Obaj konni popędzili w kierunku postaci jak szaleni. Gnimnyr zastanawiał się po co. Przecież o wiele lepsze pierwsze wrażenie wywarliby, gdyby spokojnie, z rękami na lejcach spokojnie tam podjechali. A tak, nie dajcie bogowie, wystraszą ich, albo kogo utłuką. Przypadki chodzą po ludziach, szczególnie tutaj. Zaklął pod nosem. Przez chwilę miał zamiar krzyknąć i powstrzymać towarzyszy, ale byli już zbyt daleko. Zaklął nieco głośniej. Ruszył na wprost, przyglądając się, jak to co działo się bezpośrednio przed nim, się rozwinie.

Gnimnyr, powoli zjeżdżający ze wzgórza i klnący pod nosem na swoich przewodników, mógł obserwować rozwój wypadków. Może i Dolganie byli w gorącej wodzie kąpani, ale trzeba było przyznać, że widok tej dwójki pędzącej na swoich koniach przez stepowe trawy był imponujący. Prędkość, zwinność, zwrotność – to wszystko robiło wrażenie. Małe postacie, które gonili, rozbiegły się w niemal wszystkich kierunkach, utrudniając ich wyłapanie. Krasnolud nie mógł odmówić im sprytu. Yarislav i Rusłan tymczasem zataczali kręgi wokół nich, próbując blokować im drogi ucieczki i zaganiać w kupę niczym pasterz swoje owce. Zabawa zakończyła się, gdy jeden z uciekinierów wystrzelił ze swojego łuku. Na szczęście dla Yariego strzała śmignęła w dość bezpiecznej odległości od niego. Nie czekając na kolejny strzał jeździec skierował konia w stronę grupki, łapiąc jedną z postaci za kołnierz i wciągając ją przed siodło. Postać, trzeba dodać, warczała, drapała, gryzła i wierzgała niczym wściekły kundel. Dzieci w rejonie takim jak ten musiały szybko nauczyć się walki, jeśli chciały dożyć wieku dorosłego.

Kilka okrzyków łowców i kilka uspokajających słów krasnoluda później dzieciaki zaczęły powoli wychodzić z kryjówek w wysokiej trawie. Chłopaki i dziewczyny, dziewięcioro w sumie, zbili się w grupkę przed nimi, jak gdyby ciągle chroniąc się wzajemnie.

- Kim jesteście? Czego od nas chcecie? – Najstarszy z nich, imieniem Yahim, wyszedł przed inne dzieci. Brakowało mu roku, może dwóch, by zacząć nazywać go mężczyzną. To on strzelił do Yarislava.

Gnimnyr podjechał do grupy dzieciaków. Wyglądało na to, że to na niego spadł wątpliwy przywilej rozmowy z nimi. A przecież na przyjaznego, dobrodusznego Dziadka Mroza, bohatera zimowych kislevskich opowieści dla dzieci, nie wyglądał. Raczej na ponurego Leszego… Z całą pewnością nie wzbudzał zaufania ze swoim jednym okiem i tatuażem na połowie twarzy…

- Hej, smyki – zaczął, uśmiechając się, co przy jego aparycji raczej wzbudzało strach niż zaufanie. – Nie bójcie się. Nie mamy żadnych mecyj ni frykasów, co by was udobruchać, jeno trochę suszonego mięsa i twardego chleba… Ale patrząc na Was i wasze zapadnięte brzuchy, to też będzie dobry podarek… - to mówiąc pogrzebał w sakwie w poszukiwaniu wspomnianego prowiantu. – Myśmy są odkrywcy, a wy pewnie uciekinierowie ze spalonej osady, co? Ci dwaj – wskazał na obu konnych – to wielcy wojownicy Rusłan Pasza i Yari Khan. A jam jest gnomem z podziemnego świata, zwą mnie Gnimnyr Ponury. Ale dość tych opowiastek – skrzywił się, a tatuaż na policzku poruszył się. – Kto napadł na Polyan? I jak uciekliście?

