Gormogon Reputacja: 1	Alsaak pałaszował zupę chlapiąc dookoła, a co jakiś czas mlaskał, żeby pozbyć się fragmentów jedzenia z między zębów. Brodę regularnie moczył w polewce schylając się żeby solidnie siorbnąć z łyżki. Był bardzo skupiony na posiłku i starał się jeść najkulturalniej jak potrafił, by nie zniesmaczyć przyszywanej rodziny. Pytanie Wiktora kompletnie wytrąciło go z równowagi, więc chcąc odpowiedzieć na pytanie zapomniał o końcówce zawartości swojej jamy ustnej i zwilżył nieco stół i lnianą koszulę. - Łosz pierunie, ten Khazad przeszczęśliwy móc pojechać z wozem będzie - odpowiedział gardłowo - Kiedy on ma się zbierać? __________________ „Wiele pięknych pań zapłacze jutro w Petersburgu!”

20-02-2018, 22:34	#14
Fyrskar Reputacja: 1	- Nie! - zawołał nagle Albrecht. Gdzieś z tyłu głowy kołatała mu się myśl, że lepiej by się stało, gdyby bazyliszek był martwy. Zagrożenie wyrwało go na chwilę z kajdan rozpaczy, dało mu cel. "I dawało mi szansę na śmierć", pomyślał. Nie miał po co żyć. Miał martwą boginię, które pewnie nie istniała. Dzieci, których nigdy nie widział i kobiety, które nie chcą go widzieć. A teraz również świadomość niezrozumiałego kontaktu z Sigmarem, której w pełni nie rozumiał. Brat był kotwicą, która nie pozwalała falą nieszczęśliwych wypadków zatopić go. Teraz go nie było, a on tonął w czarnej toni rozpaczy. - Nie wejdziemy do tego grobowca. To święte miejsce, to przeklęte miejsce - rzucił dwoma stwierdzeniami, które dla każdego poza nim bez wątpienia brzmiały obok siebie absurdalnie. - Zostawmy je w spokoju, tam są już tylko smutek i śmierć. Oddajmy Morrowi tych, których straciliśmy. Potem... - No właśnie, co mają zrobić potem? - Kiedy to zrobimy, możemy ruszyć do... Gbersdorpu, dobrze mówię? Ulli, tak?

21-02-2018, 11:08	#15
Hakon Reputacja: 1	Bardag kiwnął głową dając znać, że rozumie. Tu nie ma wspomnianego przez posłańca rodaka. No cóż teraz i tak nie ma co robić więc skorzystał z zaproszenia i zasiadł do wieczerzy. Mógł iść dalej, ale perspektywa jadła i napitku i ciepłego miejsca na spanie przeważyła. Siedzieli w czterdzieści osób. Większość smutna poza dzieciakami, które ganiały i bawiły się w najlepsze. Gdy sołtys przysiadł się do khazada ten kończył obgryzanie udźca świni. Kiwnął głową pozwalając mu się przysiąść. Informacje i propozycja sołtysa zdziwiły z lekka Bardaga i gdy przełknął i popił piwem odwrócił się do rozmówcy. - Hmmm. Nie znam się na leśnych zwierzach ani na prowadzeniu śledztw człeczyno.- Zamyślił się przez chwilę. - Uraczyliście mnie gościną to zobaczę i postaram się coś zrobić w tej kwestii. O świtaniu czy teraz chcecie iść?- Zapytał i sięgnął po bochenek chleba.

