Gustaw pokiwał głową. Miał już dość tego planowania. Znowu zaczynał popełniać ten sam błąd i dawać podkomendnym możliwość kwestionowania. ~ Kiedy się wreszcie nauczę by tego nie robić.~ myślał patrząc z załamaniem w oczach.
- Zdecydujcie się czego chcecie. Najpierw twierdzicie, że trzeba pozbyć się Parszywca i Baryły a teraz gdy sensowny plan wymyślony pierniczycie co innego.- Spojrzał na Detlefa. - Co Tobie się stało? Wcześniej na dziesiątki wrogów chciałeś uderzać a teraz wszystko czarno widzisz i chcesz się wycofać.- Przemówił i chciał powiedzieć że uciekać, ale nie chciał drażnić krasnoluda i go obrażać.
- Więc co radzicie. To Wasza skóra. Wycofanie się tak jak Detlef mówi jest błędem. Zostawiamy za sobą dobrze poinformowanego wroga, który ruszy za nami. Atak na moście to też błąd bo cofamy się niepotrzebnie i będziemy musieli ponownie przez miasto iść a z naszym sprzętem nie przedrzemy się niepostrzeżenie.- Skrzywił się i pokręcił głową.

Baron miał już dość tego.
- Więc gadać za czym jesteście i głosujcie za pomysłami ino szybko. Czas nagli!- Rzucił sierżant.

Loftus wyprostował się i uderzył rękami w blat stołu. Był zmęczony, a pomysł na samobójcze zadanie go wyraźnie przestraszył i zdenerwował.
- Gustaw, to była jedna z opcji. Jeśli robić zamach to tylko natychmiast z rana przeciwko temu sierżantowi i oddalić się w zamieszaniu. Atak na Parszywca i Baryłę podnosi skalę wyzwania na poziom ponad nasze siły. Pozwólcie, że wyliczę. Obecnie Graniczni mają przewagę około dwóch do jednego. Parszywiec nie będzie sam, więc liczba ta ulegnie zmianie. Nie znamy miasta, rozkładu uliczek, nie mamy tutaj swoich ludzi, zaplanowanych dróg ucieczki. Obecne patrole nic sobie z nas nie robią. Baryła wie, że jesteśmy przebierańcami, ale nie zaryzykuje obserwacji skoro w grupie jest szpieg i jakiekolwiek działanie przeciwko nam może doprowadzić do jego zdekonspirowania. Mamy więc swobodę działania. Gdy pojawi się Parszywiec, to się może zmienić. Nie wiemy za ile czasu dotrze tu Parszywiec, o ile dobrze rozumiem rozpozna on też Berta. Pomijam już fakt, że ta operacja musiała być robiona np. w samo południe. Nie wiemy też, czy nasze cele się spotkają, ani gdzie to uczynią. Nie mamy ludzi do śledzenia ich obu naraz. - Mag powoli zaczynał żałować, że wyjaśnił sytuację przejściem przez przeprawę. Zastanawiał się co dalej robić, czy dzielić się spostrzeżeniami i obserwacjami.
- Nim cokolwiek ustalimy trzeba ustalić jedną rzecz. Musimy trzymać się jednej wersji, jeden historii. Posterunki granicznych były oddalone od siebie niecałe pół dnia drogi, a my im wciskamy różny kit, co gorsza jeden wykluczał drugi. Do tego już w trakcie rozmowy z nimi, każdy wyskakuje z własną wersją. Koniec z przeczuciami i zdawaniem się na jakoś to będzie, bo nie będzie. – Mag wyrzucił z siebie to co go męczyło i choć się powtórzył to zrobiło mu się lepiej. Po chwili mówił dalej, już zupełnie spokojnie
- Opcja trzecia jest ryzykowana, a rozbudowana całkiem nierealna. Jestem za realizacją propozycji drugiej. Z tym, że przejdziemy na drugi brzeg nie w mieście, a przy kolejnej okazji, lub po tej stronie rzeki, ale zmienimy trasę. Co do wiadomości dla sierżanta Baryły, to przygotuje przed wyruszeniem w drogę. Coś w stylu „Dziękuje świetnie się spisaliście oddając kamienicę i zapewniając kolację. Grupa ma niskie morale, poczuli swobodę i ujawnili nowe informację. Odział ma zapewnić zasłonę dla oddziału lekkiej konnicy. Imperialni coś szykują, ruszą w przeciągu dwóch dni, traktem z Haverz w stronę Hurlach." I tutaj się podpiszę Stirlit, lub bardziej rozbudowując raport można jeszcze dodać. "Ta grupa ma jedynie odwrócić uwagę od działań właściwych. Dotrzeć do Fluorin podłożyć zatrutą żywność i zniszczyć któryś z magazynów. Wcześniej przekonam ich do dezercji, zmiany strony lub wydam naszym. Podpisano Stirlitz" To od tak na szybkiego, odeśpię stworzę coś lepszego.

