Dla Fay Borys przemawiał przekonująco. Mógł nie mieć racji w pełni, ale jego uwagi odnosiły się do faktów, a nie płynęły swobodnie niczym bajdurzenia minstreli. Trzymanie się faktów rodziło dobre plany, te zaś prowadziły do sukcesu. Fay lubiła sukces. Nie przeszkadzało jej nawet, czy to ona była jego matką, czy zaledwie jego obserwatorem.
- Mięso - powiedziała szybko - jest pewnie jeszcze w miarę świeże, ale skoro ten człowiek został zatruty, a nie wiemy czym dokładnie to i osły mogły polec od zatrutych strzał. Dawać to mięso do zjedzenia komukolwiek jest zbyt dużym ryzykiem.

To przypomniało jej jednak o posiłku.
- Jeśli się zatrzymujemy, chętnie pójdę z kimś poszukać wody i możemy przygotować wspólnie przyzwoity posiłek. Stoczyliśmy trudną walkę, solidny odpoczynek należy się każdemu, prawda? - spojrzała na grupę pytająco. Jej samej nic tak nie uspokajało jak i gotowanie i zapach przygotowywanego posiłku.

***

Robin nie znalazła świeżych śladów wskazujących, że w karawanie było więcej zwierząt, niż te zabite. Ludzkie ślady za to były i kotłowały po tym miejscu. Ranny mężczyzna nie miał żadnej rany po łuku, same cięte.


***

Ustalili, że na miejsce postoju wybiorą jakieś dalej zlokalizowane i tak zrobili. Gdy znaleźli odpowiednie miejsce zatrzymali się. Do pomocy Fay zaangażował się jak zwykle Hoechst, a reszta zajęła się rozbiciem obozu.


***

W międzyczasie odtrutka podana przez Borysa wyraźnie zaczęła działać. Mężczyzna odzyskiwał siły, a co dla nich było najważniejsze, zaczynał normalnie mówić. Magnus Mach, traper z Mortenholm, bo tak się przedstawił, opowiedział im historię. W historii tej gobliny napadły na niego i jego kompana Damiena Klausa. Ostrzelały ich, a później rzuciły się na nich. Walczyli, ale poczuł w pewnym momencie, że zaczął tracić siły i władzę nad zmysłami. Gdy padł na ziemię, nie mógł się ruszać. Widział jak jego kompan zaczął uciekać przed zielonoskórymi, i chyba go nie dopadły, bo wróciły po chwili i zajęły się grabieniem. Choć może go dopadły, jeśli go zostawiły na pewną, według nich, śmierć. Sam nie wie… Wie, że po niego nie wrócił.


***

Gdy Fay zajęła się już gotowaniem, Hoechst po krótkim wstępie chwalącym jej osobę i to, jak się cieszy, że ją mają w grupie, bo w końcu można się dobrze, nawet na wyprawie najeść, rzekł.
- Uważaj na tego tam - wskazał Magnusa. Nie ufam mu. Moim zdaniem zielonoskórzy zostali zabici dzień, albo nawet i więcej temu. Coś mi tu nie gra. Wyraźnie nie gra… zakończył marszcząc brwi. - Myślę, że coś przeoczyliśmy… Może z twoim niemałym urokiem dałoby się wydobyć więcej szczegółów od niego? Może przy tobie wygada coś, czego nie powinien? Można dopytać o tego całego Damiena, ładunek, czas. Jak najwięcej pytań, by się pogubił jeśli kłamie. Co myślisz - spojrzał na kobietę.


***

Rozmowa ta została jednak przerwana nagle, gdy wszyscy usłyszeli, gdzieś z oddali, ryk niedźwiedzia. Brzmiał ono, jakby wygłodniałe zwierzę znalazło zwierzynę na dawno wyczekiwany posiłek. Po krótkiej chwili usłyszeli przeraźliwy krzyk bólu. Krzyk, który z pewnością był wydobyty z ust człowieka. Krzyk szybko ustał… Nie wiedzieli, co się działo, ale mogło to oznaczać tylko jedno…

