Carlo, dzień 9.

Po południu nie znalazł Rudolfa, wieczorem nie znalazł Borysa. Uznał, że musiały im wypaść jakieś ważne rzeczy. W końcu machnął na to ręką i wrócił do siebie. Może jutro rano przy wyjeździe karawany spotka signore medico. Wspominał, że wyruszy z nią.

Jego podejrzenia okazały się słuszne. Spotkał nie tylko Bogdanova, ale i inne znane mu osoby. Jak choćby panienkę Fay, Catalinę czy don Rudolfa. Najpierw podszedł do lekarza.
- Znalazłem Drago na polach turniejowych. - powiedział Borys gdy stanął przed nim. - Chciałbym byś mi dziś towarzyszył dopóki nie wyjadę z miasta. Być może będziesz mi potrzebny.
- Buone signore, ale jeszcze dziś nie sprawdzałem cen na nabrzeżu. Wczoraj na turnieju sporo rozmawiałem z dzieciakami, ale tak z marszu to niewiele potrafiły ciekawego powiedzieć. Jedyne co może mieć jakieś znaczenie to, że Magnus Dunna, który na ogół jest ponurakiem, ostatnio podejrzanie wesoły jest. Potem szukałem na pogorzelisku i byłem u myśliwego. I tak sobie myślę, w jaki sposób ktoś mu ukradł w nocy topór? On tam ma zgraję psów. To niemożliwe przecież! Musiał gdzieś w nocy z tymi psami wyjść. Ale po co? To ja za chwilę do signore medico wrócę, bo chciałem sobie deski do notowania od bednarza załatwić, a widzę, że i on chyba na tę wyprawę wyrusza. Zresztą chyba jak połowa wioski - zdumiony rozejrzał się dookoła. Potem czekał na sygnał, czy Borys będzie teraz coś jeszcze mówił. - I jeszcze z jedną osobą chcę porozmawiać, bo może będzie miała interesujące wieści dla signore medico.
- Jest szósta rano o dziesiątej czekaj na mnie pod domem Młynarza. - Borys chciał dać trochę więcej czasu dzieciakowi.
Kiwnął głową na zgodę, i podszedł do stojącej na uboczu kobiety.

- Buon giorno, signorina Catalina - podszedł do kobiety uśmiechając się. - Szukam informacji o osobach, którym brakuje pieniędzy. Oraz takich, które unikają Gieriga. Signorina wygląda na osobę, która mogłaby coś wiedzieć na ten temat. Przyjąłbym to w rozliczeniu za wczorajszą informację.
Cathelyn skubnęła podbródek.
- Masz słuszność, tyle mogę dla ciebie zrobić. Petra wisi sporo dzięgu Gierigowi, ale czy na obecną chwilę go unika, tego nie wiem. U młynarza też kiepsko z finansami, mógł zaciągnąć jakiś dług.
- Grazie - chłopak szybko się ukłonił - powodzenia w wyprawie - krzyknął jeszcze i zakręcił w stronę bednarza.

- Don Rudolfo - szepnął - melduję, że zadanie wykonane.
- Tak, widziałem, zadowolony jestem. Zgodnie z umową - sięgnął po sakiewkę - pół korony. W końcu nie wygrała turnieju. Mam dla Ciebie jeszcze dwa zadania. Jedno, to oddać pannie Kippel lusterko. Drugie, zanieść list do hrabiego. Dam Ci parę miedziaków za to. List jest u mojego ojca.
- Don Rudolfo, mam inną propozycję. Niech signore udostępni mi zapas deszczułek do notowania. Będę codziennie spisywał ceny towarów na nabrzeżu. W zamian za zapas deszczułek i kredy bądź węgla, będzie signore miał wgląd w zapiski. A list i lusterko gratis zaniosę - wyszczerzył się. Bednar potarł policzek.
- Dobrze. Zgoda. Tylko oszczędnie. Zgłoś się do mojego ojca, na pewno znajdzie jakieś pęknięte klepki. Powiedz, że ja Cię przysłałem. Powiesz mu, że masz list do zaniesienia, to będzie wiedział, że prawdę mówisz. Wracam za jakieś trzy tygodnie. Trochę poducz się towaru i spróbuj coś sprzedać, bo nie będę Ci pod nieobecność płacił za informacje. Mam sporo pomysłów, ale muszę być na miejscu.
- Si signore, chiaro. Dam sobie radę - uśmiechnął się i odwrócił. - Arrivederci - rzucił przez ramię.

Następną osobą, do której podszedł, była Fay.
- Signorina. Przemyślała signorina moją propozycję z wczoraj?
Dziewczyna uśmiechnęła się radośnie.
- Ile? - powiedziała krótko.
Carlo podrapał się po głowie.
- Da signorina trzy pensy za dzień?

