Ostatni przy piwie przeprowadzili burzę mózgów i w krótkim czasie wpadli na kilkanaście pomysłów. Widać, że krasnoludzkie piwo było dobre i mocne, bo szły w kierunku coraz większych udziwnień, czekać tylko, aż zaczną planować budowę kanału albo kuć podziemny tunel do Karak Hirn. Tunel zresztą podobno istniał - wejście rzekomo było gdzieś w ruinach Browaru, a podziemna droga wiła się pod całymi Górami Czarnymi. Ale nikt nie wiedział więcej na ten temat.
Grupę zdyscyplinował Gustaw, który kazał skupić się na bardziej realnych alternatywach, być może pamiętając, że na wykonania zadania mają półtora tygodnia, a nie półtora roku. Zapytał Lagera jak do tej pory wysyłali karawany i uzyskał odpowiedź, że wcale, bo i nie było potrzeby. W końcu niczego nie produkują na miejscu. I tak jak Loftus przewidywał - krasnoludy ścigają wszystko wodą - wyposażenie i piwo z Twierdzy rzeką Hornberg i potem Soll, a budulec Soll z zachodu. Ewentualnie wozem z Hitisau, jak na przykład żywność dla robotników.
Komunikacja jako taka jest rzadka, ale w razie czego może wysłać posłańca i uzyskać odpowiedź w 10-12 dni. Gdyby nagle musieli uciekać to pewnie na Wzgórza Tann na północny zachód stąd, tam się nikt nie zapuszcza i jest bezpiecznie.

Galeb zapytał o drogi gońców - tych niestety nikt nie znał lub nie chciał mu ich zdradzić. Chyba żeby liczyć owe tajemne tunele pod Browarem, kto wie dokąd prowadzą i kto je zamieszkuje.
Dowiedział się też, że podróż "na przełaj" zajmie jakieś półtora tygodnia i jest bardzo niebezpieczna ze względu na plemiona zielonoskórych. Spotykano tam nawet trolle i wiwerny.
Za najszybszą drogę krasnoludy uważały spłynięcie do Wusterburga, przeprawę promem do Hornfurtu i dalej szlakiem prosto do Karaku. Powinna zająć nie więcej niż pięć - sześć dni. Dzień spływu rzeką, trzy dni do przełęczy i dwa do Karaku.
Trasa "zachodnia", przez Ertingen, potem wzdłuż Sonne i Przejściem Czarnego Lasu była o kilka dni dłuższa. Dodawali że lepiej na piechotę - pod prąd barki płynęły wolno, a obciążona - bardzo, bardzo wolno. Sama podróż do Ertingen to cztery dni, a potem kolejne cztery do Khazid Grentaz i w końcu dwa do Twierdzy.

Lager, gdy zobaczył że jeszcze przed jego prośbą Galeb sam zabrał się za wykuwanie runy na progu Dziedzictwa Bugmana i gdy zobaczył nieznaną sobie runę, która nabierała kształtów znacznie szybciej niż powinna był skłonny nie tylko pożyczyć Ostatnim wóz jak i dać papier, że dostarczają towary do Karaku na jego polecenie, ale i wyposażyć ich na drogę, a nawet wydać córkę za Galeba, gdyby tylko jakąś miał. Błogosławieństwo Kowala Run się liczyło. Krasnoludy nie miały może zmysłu magicznego i nie widziały co się dzieje, ale Loftus wyczuł nasączanie runy mocą. Nie spodziewał się, że będzie ono takie szybkie. Zresztą, Galeb też się tego nie spodziewał.


