Kasztaniak dostrzegł kolejną grupę. Miał przewagę widział w ciemnościach. Liczył, że będąc poza zasięgiem ogniska ich grupy “nowi” intruzi nie dostrzegą jeszcze przez chwilę.
- Jeszcze sześciu zachodzi nas od boku. - powiedział by grupa blisko niego to słyszała. Borys przez chwilę kalkulował w głowie. Zdecydował się pomóc Rudolfowi i Cathlyn.
- Pierwsza salwa na tych biegnących od drogi. - nie wiedział kto to posłucha. Wycelował i strzelił. Kasztaniak choć zapewne miał pewne wątpliwości uczynił to samo. Nową grupa była cięższa do trafienia przez krzaki i ciemność. Ci biegnący od drogi byli łatwiejszym celem.

Fay wszystko niepokoiło coraz bardziej. Nie dość, że ktoś zaczął wyczyniać hałasy po jednej stronie drogi to Kasztaniak dostrzegł drugą grupę zbliżającą się od strony krzaków. Szczerze, to miała dość nieustannego ryzykowania życia dla sprzedaży jakiegoś przeciętnego piwa. Co innego zliczać liczby, czy nawet radzić sobie z rozochoconym i brzydkim szefem, a co innego zastanawiać się każdej nocy, kto spróbuje ci odebrać życie następnego dnia. Lub nawet jeszcze przed świtem.

Złapała łuk i wystrzeliła w kierunku hałasów, które słyszała po drugiej stronie drogi. Na tyle ostrożnie by nie trafić ludzi przy konstrukcji z kijów. Zdawali się, być zaskoczeni wbrew temu, czego można było się spodziewać. Może więc ostrzał nauczy ich lepszego planowania zasadzek.

Zabicie trzech wrogów trzema wystrzelonymi strzałami oznaczało, że albo jej szczęście nagle się odwróciło... Albo przewrotne bóstwa szykują niespodziankę. Tak czy inaczej - takie "cudowne" wydarzenia zwykle oznaczały interwencję sił, z którymi Robin wolała nie mieć do czynienia. Niestety, nie bardzo miała wybór. Wycelowała w skrajnego, tak by zmyliło to pozostałych i puściła cięciwę po raz kolejny.

Gottfried zaczaił się w krzakach próbując obserwować ruszające się cienie. Siemens nie był w stanie dobudzić Georga. A Rudolfowi nikt nie odpowiedział. Grupka biegła w kierunku ogniska. Borys z Kasztaniakiem wyeliminowali dwójkę z nich. Mimo, iż warunki były niesprzyjające, to strzelcom wciąż mocno sprzyjało szczęście. Mogli tylko modlić się do bogów, by ich nie opuściło.

A niestety opuściło… Robin wykorzystała limit szczęścia i kolejna posłana przez nią strzała nie trafiła celu. Odbiła się od kamienia. Szukający Robin zbóje wciąż nie byli w stanie jej dostrzec.

Pozostała czwórka, która biegła w kierunku ogniska na moment zwolniła przy manekinie, co okazało się dla nich zgubne w skutkach. Strzała wypuszczona przez Fay sięgnęła jednego z nich.

Hoechst stanął w linii z Kasztaniakiem
- Nadbiegają! – krzyknął co sił.
- Rzućcie broń to przeżyjecie! – usłyszeli zza krzaków.

Wtedy też Borys kątem oka zauważył, jakby Wolfgang się poruszył.

Krasnolud był bandytą. Wiedział i widział już w życiu nie jedno. Gdy usłyszał wezwanie do poddania się zignorował je. Po pierwsze nie chciał się zhańbić poddaniem się w czasie walki. Może był banitą, może łamał prawo jak inni łamali łany zboża podczas koszenia... Był jednak krasnoludem. Nieustępliwym i dumnym. W tyle głowy natomiast cieniutki głosik mówił mu, że gdyby się poddali to i tak zginą.

- Waszych przyjaciół na południu już prawie wystrzelali. Uciekajcie to przeżyjecie. Plan wziął w łeb wpadliście po uszy w gówno warto za to umierać? - plan Kasztaniaka był prosty. Strzeli do pierwszego który wyłoni się zza krzaków w które właśnie celował. Następnie zmieni broń na miecz i tarczę. Resztę rozstrzygną bogowie. Nie spęka przed ludźmi. Istniała natomiast szansa, że bandyci spękają skoro tylu już z nich poległo.

Borys przez chwilę rozważał bohaterskie scenariusze. Stanie blisko i strzeli z przycelowania ba... prawie z przyłożenia. Chwilę później wzięła górę jego natura. Chciał żyć, bardzo chciał żyć. Celował w krzaki, zamierzał strzelić i wycofać się na bezpieczną odległość. Był kurwa medykiem. W sumie to nawet nie medykiem, balsamistą. On zajmował się zwłokami. Nie koniecznie chciał zostać jednym z trupów ani nie był kimś kto je tworzy. Mimo to walczył , strzelił i zabił jednego z banitów. Wszystko miało jednak swoje granice.

