Karl Lehman przystał na proponowane przez poszukiwaczy przygód warunki, choć zastrzegał, że kwestię ostatecznej sumy będą musieli ustalić z jego ojcem, albowiem kwotę przewyższającą dwukrotność zaliczki nie mógł im obiecać. Tuż po ustaleniu warunków, Karl pożegnał swoich ochroniarzy, po czym udał się na górę do wynajętego przez siebie pokoju, tego wieczora nie zaszczycając nikogo swoją obecnością. Czas ten awanturnicy wykorzystali na zasięgnięcie języka wśród mieszkańców wioski, którzy obecni byli w karczmie. Dowiedzieli się w ten sposób trochę więcej o rodzinie ich pracodawcy, poznali tło konfliktu Lehmanów z Viddlebergami, które przez wiele długich miesięcy było głównym tematem rozmów w okolicznych wsiach, a także otrzymali przydatne wskazówki dotyczące czekającej ich podróży. W końcu jednak najedzeni i zaspokojeni zdobytymi informacjami bohaterowie udali się do swoich łóżek z myślą, że był to udany dzień, zwiastujący lepsze dla nich czasy.

Świt przywitał Oshausen łagodnymi promieniami słońca, które powoli wdrapywało się po prawie bezchmurnym niebie. Deszcz dawno już ustał, choć po ulewie został ślad w postaci licznych kałuż, miejscami zamieniających gościniec w grząskie trzęsawisko, a i wciąż dało się wyczuć chłodny powiew górskiego wiatru, który przetaczał się przez wioskę. Pogoda sprzyjała wręcz podróżom, zaś ciepłe promienie słońca, zakradające się przez nieosłonięte okna do pokoi sypialnych, znacząco ułatwiały pobudkę.
Wciąż ziewając i rozciągając się, awanturnicy zeszli po skrzypiących schodach do głównej sali, gdzie zastali spożywającego śniadanie Karla Lehmana. Siedział przy tym samym stole co wczoraj, obok krzesła postawił swój podróżny plecak, zaś o blat stołu oparty został miecz, który spoczywał w pochwie, acz po rękojeści dało się zauważyć, że było to kunsztownie wykonane ostrze. Karl też wyglądał znacznie lepiej, kiedy nie był do cna przemoczony. Prawdę mówiąc; przestał przypominać bezdomnego włóczykija, a zaczął wyglądać na prawdziwego szlachcica, który nie stronił od antałka i pojedynków, czego świadectwem była długa, szpecąca jego twarz blizna.

