Galeb zostawił powolnego Detlefa i ruszył na zwiad. Sam potrafił poruszać się niemal dwukrotnie szybciej i po kilkugodzinnym marszu dogonił karawanę. Dziewięć wozów z beczkami, około dwudziestu ludzi na nich, wliczając wozaków oraz dwunastu konnych, robiących za osłonę. Ewidentnie byli żołnierzami, choć nie nosili mundurów. Sam także został dostrzeżony. Już po chwili dwóch galopowało w jego kierunku.
Widząc, że karawana składa się z samej zbrojnej załogi Galeb nie miał zamiaru ryzykować kontaktu. Nie mieli mundurów, więc albo szabrownicy albo graniczni. Pozostawało wycofanie się. A dokładnie ostry sprint ze wzgórza. Albo będą męczyć konie jazdą pod górkę albo będą na około wzniesienia. Tak czy tak, Galeb miał możliwość przebiegnięcia na jakąś sensowną pozycję.
Taka akurat była ładny kawałek dalej. I byłaby świetnym punktem obserwacyjnym… albo kryjówka… gdyby tylko obok przechodziła karawana.
Albo gdyby to karawana goniła jego.
Formacja skalna dawała masę kryjówek, można się było wcisnąć między głazy, a nawet wleźć na nie i konny nie miał jak w nich dopaść pieszego.
Gorzej jeżeli zsiądą z koni. Będzie trzeba kombinować.
A już w ogóle fatalnie jak jeden pojedzie po posiłki… ale Galeb z jednym jeźdźcem sobie poradzi.

Jeźdźcy jednak ani myśleli ryzykować wciągnięcia w pułapkę. Gdy tylko stało się jasne, że na zabawie w kotka i myszkę stracą godzinę, a kto wie, czy w pobliżu nie ma innych "podglądaczy" zawrócili.

Galeb spróbował się jeszcze czegoś dowiedzieć od okolicznej ludności, ale ta reagowała przestrachem na sam jego widok.

Wrócił więc do Detlefa i razem powędrowali dalej, mijając Auggen w bezpiecznej odległości. Po południu 21 Nachgeheima 2522 roku, będąc piętnaście mil na południowy zachód od wspomnianej mieściny zbliżyli się do rzeki Salm, jednego z największych lewych dopływów Soll. Znaleźli nie tylko rzekę. Częściowo spalona palisada otaczała niewielką wioskę na jej brzegu. Nie widzieli mieszkańców.

Grupa Gustawa szła na południe znacznie wolniej. Spowalniało ich zacieranie za sobą śladów, konieczność częstego zatrzymywania się na popas i poszukiwania żywności dla siebie. Ale każde kilkugodzinne polowanie, łowienie ryb czy zbieractwo korzonków było czasem, w którym nie maszerowali. I tak zamiast jednego dnia, dotarcie do Auggen zajęło im niemal dwa. Po południu 21 Nachgeheima 2522 roku dotarli na tyle blisko, by móc je obserwować przez lunety.

Gustaw chciał wejść do niego z niziołkiem, ale że Bert już wcześniej odkrył, że w mieście są graniczni, przekonał dowódcę, by zbliżali się do niego ostrożniej. Umiejętności zwiadowcze Olega i Berta oraz wiedza taktyczna Gustawa pozwoliła określić liczebność garnizonu na około dziesięciu ludzi, i to nie pierwszego sortu. Wir magii skupiony na Loftusie słabł powoli, a czary nadal nie były w jego odczuciu tak bezpieczne jak wcześniej. Podobny, choć mniejszy, wir był także wokół kruka. Czarodziej widział zielone przebłyski wiatru Ghyran w kruku, ale był pewien, że to nie jego robota. Wokół Leonory także czasem pojawiały się silniejsze zawirowania, ale ich wzór był całkowicie losowy i mógł być spowodowany niedawnym kontaktem z magicznymi zabezpieczeniami, o których mówiła.
Oleg cierpiał przez brak kontaktu z alkoholem i zaczynał powoli wpadać w delirium.

