Roz przez chwilę zastanawiała się, czy nie powinna być bardziej dosadna w przekazywaniu, że ma coś do przekazania. Dowódca chyba widział gest, ale zaraz potem zabrał się za wydawanie rozkazów. Nie znała się zbytnio na dowódcach, ale dotychczas adresaci nie życzyli sobie wykrzykiwania pośród podwładnych “Mam wiadomość dla Ciebie!” Gdy tylko Gustaw przykuł uwagę swoimi rozkazami, owinęła się szczelniej płaszczem zrobiła krok do tyłu, potem ustąpiła miejsca komuś kto chciał lepiej słyszeć, potem musiała coś poszukać w plecaku, więc rozejrzała się gdzie by go postawić, zrobiła kolejny krok…

Chwilę potem szczelnie otulona płaszczem kobieta przepychała się możliwie szybko jak najdalej od wszelkich odgłosów walki. Szukała też jakiegoś miecza lub sztyletu, który w zamieszaniu ktoś by porzucił lub niewystarczająco pilnował. Wsłuchiwała się w wykrzykiwane rozkazy oraz patrzyła gdzie przemieszczają się ci, którzy nie stracili głowy i orientacji w kolejnym zamieszaniu jakie wybuchło gdy dowódca próbował zaprowadzić nowy porządek.

Wiedziała jedno. Przesyłki jeszcze nie dostarczyła, a jako profesjonalista nie zamierzała zbyt łatwo odpuszczać. Stąd też musiała się trzymać Imperialnych. No i nie dać się zabić. Albo odwrotnie. Nie dać się zabić i trzymać się Imperialnych. Uniknęła kilku kolejnych potrąceń i zgrabnie przeskoczyła nad jakimś człowiekiem, albo ciałem. Ruszała coraz sprawniej w kierunku, w którym przesuwali się w szyku najemnicy.

Zniknęła. Dziwne uczucie nachodziło ją zawsze w momentach w których rozpływała się w mroku lub tłumie po tym jak ktoś ją widział. Coś jakby zanurzenie w wodzie. Lekkość ducha oraz całego ciała. Tak było w tym momencie, a może byłoby, gdyby ktoś z tłumu nie zakrzyknął znów imienia tej przeklętej akolitki. Odruchowo odwróciła się. Była zakryta płaszczem więc nikt nie mógł jej rozpoznać w tych ciemnościach. Tymczasem dłoń postaci wskazywała właśnie ją.

Odruchowo zatrzymała się ogarnięta przez całkowite zdumienie i to ją zgubiło. Nawet jeśli chwilę wcześniej mogła jeszcze przyśpieszyć kroku, teraz zaczynali gapić się na nią kolejni ludzie. Musiała działać. Co robią dziewice nie miała zbytniego pojęcia, a co robią bohaterskie dziewice to już zupełnie. Natomiast myśli bohaterskiej dziewicy, której coś pozbawiło piątej klepki były jej tak odległe jak problemy mieszkańców wybrzeży Lustrii. Poddała się jednak niewidzialnemu wzrokowi szarej postaci. Gdy unosiła rękę w górę nie wiedziała jeszcze co powie, potem jednak pomyślała, że to kolejna rola do odegrania i że musi to zrobić. Może być i pierdolniętą dziewicą z jakiegoś zapchlonego miasta. A jedyne co jej przyszło do głowy to ostatnie słowa Gustawa.
- Formować szyk obronny! Wycofujemy się! Natychmiast! Formować szyk! Niech Bogini was prowadzi! Wycofujemy się! - i tak w kółko. Sama w sumie też wolała szyk od panicznej ucieczki. No i musiała żyć. Ta dziwna postać musi jej zapłacić za ten numer. Zaczęła się cofać i jeśli nie zyskałaby niczyjej uwagi była gotowa ponownie czmychnąć w ciemność. Tym razem dużo szybciej.

Krasnoludy walczyły. O honor. O twierdzę. O towarzyszy walczących obok nich. Walczyły. I umierały.

Khazadzi stali blisko, osłaniając rannych i siebie nawzajem tarczami i migoczącą zasłoną poruszającej się stali. Nie mogli i nie chcieli się wycofać. Ich śmierć będzie godna pieśni.

