Loftus poradził Gustawowi, by ten zgodził się na plan Brocka zanim Brock wykona go tak czy inaczej i postawi ich przed faktem dokonanym. Von Grunneberg w lot zrozumiał zagrożenie płynące z takiego obrotu spraw i postąpił tak, jak poradził mu jego mag drużyny. Atak sił Harkina na obóz Granicznych zakończył się powodzeniem. Najemnicy mieli teraz dokąd się wycofać, gdyby coś poszło źle. Dostęp do zaopatrzenia się poprawił. Przejęto nawet część łupów. Morale wzrosło zauważalnie. Zadowolenie z decyzji dowódcy i stanięcia po stronie Imperium - także. Za to spadła liczebność obrońców Przełęczy - obóz i zgromadzone w nim łupy wymagały ochrony.

Fortyfikowanie pozycji szło nieźle. Graniczni dopiero się zbierali po drugiej stronie, ale poza okazjonalnym ostrzeliwaniem się zwiadowców obu stron do niczego nie dochodziło. Brock miał także kolejną prośbę do Ostatnich. Dobrze by było dowiedzieć się kiedy główne siły Granicznych tu dotrą (bo że szły w tę stronę by odkorkować Przełęcz było więcej niż pewne) i co zamierzają. Wśród jego ludzi nadal kryli się zwolennicy jego zastępcy (zajmował się zresztą wywiadem dla kompanii), nie mógł więc swoim wywiadowcom w pełni zaufać i bał się, że jeśli któregoś z nich wyśle, to zamiast dowiedzieć się o planach wroga, wróg może poznać jego.

Do tej pory często zdarzało się, że Ostatni w trudnej sytuacji wtrącali swoje wyjaśnienia z podobnym efektem, jaki wywołuje stalowy pręt upuszczony w wirnik sześćsetmegawatowej turbiny parowej przy trzech tysiącach obrotów na minutę. I wpędzali się w jeszcze większe kłopoty. Tym większą niespodzianką musiało być dla Detlefa, że, wydawałoby się, najmniej wygadany kompan - Galeb, operuje językiem najsprawniej. Sierżant trzymał język za (zgrzytającymi) zębami, a Kowal Run zręcznie wplótł w tłumaczenie szaleństwo ludzkiej kobiety (wiadomo, umgi takie są), machinacje czarodziejów (a jak wiadomo, oni to jak reszta umgi, tyle że nawet gorsi), a na koniec - wątek osobistej misji od Valayi. Żaden khazad nie podważy słów Kowala Run bez dobrego powodu, a i mało który gotów jest do znieważenia Valayi przerywając zleconą przez Nią misję.

Nie wyglądało na to, by ktokolwiek miał czynić mu wyrzuty. Z drugiej strony, gdyby na sali był jakiś szpieg granicznych, uradowałby się co niemiara. Bowiem zebrana wzmocniona drużyna krasnoludów dostała w końcu cel. Skoro miny zostały zrobione i wykorzystane przez krasnoludy nie było powodów do zemsty. Istniała możliwość że Graniczni wywożą elementy huty z Meissen - ale dowodów na to nie było, a do zrobienia inspekcji wozów wojowników nie trzeba było. Za to plugawy czarownik, który wysługuje się wstrętnymi grobi, kala okolicę twierdzy samą swoją obecnością i atakuje Kowala Run na Świętej Misji... Król Alrik rozumował podobnie jak Detlef, ale możliwości i środki miał nieco większe.
Rozkazy dla zaprawionych w bojach krasnoludzkich strażników twierdzy były proste. Maga znaleźć i zlikwidować. Demona - jeśli się uda to też. Grobich - wiadomo. A co do Galeba i Detlefa - jako żołnierze Imperium byli poza rozkazami Króla Alrika, ale poproszeni zostali o wskazanie okolicy, w której ów Tivoli krąży.

Pozornie wydarzenia potoczyły się zgodnie z planem. Podkopana pozycja Brocka (z tego co Loftus usłyszał o próbie pozbawienia go dowództwa) została częściowo odbudowana. Morale wzrosło, wszystko wydawało się iść ku dobremu. Możliwe, że i Ostatni tym zagraniem zostawili sobie furtkę do przeżycia. Jeśli wszystko się schrzani, to może znajdą schronienie poza Imperium w oddziale Brocka. Ważniejsze było jednak nie dopuszczenie do takiej konieczności i skoro Brock nie był przekonany do swoich zwiadowców, to ten ciężar musieli wziąć na siebie Ostatni. Gustaw ponownie wpadał w niemoc decyzją, nie wskazał nikogo do tego zadania. On sam zdecydowanie musiał zostać w obozie i przy Kadetce.
Olega z nimi nie było, Diuk stał się zagrożeniem, a Leo z pewnością nie żyła. Khazadzi byli daleko. Została ich garstka.
- Gustawie wyślij Berta, Waltera i mnie na ten zwiad. - Mag w ten sposób chciał się zabezpieczyć na wszelkie okoliczności, Walter się dobrze wspinał i strzelał, Bert był mały i łatwiej było mu pozostać niezauważonym, wśliznąć się na jakąś półkę skalną i widział w nocy, a on sam miał lunetę, zmysły magii i intuicję. - Niech Brock da nam czwartego. Chyba, że uważasz że musi być nas większa grupa. Zaproponuj też może Brockowi przejrzenie łupów, gdyby znaleźć coś co mogło należeć do khazadów, można by to pilnie wysłać do krasnoludziej twierdzy, czy najbliższej ich osady. Dać im pretekst do interwencji. Pomogło by to Detlefowi i Galebowi w rozmowach z królem. Może by pozyskali mniej lub bardziej oficjalne wsparcie dla naszych sił.