Wolfgang kiedy usłyszał ryk upewnił się, że ma przy sobie całą swoją broń. Dobył tarczy aby w razie potrzeby osłonić się nieznacznie przed ostrzałem, a do pary w boju dobrać włócznię. Baderhoff rozglądał się szukając zagrożenia. Chciał być pierwszym, który stanie temu potworowi na drodze. Nie dlatego, że chciał umrzeć tylko chciał aby nie spotkało to innych.
- Jak ktoś go widzi pokażcie kierunek- rzucił żołnierz dalej się rozglądając.
- Kurwa co za upierdliwe popołudnie - Kasztaniak zaczął uderzać bronią o tarczę i z całej siły się drzeć. - Choć tu skurwielu. Pchlarzu nie myty. No dawaj, nie chce mi się ruszać dupy.
Wtedy Borys w tym czasie swoim zwyczajem spojrzał na Robin.
- Hałas płoszy czy wabi? I czy go widzisz?
Rudolf potrzebował chwili do namysłu. Czuł się już trochę lepiej. Generalnie, po tym, jak reszta ochrony wypięła się na jego propozycje, nie miał zamiaru się wtrącać. Ale, taki niedźwiedź, to mogło być źródło mięsa. I może nawet skóry. A on wyliczył, że żywności dla niego i Predatora nie starczy. Westchnął ciężko, wziął broń, tarczę założył na plecy. Wyciągnął strzałę i ruszył z łukiem za Wolfgangiem i Robin.
- Zostań - rozkazał jeszcze Predatorowi.
Wolfgang widząc, że ekipa już nieco rozeznała się w sytuacji ruszył przodem z dobytą tarczą. Znał kierunek, z którego dobiegł ryk, ale nie zamierzał biec przed siebie, bo nie widział jego źródła. Pokazał ręką aby reszta ochrony pozostała na miejscu, bo jego śladem ruszył Rudolf. W razie walki Baderhoff wolałby sam stawić czoła bestii, ewentualnie wsparty przez Robin. Bednarz był bardzo odważny, ale nie zmieniało to wiele, bo nadal gość był ciężko ranny. Wolfgang nie chciałby stracić więcej ludzi. Idąc przed siebie żołnierz rozglądał się. Z tarczą był trudniejszym do trafienia przez strzelców. Wystrzelona strzała czy bełt nierzadko trafiały w tarczę, bo zasłaniała ona sporą część sylwetki celu. Strzelec próbujący wycelować w głowę albo nogi często nie trafiał, bo były one celami o wiele mizerniejszymi od pleców czy rozbudowanej klaty. Dziwne, że Robin, wcześniej raczej rozsądna, pobiegła nie czekając na decyzję reszty. Wolfgang liczył, że los tym razem wybaczy kobiecie głupotę...
Rudolf jeszcze odwrócił się do Cat.
- Nastrugałem parę dzid. Nikt ich nie chciał, ale… może dobrze by było mieć je pod ręką - krzyknął i wskazał w stronę muła, który niósł jego konstrukcje. Wtedy dojrzał sygnał Wolfganga. - W sumie, to pomogę wam - zatrzymał się i przepuścił pozostałych.
Drago przez cały czas trzymał się blisko Wolfganga. Nie potrafił walczyć, ale w razie gdyby komuś stała się krzywda, mógł próbować chociaż odwrócić uwagę wroga, lub jak w przypadku Alberta odciągnąć rannego w bezpieczne miejsce. Naciągnął łuk, łup wojenny zdobyty po bitwie z goblinami a potem ruszył za towarzyszami.
Tymczasem Bednarz ściągnął dzidy i zaczął je rozdawać.
- Jeżeli niedźwiedź na nas zaszarżuje, mogą się przydać.
Sam w oczekiwaniu zaczął rozkładać swoją konstrukcję. Składała się z dwóch podpórek i poprzeczki. Na tym oparł kilka dzid. Jeżeli niedźwiedź będzie chciał go zaatakować, to go zatrzyma. Przynajmniej na moment.

-Nie, nie, dla naszych nie musi to być tajemnica - zdążył zaprzeczyć, zanim Borys podszedł do nich.
- Gość może próbować nas otruć pilnuj garnka! Mówię poważnie. - powiedział do Fay Borys gdy ta rozmawiała z jednym ze strażników. - Niby gościa obserwujemy ale nigdy nic nie wiadomo. W końcu działa najpewniej w szajce. Niby nikt się nie podkradnie ale kto tam ich wie.
- O tym nie pomyślałem - zamyślił się Hoechst. - Tak, trzeba go obserwować. Ja właśnie zaproponowałem, by nasza piękna koleżanka, spróbowała coś z niego wyciągnąć, korzystając z jej naturalnego uroku. Już miałem iść po niego, bo tu chciała z nim rozmawiać. Ale może w tej sytuacji i twego podejrzenia, może lepiej, by go to gara nie zbliżać? Tylko jednak podejść do niego. Ja potrawy przypilnuję - zaproponował.

