Gnimnyr z ciekawością przeglądał księgi dawnego mieszkańca tej jaskini. Kim on był, nie było wiadomo. Czym się zajmował… To krasnolud mógł określić niemal z miejsca. Znał już takie tytuły jak „Lapis philosophorum”, „Tajemnica tajemnic” czy najważniejszy dla adeptów tej sztuki podręcznik „Alchemia” pióra mistrza Grigosnoffa z Middenheim. Barinson byłby bogaty już w tej chwili, gdyby ten księgozbiór nie był zgnity, stronice nie rozpadały się w rękach, a atrament nie był wyblakły. Bogowie, jak to zazwyczaj bywa, byli złośliwi. Alchemiczne instrumentarium na stole było w jeszcze gorszej kondycji, szkło potłuczone, metalowe rurki i narzędzia przerdzewiałe. Skrzynia pod stołem również wyglądała, jakby miała rozpaść się od samego patrzenia.

Tymczasem jednak Rusłan zagłębił się w korytarzu wiodącym w głąb góry. Krasnolud podążał za nim, podczas gdy Yarislav pozostał na warcie, pilnując koni i dobytku. Dość wąski tunel opadał lekko, od czasu do czasu na ich głowy spadały pojedyncze krople zimnej wody. Skalne podłoże było gładkie i śliskie, mogli domyśleć się, że w trakcie intensywnych deszczów zwykł tędy płynąć strumień. Przejście wydawało się całkowicie naturalne, bez śladu ingerencji człowieka. Nie zauważyli po drodze żadnych odnóg, a ich uszom nie dobiegał żaden podejrzany dźwięk. Do czasu.

Po przejściu kilkuset metrów usłyszeli dziwne zawodzenie, niczym wycie potępionej duszy. Ciche z początku, choć z każdym krokiem coraz wyraźniejsze. Przerażajacy dźwięk to wznosił się, to opadał, a czasem cichł całkiem. Rusłan wykonał na piersi znak swoich bogów, ale Gnimnyr z parsknięciem uderzył go w plecy, wyjaśniając, że nie ma tam żadnego potwora. Gdzieś przed nimi wiatr hulał w dużej podziemnej sali.

Rusłan zwolnił i szedł ostrożnie, patrząc uważnie pod nogi, by się nie przewrócić, na "sufit", by uniknąć nabicia sobie guza o niskie sklepienie i co jakiś czas stając i nasłuchując, ot tak, dla ostrożności. Dla syna stepów jaskinie nie były naturalnym środowiskiem i denerwowały go dziwne dźwięki i cienie w zakamarkach, do których nie docierało światło pochodni. W takich warunkach trudno coś ustrzelić, a wskoczyć na siodło i odjechać to już zupełnie się nie da.

Pułapki? Jakież to pułapki mogły kryć się w naturalnym tunelu poza niskim stropem i śliskim podłożem? Wnyków raczej nikt tu nie zastawiał. Rusłan zwolnił jednak na wszelki wypadek. Być może dzięki temu nie spadł w przepaść, gdy korytarz gwałtownie się urwał.

Przed nimi, choć chyba lepiej byłoby rzec pod nimi, znajdowała się ogromna jaskinia. Dna nie widzieli, to i lepiej, że tam nie spadli. Słyszeli za to zawodzenie wiatru, a od czasu do czasu popiskiwanie nietoperzy, gdzieś nad nimi. Każdy dźwięk zwielokrotniało echo. Ścianę tej sali pod korytarzem wygładziła woda spływająca tu od setek czy tysięcy lat, porastał ją też ciemnozielony, wilgotny mech czy też porosty.

Wyglądało to na ślepy zaułek, przynajmniej do czasu kiedy nie nauczą się latać.

- Latać nie umiem – krasnolud podszedł na sam skraj przepaści, spoglądając w ciemność. – Ty chyba też nie. Na dół zejść nie ma jak. Mnie się widzi, że lokatorowi przeszkadzały przeciągi i dlatego zamurował przejście. Ja też bym tak zrobił, gdyby mi cały czas po kolanach wiało. Wracamy. Została mi jeszcze skrzynia do oglądnięcia i wielcem ciekaw co się w niej kryje.

Rusłan miał nieprzyjemne wrażenie, że zawołanie "Yari, robota jest dla Ciebie" może się skończyć nieprzyjemnie, więc zgodził się z krasnoludem.
- A może wrzucę tam pochodnię, zobaczymy jaka jest głęboka? - zapytał jeszcze.

- Gnimnyr, ile rąk miał ten Twój Władek? - zapytał zaciekawiony szkieletem Rusłan, oglądając go na okoliczność zachowanej na kościach palców czy karku biżuterii. Póki co wolał nie dotykać bez potrzeby, kto wie czy mutanctwo nie jest, tfu, zaraźliwe.