Zgodnie z sugestią maga towarzyszę wypytali Lagera, z resztą jego opinii było już trochę inaczej, ale teraz nie było to już istotne. W sumie najemnicy bez glejtów mogli mieć problem, hasła czy zawołania mogły się już zmienić, a skoro wyłapali grupki podobne do Ostatnich, to i ludziom Parszywca mogło się bez dokumentów oberwać. Najważniejsze było, że zostały podjęte jakieś działania. W między czasie Galeb przekazał mu niepokojące informację. Nie można było ich zignorować.
- Nad tym czym są złe moce moglibyśmy prowadzić wzmożone dyskusje, ale choćby z uwagi na konsekwencje burzy chaosu które odczuwam w pełni to rozumiem. Zaskoczyła mnie moc Twojej runy, mógłbym próbować ją przełamać, choć wątpię żeby mi się to udało. Z czasem pewnie będzie chroniła cały budynek. Co do kruka, to z pewnością zaważyłeś, że poświęcam mu wiele uwagi i na tym nie poprzestanę. - Skoro go zjadł, to czy da radę go wydalić? Jak duży był ten złoty klin... Mag w myślach analizował temat od "drugiej" strony.
Żałuje, że mnie tam nie było, Leo nie wiele o tym zdarzeniu mówiła. Jeśli mógłbyś zdradzić, w wolnej chwili, coś więcej o tym runicznym głazie i znakach, to może wspólnie coś uradzimy. Natomiast w kwestii naszej Dziewicy, to zwrócę i na nią uwagę. Obyś się jednak mylił. – Mag jednak na tym rozmowy nie zakończył, miał jeszcze prośbę do Khazada i liczył na jej rozważenie.
- Muszę prosić Cię o przysługę Galebie, przed nami jeszcze kawał drogi w dodatku bardzo niebezpiecznej. Niedawne okoliczności nałożyły na mnie pewien obowiązek, którego nie udało mi się wypełnić. Nie przerwę też naszej misji, aby osobiście się tym zająć. Zdany jestem więc na Ciebie i twoich pobratymców. Chciałbym przygotować wiadomość, w której pokrótce zdam relację ze spotkania z wampirem, nieumarłymi, wilkołakiem, wiedźmą i jej uczennicą która wywołała burzę chaosu. Nad kwestią Twoich obaw też się zastanowię, ale obecnie pisanie o tym było by pochopne. Nie znajdzie się w niej nic więcej, wiadomość ta musi jednak jak najszybciej trafić do siedziby dowolnego Kolegium. Twoi pobratymcy z Karak Him z pewnością byliby wstanie bezpiecznie dostarczyć ten list. Ludzie z okolicznych miejscowości są mniej pewni, raz że na wioskach nie ufa się pismom, dwa tym bardziej Kolegium, a trzy może to wpaść w ręce Granicznych. I choć, to o nas by nic nie zdradziło, to wiadomość nie dotarła by do celu.

Jakiś czas później, grzejąc się na słonku i lekko drzemiąc na pokładzie barki Ritter poczuł denerwujące swędzie. Skoro z barką nie wyszła żadna chryja, nie wkopali się na własną prośbę w jakieś kolejne niepotrzebne kłopoty, to czemóż to okrutni bogowie nie pozwolą wyłożyć nóg i cieszyć się ciepełkiem. Mag starał się nie panikować, ale i tak krzyknął ostrzegawczo.
- Do tyczek, na środek nurtu! Z dala od tych drzew! – Najwyżej przez resztę podróży barką będzie obiektem drwin, ale lepiej dmuchać na zimne. Na reumatyzm jest przecież jeszcze za młody, zresztą pamiętał ostrzeżenie o goblinach i im podobnych… Nie czekał na reakcję innych, od razu rozpoczął inkantację czaru odgłos.
- Procidat deceptionem audiunt canetis. – Odgłos pękającego, łamiącego się drzewa dochodzący z gęstwiny miał w zamyśle wystraszyć tych, którzy mogliby kryć się wśród gałęzi. Wywołać ich ruch, wprowadzić zamieszanie. A jeśli nikogo tam nie ma, to może część osób pomyśli, że po prostu ma wyczulony słuch i to przed kolizją z drzewem krzyczał.

Bert pomagał Olegowi przy zwierzętach, zwłaszcza w przy niebezpiecznych momentach takich jak na przykład ich załadunek na barkę. Gdy czarodziej wszczął alarm niziołek także skupił się na żywym inwentarzu. W walce się raczej nie przyda ze względu na wcześniejszą utratę ekwipunku, więc zajął się tym co uznał za najbardziej pożyteczne. Uspokajanie zwierząt mogło być kluczowym zadaniem, co zresztą pokazała walka z nieumarłymi.

W zasadzce najważniejszy jest element zaskoczenia. Dzięki niemu ofiary nie mając czasu na przygotowanie się stają się łatwymi celami. Kilkadziesiąt strzał spadających na pokład, raniących i zabijających obrońców, trafione konie powodujące zamieszanie, martwy sternik niemogący sterować barką... tak zapewne wyglądały plany. A tymczasem głośny trzask pękającej gałęzi (udany czar Loftusa) spowodował przedwczesny wystrzał, po którym poszło dalsze kilkanaście strzał, w większości pluskających w wodę. A nawet te, które doleciały, powbijały się w pokład, burty lub osłony, nie czyniąc krzywdy ukrytym za nimi ludziom. Gustaw dobrze wybrał pozycje obrońców. Oleg wybrał swoją - schował się pod pokładem, gdzie było absolutnie najbezpieczniej. Jedynie konie nie miały jak się ukryć. I pewnie ranne zwierzę (Miłka) zrobiłoby problem, od wzbudzenia paniki w stadzie po wyskoczenie z barki, ale na nieszczęście goblinów Bert pilnował zwierząt właśnie na taką okoliczność i zdołał ją uspokoić.

Póki co obyło się bez strat, jeśli nie liczyć rannego marynarza "od tyczki". Żerdź wpadła do wody, a on krzyknął i upadł na pokład.
Niestety, prąd był za silny by jego wcześniejsze samotne wysiłki wystarczyły do odepchnięcia barki dalej od brzegu i kierowała się ona blisko zwieszających się nad wodę gałęzi. Obrodziło goblinami w tym roku, jak zauważyli rozglądający się Galeb i Detlef. Następna salwa może być dokładniejsza. Nie wszytskie miały łuki. Najwyraźniej gobliny zamierzały nie tylko ostrzeliwać załogę ale i "zrzucić desant" na pokład.