Loftus zorganizował cały zespół zwiadowców. Mimo braku Olega, trzech Ostatnich i wspierający ich tropiciel Brocka mieli szanse na zdobycie informacji i powrót w jednym kawałku. Ku coraz większemu zdumieniu zwiadowców, przez długi czas nie natykali się na Granicznych. Jeszcze niedawno słyszeli i okazjonalnych potyczkach, a tu cisza i spokój. Jakby zmienili zdanie i postanowili ruszyć w zupełnie innym kierunku. Nawet posterunek na rozstajach dróg wydawał się być porzucony. Musieli zdecydować - wrócić od razu i zameldować, że granicznych nie ma, czy pójść w kierunku Legau, ryzykując, że zostaną odkryci.

Społeczeństwa opierają się na prostych gestach. Na przykład na oddawaniu przysług bez wynagrodzenia przy niekoniecznie świadomym założeniu, że ktoś kiedyś także mi pomoże. Weźmy na przykład takie pofatygowanie się osobiście by oddać komuś list. I poszukanie rusznikarza, który umie naprawić pistolet wytworzony przez ludzkich rzemieślników.
Społeczeństwa opierają się na prostych gestach. Nawet umgi rozumieją to na podstawowym poziomie. A dla khazadów klan jest ważny. A system przysług i długów niemalże święty. Galeb i Detlef oczywiście mogli zapłacić za jedzenie i materiały, tyle ile uważali za słuszne. Ale robocizna była gratis.

Rankiem następnego dnia wyruszyli w drogę powrotną razem z dziesiątką zaprawionych w bojach weteranów. Krasnoludzkie ścieżki szybko prowadziły ich do miejsca potyczki z goblinami. A stamtąd nietrudno byłoby pójść do byłego obozowiska maga i goblinów, czyli miejsca, w którym nie tak znowu dawno "gościli" Galeb i Detlef. I pewna Estalijka. To znaczy nietrudno byłoby pójść tym, którzy jako tako pamiętali drogę powrotną stamtąd. Pozostałym szukanie śladów ukrytych przez Maga Iluzji mogłoby zająć znacznie więcej czasu. Czy zatem poświęcą trochę czasu na pomoc pobratymcom w ich misji czy ruszą od razu do obozowiska?

Istnieją różne poziomy klasyfikacji "swój-obcy". Najbardziej swoi są członkowie rodziny. Nieco dalej, ale przecież także "swój" jest członek klanu. Członek innego klanu to czasem "swój", a czasem "obcy". Ba, nawet umgi w czasach wojny z zielonoskórymi byli "swoi". Ci ostatni byli "obcy" zawsze i wszędzie. Podział nie był sztywny. Zdarzały się także wyjątki. Kowale run i gońcy zawsze i wszędzie, dla każdego klanu byli "swoi". Byli zbyt rzadcy, zbyt cenni i zbyt niezbędni do przetrwania Twierdz by ich nie szanować. A poza tym była jeszcze kwestia honoru...

Honor nie pozwalał krasnoludom żądać pieniędzy za dostarczenie wiadomości podczas wojny. Ten sam honor nie pozwalał innym krasnoludom na żądanie od posłańców dodatkowych pieniędzy za pomoc przy uzupełnianiu zapasów. I także honor nie pozwolił Galebowi i Detlefowi na niepozostawienie wynagrodzenia mimo to.
To zapewne honor nie pozwolił im także wykonać głębszego czy mniej oficjalnego zbadania sprawy niewłączenia się krasnoludów do walki.
I to on odpowiadał za niechęć do opuszczenia krasnoludzkiej "ekspedycji karnej", nawet jeśli udział w niej powodował ryzyko walki z siłami Imperium.
Początkowo, w towarzystwie pobratymców i z uzupełnionymi zapasami, dodatkowymi narzędziami i środkami medycznymi, wszystkim krasnoludzkiej jakości, poczuli się jakoś pewniej. Ale teraz zaczęli mieć wątpliwości. Na razie jednak ich obecność przynosiła wymierne korzyści - znalezienie obozowiska bez nich trwałoby nawet kilka dni zamiast kilku godzin. A choć sami nie byli najlepszymi tropicielami, wśród podróżujących z nimi khazadów kilku radziło sobie całkiem nieźle. Trop, o ile tak można nazwać okazjonalnie znajdowane śmieci ewidentnie gobliniej proweniencji prowadził w kierunku Księstw Granicznych. I już następnego dnia znaleźli kolejne obozowisko ukryte znacznie słabiej i puste, nie licząc pojedynczego trupa goblina, śmieci i resztek jedzenia. Znajdowało się ono rzut kamieniem od przejścia ze ścieżki na główny szlak i zejścia z przełęczy. I obozu. Do niedawna obozu granicznych, ale teraz powiewały nad nim flagi Brocka.

Sprytny Loftus odkrył właśnie jedną z najważniejszych reguł zwiadu - nigdy nie wkładaj wszystkich jaj do jednego koszyka. I niechcący odkrył także drugą - że nawet w najbardziej niebezpiecznych misjach najgorsza jest nuda i oczekiwanie. Bezpieczna i ukryta pozycja okazała się diablo przydatna już następnego dnia, gdy oddział granicznych, sądząc po zachowaniu dobrze wiedzących, że w okolicy pęta się ktoś kto nie powinien, zjawił się i rozpoczął kontr-zwiad. Kryjówka wybrana przez kompana maga, zwiadowcę Brocka była naprawdę niezła, ale nie wiadomo było czy wystarczy, jeśli zaczną metodyczne przeszukiwania.