Nichtmachen po raz kolejny próbował policzyć strażników. Nieskutecznie.

- Drodzy koledzy, nie wiem, ilu nas w sumie jest, ale wiem jedno. Jest nas mniej, niż cyrkowców-cudaków, i jest nas mniej, niż naszych bandytów. Wychodzi mi więc na to, że jest nas dwa razy mniej.

Matematyka była prostsza, kiedy liczyło się w ten sposób.

- Przypomnę też, jak kończy się przewaga liczebna strony przeciwnej. Zostawmy więc przebieg bitwy rynkowej losowi, a potem pozamiatamy to, co zostanie. Gdzie dwóch się bije, tam trzeci korzysta.

Gie wiedział, że biło się więcej, niż dwóch ludzi, ale jakoś pasowało mu tutaj to przysłowie powtarzane ciągle przez jego matulę.

- A zanim bitwa się zakończy, może zdążymy odwiedzić Złodziejską 88?

Pan sierżant Gie choć głupi to jest też mądry na swój głupi sposób. Ogień zwalczaj ogniem. Płomienie wypalą się nawzajem, fakt też taki, że Jacek nie jest chętny nastawiać karku w cudzej walce. Pójdzie sprawdzić ślad co che go zbadać Nichtmachen. W czasie zamieszek lepiej się trzymać z tym co najlepiej umie się bić. Możliwe, że przybliży się do Belki. W końcu biznes bez jednego z głównych inwestorów może się nie powieść.

Jagoda rwała się do walki. Gdy tylko usłyszała odgłosy stracia szybko złapała hełm i pałkę z przydziału. Wysłuchała Georga i spojrzała na Jacka.

- Nie możemy tego zostawić samemu sobie. Nawet jeśli cudaki mają wygrać, to muszą dostać solidnie w dupę. Porzondek musi być, no nie? Wleźmy gdzieś, żeby zobaczyć jak sprawy wyglądają, a żeby nas nie zobaczyli. Jak skończą, wpadniemy i resztę zagonimy do aresztu. Gorzej jak cudoki wygrają bez strat. Wtedy polecimy do sierżanta po posiłki.

Jagoda była głodna. Uważała, że posiłki to znakomity pomysł. Najlepiej trzy i wszystkie dla niej. Nie znała się na wojskowości, ale jeden wojskowy kaleka lubił opowiadać, że jak przybywają posiłki to wojsko wygrywa. Też bardziej by się garnęła do tej bitki, gdyby miała pełniejszy brzuch.

Gdyby jednak cudoki wygrały i do tego dopadły ją, niewinną stróżkę prawa miała kolejny plan. Trupy nie gadają, więc ich tożsamość (słowo dla Jagody mocno na wyrost) można było dowolnie opisać. Wśród trupów spokojnie znajdzie się Krzywy i jacyś jego kompani. Najlepiej by było jednak, gdyby ktoś tym cudakom obił dupę. Matulu dopomóż!

Georg i Jacek spędzili trochę czasu na szukaniu adresu, ale mimo pewnych trudności zlokalizowali go po nie więcej jak godzinie łażenia. Budynek położony w podupadłej okolicy straszył odrapaną elewacją i gzymsami sypiącymi się na głowy przechodniów. Strzegący bramy cieć Bohaterów pewnie by poprosił o kilka szylingów ale ze Strażą rozmawiał za darmo. W końcu i tak niewiele mieli. A jeszcze w ryj można dostać. Powiedział jednak niewiele. To znaczy bardzo dużo, ale niewiele z tego wynikało. Pani bywała tu regularnie, czasem ktoś jej towarzyszył, czasem nie, on nic nie wie, nikogo nie poznał i nic nie pamięta, a w ogóle jest zarobiony, musi pilnie pozamiatać podwórko.
Drzwi do pracowni Nessie na poddaszu były zamknięte.