Jeden z wojowników, czarnobrody milczek, którego imienia Detlef nie miał okazji poznać, zareagował na jego rozkaz. Posłał bełt towarzyszowi by ocalić go przed losem gorszym od śmierci. Zaraz sam dostał ognistym pociskiem od wściekłego demona. Detlef stracił broń i o mało nie stracił ręki, gdy demon wciągnął w siebie jego topór i spróbował odgryźć mu dłoń. Jeden z rannych granicznych wbił nagle sztylet w przechodzącego nad nim demona i za swój akt bohaterstwa został nagrodzony śmiercią i staniem się pożywką dla kolejnego zrodzonego z niego stwora. Ten zniknął równie szybko jak się pojawił, trafiony ostatnim bełtem z kuszy ostatniego strzelca. Najwyraźniej jeśli demon zostawał raniony, a sam nie zdołał zadać obrażeń - mógł zniknąć.
Ta wiedza nie na wiele przydawała się jednak krasnoludom. Nie każdy cios ranił wroga. A choć tarcze i pancerz pozwalały na odbijanie wielu ciosów to przed kulami ognia zbroja nie chroniła prawie wcale. Tu podniósł się ranny, który choć stracił prawicę, nadal chciał osłaniać swoich pobratymców. Tu demon wrócił do swojej otchłani nie zdoławszy trafić przeciwnika. Ale te, które niedawno powstały włączyły się do walki. Krasnoludom udawało się przez chwilę utrzymać ich liczebność na stałym poziomie, ba, zajęły je nawet na tyle, że żadne nowe przez chwilę nie powstaną, chyba że z nich... ale same nie mogły uzupełnić strat.

Galeb i Detlef widzieli starcie niemalże jako serię obrazów, które migały im gdzieś w przerwach między wściekłymi atakami oraz parowaniem i unikaniem ciosów.

Stwór przygniatający jednego z obrońców. Dziesięć na dziesięć. Zamykająca się wyrwa w murze tarcz i okute buty miażdżące stwora. Dziesięć na dziewięć. Kula ognia. Zmęczone ramię nie zdołało unieść tarczy na czas. Dziewięć na dziewięć.
Demon rozrywający khazada i rozbijający szyk na dwie części. Dwa krasnoludy rzucające się na niego podczas gdy reszta zamyka go ponownie.
Zażarta walka w parterze, sztylety, kułaki i zęby kontra kły i macki. Zadowolona z siebie wstająca dwójka zastygająca nagle z przerażeniem, gdy jednemu z nich otwarło się trzecie oko na czole. Niepotrzebne samobójstwo, zanim Galeb zdążył krzyknąć, że to tylko mutacja. Wyciągnięty z szyku i zamordowany krasnolud, z którego zaraz wyszedł kolejny demon.
Sześć na dziewięć. Ranny towarzysz, który nagle osunął się na ziemię z powodu utraty krwi, ponieważ nie było jak i kiedy go opatrzyć. Zawahanie najbliższego krasnoluda, wykorzystane przez demona. Pięć na dziesięć.

Trzy demony znikające nagle bez ostrzeżenia. Strzała rykoszetująca od hełmu Galeba. Pięć na siedem. Runiarz odruchowo złapał pocisk, który zaczepił się o zbroję. Zwykły goblini patyk zakończony krzemiennym grotem. Wstyd trzymać to w kołczanie, a co dopiero wystrzelić coś takiego. Detlef miał bardzo mieszane uczucia kiedy nagle kątem oka zauważył zielone bydło szarżujące na demony. W końcu nawet jego topór nie wydawał się uszkadzać demonów, nawet jeśli przebijał ja na wylot. Niemalże było mu żal naiwnych stworków, które próbowały zrobić użytek ze swoich prymitywnych włóczni. Tym większe było jego zdumienie, gdy przebity nimi demon zamigotał i zniknął. I nie był jedyny. Kolejne dwa zniknęły przeszyte sztyletami, które wydawały się zrobione z cieni. Ginęły też gobliny. Wystarczało by któryś choć wyglądał na rannego, inny natychmiast wbijał mu broń w plecy, bez zawahania i wyrzutów sumienia. Brutalna taktyka skutkowała. Zabity przez swoich nie przemieniał się w demona.

Ostatni demon padł z krasnoludzkim toporem w brzuchu i goblińską włócznią w plecach.
Najgorszy koszmar khazadów właśnie się spełnił.
Zostali uratowani przez zielonoskórych.
I zapadła niezręczna cisza...

Gustaw po raz kolejny zmienił zdanie w samym środku walki. Choć dowódcą był niezłym, jego chwiejność okaże się zgubna dla niego i jego sił któregoś dnia. Ale nie tego dnia.
Podchwycone przez Roz okrzyki Loftusa dotarły do tłumu. Ten zafalował. Nie żeby uciekinierzy byli uzbrojeni. Nie byli także karni ani dowodzeni w wojskowym sensie. Ale byli.
Wycofujący się oddział Gustawa nagle stanął, w ciemnościach coś się zaczęło dziać, a ucieczka nagle zwolniła, jakby ktoś tam był. A i sam kontratak szedł zbyt łatwo. A graniczni wpadali w pułapki i dawali się nabrać na podpuchy już zbyt wiele razy. Nie zamierzali i tym razem. Nie tego dnia.