Poranek, 3 Erntezeit, Dziedzictwo Bugmana

Ranek zastał Galeba kończącego Runę na progu, Detlefa, któremu w nocy piwo w bukłaku zmieniło się w XXXX, Loftusa z bólem głowy i uchachanego Kruka, który wyleciawszy przez okno prawie spadł z parapetu gdy okazało się, że Leonora nie jest w stanie wyjść przez drzwi (to samo spotkało zresztą Loftusa), jakby coś ją odpychało, a runa rozjarza się za każdym razem gdy ta dwójka się do niej zbliża (na szczęście widzą to tylko Loftus i Galeb). Oleg jako tako wytrzeźwiał i pilnowany przez Waltera i Karla nie zapił kaca kolejną porcją. Berta z kolei jeszcze troszkę trzymało, ale na szczęście nie tylko piwo i nie tylko złość na parszywców, którzy mu nie powiedzieli o tym, kim był wilkołak, ale i dwóch nowych przyjaciół (Groin i Gloin, inżynierowie-budowlańcy), więc trzymał się też na nogach, a skoro o trzymaniu mowa, to trzymał i listy od nich "do rodziny" w Karak Hirn. Pamiętał też mniej więcej, którędy jeżdżą i pływają patrole Granicznych. Gustaw obudził się wyspany i po raz pierwszy od dawna spokojny, ponieważ jego oddział przynajmniej udawał, że działają wspólnie, a nawet wypracował kruche porozumienie z jego krasnoludzkimi członkami. Najemnicy także wstali i byli gotowi eskortować Ostatnich aż do krasnoludzkich ziem, choć dalsze ignorowanie różnicy zdań w ich szeregach mogło się skończyć różnie. Natomiast warto byłoby w końcu zdecydować, w którą stronę Ostatni idą. I czy idą, jadą, czy może płyną?

Leonor wbrew temu co można było powiedzieć o Estalijczykach lubiła wypić piwo. Im mocniejsze i bardziej ekstraktywne tym lepiej. Musiała tylko pamiętać, żeby wypić tylko jeden kufel, dzięki czemu wpadała w wyjątkowe odprężenie, a potem zapadała w wyjątkowo dobry i udany sen.

Rankiem próbowała sobie przypomnieć, czy pamiętała o tej rozsądnej zasadzie, ale nie dała rady. To znaczy sen był wyjątkowo udany, ale z tego co jej się wydawało powinna również pamiętać treść poprzedniego wieczoru. Pamięć niestety urywała się gdzieś grubo przed zachodem słońca.

Zderzenie z drzwiami zrzuciła na pewne fizyczne niedysponowanie. Estalijczycy wprawdzie nigdy nie miewają kaca, ale czasem, ze względu na urok i zazdrość innych nacji miewają bóle głowy wywołane źle lub nieuważnie rzuconą klątwą. Dopiero drugie podejście do drzwi zasugerowało, że to nie z nią jest coś nie tak, a z jakąś siłą odpychającą ją od drzwi. Kruk zdaje się nie miał łatwiej, a z tego co pamiętała on nie pił. Nie... jednak nie pamiętała.

Mag w tym czasie, zanim zdążyła go zapytać o przyczynę tego zjawiska wydostał się z budynku przez okno. Sama więc nie myśląc wiele, pod pozorem nie wiadomo w zasadzie czego zebrała szybko swoje rzeczy i dokonała podobnego eksperymentu.

- Niech ktoś naprawi te drzwi - powiedziała tylko. Potem zebrawszy wreszcie myśli wrzasnęła niezbyt składnie do środka.

- Jedziemy wreszcie? Ci dobrzy krasnoludowie zaproponowali coś. W dół rzeki, potem w prawo… znaczy w lewo… - zmarszczyła brwi - nie… jednak w prawo, do góry i będziemy. Możemy już iść?! Nie mamy chyba czasu?!

Następnie w ramach przygotować do podróży zagwizdała na kruka wskazując mu okno i poszła umyć zęby i twarz. Nie pamiętała zbyt wiele, ale jej nos podpowiadał, że spała blisko jakiegoś dobrego krasnoluda.

Loftus i Leonora wydostali się oknem budząc zdziwienie u wszystkich, którzy to widzieli, a w niektórych także niechęć. Umgi unikający run niczym urki czy grobi to niecodzienny widok i wzbudzający podejrzenia co do ich prawości i honoru.
Mimo to Lager nie wahał się pożyczając wóz Ostatnim na prośbę Galeba. To, co na niego chcieli załadować pozostawało dla niego zagadką. Co gorsza pozostawało póki co zagadką także dla większości Ostatnich.

