Morwena w czasie walki trzymała się na tyłach i dokładnie przyglądała się zarówno walce jak i otoczeniu. Nie zauważyła niczego co by mogło być podejrzane prócz oczywiście samych przeciwników od których wiła się potężna zła magia. Bohaterowie pozbyli się czterech upiorów oczyszczając tym samym to miejsce z plugastwa. Zapanowała cisza, i pomimo gotowości nic więcej się nie pojawiło. Na dworze, konie się jak gdyby uspokoiły, a przynajmniej przestały rżeć. W budynku były i świece do rozjaśnienia nieco tego miejsca jak i koce do wygodniejszego spędzenia nocy. Oswald nie miał problemu z wprowadzeniem koni do środka, jednak zwierzęta stawiały lekki opór przed wejściem. Morwena nie miała problemu z znalezieniem chrustu, który to znalazła w przedsionku, przygotowany do paleniska w piecu znajdującym się na prawej ścianie od owego ołtarza. Było spokojnie a miejsce przynosiło jak gdyby ukojenie, za każdym razem gdy którykolwiek z bohaterów spoglądał na witraże przedstawiające ową kobietę odczuwał wewnętrzy spokój. Być może były to po prostu te kolory przez które do wnętrza wpadało światło księżyca, który to wydawał się być tak wielki, jak gdyby znajdował się bardzo blisko. Przez przezroczyste kawałki szkła dało się zobaczyć jego niemal okrągła poświatę. Bohaterowie zauważyli w kielichu stojącym na stole znajduje się jakaś ciecz, była ona niemal jak woda, być może nieco błękitnawa. Kielich był złoty, co też czyniło, że jego zawartość się lekko mieniła. Robiło się coraz później i bohaterowie musieli zdecydować się jak spędzą noc.

- Dobre miejsce na wypoczynek. - Odpowiedziała Morwena i z przyzwyczajenia związała magie. W jej dłoni pojawił się błękitny płomień i przeskoczył na ułożony stożek chrustu i patyków, które szybko zajęły się już normalnym żółto-pomarańczowym ogniem. Wyjęła z juków mały garnuszek i napełniwszy go wodą nastawiła nad ogniem.

- Może zjawy nie mogły go tknąć a inni mieli paranoje jak ty. - Dziewczyna powiedziała nie zdając sobie sprawy że mogły być to nietaktowne. I zbliżyła się do kielicha uważając na wiatry magii. Dar miauknął i poszedł położyć się koło ogniska.

- Mogę czuwać druga albo trzecią. Panie Frost którą pan preferuje? - zapytała łucznika. Wracając do gotującej się wody nad ogniskiem i wsypała do środka garść ziół.

Dar, jakim Randulfa obdarzyli bogowie, mógł by tak błogosławieństwem, jak i przekleństwem, a korzystanie z niego miało zarówno dobre jak i złe skutki. Niektóre wizje odbierały siły i zwalały z nóg, lecz łucznik postanowił zaryzykować. Wiedza niekiedy mogła uratować życie.

Dotknął witrażu... i wtedy zobaczył dwóch rycerzy, oraz usłyszał wypowiadane przez nich słowa błogosławieństwa. Co prawda zrozumiał tylko część tych słów, ale widział, jak witraż na nie zareagował.

"Dzięki Ci, Pani", pomyślał, z szacunkiem pochylając głowę

- Jestem przekonany, że to najbezpieczniejsze miejsce, jakie moglibyśmy znaleźć w okolicy - powiedział, po czym obrócił się i dotknął kielicha. Był przekonany, że nie kryje się w nim nic złego. Nawet nie pomyślał o tym, że mógł go tu przynieść ktoś inny, niż twórcy witrażu.
No i okazało się, że miał rację.
Co prawda nie zdołał usłyszeć całej przemowy, ale doszedł do wniosku, że kielich kryje w sobie dobro. Oczywiście nie mógł z czystym sumieniem polecić tego trunku. Pozostawało przekonać się osobiście, czy wizja mówiła prawdę.

- Ten kielich jest ściśle związany z tym miejscem - powiedział, po czym chwycił kielich i upił mały łyk.

Bohaterowie dosyć ostrożnie sprawdzili ową małą świątynię. Po dodaniu kilku rzeczy schronienie to wyglądało całkiem przytulnie. Od piecyka biło ciepło, a zapalone świeczki dodawało miłej atmosfery. Randulf po sprawdzeniu kielicha postanowił się z niego napić. Gdy go podniósł poczuł w swojej dłoni chłód metalu, kielich nie był ciężki. Bohater przystawił go do ust i upił łyk. Poczuł dziwny ożywiający smak, jak gdyby jakichś ziół nic, poza tym się nie wydarzyło. Podeszła do niego także i Morwena, która to także chciała spróbować świętego napitku. Ona także przystawił go do ust poczuła orzeźwiający smak, jak gdyby ziół i nie doznała żadnej zmiany. Stali tak chwilę wpatrzeli na siebie nawzajem. Oswald przyglądał się im podejrzliwe stojąc z boku, nagle usłyszał jakiś ruch na zewnątrz budynku, zdążył obrócić się w stronę drzwi, które to otworzyły się, a do środka wbiegł przestraszony mężczyzna. Na twarzy miał świeżą, nie głęboką rankę, z której to sączyła się krew. Ubrany był dosyć elegancko, przy boku miał przypięty miecz w zdobionej pochwie.

Prędko zamknął drzwi i widząc bohaterów rzucił się na kolana i zaczął z łzami w oczach:

- Pomóżcie, nie chcę ginąć, tam… tam jest kostucha. Mor wie co to było, jaka mroczna dusza, która chce mnie zabić. Goniła mnie aż doszedłem tutaj. Nie pozwólcie jej i mnie zabić, ja chcę żyć, czy … czy mogę się tutaj schronić?

W niemal tym samym momencie Randulf poczuł się, że jest całkowicie wypoczęty, wcześniej odczuwał potrzebę snu jednak teraz miał wrażenie, jak gdyby właśnie przed chwilą wstał, tak samo czuła Morwena. Oboje bohaterów czuli się niesamowicie świeży i gotowi do działania.

Napój miał nieco dziwny smak, ale poza tym nie wywarł na Randulfie większego wrażenia. Nie wyglądało to na truciznę... ale na cudowne remedium na wszystkie dolegliwości.
Może Morwena odczuła to inaczej, ale nim Randulf wymienić się z nią poglądami, w progu stanął jakiś mężczyzna, trzęsący się ze strachu o swoje życie.

Mroczna dusza? Czyżby ten człek spotkał się z "cieniem"? Z rodzaju tych, jakie jeszcze niedawno zamieszkiwały świątynię? W każdym razie miał szczęście, że cieni już tu nie było.

- Trzeba było wyciągnąć miecz i ją pokroić na plasterki - powiedział. - Ale pomożemy ci. Najpierw jednak się napij. - Wskazał na puchar. - Na pewno ci pomoże.