Gdy Gustaw, Loftus, Roz i reszta wrócili na pozycje wyjściowe, mogli się w końcu policzyć. Z najemników ocalało zaledwie siedemdziesięciu, z czego dziewiętnastu nie nadawało się do walki. Kadetka skończyła z guzem na głowie, Loftus poza "ranami" od magii miał tylko nieco zdarte gardło, Roz straciła swoją "niewidzialność", ale za to sporo ludzi zaczęło pytać ją co mają robić, a Gustaw padał ze zmęczenia. Gdyby ktoś ich teraz zaatakował... pobiłyby ich nawet konie bez jeźdźców. Ale nikt ich nie atakował. Nie tego dnia.

To jednak nie musiało być pocieszenie. Pierwsze promienie słońca właśnie zaczynały rozjaśniać nowy poranek.

Roz słyszała kilka historii, w których osoby na świeczniku okazywały się po jakimś czasie wyjątkowo zręcznymi szpiegami. Hrabia Mnienievison z Bretonii, arcykapłan Myrmidii z Tilei… Giacomo Brudnagra. Ktoś ci opowie taką historię przy karczemnym kominku i zastanawiasz się wtedy, czy dałabyś radę. Co to w ogóle za uczucie przez dziesiątki lat spiskować na rzecz jakiejś innej nacji, albo tych lub innych zdrajców. Ryzykowna robota, z której jest przynajmniej tyle, że ktoś zapisze twoje imię w kronikach po tym jak twój łeb nadzieją na pikę, a ciało poćwiartują przed spaleniem.

Te myśli, niczym stado galopujących koni przewaliło się przez głowę Roz po tym jak najpierw jacyś ludzie zaczęli zgłaszać się do niej pytaniami co mają robić, a potem okazało się, że ten lub tamten znów coś krzyczy o tej przeklętej cnotliwej wariatce z Meissen. Widziała w swoim życiu dziesiątki akolitek różnych bogów. Większość z nich niewidoczna, oddana cichej posłudze zgodnie ze swoimi obowiązkami. Zwykły człowiek zadeptał by taką na ulicy, a potem nawet nie byłby w stanie odtworzyć koloru jej szat. Tymczasem na środku jakiegoś zalesionego zadupia znajduje się jakaś wredna baba, którą rozpoznają absolutnie wszyscy zarówno z jednego obozu, jak i drugiego. Rozpoznają na tyle, aby stwierdzić, że każda baba w kapłańskich szatach jest na pewno tą właśnie pierdoloną dziewicą z zasranej Zapchajdziury. Na dodatek jakiemuś wybitnie podejrzanemu typowi, który potrafił ją wyłowić z tłumu w kompletnej ciemności przyszło do głowy legendę tą podtrzymywać. Roz nie wiedziała dokładnie co się stało z tą cnotliwą panną, ale była pewna, że ludowi bohaterowie bez piątej klepki kończą zazwyczaj w ten sam sposób: z otwartą raną szyi w jakimś dole z gównem.

Nawet jeśli Roz miała zwyczaj wpadać w gniew, to głównie na siebie, zwykle krótko i nie traciła przy tym zupełnie zdrowego rozsądku. Do każdego kto przyszedł po radę miała tą samą prostą wskazówkę: “To wy wykazaliście się znakomitą postawą! Każda pomoc jest teraz bezcenna. Zgłaszajcie się do dowództwa po rozkazy!” Roz przez chwilę miała wątpliwości, czy ktoś tu w ogóle dowodzi, ale wychodziło na to, że niebezpieczeństwo zostało w jakiś sposób zażegnane, a to oznaczało. że decyzje były słuszne. Sama z resztą miała tylko jeden cel, znaleźć jakieś ustronne miejsce, wydostać wiadomość z ukrytego schowka i przekazać ją adresatowi. W tym to celu wykorzystała pozycję jaką przyniósł jej los. Znalazła w miarę wygodne miejsce w obozowisku, zarekwirowała chwilowo namiot pod pozorem spraw kobiecych (nietknięte bohaterskie panny też miały ludzkie potrzeby), poczekała chwilę, opierdoliła przypadkowych strażników, że zamiast pilnować szukają okazji, aby oglądać babskie piersi, a potem jeszcze dodatkowo zasłonięta kocem wygrzebała przesyłkę ze zręcznej skrytki w obcasie lewego buta. Zmontowała but na nowo i z niewielką karteczką w ręce ruszyła szukać jeszcze raz głównodowodzącego tym oddziałem. Zamierzała przy okazji wypytać o tą podejrzaną postać, która wskazała ją w nocy palcem. Potem zastanowi się co dalej. Jej liczba zasług dla Imperium wzrośnie o jeden, ale potrzebowała kolejnych zadań. Na dodatek droga powrotna wydawała się bardzo niebezpieczna w obecnej sytuacji. Dlatego należało zdobyć zaufanie tego barona dowódcy, ustalić czego potrzebuje i zaproponować pomoc. Przygotować do tego nową tożsamość, aby nie musieć tłumaczyć się kolejny raz, że nie jest się tym, kogo wszyscy szukają.