Liczebność goblinów i ich ostrzał był przerażający dla zwykłego człowieka, ale oni byli żołnierzami. Ostatnimi. Patrzył Gustaw odpychając tyczką od dna jak strzały mkną. Sam dziwnym trafem odsunął się lekko i strzała przeleciała obok. Ramie go rwało, ale gdy spostrzegł co dzieje się z resztą kompani aż skrzywił się. Każdy z nich chyba ucierpiał. Loftus jednak twardo stał i to zaimponowało Gustawowi i zrozumiał, że ten mag już nie jest tchórzliwym magusem.
Reszta także twardo stawała i gdy rozległ się gwizdek jak w wojsku Imperialnym aż zdębiał.
Nie spodziewał się tego i zaczynał z przerażeniem patrzeć, że zielonoskórzy reagują jak żołnierze na ten dźwięk.
- Co do diabła?- Jęknął.

***

Gdy już odpłynęli a Gustaw opatrzył rannych, także siebie. Zwrócił się do Ostatnich.
- Dziwna sprawa. Gobliny wycofały się po gwizdku znaczącym odwrót. Nie sądzę by zielonoskórzy byli aż tak mądrzy, ale to chyba Detlef z Galebem wiedzieć winni lepiej ode mnie. Może ktoś dowodzi nimi?- Zasugerował.

***

Gdy dopłynęli do portu Gustaw obserwował mieścinę. patrzył na ruch wojaków i ślady ich bytności. Garnizon według jego doświadczenia nie był liczny. Kwestia tylko kto dowodził. Gustaw zerknął na schodzących z drugiej barki najemników. Czekał na znak od nich lub nawet wtrącenie się jeśli któryś zna nadzorcę portu.

Loftus nie znał się na zielonoskórych, z tego co słyszał były to raczej wredne, żałosne i niezbyt ogarnięte. To z czym się tutaj spotkali trochę temu przeczyło. Dobrze zorganizowana zasadzka, w miejscu gdzie nurt rzucał barki wprost na zarośnięty brzeg. Dogodne miejsce do zatarasowania rzeki, zorganizowany atak i sygnały prawie jak przy bitwie nad rzeką Soll. To zresztą nie było istotne, przedostali się, a zagrożenie zostało za plecami. W sama rozmowę się nie wtrącał, choć pozwolił sobie na dobry komentarz po słowach Barona.
- Zwycięstwo jest nasze! - Zaczął pogodnie, choć lekko sycząc z bólu.
- A to czy to dziwne, czy nie, to nie nasze zmartwienie. Tak kto inny będzie się tym musiał zająć, co może ułatwić nam drogę.– Graniczni będą musieli się tym zająć, albo zaczną tracić ładunki. Warto było by zadbać, żeby ktoś decyzyjny się o tym dowiedział, może odeśle część patroli z bezpośrednich okolic przełęczy, żeby zlikwidować ten problem. Swoje przemyślenia mag zostawił jednak sam dla siebie, mówienie ich przy flisakach było zbyt ryzykowne.
Mag z ulgą przyjął pomoc w formie opatrzenia ran. Przez resztę drogi starał się nie nadwyrężać, może nawet przez część drogi się chwilę zdrzemnął. A tak to co najwyżej poświęcił trochę uwagi na kruka i wiatry eteru.
Gdy wysiedli z barek i padło pytanie od mężczyzny na przystani, to mag aż zgłupiał. Był prawie przekonany, że w razie pytań Gustaw będzie mówił i posłuży się glejtem, to ten z niewiadomych powodów milczał i stroił miny do najemników, a może tylko przyśniły mu się takie ustalenia…

Leonor musiała przyznać (ale tylko sama przed sobą), że potyczki na pływających konstrukcjach nie niosą z sobą takiego komfortu jak walki na stałym lądzie. Oczywiście mleko estalijskich matek było słone, a każdy Estalijczyk czuł się na pokładzie statku jak ryba w wodzie. Co więcej Estalijczycy byli również znakomitymi pływakami, radząc sobie z tą umiejętnością lepiej niż same ryby. To prowadziło do wniosku, że samo powiedzenie powinno raczej brzmieć “Czuć się jak Estalijczyk w wodzie”. Wtedy jednak jakiej metafory użyć, próbując oddać, to jak Estalijczycy czuli się na statku? Leonor była przekonana, że ta nacja wszędzie czuła się świetnie… no może preferowała, ale bez specjalnego nacisku, walkę na lądzie stałym.

