Po wstępnym zapoznaniu się z grupą, Ryży przesiadł się na wóz. Kiepsko sobie radził w siodle. Ale gdy pogoda się zepsuła, a droga zmieniła w błoto, wysiadł. Mimo iż ważył tyle, co ludzkie dziecko, każdy kilogram się liczył. Nawet nie myślał też o pomaganiu w przepychaniu taboru. Z jego wzrostem i masą skończyłby pod kołami. Żeby nie być całkiem bezużytecznym, wziął na siebie rolę zwiadowcy.

Gdy dotarli do kapliczki, cała grupa przyjęła to z entuzjazmem i postanowiła się tu schronić. Marchwiowy spojrzał smętnie na niewielką budowlę, która nie obiecywała luksusów.

- Jak daleko do klasztoru i jak daleko do końca kanionu, ewentualnie do jakiegoś miejsca noclegowego? Mroczno tutaj jakoś, chatka niewielka. Jest w środku chociaż jakieś palenisko, żeby ogień rozpalić? - wypytywał elfkę Yll, która zdawała się najlepiej orientować w okolicy.

Tymczasem grupa zaczęła zmierzać w stronę kapliczki. Pierwsza szła ludzka kobieta, Elvira. Z uznaniem zauważył, iż zachowała pewną dozę ostrożności. Z własnego doświadczenia z walk z nieumarłymi wiedział, że mogą czaić się w najbardziej niewinnych miejscach. Poprawił więc swoją tarczę, z charakterystycznym wizerunkiem marchwi na środku i ruszył sprawdzić budynek dookoła. W pierwszej kolejności wypatrywał bezpośrednich zagrożeń. Podejrzanych dzikich zwierząt, zielonoskórych, nieumarłych. Pilnował jednak, by nie zadeptać potencjalnych śladów, które zamierzał za chwilę sprawdzić.

spostrzegawczość, tropienie

Ryży słyszał kiedyś o skavenach. Ponoć czasem sprzymierzali się z mrocznymi władcami Sylvanii. Nigdy jednak nie widział żadnego. Na targu w Grunere ktoś coś mówił, że ktoś mówił, że ktoś widział szczuroludzi w okolicy. Potraktował to jako typowe gadanie. Ale może jednak było coś w tych plotkach, bo oto wypisz wymaluj szczuroludź stał - prawie - przed nim. Sytuacja była niespotykana. Stało sobie oto naprzeciw ich grupy i nikt jeszcze nie zaatakował. Kapliczka nie była duża, więc w środku przeciwników nie było dużo. Ale i ich karawana do bitnych nie należała. Sytuacja patowa. Szkoda, że nie mieli więcej wojowników. Mógłby wtedy kontynuować zwiad wokół budynku. Tylko tego brakowało, aby ktoś ich zaskoczył. Westchnął. Było ich za mało. Z tarczą i wyciągniętym mieczem podszedł do wejścia. Było ono kluczowym punktem, wąskim gardłem. Nawet, jeżeli przeciwnik posiadał przewagę bojową, nie mógł jej wykorzystać. Stanął blisko Elwiry. Jego wzrost umożliwiał jej wykonywania ataków nad nim. Mogli więc we dwoje walczyć z pojedynczym przeciwnikiem stojącym w drzwiach. Rozmowę zostawił pozostałym. Sam skoncentrował się na przygotowaniu do walki. Jego zdaniem, była ona nieunikniona.

Skirssik szybko przeanalizował sytuację swoim małym móżdżkiem klan-brata. Zrozumiał, że został wystawiony jako przynęta i wypuścił z siebie piżmo strachu. W tym samym czasie Rasskabak mógł przemyśleć trudną sytuację. W swojej ocenie wiedział, że jego oddział jest w stanie wyrżnąć człeczyny i pokurcza bez problemu. Jednak nie mógł ryzykować powodzenia misji z powodu kilku nędznych istnień. Tak-tak, wycofać się - pomyślał Szary Prorok i pochłonął przygotowaną wcześniej dawkę spaczenia. Nic nie może pokrzyżować jego doskonale ułożonego planu i w końcu udowodni swoją przydatność. Znacznie bardziej niż Thanquol. Wyciągnął z sakiewki spacz-kamień i spojrzał na jego migoczące światło. Jesteś blisko-blisko - pomyślał i poczuł jak wzbierająca w nim moc rozpiera jego ciało. Wiedział, że musi skorzystać z tej mocy teraz kiedy w człeczynach pojawiła się wątpliwość i strach. Zacisnął dłoń na swym kosturze, podniósł go w górę i…

Skaveński wojownik spojrzał na pokurcza i człeczą samicę stojącą za nim. Zaczął wrzeszczeć coś piskliwym głosem i bić ogonem w ziemię. Za jego plecami jasnozielone migotliwe światło zabłysło mocniej i huknęło! Ściana chaty z prawej strony rozpadła się i kamienie wystrzeliły niczym z armaty w las. Fala uderzeniowa znalazła swoje ujście również od strony wejścia i Skirssik upadł bezwładnie wprost na Ryżego. Przygniótł go swoim śmierdzącym szczurzo-ludzkim ciałem pod nogami Elviry. Niziołek czuł jak szczurze zęby i pazury wbijają mu się kąsając go nieudolnie z uwagi na jego przewagę wzrostu.

Ryży zadziałał instynktownie. Rzadko kiedy walczył z Tak bliska, ale wuj Hugo nie żałował im najdziwniejszych treningów. Wiązał im razem nogi, przywiązywał rękę do drzewa, kazał walczyć zwisając na jednej ręce z gałęzi, albo pojedynkować się pod ostrzałem zgniłych warzyw. Jego fantazja nie znała granic. Dzięki Ci wuju, westchnął w duchu niziołek, z jednej strony waląc szczuroludzia w pysk tarczą, a z drugiej dźgając to mieczem. W prawdziwej walce na śmierć i życie nie ma miejsca na finezję. Zostaje jedynie prosta, śmiertelna skuteczność. Wbrew pozorom był w Dobrej sytuacji. Przeciwnik nie mógł to normalnie zaatakować. Musiał się bronić przed atakiem towarzyszy Marchwiowego. Maly wojownik dźgal raz za razem, aż miał pewność, że wróg nie żyje. Z trudem zrzucił z siebie cielsko i ubrudzony juchą powstał.
Rozejrzał się, ale nikt nie prowadził walki. Tylko Elvira stała z ociekajacym mieczem obok.

- Dzięki- otarł ręce i wyciągnął prawicę do kobiety. Uśmiechnął się do niej. - To mój pierwszy zabity skaven. . Potem rozejrzał się i podszedł do Manfreda.
- Zabalsamujecie to to? - wskazał na truchło. - Moglibyśmy na tym nieźle zarobić, co?

Potem odszedł chwilę na bok, by ogarnąć myśli. Transport wozem z Frugelhofen nastręczać Bedzie zdecydowanie zbyt wielu problemów. Trzeba będzie rozeznać się w transporcie rzecznym. No, ale to potem. Teraz czas obejrzeć, co zostało z kapliczki i jak bardzo śmierdzi szczurami. Czy będzie gdzie zatrzymać się na noc i przyrządzić posiłek.