Mężczyzna na widok przebudzonych awanturników, machnął w ich stronę niedbale ręką, zapraszając do stołu.
- Zadbałem o śniadanie dla was. Wczoraj informowałem karczmarza, że planujemy dziś wcześnie opuścić gościnne progi jego domu, dlatego będziemy potrzebowali najeść się z samego rana. Posiłki już są gotowe, zaraz Gretta wam je przyniesie. Dostaniemy też coś na drogę - powiedział z delikatnym uśmiechem zadowolenia na twarzy, po czym wrócił do spożywania swojego posiłku. Chwilę później awanturnicy również otrzymali swoje porcje.
- Jeśli chcecie coś kupić, to zróbcie to od razu po śniadaniu. Flisak już na nas czeka, zabierze nas w górę rzeki. Podróż powinna zająć większość dnia, ale przynajmniej siły będziemy oszczędzać. Później czeka nas Przełęcz Lodowego Wichru i jakieś dwa dni drogi marszu do Khazid Grentaz. Tam chwilowy odpoczynek i dalej w stronę Scharmbeck… - Karl chciał coś jeszcze dodać, ale w tym samym czasie drzwi otworzyły się na oścież, równie gwałtownie co wczoraj, kiedy to wichura prawie wyrzuciła je z zawiasów. Do sali głównej wpadł zaaferowany stajenny, dysząc i prychając, jakby zagoniły go tu dzikie bestie.
- Ko-Konie! Wszystkie pozdychały! - Wysapał, cały biały na twarzy jak kartka papieru. Dłonie miał drżące i przepocone, cały czas nerwowo spoglądając w ich stronę.
- Co? Czym żeś je wczoraj karmił?! - Uniósł się karczmarz, który chwilę wcześniej oparty był o szynkwas, zajęty żmudnym czyszczeniem plamy, pozostawionej na blacie. Teraz jednak stał nieruchomo, wyglądając jakby miał eksplodować gniewem lada moment, zaś trzymana przez niego ściera spadła samowolnie na podłogę, czego widać nie zauważył.
- Dobrze ino, że kuce wytrzymalsze som - odezwał się jeden z krasnoludów, ten sam który wczoraj wyśmiał ofertę Karla Lehmana. Razem z resztą swoich braci-handlarzy zajmował miejsce przy palenisku, grzejąc się przed czekającą ich podróżą. - Najwyżej se pierdną raz, czy dwa i pociągną dalej, he he...
- Kuce kurwa też! Wszystko padło! - Niemalże wrzasnął wyraźnie zdenerwowany stajenny. - Karmiłem je tym co zawsze! Miały świeże siano i warzywa z paszą wymieszane, tą sama, co ją stary Randolf dla nas robi, a to poczciwy człek. Ktoś je kurwa otruł w nocy!
Po tych słowach, szczególnie po ostatnim zdaniu, w karczmie wybuchła wrzawa. Krasnoludy z początku miotały obelgami na lewo i prawo w swoim twardo brzmiącym języku, w międzyczasie naradzając się. Chwilę później jednak zaatakowały wspólnie karczmarza, osaczając go i domagając się od niego natychmiastowego zadośćuczynienia. Ten jednak odmawiał zapłaty, tłumacząc, że nie miał żadnego wpływu na ów incydent. Wyglądało na to, że dojdzie do rękoczynów, lecz po chwili, jeden z krasnoludów powiedział coś, co odwróciło od karczmarza uwagę jego braci.
-...czym my kurwa dostarczymy zamówione towary do Nuln? Sami będziemy ciągnąć wozy przez Wissenland?... Czekaj no! Już ja wiem, kto mógł otruć wierzchowce! - Odezwał się dawi, który wyglądał na przywódcę grupy. Krasnolud odwrócił się na pięcie i zmierzył Karla Lehmana przenikliwym, pełnym nieufności spojrzeniem.
- Tyś tu kurwa nowy! Pewnie zasrany imperialny rasista, co krasnoludami gardzi! Dawać tu, panowie-towarzysze, psubrata w zad chędożonego! Już my mu jeno pokażemy jak się dawi obchodzą ze zdradzieckim ścierwem!
Obserwujący całą scenę awanturnicy nawet nie zdążyli zarejestrować, kiedy Karl wstał od stołu z mieczem w dłoni. Jedynym śladem po tym, że kiedykolwiek przy nim siedział, było samoczynnie upadające na ziemię krzesło.
- Spróbujcie mnie tknąć, a zobaczycie co ten umgi jeszcze potrafi - wycedził przez zęby z gniewnym wyrazem twarzy. - Nie tknąłem żadnego z waszych wierzchowców. Nie przyłożyłem do tego ręki, słowo daję. Jeśli stajenny ma rację, to mój koń też zdechł i jestem równie pokrzywdzony, co i wy, a może nawet bardziej, zważywszy, że na moje życie czyha wiele osób i teraz pozbawiono mnie jedynej możliwości skutecznej ucieczki, kiedy sytuacja obróciłaby się na moją niekorzyść. W przeciwieństwie do was nie zamierzam jednak na ślepo szukać winnych, ani nie wypłacę wam odszkodowania, jeśli rzeczywiście to ja byłem celem. Nie odpowiadam za zdradzieckie poczynania swoich wrogów… - wypowiadając te słowa, spojrzał z ukosa na wynajętych przez siebie awanturników, szukając na ich twarzach wyrazów poparcia.
- To naprawdę nie byłem ja. Musimy się czym prędzej stąd wynosić. Zwietrzono mój trop… - zwrócił się do nich z wyraźnie słyszalną determinacją w głosie, która dotychczas pozwalała mu przetrwać wbrew przeciwnościom losu. Krasnoludy jednak wydawały się być nieprzekonane, a ich wrodzona chciwość sprawiała, że były głuche na wszelkie argumenty ze strony Karla, który stał się dla nich nowym kozłem ofiarnym. Widać utrata wierzchowców zabolała tak bardzo, że nie byli w stanie zdusić targającego nimi gniewu.

Noc minęła spokojnie. Hans żałował tylko, że spędził ją sam. Rankiem jednak rewelacje o śmierci koni i kucy wznieciły burzę.
Hans nie ufał do końca Karlowi, ale ten raczej nie pozbawiłby się środka transportu. Wedle umowy jednak mieli dostarczyć go przed oblicze ojca, wypadało zatem zareagować. - Pierwej to w stajennym trzeba szukać winy, to on przebywa na stałe z końmi i jeśli stało się to w nocy musiał coś widzieć. - po tych słowach Hans doskoczył do Dietricha i Karla dobywając przy tym miecza. Nie miał ochoty wdawać się w niepotrzebne waśnie, ale nie mógł doprowadzić do tego, że zarobią jeno po marne 10 karli, które i tak częściowo na zakupy wydali.

