Ludzie Gustawa mieli już dość. Niby byli zaprawionymi w bojach wojakami i pewnie wytrzymają jeszcze długo, ale należał im się odpoczynek. Jednak okazja nadarzała się właśnie na przetrzepanie tyłków Granicznym i odsunięcie łuczników, którzy podeszli na pewniejszy dl nich zasięg.
Walka toczyła się u Granicznych i albo Krasnoludy zaatakowały lub zielonoskóre ścierwo, w to ostatnie wątpił.

- Loftus. Dasz radę po odpoczynku czarami zrobić coś, żeby myśleli, że są też z drugiej strony otaczani? Na przykład parę kamieni się obsunie, czy niewyraźny dziwny odgłos, jakby dawania znaków?- Sierżant miał nadzieję, że jak zawsze mag coś wymyśli i ponownie Gustaw będzie szczęśliwy, że nie był od początku źle nastawiony na Loftusa jak większość obywateli Imperium.

- Przegońmy ich od naszych linii. Niech łucznicy ichni się cofną poza swój zasięg a jak pokażemy khazadom, że też potrafimy walczyć to złapiemy trochę chwili na odpoczynek i przegrupowanie.- Zachęcał Gustaw najemników do jeszcze jednego zrywu.
- Nie przeginajcie z fantazją i trzymajcie się w ciszy. Może uda się ich zaskoczyć.- Dodał.

Gustaw chciał doskoczyć do Granicznych i ci atakowani z dwóch stron spodziewał się, że cofać się zaczną jeszcze dalej a on odzyska utraconą przewagę zasięgu broni dystansowej.
Po nocnym rajdzie, który jak będzie zbyt męczący lub nie da efektów nakaże wrócić na pozycję i uda się do Brocka by przedyskutować plan działania.
Zamierzał także posłać gołębia pocztowego w raportem i prośbą o szybkie działanie gdyż wróg może się wymknąć.

Galeb trochę na wyrost oskarżał granicznym o paktowanie z mrocznymi mocami, w końcu nie było żadnych dowodów, że chodziło o cokolwiek więcej niż przejście na tyły obrońców przełęczy, a wykorzystanie mutanta nie było niczym niezwykłym na pograniczu. Niemniej decyzję podjęto w tym właśnie duchu. Detlef skutecznie przekonał pobratymców by zaatakować nie zielono-, a różowoskórych.

Krasnoludy obeszły walczących i zbliżyły się z drugiej strony. Zajęci walką, ludzie i gobliny nie zauważyli komandosów z Karak Hirn. Zielonych było zresztą coraz mniej i tylko groza, jaką budził w nich szaman powodowała, że jeszcze nie uciekły. Detlef czekał z poleceniem wsparcia ich długo, ale w końcu krasnoludy posłały salwę w granicznych. Efekty były takie sobie. Kilka jęknięć, dwa trupy. Ogólnego obrazu potyczki nie zmieniło to nijak. Kolejne bełty wyłuskiwały jednak jednego granicznego po drugim i taktyka zdawała się zdawać egzamin. Chociaż trudno opisać co działo się w duszach dzielnych khazadów kiedy ich pociski raz po raz ratowały życia znienawidzonych grobich. Tak jak przewidywano, gobliny nie dały rady dotrzymać pola i w końcu rozpierzchły się. Dzięki wsparciu zdołało ich uciec więcej, gdyż szerokie plecy granicznych były kuszącymi celami, a trudno ściga się przeciwnika przy ostrzale z flanki czy z tyłu. Niestety, nie zdołały zagrozić wystarczająco by demon ujawnił się. Graniczni zdołali się wycofać, przegrupować i ruszyć na strzelców, zapewne nie podejrzewając nawet, że tym razem atakują dużo twardszego przeciwnika. Nielicho się zdziwili, kiedy Detlef użył swoich ładunków wybuchowych. Z kolei Galeb zdziwił się, gdy kątem oka dostrzegł ruch wśród skał. Groteskowa postać Diuka wykonała, zdawałoby się, niemożliwy skok i wbiła miecz w obojczyk przeładowującego kuszę wojownika. To wszystko zanim z gardła Runiarza zdołało się wydostać ostrzeżenie. A zaraz potem ich oczy się spotkały i mutant skoczył na niego.