Załatwiwszy tyle spraw z samego rana, udał się do warsztatu bednarzy

Rudolf nadstawił ucha. Gobliny! Słyszał o nich, ale udało mu się nie spotkać żadnego. Ponoć nie aż tak groźne, ale jednak…
- Słusznie - przytaknął pomysłowi Robin. - Trzeba je wykurzyć, bo jak nie teraz, to później mogą nam niespodziankę zrobić. Część z nas powinna jednak zostać pilnować karawany - dodał i czekał, aż Sammer zadecyduje co i jak. On płacił, on decydował.
- Róbcie tak, by karawana dotarła cała i bezpieczna do celu. Po to was nająłem… Do ochrony i sprawnej reakcji w takich wypadkach - usłyszeli lekko poddenerwowany głos kupca, który tylko dał jeszcze sygnał, by karawana stanęła.
- Wolfgang, Ty masz największe doświadczenie. Mów, co mamy robić - okazało się, że kupiec sam nie zdecyduje, a nie wyznaczył nikogo na dowódcę. Trzeba było działać i to szybko. Baderhoffa mogli posłuchać. Robin co prawda mogła prowadzić, ale co wojskowy, to wojskowy.
Borys w moment był obok Wolfganga.
-Rudolf dobrze gada. Wydaj nam rozkazy bracie - powiedział Borys. Jednocześnie on i Kasztaniak zaczęli napinać kusze. - Drago szykuj procę - powiedział jeszcze Kislevczyk.
- Dwaj strzelcy, czyli Robin i Borys, niech zajdą gobliny od boków, przez zarośla. Ja, Albert i Hans wyjdziemy im powoli naprzeciw. Reszta pilnuje karawany. Atakujemy przy kontakcie, czyli kiedy nas zauważą - powiedział Wolfgang. - Wojownicy miejcie tarcze i broń w pogotowiu. Z tarczą w łapie ciężej was trafić w odsłonięte miejsce - Baderhoff poprawił czepiec skórzany, dobył włóczni i tarczy i pokazał Robin na zarośla. - Damy strzelającym minutę przewagi, potem ruszamy.
- Tak jest, sir! - powiedział Albert na co Wolfgang zmroził go spojrzeniem. Frotz dobył miecza i tarczy po czym stanął obok drugiego z żołnierzy.
Borys jako medyk ostatnie czego się spodziewał to wysłanie do ataku. Skrzywił się lekko po słowach Wolfganga, ale nie zamierzał ich podważać. Po chwili się uśmiechnął i ruszył na wyznaczoną pozycję wybrał krótszą drogę czyli tę na prawo. Jednocześnie szedł tak by mieć cały czas osłonę. Nie śpieszył się… nie rozumiał tej taktyki i uważał, że gobliny gdy skupia swój ogień na trójce wojaków mogą kogoś poważnie ranić.
Korzystając z chwili, Rudolf wyciągnął notatnik i sprawdził komendy, na jakie reagował pies. Na razie kazał mu czekać, sam próbował skulić się za tarczą i dobył młota. Po raz pierwszy ucieszył się z ciężkiego plecaka, który będzie służył jako osłona jego pleców.