- Dietrich dobrze prawi, jeśli ktoś za to odpowiada to właściciel karczmy. Biorące wasze wierzchowce pod swój dach, wziął na nie niejako pod swe skrzydła - wycedził w kierunku krasnoludów.

Imperium jest równie wielkie, co różnorodne i to w każdym tego słowa znaczeniu. Wymiar sprawiedliwości, jak i samo prawo, różnią się pomiędzy poszczególnymi prowincjami, a im dalej od głównych ośrodków władzy, tym na większym znaczeniu zyskuje rozstrzyganie sporów we własnym zakresie. W Oshausen, na pograniczu Imperium, nie mogło być inaczej. Do takiego sposobu rozwiązywania problemów przywykły w trakcie swych podróży krasnoludy i najwyraźniej też awanturnicy, którzy domagali się od karczmarza odszkodowania. Ten jednak pozostawał nieugięty, nie dostrzegając w tym krzty swojej winy. W ruch poszły nawet obraźliwe słowa, a i oskarżenia łatwo przychodziły na język gościom karczmy, którzy w przypływie niezdrowych emocji najwyraźniej zapomnieli, kto ich tak ciepło przyjął i ugościł.

- A i karczmarza warto by przycisnąć. Wszak z tego tu - odezwał się Dietrich, wskazując ruchem głowy stajennego - złota nie wyciągniecie, a przecież to karczmarz za dobytek swych gości odpowiada. Niech złoto za konie odda. I to szybko, póki jeszcze jego karczma cała stoi.

Frederik Rottenstadt chrząknął głośno, słysząc te słowa, czy raczej groźby, pod swoim adresem. Wielki, czarny wąs uniósł się nieco w górę i drgnął nerwowo, kiedy karczmarz przywołał na twarzy pełną dezaprobaty minę.
- Nie wiem, mości panie, skądże pochodzisz, ale w tych stronach takie prawo nie obowiązuje. Zostawiacie swoje mienie u mnie na własną odpowiedzialność i dopóki nie wykażecie mojej winy, przez co ma się rozumieć celowe działanie na cudzą szkodę, to nie macie prawa domagać się ode mnie zadośćuczynienia.

Tymczasem biały jak pergamin stajenny przełknął głośno ślinę, słysząc co rusz padające z ust gości karczmy obelgi pod jego adresem, jak i liczne oskarżenia, których padł ofiarą. Mężczyzna większość życia przepracował w stajni i choć nie był to usłany różami żywot, to przynajmniej miał pracę, dzięki której mógł utrzymać siebie i swoją świeżo założoną rodzinę. Ani mu w głowie były myśli o zdradach i łapówkach, wszak to jednorazowy zysk i wyżyć z tego ciężko na dłuższą metę. Poczciwy chłop nie potrafił zrozumieć, jak ktokolwiek mógłby się na coś takiego odważyć, tym bardziej, że religijnym był i pozostawał wdzięczny wobec bogów za spokojny żywot, jakim go obdarowali. Nie potrzebne były mu przygody, ani tym bardziej podejmowanie tak wielkiego ryzyka.
- Na litość waszą i naszą! - Odezwał się w końcu, swoim krzykiem przerywając panującą wokół niego wrzawę głosów. Kiedy spostrzegł, że teraz wszyscy spoglądają na niego, zląkł się nagle, ale dość szybko zdołał opanować strach i przemógł się do wygłoszenia kilku zdań.
- Ja… Ja nie byłem przy waszych wierzchowcach przez cały czas... No, przysnęło mi się, co chyba zrozumiałe jest, prawda? Zwierzęta te nie wymagają stałej opieki. W dodatku tej nocy lało jakby sam Mannan postanowił wylać nam morze na głowy, a i wicher taki hulał, że na zewnątrz nie słychać było nic prócz jego głośnego zawodzenia. Kto by chciał w taką pogodę biegać po wiosce i truć konie? Zwierzętom dałem żarło, te samo co zawsze, wodę też miały, a i siano świeżo naniesione było. Robota skończona, więc położyłem się na sianie i kimnąłem się trochę. To chyba nic złego?