Nim akolitka zdążyła zakończyć to błyskotliwe rozumowanie potyczka zdążyła się zakończyć, a nim znalazła czas, aby gdziekolwiek ją zapisać, zakończyła się również sama podróż. Leo dopiero, gdy opatrywała rany kolegów zorientowała się, że sama jest ranna. Zakładanie sobie samemu opatrunków nie jest może łatwe, ale od czego jest się Estalijką.

W samej kwesti knowań i podszywania się pod inne osoby, Leonor nie była może ekspertem, jako, że Estalijczycy z natury rzeczy byli uczciwi, praworządni, doskonali i w ogóle naj. Niemniej nabrała w trakcie przeprawy przekonania, że Gustaw powinien kogoś udawać. Kogo to dokładnie nie wiedziała. Jej wyobraźnia podpowiadała jej opcję, że Baron po prostu będzie Baronem, a scena ta kończyła się mało ciekawie. Aby więc dać sierżantowi czas do namysłu (nie była przekonana, czy może to przynieść dobre skutki) oraz powiększyć liczbę dróg ucieczki zajęła się ogólnym akolitowaniem. Niespiesznie zeszła na ląd starając się wyglądać na znudzoną zbyt długą podróżą i nie wykazując oznak niepokoju. Raczej nieumiejętnie ukrywanego zniecierpliwienia. Nie uznała też za stosowne się przedstawić. Gdy jednak odezwała się, w jej słowach pobrzmiewał żar wiernego wyznawcy reprezentowanej religii.

- Niech prowadzi was Najpotężniejsza Pani, której mądrość i rozwaga nie mają sobie równych. Niech wasza ręka będzie pewna, a oczy uważne - “Bylebyście mi tylko w drogę nie wleźli”, chciała dodać, ale uznała, że nie ma takiej konieczności. To miało być oczywiste.

- Kto tu dowodzi? Podobno transporty nie idą tak jak powinny - wbiła wzrok w strażnika - wiecie coś o tym? Czy z kim mamy rozmawiać? - wzrokiem wskazała w kierunku Barona, że po więcej szczegółów na ich własny temat to zdecydowanie do niego.

Gustaw potrafił zajmować się ranami na tyle, by zatrzymać krwawienie i zabezpieczyć je przed zakażeniem. Nie licząc Leonory, która nie pozwoliła mu zająć się swoimi obrażeniami i opatrzyła się sama, poprawił stan wszystkich oprócz Loftusa. Ostatni nie zagłębiali się zbytnio w przyczyny potyczki, ani w jej dziwny koniec i udali się dalej.

W Hornfurcie, gdyż tak nazywała się wioska do jakiej dotarli zeszli z barki i mimo wielokrotnego umawiania się co i kto powie, rzeczywistość jak zwykle okazała się inna. Chociaż niestety nie było to tak zaskakujące.
Gustaw, jedyna w ekipie osoba z ogładą i charyzmą dowódcy uznał, że najlepiej będzie zwalić swoją robotę na bogom ducha winnych najemników, którym wcześniej słowem nie powiedział co planuje, a za gadanie wziął się najmniej wygadany Galeb. A żeby nie miał za łatwo, tuż po nim odezwała się Leonora. Widząc, że Estalijka nabiera tchu Galeb wyszepał, by uważała co mówi, by nie było sprzecznych zeznań, ale ta, niezrażona, wygłosiła swoje, radośnie psując efekt niespodziewanego sukcesu Galvinssona. Jego autentyczna wściekłość na Shredera/Gustawa dodała wiarygodności mowie i papierowi od Lagera. Ostatni zauważyli też, że przy przedstawieniu Gustawa jako Shredera kilku najemników drgnęło i porozumiało się wzrokiem.

Graniczny, który już puszczał Ostatnich dalej, niemalże zasalutował akolitce (w końcu akolici i kapłani Myrmydii często służyli jako dowódcy lub ich asystenci u najemników) i odezwał się:
- No namnożyło się tego zielonego paskudztwa, ostatnio napadają na nas na całym pogórzu, Pani. Dowodzi tu Wolf, jest teraz na patrolu, wróci wieczorem. Z nim musicie gadać.

Detlef, który w międzyczasie dopytał załogę barki o dobrą miejscówkę, gdzie podają przyzwoite jadło i trunki, a przy tym nie zdzierają za bardzo, dowiedział się, że najlepszy to jest tu (najlepszy, bo jedyny) Szlachetny Rycerz Rudolfa Hahna. Karczma ma nawet malowany szyld, na którym rzeczywiście jest malunek przedstawiający rycerza. Być może i szlachetnego.