Wyruszyli, lekceważąc wszystkie obawy maga. Zarówno te co do szykowania się do drogi, jak i samego przebiegu trasy. Skoro już szli równolegle do brzegu rzeki, zdecydowanie łatwiej byłoby to zrobić tym względnie kontrolowanym przez armię Wissenlandu. Trasą która wcześniej wycofywali się w stronę Meissen. Tak się jednak nie stało, a Loftus milczał. Ciągnął kuca, który pozbawiał go wszelkich jego atutów, a także narażał na niepowodzenie całej akcji w przypadku kłopotów. Ritter nie miał bladego pojęcia jak zając się Miłką, gdyby ta próbował się wyrwać, ani jak ją uciszyć gdyby zbyt głośno rżała czy wydawał inne parskanie. Loftus w obu przypadkach najprędzej ją magicznie uśpi. Tak czy inaczej mag drużyny był w kiepskim nastroju i chyba dość słabo to maskował.
Nagły postój wzbudził pierwsze obawy, propozycja Diuka chęć powrotu do Meissen.
- Jest środek dnia i otwarty teren. Nim do nich dobiegniesz zdążą wszcząć alarm choćby grając na rogu, zwyczajnie uciec i powiadomić dowództwo, zabarykadować się w budynku, czy wypuścić gołębia. Pomijam fakt, że może być ich więcej. – Mag odpowiedział na propozycję Diuka i wysunął się bliżej czoła kolumny.
- Owszem w razie walki rannych jeszcze zdołamy odesłać do miasta, ale chyba nie o to w tym chodzi. Przyjmując nawet, że jest ich tylko dwóch i że zabijemy ich nim się zorientują i cokolwiek zrobią. To ich kumple dość szybko zorientują się, że znikli im ludzie z posterunku Nawet jeśli dokładnie zatrzemy ślady walki, pozbędziemy się zwłok, to nikt nie uwierzy w ich dezercję. – Mag mówił z rezygnacją w głosie, bez większego przekonania, ale miał zamiar spełnić swój obowiązek. – Zwróćcie uwagę, że próbując atakować, jedna czy dwie osoby muszą pozostać przy kucach i mule. Nasze możliwości ataku i obrony w trakcie przemieszczania się są ograniczone. Jeśli w trakcie walk nadjedzie jakiś patrol, to po nas zwyczajnie przejadą. Powinniśmy unikać walki tak długo jak to tylko możliwe, każda potyczka to ryzyko, że zostaniemy z rannym który spowolni grupę, trupem, lub z podjęciem pościgu przez wroga. Pościgu który spokojnie nas wytropi i złapie. Jeśli mamy mordować wszystko i wszystkich po drodze, to sami nie przeżyjemy tygodnia. – Dodał smutno na koniec.

Gustaw spodziewał się kłopotów szczególnie na mostach. Graniczni musieliby być idiotami nie zostawiając nikogo w tym miejscu.
- Czekaj Karl. Wybraliśmy tą drogę bo wróg nie spodziewa się nas. Udajemy jak ustalono kupców lub najemników spod sztandaru Wernickyego. Po co braliśmy naszywki itd?- Wtrącił się Gustaw.
- Ja będę gadał a reszta ciężkich za ochronę w tych czasach będzie uchodzić. Doczepcie sobie wszywki najmitów, ale ukryjcie pod płaszczami. Najpierw trzeba się przekonać kim oni są. Czy ludźmi Brocka czy Wernyckiego.- Dodał i zdjął hełm chowając w jukach.
- Leonoro. Ty nam jak coś towarzyszysz. Dołączyłaś się do grupy. Nie uwierzą, że zatrudniłby Was kupiec do ochrony.- Dodał patrząc na szaty "Dziewicy z Meissen".

Gustaw zamierzał za pomocą lunety wraz z Olegiem udać się na krótką obserwację po czym postanowić jaki plan obierze. Czy jako najemnicy czy kupcy. Martwił się, że to najemnicy Brocka i tu mogą go rozpoznać i trzeba było posłać kogoś kogo oni nie widzieli dotychczas.

Kto zna wroga i zna siebie, nie będzie zagrożony choćby i w stu starciach.
Kto nie zna wroga, ale zna siebie, czasem odniesie zwycięstwo,
a innym razem zostanie pokonany.
Kto nie zna ani wroga, ani siebie, nieuchronnie ponosi klęskę w każdej walce.