Po tych słowach na długo zapanowała cisza. Stajenny wydawał się mówić prawdę, ale trudno było zignorować jego winę, jaką niewątpliwie było przyznanie się do zaniedbania swoich obowiązków. W większych miastach, w bardziej luksusowych przybytkach, taki dawno by wyleciał za samą drzemkę w trakcie pracy, ale tutaj nikt nie wydawał się tym przejmować. Krasnoludy zaś nie lubiły partaczy, dlatego ich reakcja nie mogła być inna i raz jeszcze zarzucili karczmarza oraz stajennego swoimi żądaniami. Wszystko wskazywało na to, że nie dojdzie do porozumienia, jednakże po pewnym czasie do karczmy weszła kolejna osoba, której zeznania rzucił nieco więcej światła na ową, dość zagmatwaną sprawę.
Był to sędziwy rybak, wyraźnie kulejący na prawą nogę, którą musiał wspierać drewnianymi kulami, aby móc w miarę sprawnie przemieszczać się po stałym lądzie. Wkroczył on do karczmy jakiś czas po tym, jak rozpętała się w niej awantura, która była na tyle głośna, że wieść o niej dosięgła uszu nawet najdalej żyjących mieszkańców wioski.
- Tak się składa - rzekł głosem rzężącym jak źle nastrojone skrzypce - żem widzoł wczoraj dwóch nicponi, co mogli być za to odpowiedzialni. Wstałem na długo przed świtem, co by przynęty na łódź zanieść i sieci przygotować, bo z samego rańca wypływam na połów. Czarno było i lało jak skurwesyn, więc mord ich nie rozpoznałem, ale widziałem ino jak dwóch zakapturzonych łotrów majstrowało przy łodziach, cumy przecinając. Wydarłem się, że nogi z dupy powyrywam, pogroziłem też kulą, co najwyraźniej poskutkowało, bo wiali, że aż miło patrzeć było! Chędożone młodzieniaszki, co psoty lubią robić, czmychnęli na mój widok, ale tym razem srogo przesadzili, skoro wierzchowce waćpanów otruli. Jeszcze raz ich zobaczę, tylko rozpoznam, to skórę złoję!
- Twierdzisz, że jakieś dzieciaki otruły nasze wierzchowce, a później chciały przeciąć cumy? - Odezwał się Karl, któremu opowieść ta wydała się dość mało prawdopodobna.
- Nie, żadne tam smarkacze! - Zaprzeczył rybak, niedbale machając ręką, jakby odganiał się od natrętnej muchy. - Zwykłe wioskowe gnoje i przygłupy, niewiele od was młodsze, tak myślę. Wzrostem waszmościów przypominające.

Słowa rybaka w uszach krasnoludów brzmiały przekonywująco, a wpływ na to nie miała jego wątpliwa ogłada, lecz sam fakt, że był to sędziwy człek, a starszyznę w krasnoludzkich społecznościach zawsze się respektowało; ich zdanie traktując z należytą powagą i szacunkiem. Wciąż jednak uważali karczmarza i stajennego za współodpowiedzialnych zaistniałej sytuacji i uparcie przy tym trwali, ale zgodzili się puścić ową zniewagę w niepamięć, jeśli Frederik oraz mieszkańcy wioski pomogą w ujęciu sprawców.

- Obudźcie Lelianę nim prześpi cały dzień - zwrócił się w końcu Karl do awanturników. - Jeśli zamierzacie szukać sprawców, zakupić niezbędny w podróży ekwipunek, czy zwyczajnie spakować się przed podróżą, to macie na to niecałą godzinę. Nie mam zamiaru brać udziału w poszukiwaniu winnych, gdyż teraz jestem już całkowicie przekonany, że była to próba spowolnienia mnie. Pewnie teraz czekają na przybycie posiłków... Ja zaś będę czekał na was przy przystani. Odpływamy nim słońce przekroczy tę linię drzew - powiedział, wskazując przez okno las rozpościerający się w pobliżu Oshausen.
- Utratę wierzchowców wpiszę w koszta związane z podróżą - dodał na koniec, przerywając chwilę ciszy, która zapanowała po jego ostatnim zdaniu, po czym opuścił karczmę.

Sytuacja się uspokoiła. W tym momencie Hans żałował, że powstrzymał Lilou przed wymknięciem się z gospody w poszukiwaniu śladów. Jednak wolał by podejrzenia nie padły na elfkę. - Jesteś spakowana? - zapytał szeptając Lilou do ucha. Po czym głośno powiedział - Jeśli chcecie znaleźć jakieś ślady to nie idźcie tam całą zgrają. Hans zrobił chwilę przerwy - sądząc po tym jaka pogoda była dzisiejszej nocy, ślady na zewnątrz mogą być rozmyte. - dodał - choć specem w tej materii nie jestem.. Po czym przysiadł na ławie sprawdzając zawartość sakwy, czy aby niczego nie zapomniał z pokoju zabrać. Sprawdził również swą kuszę samopowtarzalną, gdy upewnił się że magazynek jest pełny podszedł do Słowika i powiedział. - Czas na nas! Chodźmy kupić co potrzeba bo nam zleceniodawca sam odpłynie.