Już będąc gotowymi do drogi, wznowili dyskusję:
- Jestem za drogą wschodnią - złapanie barki, przeprawie się w dół rzeki, potem na drugi brzeg i jazda szlakiem, ku Przełęczy, a potem do Karaku.
Glejtem Shredera machnięcie z bajką, że dowództwo kazało odeskortować krasnoludy i wóz do przełęczy czy pogranicza Karak Hirn
Tutaj niestety opcja z łupami nie przejdzie bo krasnoludy nie mieszają się do konfliktu. Ale jest rozkaz nie zaczepiać krasnoludów więc... Czemu nie skorzystać? - zapytał Galeb, i dodał - Glejt Parszywca do oddania najemnikom, by zamknęli japy - zgodził się z wcześniejszą sugestią Berta.
- Generalnie się zgadzam choć nie wiem, czy nie lepiej podziękować najemnikom już teraz za współpracę. Na szlaku większa grupa może zniechęcać do zadawania pytań, ale z drugiej strony w każdej chwili mogą nas zdradzić. Szczególnie gdy napotkamy innych Granicznych. Nie mają powodu trzymać się naszej wersji, a to co im możemy zaoferować równie dobrze wtedy odbiorą siłą. Jak chcą glejt niech posiedzą trzy-cztery dni w tym miejscu a wtedy dokument przekaże im krasnolud. O ile zechcemy ich o to poprosić, w nasze sprawy wplatać - sugerował Loftus.
- Jesteśmy już na tyle blisko celu, że też wybrałbym trasę szlakiem, trochę na złamanie karku. Olać skradanie się po krzakach i podchody. Z przodu Gustaw będzie wciskał bajeczki o których mówił Galeb, a jak kto nie łyknie to tomporkiem w łeb i się atak goblinów upozoruje. Nie ma co kombinować - po trupach do celu - dodał Oleg.

W czasie gdy rozmawiali, rzeką z zachodu nadpłynęły dwie barki. Wyglądające na puste, ale mocno zanurzone. Bert korzystając z doświadczeń jakich nabył będąc kwatermistrzem i logistykiem przez pewien czas, domyślił się, że w ładowni znajdują się pewnie sztaby stali wywożone z huty w Scharmbeck. I że szyprowie rzadko kiedy miewają coś przeciwko zabieraniu pasażerów, zawsze to dodatkowe źródło dochodu. Pamiętając ceny z Meissen liczył po ćwierć korony od głowy, po pół za wierzchowca i dwie za wóz. I zamiast iść do Wusterburga cały dzień, a potem jeszcze szukać przeprawy, byliby w Hornfurcie na obiad. Oczywiście, ktoś musiał barki zatrzymać i przekonać by wzięli ich na pokład, nawet jeśli musieliby pozbyć się wtedy części ładunku, co też może kilkanaście-kilkadziesiąt koron kosztować. Zakładając, że Ostatni rzeczywiście chcą nimi płynąć.

Sierżant obudził się wyspany. Do tego wypoczęty i pieruńsko głodny. Dawno już nie miał możliwości spędzenia nocy w przyzwoitych warunkach, śpiąc na łóżku. Od razu miał lepszy humor i chęć do działania.

Na obfitym śniadaniu Ostatni poruszali sprawę podróży a gdy zapytał Lagera o transporty nie usłyszał nic ciekawego.
- Płyniemy barkami o ile dadzą się zatrzymać. Następnie traktem do Karaku.- Zarządził dowódca Ostatnich.
- Najemników bym wziął. Teraz jak ich zostawimy nie są zobowiązani do lojalności do nas a lojalność pewnie trzeba będzie ponownie opłacić. Wydaje mi się, że ich podróż taniej wyjdzie z nami niż ich pożegnanie. Fakt mogą zdradzić, ale wydają się solidnymi najemnikami więc nie puszczą farby przed granicznymi. Obiecując im na koniec dostanie glejtu Parszywca będą zadowoleni. Oczywiście nie zamierzam postąpić nieuczciwie i ich oszukać. Dostaną go. Będziemy jechać traktem oficjalnie jako eskorta a jeśli się doczepią jacyś graniczni pokaże się glejt Parszywca i wyjaśnimy, że mamy polecenie kontaktu z krasnoludami i chcemy upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Zarobić za eskortę i wykonać zadanie. Takie tłumaczenie powinno być wiarygodne gdyż każdy najemnik chce zarabiać. Ubezpieczenie się widzę w najemnikach. Oni podróżowali z Parszywcem i wiedzą kogo on znał. Jeśli zobaczymy strażników dadzą nam znać czy może być wtopa czy nie. Wtedy użyjemy glejtu Schredera. Oczywiście najpierw działamy na glejcie Lagera by nie kusić losu.- Przedstawił plan kompanom i gdy nie było większych problemów z akceptacją tej drogi udał się do dowódcy najmitów z pytaniem czy na tej drodze mogą być komplikacje ich zdaniem. Jakieś szuje strażnicy czy może zbyt dużo zadających pytanie oficerów. Może znają tą trasę i czy dadzą znać jak kogoś rozpoznają i pomogą w przejściu dalej. Jeśli będzie taka potrzeba wyjaśni im, że jak znajdą się w granicach Królestwa Krasnoludów da im glejt Parszywca a jakakolwiek problem może skutkować zniszczeniem glejtu z przyczyn niezależnych czy też zależnych od Gustawa.