Jagoda czas ten spędziła obserwując heroiczną walkę pomiędzy ludźmi reprezentującymi prawość i honor, a zgrają niedostosowanych społecznie mętów. Wygrali niestety ci drudzy. Wracając jednak do tematu - Cegła i jego ludzie bili się z właściwym sobie profesjonalizmem, ale niestety, bez przewagi trzy do jednego mieli pewien problem z Poszukiwaczami Przygód, którzy, zwykle kłótliwi i kompetentni jedynie dla bardzo szczególnej definicji kompetencji w walce radzili sobie zadziwiająco dobrze, a przy tym mieli furę szczęścia, zupełnie jakby mogli arbitralnie zdecydować, że ich niecelne ciosy jednak trafią, a nieudane uniki i parowania zmienią się udane. Gdy wypadła by zagonić ich do aresztu, okazało się, że jest sama. Timiego akurat zawołali na obiad. A przynajmniej tak wołał, gdy oddalał się od miejsca potyczki.
Na szczęście Jagoda miała plan na taką ewentualność. Ale jeszcze zanim otworzyła usta, wiedziała, że nie ma on szans zadziałać. Nie będzie w stanie przekonać Bohaterów, że wśród trupów lub uciekających napastników jest Krzywy. Poszukiwacze Przygód bowiem już sami właśnie to pomyśleli i podchodzili do Jagody z uśmiechami na twarzy.
- Dziękujemy za informacje, okazały się bardzo przydatne. Jeden z nich miał nawet karteczkę z adresem - pochwalił się szlachcic i już miał Jagodzie sakiewkę gdy się zawahał.
- Możecie sobie aresztować tych ludzi albo ich wywieźć do kostnicy, a oddamy za to połowę nagrody za nich - powiedział, zamiast dać jej pieniądze. I poszli sobie, zostawiając Jagodę z pobojowiskiem i trupami na głowie. Wokół pojawili się gapie komentujący teraz wydarzenie.

Georg zapukał uprzejmie do drzwi pracowni. Nieco za mocno.

- Ojej, ktoś będzie musiał to naprawić... – zmartwił się szczerze. – Jarku, sprawdzisz może czy panna Messi ron Aldo jest w środku albo jakieś jej rzeczy? Ja tymczasem się upewnię, czy pan cieć rzeczywiście niczego nie wie. Wiesz, mam tak samo, zapominam coś, ale potem mi się przypomina. A potem możemy szybciutko sprawdzić pole bitwy.

Jagoda w obliczu nieuchronnej śmierci postanowiła zachować się mężnie i z honorem. Rozdziawiła więc gębę do kolan i gapiła się na cudoków jak sroka w gnat. Cudok szlachecki coś mówił, ale dziewczyna nie bardzo zrozumiała co. Dopiero jakiś czas po jego odejściu do Jagody dotarło, że nie jest martwa i że ten dziwoląg chyba powiedział “Dziękuję”.

Potem sytuacja zmieniła się w przeciągu zaledwie uderzenia serca. Strażniczka złapała trupy za ramiona, ułożyła je obok siebie, dla porządku przeszukała, a potem wyciągnąwszy kija zaczęła zaganiać gapiów do roboty. Jednego, aby w trymiga zaniósł na ulicę Bohaterskiego Szlaku Bojowego Dwieście Osiemdziesiątej Szóstej Nadprzasnyszańskiej Lekkiej Brygady Zwiadowców Konnych pod Dowództwem Generała-Majora Przemysława Anatoliusza hrabiego Pełć-Niedorozpiórkowicza herbu Brzeszczot ps. "Ogniotrwały" 99 informację dla obecnych tam przedstawicieli prawa, że cudoki idą. Resztę zaś zagoniła do przeniesienia martwych nieszczęśników na cmentarz. Myślała o wrzuceniu ich do rynsztoka, na to jednak miała za dobre serce.

Poza tym porzondek musi być.

Potem ruszyła zaraportować sierżantowi, że cudoki pomogły ująć groźnych lokalnych bandytów i zrzekły się na jej korzyść nagrody za nich. Miała nadzieję, że jej kwota dorównywała cenie tej nowej tileańskiej chusty z targu, bo zaczynało już ją powoli drażnić, że uposażenie i nagrody już drugi dzień przechodzą jej koło nosa w tej odpowiedzialnej robocie. Ktoś powinien coś zrobić z tą jawną niesprawiedliwością.

Gdy już załatwiła sprawy biznesowe miała zamiar udać się tam gdzie poszedł Georg z Jackiem. Była jednak przekonane, że to oni prędzej znajdą ją.