- Słysząc, co właśnie słyszałem, ja bym się na to zwierzę teraz nie wybierał - kiwnął głową w kierunku Robin i Wofganga, którzy szykowali się na niedźwiedzia. - Ten człowiek, którego zaatakował, już nie żył. I co myślisz o rozmowie z nim - Hoechst kiwnął głową na mężczyznę, którego uratowali. - Rzeczywiście ci go tu przyprowadzić, czy pokazując troskę, podejdziesz do niego ty?
- Fay niech ci go tu do ognia przeprowadzą. Jeśli chcesz z nim gadać. Wątpię by jeśli miał coś na sumieniu się nabrał. Ale może korzystając z okazji spróbuje jakiegoś numeru. Wystarczy, że nie spuścisz z niego albo garnka oka. Ja lecę do Wolganga. Poradzisz sobie.
Fay kroiła kolejne warzywo. Skrzywiła się na dźwięk bólu dobiegającego z daleka.
- Mięso z niedźwiedzia jest pyszne.
Gdy Borys złożył swoją propozycję wstała i oparła ręce na biodrach wykręcając je w charakterystyczny sposób, aby nie pobrudzić ubrania.
- I co jeszcze? Kucharka, strażnik więzienny i uwodzicielka w jednym? Nie wiem, czy to dobry pomysł, zapraszać do kociołka z gulaszem człowieka podejrzanego o trucie innych. Zrobię gulasz, pójdę z nim pogadać.