Tymczasem do miasta od wschodu zbliżała się karawana. Dziewięć wozów z beczkami, około dwudziestu ludzi na nich, wliczając wozaków oraz dwunastu konnych robiących za osłonę. Wszyscy ewidentnie byli żołnierzami, choć nie nosili mundurów. Zamieszanie wśród "garnizonowych" było widoczne nawet z daleka. Gustaw znał takie reakcje. Zwykle występowały, gdy na zapomnianą placówkę trafiała niezapowiedziana inspekcja. W karawanie musiał być ktoś ważny.

Bert potrafił ukrywać się wystarczająco dobrze, by z pomocą lunety dostrzec nie tylko kilka miejsc, przez które można się było dostać niepostrzeżenie do miasteczka (oczywiście pojedynczo, ostrożnie i po zmroku. I na pewno nie ze zwierzętami jucznymi), ale i zobaczyć, że w samym miasteczku mało kto został. Większość mieszkańców pewnie dawno uciekła do Meissen albo nawet dalej, a zostały może dwa tuziny ludzi.
Kierując lunetę na karawanę uśmiechnął się. "Ważna persona" to wysoki Graniczny, który jechał konno obok karawany. Bert, gdy zobaczył w jaki sposób ów człowiek "zagania" karawanę do miasta i pilnuje, by żadna beczka nie "zaginęła", skojarzył fakty. Znał ten typ. Kwatermistrz. Jako że sam miał do czynienia z tym zawodem i pamiętając docierające plotki był nawet w stanie zidentyfikować go.
Nestereve de Lange. Główny szabrownik Wernicky'ego. Podobno miał doglądać wywozu srebra z Meissen, ale niedawno sam Bert i inni Ostatni popsuli mu plany i jak widać zajął się magazynami sławnych południowych winnic w Heisenbergu.

***

Galeb nie potrafił się skradać. Na szczęście tutaj nie było to potrzebne. W środku nie było nikogo. Kilkanaście chat, z których kilka mogłoby dać schronienie na noc, porozbijane meble, dziurawa łódka przy brzegu. Brak trupów. Zapewne była to jedna z wiosek, opuszczonych przez większość mieszkańców (uchodźcy, którzy przybyli do Meissen skądś musieli się wziąć) i splądrowanych później przez granicznych. Niemniej istniała szansa, że da się tu coś znaleźć, choć raczej nie zapasy żywności, a rzut oka na łódkę pozwolił ocenić, że dałoby się ją naprawić, gdyby chcieli przeprawić się na południowy brzeg.

Sen, który przyszedł na Leonorę przyniósł zdrowie, ale wraz ze zdrowiem wróciła pamięć o wydarzeniach sprzed dwóch dni i akolitka zastąpiła gorączkę przygnębieniem. Myślała o Kapturku, babci i wilkołaku, o kłótniach, bałaganie i celu wyprawy, który umknął jej z oczu. Odmówiła więc modlitwę, prosząc o opiekę i mądrość.

Starała się ze wszech miar nie obrazić swojego nowego towarzysza i zrobiło jej się bardzo głupio, gdy to jego bezwiednie oskarżyła o zepsucie żywności. ‘Muszę być mądrzejsza i ostrożniejsza. Nie powinnam robić sobie wrogów, z kogoś kto nim nie jest’ pomyślała sobie uśmiechając się niepewnie w kierunku ptaka. Całe to wydarzenie utrudniało jej kontakt z otaczającą rzeczywistością. Rozmawiała myśląc, przez co zachowywała się jeszcze dziwniej niż zwykle. Przyłapywała się na gestach, które wykonywała do nikogo w reakcji na to co działo się jej w głowie.

Chcąc temu zapobiec postanowiła znaleźć sobie jakieś zadanie, z których najprostszym było przeczesywanie okolicy na obecność nietypowych zdarzeń i typowej żywności. Będą jej potrzebować już dziś wieczorem.

Gdy mag podzielił się z nią swoimi przemyśleniami zastanowiła się chwilę sprawiając wrażenie otępiałej i zajętej swoimi myślami. Po chwili jej oczy otworzyły się szeroko.
- O, nie! Stos?! - pacnęła się ręką w głowę i wybuchnęła nerwowym śmiechem - Jestem obłąkana, wiesz? Kruki przecież nie mogą psuć jedzenia, prawda? Coś musiało mi się pomylić. Nie będę go okładać kijem, ani robić innych rzeczy. Niech sobie będzie jaki jest. Zrobił się tylko jakiś taki… inteligentnie patrzący. Ale to chyba nie zbrodnia - machnęła ręką - to pewnie moje zmęczenie podróżą.
- Tak. Tak. Lepiej zajmę się zbieraniem jedzenia.