Gustaw powoli zaczynał znać własny oddział, a teraz wpadł na to, że warto byłoby poznać i wroga. Mając dwie lunety na dziewięciu ludzi trudno coś przegapić. Razem z Olegiem z ukrycia obserwowali strzegących mostu wartowników. Nie wyglądali jak najemnicy Brocka. Bez wątpienia nie byli także ubrani w Wissenlandzkie (czy jakiekolwiek inne) mundury.
Chwila obserwacji chatki mytnika pozwoliła ustalić, że oprócz dwóch widocznych po tej stronie mostu było także kolejnych dwóch po drugiej.
Sami nadal pozostali niezauważeni.

- Estalijskie kobiety są najpiękniejsze na świecie. Powiem Ci jak będę szła się kąpać.
Głowa Leonor wyrosła za Olegiem. Była już mocno znudzona wlokącą się jak żółw karawaną. Zdążyła w drodze wyrzeźbić kilka religijnych emblematów przegrzebać trochę zarośli w poszukiwaniu ciekawych kawałków drewna, jadalnych roślin i ogólnie wszystkiego. Leonor nazywała to roboczo używając nieistniejącej terminologii żołnierskiej - zwiadem tylnym. Co jakiś czas sprawdzała też, czy jej napierśnik znajduje się w bezpiecznym miejscu na Ostatku. Sama obecność zwierzęcia i obowiazek jego pilnowania bardzo ją drażniła. Oddawała go kilkukrotnie w ciągu godzin podróży komuś do popilnowania na czas plądrowania zarośli.

- Skoro idę bez was to równie dobrze mogę iść już - odezwała się do Barona. - Jak będzie wszystko w porządku prześlę Ci kruka, jak źle to usłyszysz jego głos.

Gustaw popatrzył na lunetę po czym na Olega.
- Za droga to zabawka byś miał szansę ją zepsuć. Jeśli się nadarzy kolejna to będzie Twoja a teraz musimy wracać.- Rzucił szybko i aż wzdrygnął widząc Leo.
- No przecież widzimy, żeś taka jak twierdzisz.- Uśmiechnął się do jedynej kobiety w oddziale.

Gustaw po powrocie do oddziału przekazał informację. Jego podkomendnym od razu rozwiązał się worek z pomysłami, które sierżant wysłuchał w spokoju.
- Nie będziemy tracić czasu. Kuce i muły są nam potrzebne a i tak nie dalibyśmy rady przemknąć bokiem z tym ekwipażem jak twierdzi Oleg.- Ukrócił szybko.
- Idziemy normalnie i udajemy najemników. Mamy naszywki i powinno przejść. Jedynie o dezercję mogą się przyczepić. Kupcy w terenie objętym wojną raczej nie mają szans istnienia. Cel misji jest tajny i ja gadam. Wy miejcie się na baczności i niech jakiś mądry wymyśli by związać kuce razem by większa z nas miała swobodne ręce. Oleg. Ty się zajmij tym. Nie przepadasz za walką a teraz zwiadowcą nie musisz być jednak znasz się na zwierzętach więc Ty za nie odpowiadasz.- Gustaw wydał rozkaz.
Von Grunnenberg nie chciał słuchać sprzeciwów. Nie chciał niepotrzebnej walki z wrogiem, ale jeśli będzie trzeba nie zamierzał bez walki się poddać. Oddział był w większości blisko zasięgowy a siła rażenia strzelców za mała na ryzyko przekradania się.

- Ha! Mówiłem, że jeszcze przed południem się jacyś trafią, co? Płać - uśmiechnął się na ich widok brodaty drab w zniszczonej i brudnej brygantynie. Jego kolega przekazał mu kilka monet. Z budki po drugiej stronie wyszło dwóch ludzi. A szczęśliwy zwycięzca zakładu, zionąc odorem czosnku i piwska, zwrócił się do Was:
- Znudziła się wojaczka kolegom, co? Do domku, pod pierzynę tęskno, co? No no, nawet sobie gołąbeczkę przygruchali, co? - podszedł by klepnąć Leo w tyłek, ale kłapnięcie dziobem kruka wystarczyło by go odstraszyć. Ewidentnie wziął Ostatnich za dezerterów. Dezerterów z armii granicznych. Emblematy działały. Przynajmniej na takich głupków.
- Przez most chcą przejść, co? To co, zwyczajowa stawka, korona od nogi, co? Czterdzieści koron wychodzi, co? A za drugie czterdzieści to ani słóweczka nie piśniemy, żeście przechodzili. Może nawet uda się dowieźć łupy i dziewczynę do domu, pod pierzynę, co? - uśmiechnął się.
- Tylko na Parszywca uważajcie, odkąd został szychą to mu już zupełnie odjebało - dodał.