Sytuacja nie przedstawiała się po myśli von Grunneberga. Niby lekka piechota nie rozeszła się na boki i nie omijała zawału, ale łucznicy ustawieni na dobrych pozycjach siali co najmniej zamieszanie wśród ludzi Brocka. Gustaw musiał reagować szybko.

Teraz strzelcy mieli się wycofać za zasłony dalsze i ostrzeliwał łuczników jak i lekką, która za bardzo się oddaliła od środka. Gustaw chciał wpuścić ilość lekkiej w liczbie połowy obrońców zawału po czym skierować strzelców na tamowanie przejść a uzbrojeni w broń ręczną najemnicy mieli rzucić się na dwa razy mniej licznych lekkich i wyciąć ich w pień by tą brutalnością spowodować panikę wśród przednich wojowników lekkiej granicznych. Baron liczył na taki obrót sytuacji i był gotowy sam ruszyć do ataku by odeprzeć przeciwnika gdyby zaszła taka potrzeba a jego silny głos miał wprowadzić dokładność w wykonywaniu planu.

O ile Loftus dobrze rozumiał Gustawa, to ten był wręcz gotów poprowadzić kontrnatarcie celem wyparcia granicznych z rumowiska. Mogło mieć to sens, łucznicy wroga nie będą mogli wspierać skutecznie swojej lekkiej piechoty, a ich ciężkie oddziały są z tyłu.
Mimo paru sugestii Baron nie zgodził się na żaden z przedstawionych planów. Z drugiej strony żadnemu się nie przeciwstawił i nie zakazał. Jedyne co mógł więc robić obecnie to wypatrywać dodatkowych zagrożeń i na tym się skupił. No prawie tylko na tym. W momencie gdy doszło już do zwarcia oby grup, Rotter postanowił spróbować tego samego tricku co w trakcie walk nad rzeką Soll. Nie wszyscy Graniczni brali w niej pewnie udział. Zresztą nawyki mogą być silniejsze, niż pojedyncze zdarzenie z przebiegu całej kampanii.
- Procidat deceptionem audiunt canetis - Loftus spokojnie wypowiedział magiczną formułę, po wcześniejszym spleceniu nici eteru. Miał nadzieję, że uda mu się odtworzyć sygnał/gwizdki Granicznych do odwrotu z tamtej potyczki, a sam dźwięk wydobędzie się zaraz za pleców lekkiej piechoty.
Następnie ponownie wyczekiwał i sprawdzał, czy wśród wrogów nie ujawnił się jakiś czarodziej.

Krasnoludy ostrożnie obserwowały rozwijającą się sytuację, nadal unikając wykrycia.

Gobliny tymczasem rzeczywiście były przez moment bliskie ucieczki. Goblińscy wodzowie, co krasnoludy wiedziały, w reakcji na porażkę zwykle znajdowali "winnych" wśród będących w pobliżu podwładnych i wyładowywali na nich swoją wściekłość, zwykle gwałtownie i śmiertelnie. Tymczasem zamiast wyzwisk i morderczych czarów w kierunku rozbiegających się goblinów szaman wywarczał rozkazy. Cóż, Szary Mag umiał przybrać wygląd goblińskiego szamana, najwyraźniej nawet znał język, ale zwyczaje były mu obce. Część ze zdziwionych tą łagodnością wojowników weszła z nim do jaskini, reszta pilnowała wejścia. Gdy po kilku minutach wyszedł, miał zafrapowaną minę. Nie wyglądało na to by znalazł gwóźdź, demona albo Karla. Jeśli już, to wyglądał na kogoś kto miał się za geniusza, a właśnie dowiedział się, że został wystrychnięty na dudka.