Stojąco obok bednarza Cathelyn wyjęła drewnianą pałkę. Złowiła jego wzrok.
- Wiem. Miałam się dozbroić. Nie patrz tak na mnie - dodała, gdy rzemieślnik kiwał głową.
Bonesowi kazała pozostać blisko. Kątem oka sprawdzała reakcję drugiego psa. Jak na razie Rudolf radził sobie z tresurą raczej nieźle.
Jak zostało to zaplanowane, Crossman zamierzała bezpośrednio pilnować karawany. Pilnie obserwowała otoczenie, gotowa w każdej chwili zareagować.
- Przez zarośla? Toż to idealnie na wprost goblinów, po ich linii wzroku. A w trzech na ośmiu to mam nadzieję, że macie dobre tarcze. Nawet jeśli zdejmę jednego a medyk - zaakcentowała to słowo - drugiego, to na każdego z was wypadną po dwie strzały… I to jeśli jakiegoś nie przegapiłam... Chodź Borys, znajdziemy osłonięte miejsce na flance goblinów. Mamy większy zasięg, więc damy radę ostrzelać je z bezpiecznych pozycji. I osłonić odwrót, jeśli gobliny jakimś cudem nie zlękną się ataku sił liczących jedną trzecią ich własnych - rzuciła do Borysa.
- Robin, no żeż kurwa, co to jest, klub dyskusyjny? - nie wytrzymał nerwów Rudolf. Będą tu pod nosem zielonoskórych debaty wszczynać i czekać, aż Ci ich wystrzelają.. - Czy ja Ci mówię, jak z łuku strzelać? Widać Wolfgang uznał, że trzech trudniej trafić. Kończmy gadanie i działajmy.
Wolfgang nie komentował uwag w kierunku jego taktyki. Nie uważał aby wyjaśnianie czegokolwiek było tutaj na miejscu. Grupa wybrała go na dowódcę taktycznego chociaż się o to nie prosił. Nigdy nie dowodził oddziałem, ale wątpił aby ktoś z obecnych zrobił to lepiej. Dla ludzi rzadko albo nigdy nie będących w boju najlepsza taktyka to taka kiedy wszyscy po ich stronie będą całkowicie bezpieczni, a wróg zostanie jakimś cudownym sposobem pobity. Nie ma takich taktyk. Baderhoff myślał o dobrze karawany i dlatego duże siły zostawił też przy kupcu i towarze. Nie podejrzewał goblinów o jakieś wymyślne sposoby dywersji, ale też nie przeceniał ich jako przeciwnika. Walczył już z zielonoskórymi i to nawet tymi silniejszymi jak orki czy hobgobliny. W grupie pięciu osób powinni pobić te ścierwa bez problemów. Może ktoś zostanie ranny, ale zapewne trupów po ich stronie nie będzie. Na pewno byłby to olbrzymi pech…
Robin poprowadziła Borysa tak, by gobliny ich nie dostrzegły. Idąc tak by zajść je “od boków”, jak chciał Wolfgang, przynajmniej jedno z nich musiałoby przeparadować radośnie dosłownie kilka metrów od goblinów albo obłazić je za ich plecami, a kwadransa na to nie mieli. Nie była samobójczynią, ani nie zamierzała pozwolić na śmierć Borysa. Może Wolfgang miał ich życie w dupie, ale łuczniczka nie. Zajdą zielonych od jednego boku i nie będą wyłazić zza osłony bez potrzeby, nieważne co sobie żołnierzyk wyobraża. Ona miała długi łuk, Borys kuszę, mieli większy zasięg niż gobliny z ich krótkimi łukami, mogli więc skryć się i strzelać z bezpiecznych, osłoniętych krzakami pozycji. A żeby dać szansę Wolfgangowi i jego kompanom zamierzała wystrzelić gdy tylko pierwszy z goblinów da znać pozostałym, że widzi zmierzających w ich stronę ochroniarzy. Poradziła też Borysowi, by celował “w grupę”, jeśli gobliny będą blisko siebie - w większy cel łatwiej trafić, a to w sumie obojętne, który z nich padnie. Jeśli dopisze im szczęście, zdołają wyeliminować ze dwa, trzy gobliny z walki jeszcze zanim ona się zacznie i zieloni uciekną, gdy tylko pozostała trójka zacznie na nich szarżować. Ale przy odrobinie pecha mogą nie pozbyć się żadnego, a nawet głupi goblin może mieć szczęście i przypadkową strzałą ubić człowieka.

Założyli, że grupa goblinów nie miała pojęcia o zbliżającej się karawanie. Gdy Robin z Borysem zbliżyli się do krzaków, łowczyni zauważyła, że błędnie. Zielonoskóre przykurcze skradały się już przy krzakach, starając się zbliżyć do karawany. Teraz Robin musiała zrewidować swoje kolejne założenie, czy w momencie, gdy ona zauważyła ich chowających się za krzakami, oni nie zauważyli jej. Na razie też potwierdziła, że zielonoskórych jest ośmiu. Borys się jednak obawiał, że może ich być więcej – nic jednak nie potwierdzało jego przypuszczenia obecnie.

Albert i Hans czekali na sygnał od Wolfganga. Reszta karawany z napięciem również obserwowała okolicę. Pies Rudolfa zdawał się coraz bardziej pobudzony, w tej chwili wciąż jeszcze go słuchał.

W czasie podróży Cathelyn udzieliła Rudolfowi kilku wskazówek dotyczących tresury. Tłumaczyła, że pies powinien czuć do właściciela respekt. Nie można go było z kolei zastraszać, gdyż z czasem budziło to w zwierzęciu gniew. Zaznaczała również, jakoby ton komend był często ważniejszy od samej ich treści. Potem przyszła pora na praktykę. Nawet jeśli pies Rudolfa został wyszkolony już wcześniej, nie oznaczało, że miał mu być z biegu posłuszny. Dlatego zaproponowała, aby zacząć od podstaw, konkretnie nauki chodzenia tuż przy nodze. Tu najważniejsza była więź między człowiekiem a zwierzęciem, którą dało się nawiązać tylko metodą małych kroków.
Następnego dnia dostrzeżono grupę goblinów. Wróg był pozornie mało groźny, przynajmniej według oceny Crossman. Z drugiej strony błędem byłoby lekceważyć zrodzone z Chaosu potwory. Tym bardziej, że towarzystwo mogło okazać się o wiele liczniejsze.
Pięć należących do eskorty osób ruszyło na zwiad, reszta została przy karawanie. Chłopak o imieniu Gottfried wyglądał na podirytowanego. Westchnęła, z goryczą myśląc o temperamencie młodych mężczyzn, który tak często wpędzał ich do grobu. Sama ani myślała wyrywać się przed szereg. Wyjęła pałkę, rozglądając się wokoło. Jej plan zakładał atak dopiero, gdyby jeden z goblinów zbliżył się na kilka metrów, nie wcześniej.