***

Gulasz wyglądał na gotowy, nawet Fay była zadowolona z efektu. Złapała dwie drewniane miski i nałożyła porcje, które wedle jej uznania im się należały. Wręczyła chochlę Hoerstowi.
- Trzymaj, teraz ty jesteś kucharzem. Ja zmieniam profesję na trochę - zabrała miski i ruszyła w stronę mężczyzny i gdy już byli blisko siebie wręczyła mu posiłek i drewnianą łyżkę.
- Masz. Pewnie jesteś głodny po tych wszystkich wydarzeniach.
Sama wyciągnęła swoją łyżkę zza paska, usiadła obok i zaczęła jeść.
- Dziękuję - mężczyzna, był mocno osłabiony, a jego ruch powolny. Chwycił miskę niepewnym ruchem i niemal mu ona upadła. Dopiero po chwili nabrał niepełną łyżkę, wsadził ją do ust i zaczął przeżuwać.
Fay wlepiła w niego wzrok, a gdy na nią spojrzał uśmiechnęła się uroczo.
- Miałeś straszne przygody, prawda. Okolica wydaje się być bardzo zdradziecka.
- Tak, myślałem, że zginę dziś - przytaknął. - To, co wszyscy opowiadają o tym szlaku się dziś potwierdziło.
- To wielkie szczęście, że udało ci się przeżyć w tej zasadzce - Fay zjadła niespiesznie łyżkę gulaszu - ukryłeś się gdzieś? Czy po prostu Bogowie mieli cię w swojej opiece - dziewczyna uśmiechnęła się.
- Prawie nie umiem walczyć - spuściła wzrok - chciałabym wiedzieć jak sobie radzić w takich ciężkich sytuacjach.
- Oj, to ja nie pomogę, bogowie mnie oszczędzili. Tylko oni - odparł. - Jak wspominałem, dopadły nas, Damiena pewnie złapały przy próbie ucieczki - zawiesił głos - a o mnie myślały myśleć, że zostawiły na pewną śmierć.
- Gobliny, prawda? Idziemy tą drogą i mam wrażenie, że cały czas nas śledzą.
- Pełno ich tu. To ich tereny wszak. A lepszego szlaku niestety nie ma, więc czyhają na cele - usłyszała w odpowiedzi.
Fay westchnęła smutnie.
- To nie dobrze, wiesz? Będziemy szli tym szlakiem jeszcze jakiś czas. Dużo was było? - dziewczyna wydawała się liczyć na palcach własną ekipę.
- No ja i Damien - spojrzał na kobietę. - Chyba te gobliny zaprzątają ci całkiem głowę, bo pytasz, ale jakbyś nie słuchała już odpowiedzi - uśmiechnął się do Fay.
Dziewczyna zrobiła bardzo głupią minę.
- Nie… no pewnie. Ja myślałam że mówisz Damien, że Ty i on, przyjaciele, a obok was tuzin innych podróżników… że tak się mówi - jej oczy były coraz większe.
- Podróżowaliście we dwójkę przez te pustkowia sami i nie baliście się?
- No, tak samo jak ten - kiwnął głową w kierunku Georga. - Nie każdy ma możliwość nająć taką ochronę, jak wy macie. Szliśmy żwawo, acz ostrożnie. Prawie się udało przejść. Prawie - spuścił głowę.
- Spieszyło się wam? - Fay rzuciła wzrokiem na nowego człowieka.
- Czemu ryzykowaliscie tak dużo?
- Jakoś człowiek się musi dorobić. Życie handlarza, początkującego szczególnie, nie jest łatwe. A niebezpieczeństwa czyhają i tu i tam. Wszędzie... Zbóje, potwory... - rozłożył ręce.
Fay pokiwała głową i zlustrowała jeszcze raz Magnusa, gdy ten pochylał się nad miską. Nie podzielała jego optymizmu, ale ludzie lubili wierzyć, że coś im się uda, bo Bóg ich wybrał do specjalnego zadania. i.
- Każdy chce się dorobić, ciężko żyć bez pieniędzy, nie? Ale mówisz, że i tak miałeś szczęście. Napadli was w nocy?
- Ciebie też coś przekonało by wyruszyć w taką drogę. Chyba tylko zarobek, może nas tu gnać - zawiesił głos. - No, albo chęć podróżowania, zwiedzania. Ale tu chyba, jak ktoś chce przeżyć i niebezpieczną przygodę. A napadli nas w dzień, jakieś parę godzin temu. Nie wiem dokładnie - odparł.
- Acha - powiedziała Fay jakby rozumiała, że można nie wiedzieć kiedy zostało się napadniętym. Zaraz jednak zdziwiła się.
- Nie wiesz? Widzę, że mieliście dużo przygód po drodze. Co się stało?
- Nie wiem ile czasu minęło. Straciłem przytomność, niedawno się ocknąłem. A jak się ocknąłem, to przez jakiś czas nawet nie widziałem - spojrzał na kobietę. - Walczyliśmy, broniliśmy się, kilku ubiliśmy nawet, ale było ich więcej, a mi nagle sił odebrało - kontynuował.
Fay wskazała łyżką na miskę.
- Jedz więc. Musisz odzyskać siły, przynajmniej tyle możemy dla Ciebie zrobić - powiedziała z troską.
- Co teraz planujesz? Ach - żachnęła się - nie będę Cię wypytywać o takie rzeczy. Musisz odpocząć, pomyśleć. Znasz te tereny? Umiesz walczyć? Skoro zabiłeś kilka goblinów to na pewno tak.
- Nie mogę przełknąć - odparł ze smutną miną. - Wciąż mnie coś w brzuchu kręci. Wygląda pysznie, ale każdy przełknięcie jest dla mnie bolesne - Fay rzeczywiście zauważyła wcześniej, że ma z tym problem. - No właśnie nie wiem, co teraz. Jestem blisko celu, ale ani nie mam już moich towarów, ani też sam tam nie dotrę. Walczyć coś umiem, ale widać za słabo. No i sił mi brak teraz, żeby sam podróżować. Będę was prosić o przyjęcie mnie - spojrzał na kucharkę.
Fay zamrugała oczami.
- Dasz radę iść?
- Teraz nie. Medyk mówił, że jutro będę miał więcej sił. Że mnie potruły bestie i dlatego dziś jestem taki słaby i czuję się, jak czuję - odparł.
- Jutro to zawsze coś. Powiem mu - wskazała łyżką na Hoechsta - bądź dla niego miły. On tu jest ważny, może ci pomoże - zawahała się jakby miała odejść, ale jednak spojrzała jeszcze raz na mężczyznę.
- Też myślałam o handlu, ale to wielkie ryzyko według mnie. Czemu nie poczekaliście na większą grupę kupców idących szlakiem? Jestem kobietą i nie mam tyle odwagi i siły co mężczyzni, ale ja bałabym się ruszać na ten trakt w dwie osoby.
- To błąd, który już nie powtórzymu. Nadto zaufaliśmy naszemu szczęściu - odparł. - Nie było nikogo, kto wtedy wyruszał i postanowiliśmy sami.
Fay westchnęła.
- Pogadam z nim - i odeszła do Hoechsta.