21-02-2018, 20:41	#16
Avitto Dział Fantasy Reputacja: 1	Wyrwani z sennego koszmaru chwaci jakby zamienili się charakterami i to Emmericha odmieniło najmocniej bo nie dość, że sporo to mówił całkiem optymistycznie. Polana przed kurhanem była jasno oświetlona wstającym słońcem a sam grobowiec ział mrokiem z wnętrza. Powaleni przeciwnicy nieco niknęli w owym mroku ale zdawało się, że od wczorajszego wieczoru nie zmienili położenia ani pozycji. Emmerich raźno ruszył w kierunku wejścia i leżącym w nieistniejącym progu zwłokom Pierwszego z rycerzy. Odcięta w barku ręka spoczywała metr dalej. Wszystko wyglądało dokładnie tak jak wczoraj poza jednym szczegółem. W napierśniku martwego ziała pusta dziura po nożu Zachariasza. Dokładne rozejrzenie się wokół pozwoliło stwierdzić, że samego niziołka również brakuje. Test obserwacji Emmerich (67): 64 udany * * * Ritta parsknęła we własny talerz, spuściwszy nań wzrok. - Dziadku! - zaprotestowała na głos Olge. - Sza, moja droga! Sza. Ciebie nie wyślę, a Klaus nawet na postoju gotów wpaść pod koła czy na lejcach się powiesić. Starsza wnuczka skapitulowała. Niezadowolona pracowała łyżką nieco szybciej, żeby mieć powód do milczenia. - Aslaak. Jedź po jedzeniu. Dam ci pieniądze na zboże. Dobrze się spakuj - dawkował informacje Wiktor. Krasnolud podejrzewał jaka podróż go czeka. Zwykle gdy Hans ruszał do Naffdorfu wyjeżdżał przed świtem by zdążyć wrócić przed zmierzchem i nie zawsze się udawało. Było po obiedzie, gdy podczas pakowania zaczepiła go Olge. - Pojedziesz przez las do Gladish, przejedziesz przez miasteczko i wyjedziesz na pola nad rzeką. Tam będzie Naffdorf - poinstruowała krasnoluda. Tuż przed samym wyjazdem do Aslaaka podszedł Wiktor i podał mu brzęczącą sakiewkę. - Te pieniądze dasz sołtysowi Naffdorfu. Ma długi, biały dom na środku wsi - starzec zrobił pauzę zamyślony. - Mówi się dużo o wilkach ostatnio. Sam zobaczysz jak będzie, ale może nie jedź po nocy - wydusił w końcu na pożegnanie. * * * - Kamień z serca. Jestem Rudiger Klos - nadrobił konwenanse sołtys wyraźnie zadowolony. Odetchnął głęboko i aż się wyprostował z radości a na usta wpełzł mu wyraz ulgi. - Nad ranem wilki zwykły polować, więc teraz będzie lepij. Zaraz zawołam ci ja Helmuta, był dziś przy leśniczówce i te wieści straszne nam przyniósł. I przyniosę pochodnie. Helmut okazał się być rolnikiem w średnim wieku. W świątecznej koszuli i ewidentnie po kilku piwach. Oderwany od śpiewu ze swym sąsiadem nie był uradowany powodem, dla którego tak się stało. - Nie no, Klos, weź. Czemu teraz? - Wolisz nad ranem? - Czemu nie, wracając do domu zaprowadzę nieludzia. - Nasz dobrodziej nie ma tyle czasu. I masz prowadzić, nie pierdolić gupoty pod nosem. Jak się szybko nie obrobisz to chuja nie piwsko dziś zobaczysz, o! - Już dobre, no. Który to? - zapytał Helmut i zaśmiał się parszywie pod nosem. - Dobry! Święto mamy - przywitał się Helmut z Bardagiem radośnie jakby zupełnie nie istniał między nimi dystans nieznajomości. Wyposażeni w źródła światła ruszyli do leśniczówki. Na miejsce dotarli w około godzinę. Chatka pośród drzew wyglądała niepozornie a wokół woniało krwią. Budowla była niska, o ostrym dachu. Nawet na miejscu Helmut nie odzywał się wcale co jak na podpitego człowieka było dziwne. Przestało gdy rolnik wskazał ręką kałużę krwi i ślady kręcące od, do i przez niewielkie zagłębienie wypełnione juchą. Nawet dla szampierza było jasne, że tyle krwi nie miał w sobie byle dzik. A dwóch myśliwych nie było w zasięgu wzroku.