Gustaw zaczynał się gubić, ale skoro potrzeba było rozkazu to go wyda.
- Z tego co zrozumiałem trzeba zlikwidować tą dwójkę bo za wiele wie. Jeśli jednak Loftusie jesteście pewni swego to ruszajmy traktem do Geschburga. Tam trakt się kończy i przekroczymy rzekę. Następnie w okolicy Bedernau czy Kell wrócimy na wschodni brzeg. Z tego co pamiętam wzgórza i lasy są po Imperialnej stronie a i przeprawa przez dorzecze Soll nas ominie.- Oznajmił Baron.
- Wiem, że uważacie za zbędne i dość ryzykowne podróżowanie traktem, ale jeśli będziemy się trzymać plany "Pani Inspektor" z pomocą nieocenionego Stirlita powinno się udać.-

Leonora dostawała awersji do tego, co Imperialni nazywali planowaniem albo dyskusją. Jak tylko Baron powiedział, że pójdą razem do portu podniosła się i powiedziała:
- Uważam, że powinniśmy znikać stąd możliwie najszybciej. Najlepiej bez wielkiego hałasu i śladów. Proszę o pozwolenie odwiedzenia tutejszego domu modlitwy, a potem spotkamy się w porcie.
Jak tylko Gustaw puściłby ją zamierzała oddać się skupionej modlitwie, plotkowaniu z władzą kościelną i błogosławieniu każdego, kto takie błogosławieństwo chciałby otrzymać.

Walter przeliczał zarobione podczas nocnego występu pieniądze. Graniczni, podobnie jak tych kilkunastu odważniejszych mieszczan, którzy siedzieli w karczmie, okazali się złaknieni rozrywek. I dobrze za nie płacili. Stara zasada mówiąca o tym, że Bardowie są apolityczni i nietykalni sprawdzała się w dzisiejszych czasach rzadko, ale tym razem zadziałała. A kilkadziesiąt monet, wśród których przebłyskiwało srebro i złoto stanowiło bardzo hojną zapłatę za nocny występ.

Leonora wyszła rankiem na miasto poszukać świątyni i portu. Znalazła kaplicę "ogólnego przeznaczenia", z posągami najważniejszych bogów oraz przystań. W tej pierwszej nie znalazła nikogo poza pająkami i szczurami. Jej przybycie nie pozostało niezauważone. Ludzie jednak nie chcieli słuchać o Myrmydii. Chcieli mówić o sobie i swoich problemach. Kilkunastu mieszczan poprosiło o błogosławieństwo, chwilę rozmowy i pociechę.

Reszta dyskutowała.

Gustaw nie był zachwycony kierunkiem, w jakim poszła dyskusja. Wiedział jednak, że najgorsze co może zrobić dowódca to wydać rozkaz, o którym wie, że nie zostanie wykonany. A na to wyglądało. Zgodził się na zmianę trasy. I brzegu rzeki. Postawił jednak warunek. Trzeba to zorganizować szybko, sprawnie i dość cicho.

Z przekroczeniem rzeki był jednak pewien problem. Leonora, która po wizycie w kapliczce odwiedziła przystań, przyniosła złe wieści. Być może należało najpierw sprawdzić zasoby i możliwości, a potem się naradzać?
Graniczni szykując się kilka tygodni temu do ataku na Meissen skonfiskowali wszystkie barki i łodzie rzeczne jakie tylko były w mieście. Zostało tylko pięć łódek, w których wypływali rybacy. W jednej spokojnie mogło zmieścić się sześciu ludzi (wliczając w to wioślarza), ale dochodziła jeszcze kwestia ładunku i zwierząt. Było to wykonalne, a Bert, który zaczynał już powoli rozumieć logistykę był w stanie ustalić ile kto waży i ile pojedyncza łódź wiosłowa może przewieźć.

Nie licząc wioślarza, każda łódź może przewieźć około 3500-4000 punktów obciążenia. W przybliżeniu Ostatni ważą (osoba + ekwipunek):
Gustaw - 800 + 400.
Detlef - 1050 + 900.
Loftus - 700 + 300.
Walter - 550 + 300.
Bert - 650 + 300.
Leo - 650 + 350.
Diuk - 750 + 300
Galeb - 900 + 700
Oleg - 700 + 350
+
5x zwierz 2100 + 1000

Burczenie w brzuchach przypomniało też niektórym, że nie jedli jeszcze śniadania. Zresztą, zanim rybacy wrócą z porannego połowu i tak godzina jeszcze minie.

Gustaw mógł się spodziewać problemów i takie też stanęły na drodze. Barek nie było i pozostała przeprawa łodziami rybaków. W sumie to było nawet dobrym rozwiązaniem. Sierżant teraz wiedział, że wróg także nie przekroczy rzeki większymi siłami a raczej porównywalnymi. Chyba że na raty.
- Dobra nasza. Bert dogadaj się z rybakami tylko po cichu. Lepiej by graniczni do samego końca nie wiedzieli co zamierzamy.- Wydał rozkaz niziołkowi.
- Ja z Karlem, Olegiem i Walterem pokrążymy po porcie i magazynach udając, że dowiadujemy się o przesyłanych dobrach na południe. Niech myślą, że to nasz cel. Detlef z Galebem zorganizujcie śniadanie na które niebawem przyjdziemy. Bert jeśli z nikim się nie da załatwić dawaj na śniadanie i wrócisz za ta godzinę.- Gustaw kiwnął głową na dom nadzorcy portu.
- Loftus. Realizuj plan. Mówiłeś, że coś napiszesz. Gdzie będziemy wiesz. Leo idziesz z nami. Pani Inspektor musi zapracować. Lepiej by się nie kapnęli, że dowiedzieliśmy się iż wiedzą o naszym przedstawieniu.- Uśmiechnął się i ruszył.

Po skończonym śniadaniu von Grunnenberg posłał Olega do Berta w celu dowiedzenia się czy załatwione i gdy już mogli nakazał szybki wymarsz.