***

Stanęła przy ogniu i przez chwilę nie mówiła nic.
- Wygląda jak kupiec nieumiejący ocenić ryzyka. Tak samo gada i jego opowieść do tego pasuje. Albo jest bardzo zręcznym kłamcą. Nie wygląda na zbójcę. Jest przeciętnym wojownikiem. Stoi pod ścianą. Możesz mieć niezłego ochroniarza za pół ceny. Jeśli jego nieuzasadniony optymizm przekłada się na brawurę w walce pewnie nawet nie dotrze do końca wyprawy. Ale jak mówię, może też być zręcznym kłamcą. Takie rzeczy się zdarzają.
- Hmm, dziękuję. Może rzeczywiście został po prostu napadnięty i nie powinniśmy go dręczyć więcej - odparł Hoechst.

Rozłożenie konstrukcji zajęło sporo czasu, ale i tak nic się nie wydarzyło. W końcu wszyscy wrócili do obozu, chociaż bez niedźwiedzia. Za to prowadząc ze sobą kolejnego obcego. Rudolf, cały czas trzymając w ręku łuk (chociaż nie napięty, szybko się tym zmęczył), rzucił powracającym pytające spojrzenie.
- Jego kompana zjadł niedźwiedź - Borys pokazał palcem kierunek. - Robin to potwierdziła. Widziała to na własne oczy. Chce się zabrać z nami. Idę spytać Sammera czy mu to odpowiada. To raczej przypadek a dodatkowa darmowa para rąk za Alberta się przyda - zakończył kislevita. Rudolf spojrzał w stronę Wolfganga, ale ten nie zareagował na słowa.
- A co z niedźwiedziem? - zapytał pragmatyczny Bednarz. - Nie upolowaliście na mięso? - rozejrzał się po powracających. - Zostawiliście, żeby po nocy nam się do obozu dostał?
- Najadł się to i odejdzie. Jak chcesz go jednak upolować i ponosić ryzyko droga wolna - Borys powiedział to najgrzeczniej jak potrafił.

Rudolf nie mógł się nadziwić. Najpierw zrywają się na nogi, bo ryczy niedźwiedź. Potem wracają z kolejnym podejrzanym typem, a niedźwiedzia odpuszczają. Co więcej, Borysa zupełnie ten nowy nie interesuje, a uwagę wszystkich zwraca na wcześniej uratowanego.
Wieczorem zwrócił uwagę, że medyk, który do tej pory jadł razem ze wszystkimi ze wspólnego garnka, zaczął jeść osobne racje. Wszystko to razem wzięte wyglądało podejrzanie. Wyglądało to tak, jak gdyby Bogdanov był w zmowie ze zbójami, planującymi napaść na karawanę. Ewidentnie podważał autorytet Wolfganga. Odwrócił uwagę wszystkich od Georga, zupełnie im nieznanego i skoncentrował uwagę wszystkich na Magnusie. Przestał jeść ze wspólnego garnka. Na wyprawę ściągnął ze sobą Kasztaniaka, którego zachowanie też nasuwało wątpliwości. I Drago. Ten co prawda udawał niespełnego rozumu, ale... kto wie, czy nie miał ochoty odegrać się na nich? Borys, Drago, Kasztaniak, Georg i Magnus. Pięć osób! Postanowił mieć ich na bacznie na oku.

O ile reszta mieszkańców Kreutzhofen biorących udział w wyprawie postanowiła go ignorować, odkąd wygarnął im prawdę na temat ich tchórzliwego postępowania w bitwie, o tyle wieczorem zaczęli przychodzić do niego z prośbami. A to Robin poprosiła o sporządzenie gwiżdżących strzał, a to znowu Borys o ustawienie nocą manekinów udających wartowników. Poczłapał więc do Sammera z pytaniem o jakieś narzędzia (w końcu kupiec cały czas twierdził, że mają wszystkie potrzebne rzeczy), a potem postarał się przygotować zamówione rzeczy najlepiej, jak to było możliwe w polowych warunkach.