Loftus próbował wykorzystać tę samą sztuczkę po raz wtóry. Tym razem jednak nie zadał sobie trudu sprawdzenia jakie sygnały oznaczają odwrót i miał nadzieję, że wrogowie się niczego nie nauczyli. Zawiódł się. Co prawda część atakujących zawahała się, ale tym razem oficerowie granicznych byli na miejscu i szybko odzyskali kontrolę. Ale niewystarczająco szybko. Gustaw bowiem poprowadził właśnie kontratak i zatrzymał postępy wroga. Z uwagi na bardzo trudny teren potyczka rozpadła się na szereg pojedynków. Nie liczyła się przewaga liczebna ani wsparcie łuczników, a w walce mano a mano zazwyczaj górą byli najemnicy.

Chwilowo obrońcy wygrywali. Ich zaciętość (a zwłaszcza obecność w takiej liczbie już tutaj) zaskoczyła Granicznych którzy teraz już bez wątpienia ze swojej woli wycofali się.
Ludzie Brocka jednak też nie mieli radosnych min. Choć ten próbny atak odparto i straty były niewielkie to jednak były. A Gustaw nie miał skąd wziąć uzupełnień. Ani nawet jak dać wypocząć swoim, ponieważ już Graniczni zbierali się do kolejnej próby. Tym razem nie dadzą się zaskoczyć.

Gustaw widział, że wróg już poznał się na nich. Elementy zaskakujące, które posiadał już zostały poznane. Teraz Baron mógł tylko prowadzić tradycyjne metody obrony obsadzając zawał tak by wróg nie mógł wykorzystać swojej liczebności. Sam zamierzał stanąć do walki i pomagać oraz zagrzewać najemników Brocka.

- Strzelajcie w dowódców i pilnujcie by łucznicy nie uzyskali lepszych pozycji. Nie mając takich celów strzelajcie do pewnych celów by nie tracić zbędnie siły ognia. Nie możemy przegrać bo cofać się nie ma gdzie.- Rzucił sierżant armii Imperialnej do najemników. Wiedział, że złoto bardziej by przemówiło do najemników, ale teraz nie miał czym dysponować.
- W końcu zaczną popełniać błędy gdy Imperialni zaczną ich od północy napierać a to co wywożą będzie w zasięgu naszym. Damy radę. Walczymy twardo i pokażemy im co to stal najemnego ostrza!- Zagrzewał Gustaw wykorzystując swoje zdolności dowódcze.

Nienawiść bywa świetnym motywatorem do działania, ale Detlef znalazł celne argumenty. Zielone pokraki mnożyły się jak szczury w tunelach i zadane im dziś straty za miesiąc pójdą w niepamięć. Ale każdy martwy krasnolud to koniec linii przodków liczących tysiące lat, a co więcej - wyrwa w murze tarcz chroniącym twierdzę i klan. Śmierć w bitwie była honorowa, ale nie bezsensowna śmierć. Bywają dobre powody by ryzykować - ale nie było teraz powodu by się spieszyć. Niektóre urazy czekają na pomszczenie od setek lat, dzień w tą czy w tą wielkiej różnicy nie zrobi. Galeb nie docenił swoich pobratymców. Usłuchali i schowali się, czekając na lepszą okazję.

Detlef pomylił się jednak w jednej rzeczy. To nie Szary Mag Tivoli odnalazł trop demona. Gdy Mag bezskutecznie badał aurę i szukał zakłóceń wiatrów magii, zadziałały zwykłe umiejętności tropienia. Tym, który to zrobił był ludzki zwiadowca, Oleg. Najwyraźniej szukał demona na własną rękę. I wyglądało na to, że go odnalazł. W każdym razie tak można by sądzić po tempie, z jakim czarodziej wyruszył, mimo że zapadał już zmrok. Cóż, dla maga i dla zielonoskórych ciemność nie jest tak straszna. Ale nie jest przeszkodą nie do pokonania także dla krasnoludów. Trzymali się na tyle daleko by nie zostać odkryci i na tyle blisko, by móc dopaść wrogów zanim ci nacieszą się zwycięstwem nad demonem.

