Chędożona ludzka powierzchnia i chędożone elfie lasy przeklinał w myślach Gladenson, gdy co rusz wyciągał swoje pancerne nogi z błocka. Nie wiadomo, co było bardziej denerwujące: ciągłe odgłosy mlaskania wyciąganych stóp, które konkurowały z jego pobrzękującą zbroją w konkursie kto głośniej oznajmi przejście khazada, czy też tempo, w jakim się poruszał. Szybciej by chyba było, gdyby u każdej nogawicy uwiesiło mu się po kilka goblinów, zaraza jedna. Cały bagaż, jaki niósł, jeszcze utrudniał poruszanie. Ale był bardzo zadowolony, że go niesie. Dzięki temu miał czym się okryć w nocy, w co przebrać, by jako tako spędzić noc w suchym odzieniu. Miał co wypić i co zjeść.

- Wreszcie - sapnął Tadin, ocierając czoło. Nie wiadomo było czy z potu, czy z wilgoci unoszącej się wszędzie dookoła. - Moja propozycja jest taka. Pójdę sobie dokładnie prościutko przed siebie. Jak jest tam minotaur, to raczej nie będzie uciekał, a usłyszy mnie od razu i rzuci się na mnie. Wy - machnął ręką wokoło, nie wskazując nikogo dokładnie - będziecie się przemieszczać cicho w małym oddaleniu. Ci, którzy się dobrze na tym znają, niech pójdą przede mną z lewej i z prawej. Będą mieli oko, czy ktoś nas w zasadzkę nie chce wciągnąć. Ci, którzy radzą sobie gorzej, ruszą za mną pilnując, żeby nam ktoś na plecy nie wszedł. Jak minotaur będzie sam, to ja postaram się go związać walką, a wy będziecie pomagać jak potraficie. Jak będzie miał towarzystwo, to ja się zajmuję krową, a wy resztą. Jak będzie źle, to zbiegacie się wszyscy do mnie i kupą staramy się wydostać. Jak wam się to widzi?

Zdaniem Karla plan był mniej więcej samobójczy, a przy odrobinie pecha Tladin padłby, nim reszta zdążyłaby przyjść mu z pomocą.

- Warto by go ostrzelać, zanim się zacznie walka - powiedział. - Oczywiście jeśli się uda. Co mówią ślady? Szedł sam, czy w towarzystwie?

- Widziałem ślady jednego. Ale mówię, nie szedłem po nich tylko wróciłem do was. Nie wiem dokąd prowadzą ani co tam na nas czeka. - Krzywy dopowiedział co widział po sąsiedzku. Był poważny tak samo jak chyba wszyscy. W końcu zanosiło się na rozprawę z minotaurem a nie jakimś przygodnym banitą.

- No i wiecie on jest duży i daje duże kroki - tropiciel po chwili dodał kolejną uwagę. Ale sądząc po spojrzeniach towarzyszy ci chyba nie bardzo wiedzieli dlaczego o tym wspomina. - Te błoto i krzaki tak go nie spowalniają jak nas. Będzie od nas szybszy - wyjaśnił o co mu chodziło. Faktycznie te błoto i martwa ściółka wciągały buty i utrudniały poruszanie się spowalniając każdego. Ale coś co im sięgało do kolan takiemu wielkoludowi mogło sięgać najwyżej do kostek czy kopyt. Więc jego mogło to spowalniać mniej.

- No to nie wiem… Może się ktoś tam rozejrzy najpierw? - Igor podrapał się po mokrej skroni rozglądając się niepewnie po towarzyszach. No ale zaraz powstał kontrargument, że jeśli potwór kogoś zwęszy to go postawi w stan alarmu. A jak miał być szybszy od nich to może mógł takiego pechowca ścignąć zanim by zdążył zwiać albo wrócić do reszty. Każdy z tych wariantów miał więc swoje plusy i minusy.

- Lepiej trzymać się razem - powiedział Karl. - Oczywiście na widok takiego tłumu może się przestraszyć i uciec, ale sądzę, że jest za duży i za głupi, by się bać.

- No i właśnie o tym mówię. Najpierw trzeba go wywabić, aby ostrzelać. Ja pójdę na przynętę bo i tak mnie usłyszy. A wy się rozproszycie dookoła mnie, żeby móc go ostrzelać gdy się zjawi i by nie dać się wciągnąć w pułapkę. A potem to już wyjdzie jak wyjdzie, to nie żadne pole bitwy, które znamy i możemy zaplanować.

- Skąd wiesz, że wyjdzie? - zapytał któryś z towarzyszy po chwili zastanowienia. Pozostali popatrzyli na siebie nawzajem cicho mrucząc i zastanawiając się nad tymi wszystkimi opcjami.

- Ale wiesz, że jak tam jest całe gniazdo tego paskudztwa to się dowiemy dopiero jak na ciebie wyleci? - Krzywy zauważył, że przy takim planie o jakim mówił krasnolud właściwie musieli działać w ciemno.

