-Psss.. - odezwała się do Oswalda i Randulfa kiedy zaczęli iść dalej. Nie chciała by strażnicy słyszeli. - Nie jestem pewna ale wydaje mi się, że gdzieś już widziałam ten znak, ale nie mogę sobie teraz przypomnieć gdzie.
Kiedy przesli parę kroków Morwena zastanawiała się czy wspomnieć o innych rzeczach ale postanowiła powiedzieć tylko cześć.
- Może to dziwne, ale mam przeczucie, że co coś co było w ścianie ... było złe...- Skrzyżowała ręce jakby się objąć przed zimnem.

Morwena wzruszyła ramionami. - Być może...- Chwile się wahała ale zdecydowała się jednak powiedzieć coś jeszcze. Brzmiała zdeterminowana, zmęczona ale zdeterminowana, - Jak wrócimy albo przy dłuższym postoju spróbuje rozpracować ten symbol. - Potrzebowała tak naprawdę trochę czasu i spokoju by sięgnąć do księgi po swojej mentorce i matce.

Na zewnątrz nie było niczego ciekawego, ruiny, zimno i nudno. Droga ze strażnikami była koszmarem, i nie było to ze względu, że szli jakoś powoli, ale że nic się nie działo. Gdy wrócili do „twierdzy” poczuli się dosyć mocno znużeni, ale nie byli już tak bardzo senni. Ich nozdrzom doszły wykwintne zapachy, którym ciężko było się oprzeć. Jak się okazało kucharz przyrządził specjalną pieczeń, aby co to dobrze ugościć bohaterów.

Każdy z nich miał czas dla siebie, jednak w pewnym momencie przyszedł do nich ponownie Grandil i przeprosiwszy, że przeszkadza zaczął:

- Mówiliście, że jesteście tylko przejazdem, to pomyślałem, że może byście dostarczyli list do władz Worden. - mężczyzna pokazał zapakowany i zapieczętowany list - w liście opisane jest o naszej drastycznej sytuacji. Co prawda mógłbym wysłać tam jednego z naszych ludzi, ale mogło by to też osłabić zastępy pozostałych przy życiu broniących mieszczan. Wiem, że byliście, pewnie jesteście zmęczeni, ale do Worden jest prawie dzień drogi, jeśli byście teraz wyruszyli to dotarli byście przed zmierzchem, w innym wypadku lepiej, jeśli zaczekacie do jutra. Oczywiście dostaniecie sowite wynagrodzenie, tak jak powiedziałem mamy pieniądze. Każdemu z was dam po 20 złotych koron. Tak więc przy okazji zarobicie sobie pieniądz, a może właśnie tam udał się ten starzec, o którym wspominaliście. W końcu tam mieszkają ludzie. Przez dobry kawałek poprowadził by was jeden z naszych, a dalej musielibyście się tylko trzymać traktu. To co? - popatrzył na twarze bohaterów

Spacer przyniósł trochę ciekawych informacji, a pyszne jedzenie stanowiło bardzo miły dodatek do gościnności. Niestety, propozycja Grandila nie stanowiła ukoronowania przyjemności.

Nie da się ukryć - tym, co Randulf zrobiłby w tej chwili najchętniej, było pójście do łóżka - albo samotnie, albo w towarzystwie jakiejś chętnej dziewczyny. Czy jednak wypadało odmówić gościnnemu gospodarzowi w tak drobnej sprawie? Szczególnie gdy prośba poparta była była brzęczącą monetą. Dziwnie dużą ilością monet.

- Jeśli moi towarzysze - Randulf spojrzał na Oswalda i Morwenę - mają dosyć sił, to możemy ruszyć. Co prawda tu jest bardzo przyjemnie, ale obowiązki są ważniejsze.

Morwena wytrącona z myśli przez pytanie, spojrzała na Oswalda.
- No nie nie mam żadnego i nigdy nie jeździłam konno. - Przyznała się dziewczyna. Trochę chciała już skończyć udać się spać i może wcześniej przejrzeć księgę w poszukiwaniu odpowiedzi.