Oswald było było głupio uparty, a z takimi nie warto było prowadzić zbyt długich dysput. Mimo wszystko warto było spróbować...

- Przecież nic by się nie stało, gdybyś się porządnie wyspał - powiedział Randulf. - Ale skoro chcesz się włóczyć po tym, co zostało z tego miasta, to przecież cię nie zostawię.

- Jak tylko Morwena skończy - dodał - to możemy iść. Tylko nie pakuj się w żadne kłopoty - zażartował.

Morwena przytaknęła na podziękowania.

- Proszę, jeśli chcecie pójdę z wami ....- przerwała zakrywając usta przy ziewaniu - ...tylko może na chwile sam odpocząć oczom. - powiedziała siadając przy stole i podpierając głowę.

Bohaterowie dobrze zjedli zrobili to co zdążyli w czasie nie większym niż kilka klepsydr (około 50 minut) za czym przyszło dwóch ludzi, którzy to wybierali się na patrol.

Zamykanie oczu przez Marwenę dało jeszcze gorszy rezultat, bohaterka czuła się bardziej zaspana. Jednak, gdy wyszli na zewnątrz i przywitał ich chłodny wiatr i słońce, a i sen zniknął z powiek.

Ludzie wraz z bohaterami przeszli przez bramę i udali się w stronę skąd wcześniej przybyli bohaterowie. Gmach świątyni strzeliście wyciągał się ponad inne budynki, co sprawiało, że widać ją było z daleka. Dojście do niej zajęło kilka minut. Ludzie patrolujący wprowadzili bohaterów do środka i pokazali opowiadając dokładnie o całym obiekcie, który to składał się z dwóch części.

Pierwsza przeznaczona była na pomieszczenia mieszkalne, składzik oraz zakrystię; natomiast druga to cerkiew. Pod kompleksem mieszkalnym znajdowały się piwnice, w których poza tęgimi zapasami wina mszalnego i drewnem opałowym nic nie ma. W drugim, gdzie była cerkiew znajdował się rozrąbany w pół i odsunięty od ściany ołtarz, za którym była dziura o kształtach i rozmiarach kamiennego bloku. W dziurze umieszczony był stojak, na teraz nic nie było.

We frontowej ściance kryjówki widniał wyżłobiony symbol w kształcie tarczy słonecznej, który umieszczony jest ponad stojakiem.

Ludzie patrolujący zaoferowali, że jeśli bohaterowie chcą mogą tutaj chwile zostać, a gdy oni za dwie klepsydry będą wracać wrócić z nimi, bądź też sami wrócić do bramy, jeśli nie chcą tyle czekać. Jednak decyzji pozostawała w rękach bohaterów.

Morwena, pogłaskała kota i zostawiła go w ciepłej kuchni. Zwierzakowi taki układ odpowiadał i zrobił to na co jego pani miała ochotę, zwinął się w kłębek i poszedł spać w cieple.

Dziewczyna szła blisko wojaków, zawsze tak bezpieczniej. Pozwalała sobie na małe rozmówki.
- Mówiliście, że szukacie pewnego starca i że sprowadza on tragedię...możecie powiedzieć mi więcej? - Śmierć jej matki wróciła w wspomnieniach ale to co powiedzieli wcześniej zapaliło w zielarce płomyczek nadziei, że dowie się co się stało tej nocy.

Na miejscu zaczęła przeszukiwać pokoje i kosze i zakamarki szukając medykamentów, ziół, lub innych przydatnych rzeczy. Zaciekawiła się dziura w ścianie.
- Ktoś tu coś schował i ktoś to znalazł…- powiedziała na głos bardziej do siebie niż do reszty. - … albo raczej wiedział gdzie jest.
Zielarka popatrzyła przez to na otoczenia pod innym kątem, bardziej mistycznym i związanym z magią.

Kot Morweny nie miał zamiaru zostać bez niej. Kobieta, pomimo że kilka razy kładła go na miejscu to kot wstawał i szedł za nią. W końcu bohaterka musiała pogodzić się z tym, że towarzysz nie odstąpi ją tym razem na krok. Gdy doszli do świątyni bohaterka znalazła tam trochę medykamentów, kilka woreczków ziół i dwa przyrządy medyczne. Wyglądało, że ktoś zostawił to pośpiesznie zabierając resztę.

W końcu przyszedł czas na dziurę w ścianę, na którą bohaterka spojrzała swoimi innymi zdolnościami. Morwena dokładnie widziała, wiatry chaosu, które jeszcze teraz znajdowały się w środku. Przedmiot musiał być bardzo potężny, a zarazem plugawy. Gdy spoglądała na ścianę, widziała też jak Randulf dotyka statywu, zauważyła w tedy jak bohatera spowiły wiatry chaosu, zawładnęły nim, jak gdyby miało się coś złego wydarzyć, jednak tak samo jak szybko się pojawiły, tak samo szybko go opuściły. Bohaterka widziała, że w pomieszczeniu nie ma więcej żadnych mrocznych wiatrów. Prawdę mówiąc, już dawno nie było tutaj tych wiatrów, które mogły należeć do kapłanek Shallya, które to zgodnie ze słowami zostały zamordowane.

Morwena zauważyła, że kot położył się pod ścianą, gdzie była owa dziura. Wyglądało na to, że mu wcale nie przeszkadzały owe wiatry magii.

Randulf zapytał o znak, a w tedy Morwena miała jakieś kojarzenie, że gdzieś taki znak już kiedyś widziała, jednak nie mogła sobie teraz skojarzyć, gdzie to mogło być. Bohaterka musiał się dobrze zastanowić.
Oswald miał złe przeczucia jednak nie rozpoznawał ani znaku ani nie widział niczego więcej w świątyni. Wyglądało na to, że albo nie zostały już żadne znaki, albo wszystko i tak zostało już przejrzane, w Końcu i tak to nie wydarzyło się wczoraj. Na pytanie Oswalda jeden ze strażników popatrzył na drugiego po czym odparł:

- Wszyscy kapłani mieszkali tutaj w pokojach mieszkalnych oczywiście większość została przeszukana, staraliśmy się wziąć wszystko co można użyć, nie było w tych rzeczach niczego podejrzanego. Duchowny nie prowadził rządnych notatek. Był to młody kapłan, który przyjechał do nas z Altdorfu. Mieszkanie Włodyki zostało przerobione na naszą karczmę, był to dosyć duży budynek, to zrobiliśmy z niego magazyny na jedzenie i wielki salon na karczmę, gdzie byliście.

Wyglądało na to, że już nie było nie czego co można było by znaleźć w owej świątyni, było to i tak za wiele czasu od owej napaści.