Postanowił, że musi nawiązać nowe kontakty. Przy ognisku usiadł obok Hansa. Rzucił Predatorowi trochę jedzenia i wyciągnął piwo.
- Napijesz się?
- Pewnie, dzięki. Po takim dniu… - usłyszał w odpowiedzi.
- Ciekawy jestem, co skłoniło Cię do wzięcia udziału w wyprawie. Oprócz pieniędzy rzecz jasna, ale… ja zbieram pieniądze na rozwinięcie działalności. Gdyby nie to, nie ryzykowałbym takiej wyprawy.
- Oprócz pieniędzy to… pieniądze - uśmiechnął się szczerze. - Tak to, masz rację, lepiej by było siedzieć w spokojnym miejscu. Zarobek tu obiecany niemały, więc skusiłem się.
- Niemały - potaknął Bednarz, wyjmując piwo i częstując. - Ale nic, czego nie dałoby się zarobić bez narażania życia. Ile by Ci to zajęło. Parę miesięcy? A jak już zarobisz i przeżyjesz, to co z pieniędzmi zrobisz? Większość tu - machnął ręką wokoło - jest służbowo. Ciekawi mnie więc czemu i Ty, jak i ja, podjąłeś się tego ryzyka.
- Z tego co nas znam, to służbowo jest tylko Wolfgang i był Albert. Reszta to takie znajdy, jak i ja - uśmiechnął się. - Każdego z nas przywiodły tu monety złote. A ja… a ja po prostu chce poprawić to, jak żyję. Taki zarobek, to parę miesięcy pracy.
- Tego Gottfrieda też odgórnie przysłali, z tego co wiem. A dziewczynę - wskazał na Fay - Saufer… albo Sauferowa delegowała na wyprawę. Krasnoluda Borys zatrudnił, więc on też nie sam z siebie tutaj. Wcale nie dużo tych osób z własnej woli tutaj - skwitował rzemieślnik. - Ale, zarobisz, dostaniesz wypłatę i co dalej? Zostaniesz w Mortensholm? Wracasz do Kreutzhofen?
- A no tak, Gottfried jeszcze - przytaknął. - A krasnolud, to zarabia jak i my i tak samo jak i my - uśmiechnął się Hans. - Jeszcze nie wiem, zobaczę jak w tym Mortensholm. W Kreutzhofen nic mnie nie trzyma.
- Ja planuję za zarobione złoto kupić towar i wrócić do Kreutzhofen. Tam sprzedać z zyskiem. Będę szukał chętnych na wspólne zakupy i powrót… - nie dokończył zdania, popijając. - Potem mam już dalsze plany, będę szukał na stałe kogoś, kto ma smykałkę do roboty. Złotej rączki.
Pogłaskał psa i zapatrzył się w noc.
- Plan sensowny - przytaknął. - A myślałeś, co by kupić tam - spojrzał na Rudolfa. - Nie, żebym chciał pomysł podebrać - uśmiechnął się - tak z ciekawości ino.
- Tak. Zasada wydaje mi się prosta. Trzeba poszukać tego, czego albo tam jest dużo, albo z krain, które tam bliżej. Stary Kippel bardzo lubi egzotyczne towary. Gdyby udało się coś z Arabii kupić… Zresztą, na przykład jakiś egzotyczny tytoń… też by się chętni znaleźli… będę szukał czegoś niezbyt ciężkiego, o sporej wartości. Biżuteria, taka z daleka, też byłaby dobra. Dużo osób lubi biżuterię. W ostateczności - westchnął - Hayer z gór skóry do miasta znosi. Może Robin będzie się znała na cenach. No, ale na miejscu planuję pochodzić i popatrzeć co mają i w jakich cenach. A o pomysł nie boję się - machnął ręką. - Bardziej będzie Ci się kalkulować wspólnie robić zakupy ze mną. Lepszą cenę dostaniemy niż każdy osobno. Dlatego mnie i tak zależy na połączeniu sił. Bo potem trzeba jeszcze zakupy bezpiecznie dostarczyć do Kreutzhofen.
- To się może udać - przytaknął. - Jeśli się tak uda, to mógłbym w to zainwestować i spróbować. Tylko jeszcze tyle dni drogi… - zawiesił głos - a już teraz jest ciężko.
- Pożyjemy, zobaczymy. Nie ma co dzielić skóry na niedźwiedziu - uśmiechnął się Rudolf. - Pogadamy więc znowu, gdy dotrzemy do celu.
- Dokładnie - uśmiechnął się Hans po czym wziął kolejny łyk piwa.
- Tylko miej oko na tego nowego, Georga - szepnął Rudolf. - Nie podoba mi się, że Borys tak beztrosko podszedł do jego dziwnego pojawienia się. Sam już nie jestem pewien, czy razem z Drago i z Kasztaniakiem nie są w zmowie jakąś bandą. Zauważyłem, że dzisiaj po raz pierwszy nie jadł ze wspólnego garnka.