Gdy Morwena na powrót przyjęła ludzką formę i podeszła do wilkołaka, ten zgarbił się opuszczając łeb i położył uszy po sobie, jedynie wlepiając w nią spojrzenie wielkich, bursztynowych oczu.
Bez oporów poddał się zabiegom towarzyszy, co jakiś czas dławiąc bolesny warkot i obnażając kły. Szczególnie kiedy Randulf zabrał się do wypalania rany, kiedy to przez chwile wilkołak miał ochotę odgryźć mu te ogniste łapy.

Dłuższy czas zajęło wyciągnięcie ostrza włóczni z boku i usunięcie ostatnich bełtów, które znalazły swój cel w białej bestii. Gdy było to już zrobione, Bosch wstał, ostrożnie otrzepał się ze ściółki sprawdzając największe ogniska bólu i uparcie ignorując polecenia o nie ruszaniu się.

Gdy był już pewien, że nie zalega w nim żaden inny pocisk czy kawałek broni, skupił się na swojej formie sprzed przemiany i spojrzał w nocne niebo. Zmiana wydawała się tak odległą, a przecież minęło... nie więcej jak parę chwil.
Zimny wiatr zaczął owiewać ciało bestii, a Bosch poczuł jakby zienia przesuwała się nieznacznie pod jego nogami. Kiedy opuścił już wzrok, na Morwene patrzyły oczy człowieka, a nie wilkołaka. Zmęczonego i poranionego, ale żywego człowieka, którego odsłonięte ciało zaczęło nieznacznie drżeć na chłodzie.

- Mnie burmistrzem? - Zapytał siląc się na zawadiacki ton. - To nawet gorszy pomysł od tego powrotu tam... - Po krótkiej chwili roześmiał się, co szybko zostało przerwane urywanym kaszlem. - Ale nie będę się kłócił. Nie mam siły. Prześpię się dzień, dwa i pogadamy co dalej. Czuje się jakbym nie odpoczywał od lat. Tylko mnie tak zimno? - Oswald rozejrzał się dookoła starając ponownie rozeznać w sytuacji.

Gdy Morwena podała Oswaldowi jego rzeczy, ten dopiero wtedy uświadomił sobie, że stoi przed wyraźnie speszoną dziewczyną nago. Bez słowa przyjął pakunek, wyciągnął wciśnięte tam przed ucieczką, wyprane już spodnie podróżne i ostrożnie nałożył je na siebie. Przypalony bok ciągle promieniował tępym bólem, skutecznie zagłuszającym mniejsze obrażenia.

- Nic mi nie będzie, rany goją się na mnie jak na psie. - Zażartował rozprostowując koszulę. - Możemy obozować w lesie. Tak po prawdzie to mam już dość tego przeklętego miasteczka i trupów w nim zalegających. - Skrzywił się nieco wspominając rzeź którą zgotował na rynku przed paroma chwilami.

- Jeśli odejdziemy i będziemy siedzieć cicho przez dłuższy czas to powinniśmy uciec przed plotkami. Tak po prawdzie, to opowieści o tych wydarzeniach będą wydawać się tak wyolbrzymione, że ludzie szybko wsadzą je między bajki.

Randulf częściowo rozumiał obawy Oswalda, ale jedynie częściowo.

- Co ty masz z tym chowaniem się po lasach? - zwrócił się do towarzysza. - Rozumiem, że masz dosyć tego miasteczka, ale pod dachem rany goją się lepiej, a poza tym w miasteczku łatwiej zdobyć jakieś medykamenty, o jedzeniu nawet nie wspomnę. Nikt z mieszkańców nawet słowa nie powie, gdy tam wrócimy... a poza tym warto by pomóc stanąć im na nogi.

- O takim drobiazgu jak to, że są nam winni za wierzchowce, to już nie warto wspominać - dodał. - Zostańmy tu parę dni, a potem znikniemy bez śladu, zanim owe plotki staną się dla nas niewygodne. A przez te parę dni zdołamy się przekonać, czy tutejsi mieszkańcy traktują nas jak bohaterów, czy jak zło z piekła rodem.

- Nie da się kłócić z tą logiką. Niech wiec będzie jak mówisz. - Odpowiedział Bosch nakładając koszulę na grzbiet i przypasał miecz podany mu przez czarodziejkę.

- I tak mało prawdopodobne, że ktokolwiek z żywych widział moja przemianę. Przez te zjawy, walki i całą resztę wszyscy raczej siedzieli wciśnięci w jakieś kąty, zamiast wlepiać ślepia w nocne niepokoje. - Pokiwał głową. - Poza tym nowe konie, trochę złota i jakieś zapasy wcale nam nie zaszkodzą.

Randulf przez moment wpatrywał się w Morwenę.

- Na początek nowego etapu życie możesz zostać w tym mieście - powiedział. - Masz tu przyjaciół, a na wstępie to całkiem nieźle, prawda? - Uśmiechnął się lekko. - I zobacz - machnął ręką, gestem obejmując pół horyzontu - jakie tu jest pole do popisu - dodał żartobliwym tonem.

- Zostań z nami. Miło z Tobą na szlaku, a i medyczka nie do przecenienia. Pieniędzy nam nie braknie. W grupie też bezpieczniej. Chyba. - Zasępił się Oswald. - No ale teraz powinno się uspokoić. Zdobędziemy konie i nauczysz się jazdy, a ja przy okazji przypomniałbym sobie parę sztuczek. - Bosch uśmiechnął się słabo.