18-02-2018, 21:16	#11
Feniu Reputacja: 1	- To ja w tym czasie przypilnuje wejścia - rzekł Ulli, który nie zamierzał wchodzić do tego przeklętego miejsca.

21-02-2018, 20:55	#17
Kerm Administrator Reputacja: 1	Kiedy on sobie poszedł, pomyślał Gerhart, gdy się okazało, że nie ma Zachariasza, i że jego nożyk również zniknął. Proroczy sen, dodał w myślach, gdy przypomniał sobie niziołka i bazyliszka. - Nie ma co tu stać - powiedział. - Chodźmy dalej. Skoro ci dwaj tak długo tu leżą spokojnie, to pewnie im już się nie będzie chciało wstawać.

21-02-2018, 21:06	#18
Feniu Reputacja: 1	Ulli cieszył się, że niziołek zniknął. Miał tylko nadzieję, że jego zła passa też zniknęła wraz z nim. "W sumie jednak nie jest źle. Nadal żyję." - pomyślał banita. - Do Gebersdorpu, tak jak mówiłem - ciągnął Ulli - Tam dziad mój Wiktor ma oberżę, przyjmie nas na pewno z otwartymi rękami, a i może zarobić coś da! - liczył, że skusi perspektywą zarobku swych nowych towarzyszy. - Kurhan kusi, jeno ja popilnuje konia. - skwitował Ulli podchodząc do miejsca w którym wieczorem zostawili wierzchowca. Ku wielkiemu zaskoczeniu konia nie było. Ostatnio edytowane przez Feniu : 21-02-2018 o 21:31. Powód: Narada z MG

21-02-2018, 21:28	#19
hen_cerbin Reputacja: 1	Emmerich kiwnął głową i ruszył naprzód z napiętą kuszą w dłoniach. Po chwili zatrzymał się. - Na wszelki wypadek warto by było ciała chaosytów spalić. Albrecht, Ty chyba chciałeś zająć się pogrzebem? - zasugerował i gdy szedl wgłąb kurhanu rozglądał się nadal, mając nadzieję, że zauważy coś więcej niż tylko brak niziołka. __________________ Ostatni Proszę o odpis: Gob1in, Druidh, Gladin

21-02-2018, 21:46	#20
Avitto Dział Fantasy Reputacja: 1	Kusza w dłoniach Emmericha jak dotąd była zbędna, bowiem nie pojawiło się nic godnego ustrzelenia. W ogóle niewiele się pojawiało – w świetle dnia widoczne były jeszcze zwłoki Drugiego rycerza a dalej już tylko ciemność. Trzy pozostałe korytarze także był w stanie sprawdzić na kilka kroków w głąb, po czym zapobiegliwie się wycofywał. Najważniejsze z całego wypadu okazały się przedmioty, jakie znaleźli z Gerhartem przy martwych przeciwnikach. Poza typowymi kosztownościami jak pas z specyficznej, niczym wężowa, łuskopodobnej skóry, złoty pierścień czy też lekka ale przyjemnie brzęcząca sakiewka mężczyzna odkryli, że płomień, którym strzelał z dłoni Drugi z rycerzy musiał pochodzić z noszonego na palcu srebrnego sygnetu. Niezwykle bogato zdobionego sygnetu, na którym rozpoznali znaki już wcześniej znane choćby z wilczej skóry czy rytualnych narzędzi. Tymczasem głębiej w lesie Ulli poszukiwał śladów po zaginionym wierzchowcu. Odkrył jedynie tyle, że siłą się nie zerwał – ani śladu było po resztach rzemieni czy też zerwanego kopytami mchu. Ostatnio edytowane przez Avitto : 21-02-2018 o 22:00.