Jak się okazało, to ostatnie nie było jednak wcale takie oczywiste. To znaczy, w tym sensie, że zieloni może i były prowadzeni przez potężnego maga, ale Szara Magia nie jest magią bojową, a i same gobliny nie są wielkimi wojownikami. A ludzi było ponad piećdziesięciu. Dobrze wyposażonych ludzi. Prowadzonych krasnoludzką ścieżką przez znajomka. Karla, zwanego Diukiem. Tajne runy dawnych mistrzów przeszkadzały demonom w korzystaniu z krasnoludzkich ścieżek, ale niestety jednocześnie sprawiały, że były dla nich doskonale widoczne. Diuk wyglądał dziwnie, jakby miał dodatkowe stawy w rękach i nogach, balansował i skakał po skałach niczym kozica. Znalazł sobie też ochronę. Najwyraźniej dogadał się z granicznymi. Ci idąc w nocy unikali wykrycia i jutro mogli znaleźć się na tyłach obrońców Przełęczy.

Szary Mag nie był także szczególnie zdolnym taktykiem. Niby zaskoczył przeciwnika, niby zaatakował z flanki, ale nie wiedział dokładnie którędy wróg będzie szedł i nie zastawił prawdziwej zasadzki. Zieloni posłali nierówną salwę, która nie poczyniła wielkich szkód i zaatakowali. Rozciągnięta linia ludzi sprzyjała goblinom. Liczebność - podobnie. Wyszkolenie i uzbrojenie - ludziom. Zanim krasnoludy były na tyle blisko by móc się włączyć do akcji, w zamieszaniu zniknął zarówno Szaman będący Magiem, jak i Diuk będący sługą Demona. Trudny teren także i tutaj sprawił, że walka zmieniła się w szereg pojedynków i minipotyczek. Tu kilku ludzi stojących do siebie plecami odpierało ataki kilkunastu goblinów, tu grupka goblinów z łukami strzelała do walczących, nie przejmując się tym do kogo strzelają, tu jakiś człowiek usiłował się odczołgać ciągnąc za sobą jelita. Ale choć teraz wydawało się że zieloni mają przewagę, straty ludzi były niewielkie i gdy tylko sformują szyki, obraz bitwy obróci się o sto osiemdziesiąt stopni. Oczywiście, jeśli coś im przeszkodzi... ale Mag był najwyraźniej zbyt zajęty polowaniem na Demona by o tym pomyśleć.
Jeśli coś przestraszy gobliny - uciekną. Ale Demon zbyt radował się przelewem krwi by go przedwcześnie kończyć. Wszystko zależało od khazadów.

Walka trwała. Dzięki męstwu i darowi przekonywania Gustawa najemnicy stawiali opór i nie cofali się. Wróg jednak samą swoją masą zaczął się przebijać i oskrzydlać obrońców. Na szczęście rzeczywiście spodziewał się czarów. Krążące już od jakiegoś czasu plotki rozdmuchiwały sprawę więc kiedy Loftus swoimi sztuczkami zasugerował, że zaraz wydarzy się coś takiego, jak nie tak dawno temu przy wozie, tylko na znacznie większą skalę, graniczni natychmiast się wycofali. Tak, ten dzień należał do obrońców. Ale pomoc nadal była daleko stąd. Choć Gustaw zachowywał się tak jakby armia Wissenlandu była dwie godziny drogi od Przełeczy, wiedział, że musi wytrwać znacznie dłużej. A dając się wciągnąć w walkę na wyniszczenie skazywał się na pewną porażkę. Miał teraz osiemdziesięciu kilku zmęczonych najemników, a wróg, choć stracił przynajmniej trzech/czterech na jednego Gustawowego, mógł w każdej chwili posłać kilkuset wypoczętych ludzi.
Loftus także domyślał się, że jeśli graniczni mają jakiegoś maga to ten przejrzał jego sztuczki i następnym razem one nie zadziałają.

Nadchodziła noc. Choć w tym terenie nocny atak wiązałby się z gigantycznymi stratami, nie można było wykluczyć, że zdesperowani graniczni się do niego posuną.