- Sam jesteś karmą - mruknął pod nosem Rusłan, który nie wiedział czemu krasnolud go obraża. Ale starał się wyglądać groźnie, inaczej banda dzieciaków się rozbiegnie i tyle będzie z jego gadki. Chociaż...
- Nu, nie bać siem, my przyjaciele - wspomógł towarzysza.

- Nie boimy się... – odszczeknął Yahim. Był charakterny, to z pewnością, ale kłamać nie umiał. Bali się, i on, i pozostali. – Musimy do Medvednyj dotrzeć.

- Matulę wzieni... i papcia... – Jasnowłosa dziewczynka miała łzy w błękitnych oczach.

- Moich teź... – najmniejszy z nich zaczynał już chlipać.

Zaczynali kolejno mówić, bez ładu i składu, przerywając sobie wzajemnie.

- Oczy czorne mieli... Bili ich... I giganta Asmyła mieli... Ja kcem do mamy... To nie Asmył, on tylko dwie ręce ma...

Gnimnyr i Dołganie bezskutecznie próbowali uporządkować ich wypowiedzi. Z pomocą przyszedł znowu Yahim, uciszając dzieciaki.

- Starszych związali i wzięli. Wszystkich. My najmłodsi, nas puścili wolno.

Dzieci nie miały widocznych śladów mutacji. Były najzwyczajniejszymi w świecie dziećmi.

- Do mamy...

Gnimnyr mógł mieć plany różne, ale były sytuacje, w których skarby nie były najważniejsze. Teraz priorytetem było odprowadzenie dzieci do najbliższej osady. Zresztą, wobec zniszczenia Polyan i tak trzeba było iść do następnej jeśli chciał kogoś kto mu rozczyta te zapiski.

Rusłan zaproponował, by na dwóch wierzchowcach jechały najdrobniejsze dziatki we dwójkę, a nawet w trójkę jak się zmieszczą. Dzięki temu nie będą spowalniać marszu. Dla ochrony raz on, raz Yarislav powinni być konno i z łukiem w ręku. Ale to jutro. Teraz trzeba rozbić obóz i poszukać czegoś do jedzenia. Rusłan chętnie wybrałby się na polowanie.

Pomóc trzeba było, dzieciom tym bardziej. Czy to się komuś podobało, czy nie. Szczęście w nieszczęściu, to były dzieci stepów, samodzielne i przyzwyczajone do wysiłku, bólu i obowiązków. Pomogły Yariemu w urządzaniu obozowiska tak, jak potrafiły, a Yahim udał się wraz z Rusłanem na polowanie. Dzieciak ustrzelił dwa susły, a dorosły kilka kuropatw. Mieli co jeść.

Gnimnir tymczasem próbował sobie to wszystko poukładać w głowie. O dziwo, nawet notatnik Putinova zszedł na dalszy plan. Póki Yahim polował, krasnolud wyciągał pojedyncze z informacje z dzieciaków. Starszak uzupełnił je później, gdy obdzierał susły ze skóry.

Napastnicy wyglądali zupełnie jak ludzie, tylko mieli te straszne, całkiem czarne oczy i jakoś dziwnie mówili, tak gardłowo. Było ich wielu i zaskoczyli śpiące Polyan. Do tego ten potwór, gigant, którego nie widzieli dokładnie... Miał mieć ponad dwadzieścia stóp wzrostu, niezliczoną ilość rąk i ogromną siłę. To on rozwalił bramę, a potem zabił wielu obrońców. Gdy ci w końcu poddali się, zostali związani przez czarnookich i popędzeni w góry. Najmłodsi, nie wiedzieć czemu zostali puszczeni wolno. Ruszyli do Medvednyj, bo co innego mieli robić? Tam bezpiecznie, i są ważni ludzie, którym trzeba było przekazać wiadomość o ataku.