Osobą chcącą zatrzymać barki był Gustaw. Wyszedł nam pomost i machał do nich by podpłynęli. Jeśli nie przyniesie to skutku chciał o pomoc prosić któregoś z khazadów. Może tamci z wiedzą, że tu browar był z większym zaufaniem dobija do brzegu.
Plan był prostu i szyper opłacony, po kulturalnym targowaniu się, dowiedział się iż płyną z polecenia Lagera.

- Problemy? Nie. Chyba że jesteście Imperialnym oddziałem, jak ci o których tu słyszeliśmy i idziecie zablokować przełęcz - roześmiał się Dowódca najemników na pytanie von Grunnenberga - No, łapówek trzeba będzie trochę dać, ale znamy ludzi, wiemy komu i ile zapłacić by przymknął oko, że się spierdala do domu, zanim to wszystko dupnie. A jak dobrze Parszywca... tylko ne przedstawiaj się tak... jak dobrze Otta odegrasz to i bezproblemowo będzie. Sporo osób woli nie mieć z gościem zatargu, a i nasze imiona są niektórym znane i wiedzą, że z nim jeździliśmy. Mnie na przykład wołali "Drugi" - podpowiedział najemnik i dodał kilka szczegółów mowy i zachowania, które charakteryzowały Parszywca. Hardości, pogardy dla innych i zastraszania nawet wtedy, gdy można było się dogadać.

Barki dały się zatrzymać. Wygląd i aura pewności siebie jaką Gustaw roztaczał spowodowała, że dla szypra musiał wyglądać na jakiegoś oficera, a z takimi lepiej żyć dobrze. Cena za przejazd, a właściwie "przepływ" nie była wygórowana. Ba, wyspany i najedzony Gustaw w końcu zaczął targowanie od targowania, zamiast od gróźb śmierci dla szypra, jego rodziny i wszystkich na "sz". Wychodziło jakieś piętnaście koron plus drugie tyle za utracony zarobek za przewożoną stal, którą musieli tu zostawić, Gustaw stargował na dwadzieścia łącznie, z czego połowa za Ostatnich i połowa za najemników.

Ostatni i najemnicy, nakarmieni i zaprowiantowani przez Lagera (w każdym bukłaku znalazło się piwo, a w każdym plecaku wędzona kiełbasa mocno dająca jałowcem), weszli na pokład. List od Lagera, z zamówieniem dodatkowych beczek piwa do jego browarników w Karaku, tak jak i obydwa glejty, spoczywały bezpiecznie w kieszeniach. Oleg zadbał o kopytne i spokojnie wprowadził je na barkę.

3 Erntezeit, południe
Barka na Soll, w połowie drogi między Dziedzictwem Bugmana a Wusterburgiem
Pogoda: słonecznie, ciepło, lekki wiatr

Niedługo po odpłynięciu okazało się, dlaczego tak chętnie ich przyjęto. Ostatnio widywano małe i zielone postacie na południowym brzegu rzeki. Niby na wodzie nie ma się czego bać, w końcu gobliny słabo pływają, ale mając zbrojnych na pokładzie "marynarze" czuli się bezpieczniej.

Na prawym brzegu ciągnęły się bagna. Niskie i powykręcane drzewa i gdzieniegdzie zarośla skupiały się na co suchszych spłachetkach ziemi. Byli mniej więcej w połowie trasy, gdy przy jednym z zakrętów rzeki prąd poniósł ich najpierw tuż przy lewym, a potem bardziej do jej prawego brzegu, blisko gęstwiny zwieszających się nisko gałęzi. Loftus czuł coraz bardziej denerwujące swędzenie w krzyżu.