Krzyk o rzuceniu broni i przeżyciu z pewnością nie był skierowany do niej, Robin czuła, że po zabiciu trzech bandytów pozostali jej tego nie darują. Albo, co gorsza, zrobią coś gorszego, coś co mężczyźni lubili robić z niezdolnymi do stawiania oporu kobietami. Jedyny (były) bandyta jakiego znała osobiście, Kasztaniak, wydawał się być dosyć szarmancki, ale nie liczyła, że inni będą podobni. Strach powstrzymał ją przed strzeleniem w zbójów kolejny raz. Zamiast tego wypatrzyła spory krzak daleko na flance i wypuściła strzałę tak, by przez niego przeleciała. Odgłos rwanych liści i łamanych gałązek powinien wydać się im podejrzany, a sama strzała przebiwszy się przez nie zginie w mroku kilkanaście kroków dalej. Zanim dotrą do zarośli i zanim przez nie przejdą, będzie miała kilka dodatkowych chwil na strzelanie do ich pleców. Może to nie za honorowe, ale - uśmiechnęła się mściwie - trucie i zdradziecki atak także takie nie są i zasługują na karę.

Fay usłyszała głosy zza krzaków mówiące o tym, że tym, którzy się poddadzą uda się przeżyć. Dziewczyna nie była zbyt dobra z historii, ale miała nieodparte wrażenie, że przeżywają zwykle ci, którzy nie muszą się poddawać. Trudno jednak było dyskutować z dochodzącymi głosami ze względu na zaistniałą sytuację, brak ciepłego posiłku oraz piwa.

Stąd, nie myśląc wiele wykonała krok w tył i strzeliła w gadające krzaki. Być może nabiorą one przekonania, żeby się poddać.

Bez pardonu szturchała też leżących. Nie była pewna czemu się nie podnoszą, ale zdecydowanie powinni to zrobić jak najszybciej. Zwłaszcza ci, którzy umieli walczyć wręcz.

Przewoływania bandytów, jak i Kasztaniaka nie przekonały żadnej ze stron, więc… Zaczęło się…


Przeciwnicy ruszyli...

Borys wystrzelił...

Kasztaniak wystrzelił…

Bełt wystrzelony przez krasnoluda świsnął, przeleciał przez krzaki, jednak nikogo nie trafił. Gdy oddał strzał i odrzucał broń, rzucił się na niego... Hoechst. Kasztaniak spodziewał się ataku, ale nie zdążył się obronić. Ostrze broni wbiło mu się w brzuch, a z rany wypłynęła uryna.

Borys, który po strzale zaczął się wycofywać i również nie zdążył zareagować na ten atak. Zaczął się wahać, czy wspomóc ochroniarza, czy ratować siebie. Kasztaniak był jego ochroniarzem, ale on chciał… przeżyć.

Podobne myśli naszły Fay. Wyglądało na to, że jej życie stanęło właśnie na szali. Akurat strzała wypuszczona przez nią, w przeciwieństwie do tych Borysa i Kasztaniaka, trafiły wroga. Niewiele to jednak zmieniało… Tak samo, jak wciąż ci, których zdążyła szturchnąć, spali.

Zaskoczony tym, co właśnie zrobił Hoechst, Siemens, potrzebował chwili na zebranie się. Gdy tylko się zorientował z wrzaskiem natarł na niego. Wściekłość dodała mu sił, a jego zamach był tak potężny, iż jego kompan, towarzysz ochroniarz, z którym niejedno już przeżył, skończył żywot bez głowy.

W tym czasie szóstka drabów ich dopadła. Kasztaniak zaklął szpetnie, mimo ciężkiej rany sięgnął po broń i nie wycofał się ani kroku, przyjmując na siebie wrogów. Nie podda się bez walki. Nie miał jednak szans… Odparł jeden atak, ale kolejne go sięgnęły. Padł, lecz walczył do końca. Jak krasnolud...

Siemens odparł pierwsze natarcie i wciąż stał. Potrzebował jednak pomocy, gdyż długo tak nie wytrzyma. Pierwsza krew się już polała.

***

Rudolf czekał na swojej pozycji, aż przeciwnicy się zbliżą. Gdy tamci podbiegli do szańca, cała czwórka się na nich rzuciła. Zaskoczeni przeciwnicy przez moment się zawahali, co pierwszy wykorzystał Predator rzucając się na jednego z nich. Rozszarpał mu gardło. Również i Cathelyn trafiła włócznią. A Rudolf śmiertelnie ranił kolejnego. Po krótkiej szamotaninie, w której ucierpiał pies Cathelyn, Rudolf zabił ostatniego z przeciwnika.


***

Gottfried widząc atak uznał, że jest w stanie obejść atakujących od tyłu. Musiał wybrać, czy zacznie ich obchodzić, czy nie tracąc czasu rzuci się na przełaj. Czy wiedząc, też iż jest mocno ranny przeczeka całe zamieszanie w krzakach.

***

Robin wciąż mogła być w tarapatach. Jeden zły wybór i będzie sama przeciwko trzem. Zaczęła realizować swój plan. Mężczyźni jednak nie mieli tak wyostrzonego słuchu i nie zwrócili uwagi na szelest w krzakach. Szczególnie, gdy odgłosy walki przy ognisku odwróciły ich uwagę. Po krótkim poleceniu jednego z nich, odpuścili poszukiwania strzelca i popędzili w kierunku walczących.