Powiadają, że głupi to zawsze ma szczęście. Ale także, że szczęście sprzyja lepszym. Oraz odważnym. Uznajmy więc, że Gustawem, kiedy ruszał z atakiem, kierowała odwaga. Bo pomysł, by atakiem wspomóc kogoś oddalonego o dobrą godzinę drogi nocą, w górzystym terenie poprzez atak na innego wroga, który akurat szczęśliwie przebywa w pobliżu jest... cóż, powiedzmy że na usta Loftusa cisnęły się inne słowa niż "odważny". Zwłaszcza, że Baron miał nadzieję na zaskoczenie wroga, nie biorąc pod uwagę, że Loftus czarami oświetlał teren pomiędzy wojskami.

Na szczęście graniczni także wiedzieli, że jakikolwiek atak ze strony obrońców przełęczy jest bezsensowny i samobójczy. Loftus pokierował ognikami tak, by nie doświetlały całego podejścia, a kiedy w końcu zgasły okazało się, że znający teren najemnicy zdjęli wartowników patrzących w złą stronę (efekt odgłosów Loftusa), dzięki czemu von Grunnenberg dostał szansę na przejście do annałów wojskowości. A przynajmniej narobienia wrogowi kłopotów. Obozowisko granicznych siłą rzeczy było ograniczone skałami, ciasne i słabo zorganizowane. Graniczni szczerzyli zęby i czekali na dalsze rozkazy.

Grunneberg był zadowolony z obrotu sprawy i szedł dalej za ciosem. Rozkazał atakować i podpalać jeśli się da namioty i obozowisko. Nie w dawać się w długotrwałą, wyniszczającą walkę i przy ocknięciu się Granicznych zamierzał wycofać żołnierzy na bezpieczne i lepsze pozycje do obrony.

Puki co zamierzał namieszać solidnie wrogowi. Uwalniać przymusowych robotników, których ściągnęli z Imperium a których rozpoznał z pobliskich wioch. Bez pracowników ich plany mogą się załamać bo jak żołnierze zaczną odgruzowanie to nie będą walczyć a i będą zmęczeni na ewentualną walkę. Zabieranie czy niszczenie kilofów i innego sprzętu też rozkazał Gustaw.

Karl na początku walczył z Galebem i jego ochotniczym "ochroniarzem". Już na początku Diuk zaliczył trafienie. Galeb podłożył tarczę i choć nie udało mu się ataku sparować, ku swojemu zdumieniu zauważył, że ostrze nie zdołało nawet uszkodzić pancerza. Kolejne złożenia zaowocowały wklęśnięciem na hełmie mutanta i poważną raną głowy u krasnoluda. Wtedy jednak dołączył jednak Detlef. Jego pierwsze ciosy przecięły jedynie powietrze, za to Diuk w końcu wytoczył krew Runiarza, raniąc go poważnie w lewą rękę i nogę, który jednak utrzymał się na nogach i w odpowiedzi trafił go w mostek, niestety bez większych konsekwencji. Ranny sojusznik także nie był w stanie przebić się przez pancerz Karla, ale widać było, że Karl nie radzi sobie z odpieraniem ataków trójki wojowników i jego śmierć będzie tylko kwestią czasu. Był znacznie łatwiejszym przeciwnikiem niż powinien być ktoś mający w sobie moc demona.
Diuk sam wpadł na to, że nie ma szans i spróbował uciec korzystając ze swoich świerszczowatych nóg. Mimo dwóch trafień wyrwał się, krwawiąc z uda, ale nie wyglądając na śmiertelnie rannego. Będąc kilka metrów dalej i wyżej rozglądał się, którędy spierdalać.

Gdzie indziej sytuacja wyglądała gorzej - nie sposób było stworzyć czy utrzymać muru tarcz wśród skał i choć khazadzi byli lepszymi wojownikami, było ich mniej. Trzymali pozycję pozwalając zająć się mutantem, ale płacili za to cenę.

Coś działo się też na polu walki. Jakaś postać chodziła wśród rannych i dobijała zarówno gobliny jak i granicznych pospołu.

Tak dużo zadań do wykonania, tak mało ludzi i czasu. Podpalanie namiotów, uwalnianie więźniów, niszczenie narzędzi. Gustaw jednak potrafił dowodzić i dobierać ludzi do zadań. Działania Loftusa opóźniły kontratak, a najemnicy okazali się profesjonalistami.
Udało się im podpalić namioty i skrzynie ze sprzętem, uwolnić wielu więźniów i zebrać się w szyku. Teraz jednak musieli uciekać.
Co mogło być całkiem łatwe (w końcu była noc a oni mogli się w niej "rozpłynąć") albo wręcz przeciwnie, jeśli chcieli osłonić ucieczkę uwolnionych więźniów.