Kilka szylingów sprawiłoby, że dozorca przymknie oczy, gdy ktoś będzie włamywać się do izby na poddaszu. Ale kilka pytań od Straży sprawiło, że cieć zniknął jak sen złoty. Dobrze wiedział, że "świadek" łatwo może stać się głównym winowajcą jeśli nie znajdzie się prawdziwy przestępca. Georg nie zdołał go złapać i wrócił by przekonać się, że Jacek już włamał się wszedł do środka mimo braku oficjalnego zaproszenia w celu ratowania dobra wyższego rzędu.

W przeciwieństwie do mieszkania Nezzie, które urządzone było z niezwykłym splendorem, jej pracownia przedstawiała się skromnie.
Człowiek uczony znalazłby w pracowni wiele interesujących drobiazgów: książki, mapy, globus, a nawet lunetę astronomiczną. Półki zapełniała kolekcja figurek i talizmanów, wśród których osoba znająca się na teologii rozpoznałby wyobrażenia kilku lokalnych bóstw Starego Świata.
Spora ilość krzeseł i duży stół świadczyły, że odbywały się tu większe spotkania. Łatwo stwierdzić czym ostatnio zajmowała się zaginiona - biurko okupowały rozrzucone w nieładzie przybory do pisania i mapa Gluckwunsch.

Mieli tylko tyle czasu ile zajmuje wprawnemu mężczyźnie rozsznurowanie gorsetu kochanki - z dołu słyszeli już pokrzykiwania Poszukiwaczy Przygód, którzy także znaleźli to miejsce by zabrać to co uznali za swoje wynagrodzenie. A to dlatego, że Bohaterowie właśnie włazili po schodach i byli z siebie bardzo zadowoleni. Znaleźli bowiem właśnie dwóch wspólników Nezzie!
- Poddajcie się! Rzućcie broń - krzyknął Szlachcic. Pozostali nie krzyczeli. Wyjmowali broń i starali się zajść dwójkę Strażników od boków.

***

Jagoda zagoniła mieszkańców do roboty. Gdyby tylko miała autorytet... Ale pozabierano martwych, by obedrzeć ich z ubrań i przegapionych przez Poszukiwaczy Przygód drobiazgów. I porzucono nagich w bocznych uliczkach.
Przynajmniej niektórych. Tych, za których była nagroda, pozbawiono głów. Jagoda, nie mając żadnych dowodów, że kogokolwiek złapała czy zabiła nie dostała oczywiście ani grosza. A potem pobiegła do reszty Strażników na Ulicę o Długiej Nazwie 99 tylko po to, by przekonać się że za darmo to nikt (znaczy się, nikt poza nią) robił nie będzie i jej koledzy nie zostali ostrzeżeni.

Wejście choć nie najłatwiejsze jednak się powiodło. Jacek wiedział trochę jak wchodzić tam gdzie cie nie chcąc, a dokładniej to miał znajomych którzy takim zajęciem się parali to trochę mu opowiedzieli.

Przeszkoda sforsowana, a jak mokra się skończyła to i Gie się pojawił. Jacek wychowany to przepuścił przełożonego przodem. Wiadomo przecież, że do tajnego laboratorium alchemika się oda razu nie wchodzi bo pułapki tam są, ale Pan Sierżant to wytrzymał chłopaczyna to utoruje drogę.

Przejście okazało się czyste, a pracowania bogata. Gie zabrał mapę bo coś tam było na niej pokreślone, a potem spytał się Dydusa o lunetę.
-To luneta pozwala patrzeć na dalekie odległości..- i jest bardzo cenna dopowiedział w myślach. Zawinął ją czym prędzej do torby jako dowód rzeczowy oczywiście. Następnie poszedł zobaczyć czy jakaś książka nie była ostatnio czytana, fakt sierżant ma jednak coś w łbie. Może tam będzie jakaś wskazówka.

Poszukiwania nie trwały jednak długo bo usłyszeli kroki, a za chwile wpadł Szlachetka z ekipą. Strażnik Dydulski rzucił na ziemie palkę od razu i podniósł ręce w geście poddańczym.
- Prowadzimy tylko śledztwo na Pańskie życzenie Panie.- zwrócił się do szlachcica.
-Pan sierżant dokonuje oględzin miejsca zbrodni tylko, a ja mu asystuje.- ciągnął wersje Gie dalej.