Podróżowała w okolicach traktu, a gdy byli odpowiednio daleko od grupy szeptała do kruka opowiadając historię Imperium i ostatnie zdarzenia. Sama zapytała się go też, o to skąd jest i dokąd zmierza oraz jakie są jego plany. Nie liczyła jednak na odpowiedź, kruki przecież nie mówią, a ich plany nie sięgają dalej niż do najbliższego posiłku, prawda?

- Nie chciałabym chyba umieć czarować, wiesz? - powiedziała w pewnym momencie do czarnego ptaka. - Od tego zwariowałabym już chyba zupełnie. Chciałabym mieć chłodny i bystry umysł i zostać kiedyś wybitnym strategosem służąc wiernie Najwspanialszej Bogini. Może ktoś ułożył by wtedy o mnie pieśń?

22 Nachgeheima 2522
Ranek
Niebo bezchmurne
Żadnych lasów w pobliżu.

Wieczorem Galeb i Detlef z gracją typową dla khazadów przetrząsali sioło, hałasując i zawadzając bronią o graty. Ich przewidywania okazały się trafne - nie znaleźli ani kęsa jedzenia. Za to sporo dowodów, że wioska była już przetrząsana - połamanych mebli, rozprutych sienników, rozwalonych kominków, itp.

Z pewnością są krasnoludy znające się na rybołówstwie. Niestety, nie były to te krasnoludy. Gdyby trzeba było ubić jakiegoś rybostwora toporem to co innego, ale udało im się porwać sieci i połamać wędki, a te kilka ościstych ryb ledwo starczyło na kolację.
Z łódką poszło lepiej. Nie cierpieli na niedostatek materiałów, więc choć zajęło im to dłuższą chwilę, naprawili łódkę.

Rankiem nadal na nich czekała. Przeciekała na tyle wolno, że mogli bez większych problemów przedostać się na drugi brzeg. Mogli także się nie przedostawać. Ale jeśli nie chcieli, by trasę wybierał za nich los, musieli w końcu podjąć jakąś decyzję.

***

Grupa Gustawa wdała się w dyskusję. Bert wyszedł z planem mogącym napsuć krwi granicznym, Loftus oponował i przypominał o konieczności zachowania tajemnicy, Leo konferowała z magiem, a potem najwyraźniej z krukiem, Oleg z samym sobą... I tylko Gustaw milczał i nie podjął absolutnie żadnej decyzji.

W końcu Oleg najwyraźniej doznawszy halucynacji mamrocząc coś o lesie wlazł w samotną kępę brzóz i zaczął rwać jakieś przypadkowe zielsko (choć osoba bardziej w temacie potrafiłaby poznać pierwiosnki i koper, zwany też fenkułem), a w nocy coś tam plumkało w jego naczyniach.

Bert wkurzony na zignorowanie jego planu przez "dowództwo" do miasta wszedł sam i wrócił nad ranem, bogatszy o doświadczenie; podsłuchaną kłótnię, czy karawanę niedaleko stąd obserwował puk, kobold czy leprekaun, a może jednak goblin. Bo nikczemnego wzrostu i kanciaste niby krasnolud, ale diablo szybkie było, konno nie dało się dogonić, a potem wskoczyło do jakiejś jamy w skałach; oraz o suszone mięso na tydzień dla jednej osoby i dwa worki obroku, akurat na dziś dla zwierząt. A także informację, że karawana z de Nestreve'm dziś załaduje się na barki i przepłynie na drugą stronę, by ruszyć traktem. I satysfakcją, bo inną podsłuchaną rzeczą było narzekanie na "tego debila Cychoda", co nie potrafił się dostać do miasta nawet jak mieszkańcy sami mury zburzyli oraz "tych pieprzonych Imperialnych z Czwartej", którzy obronili Meissen i zamiast wygodnie iść traktem trzeba było wlec się przez pustkowia do Auggen.
A także dokładne, wojskowe mapy Wissenlandu. Albo ktoś je zwinął i to jeszcze przed inwazją, albo, co bardziej prawdopodobne, skopiował i przekazał szpiegom granicznych.