- Jak ich tam jest więcej niż jeden taki bydlak to nie wiem czy sobie poradzimy. - Karin widocznie sceptycznie widziała szanse walki z większą grupą. Jeden minotaur to już było spore wyzwanie dla wszystkich.

- A czy ja mówię, że wiem? Nie wiem. Jak nie wyjdzie to sobie pospaceruję i zbadam okolicę. A jak jest ich tam więcej, to się dowiecie, jak na mnie wylecą. A co, ktoś z was chce iść zrobić tam zwiad? To ja se tutaj poczekam aż przyjdziecie i powiecie ilu ich jest i gdzie - mruknął Tladin i rozejrzał się za czymś, by usiąść. Oskrobał toporem stary powalony pień drzewa, pozbywając się wierzchniej oślizgłej warstwy. Już miał ochotę sięgnąć do plecaka w poszukiwaniu czegoś na ząb, ale się zmitygował. Jeżeli mieli zaraz walczyć, to lepiej mieć bebechy puste. - Ale jak pytałem w wiosce, to nikt nic nie mówił, coby ich było więcej - dodał po chwili.

No i go znaleźli - pogratulował sobie w myślach Tladin. Wolał już walkę niż takie grzebanie się w błocku bez sensu. Zlustrował okolicę szybkim spojrzeniem. Ruiny dawały im pewną przewagę. Mogli się chować przed wzrokiem bydlaka, cały czas mając go na widoku. No i utrudniały tamtemu rozpędzenie się. A skoro o tym mowa… minotaur chyba go nie zauważył, bo namierzał się na Karla i jego ludzi. Khazad ruszył truchtem na tyle, na ile pozwalało mu podłoże.
- Zasłona! Szukajcie zasłony! Przypadnijcie do jakieś ściany! - krzyczał. Samemu obrał taką drogę, by przeciwnik nie dał rady go stratować. Chciał przechwycić minotaura zanim ten wejdzie w zwarcie z ludźmi, ale nie kosztem odsłonięcia się. Jeżeli inaczej się nie da, zaatakuje bydlaka od tyłu.
- Do mnie ludzie, do mnie! - krzyczał jeszcze aby się upewnić, że Krzywy i reszta przyłączą się do starcia.

Pojawienie się minotaura równocześnie ucieszyło, jak i zmartwiło Karla. Dobre było to, że go znaleźli i że nie stał o metr od nich. Nieco gorsze było to, że byli rozdzieleni, a minotaur nie wyglądał na bestię, którą dałoby się powalić jedną czy dwiema strzałami.

- Chować się, gdzie kto może - powiedział. - I strzelać! - rozkazał.
Równocześnie posłał strzałę w stronę minotaura i przesunął się w stronę Tladina, by móc go wspomóc w razie potrzeby. Równocześnie starał się znaleźć jakiś murek, za którym mógłby się schować, gdyby Krwawy Róg zainteresował się nim, a nie krasnoludem.

Sytuacja zaczęła wyglądać jak na jakiejś wojnie. Najpierw cały dzień, półtorej właściwie nużącego łażenia po błotnistym, mrocznym lesie gdzie poza komarami nic podróżnych nie atakowało a potem te gorące wieści o tropach minotaura. I wreszcie sam minotaur. Ledwo się ukazał w całej swojej krasie a sytuacja zmieniła się całkowicie w ciągu paru chwil. Zaczęło się bieganie, krzyki, szukanie jakiejś kryjówki i strzelanie. Karl zdał sobie sprawę, że jakoś w pobliżu nie bardzo ma coś co by wyglądało na coś solidniejszego. Zostawało liczyć, że jakoś uda się schować za tymi drzewami w jakich stali.

Całą czwóką zaczęli strzelać w szarżującego potwora z łuków. Część pocisków trafiła w nadbiegającego minotaura a część poszybowała gdzieś dalej w tą mgłę. Te które uktkwiły w biegnącej sylwetce nie wyglądały by jakoś go spowolniły. Już prędzej to błoto i ruiny nieco go spowalniały tak samo jak jak i zresztą ich samych.

- O bogowie! Biegnie prosto na nas! - krzyknął z przestrachem któryś z towarzyszy Karla. No niestety tak to właśnie wyglądało. Że dwunożny buhaj właśnie ich grupkę obrał za cel szarży. Potężna sylwetka o dwu czy trzykrotnie wyższa od każdego z nich pędziła właśnie na nich. I zdążyli strzelić tylko kilka razy gdy ta już tratowała krzaki i rozchlapywała błoto i ściółkę swoimi potężnymi kopytami!

W tym czasie Tladin dobiegł do jakiejś resztki ściany która dawała nadzieję, że jest na tyle mocna by przyjąć na siebie impet szarży potwora podobnie jak ogrodzenie z belek, beczek i pali na kalkengradzkim placu. Ruszył co sił w nogach nie zważając na trawy, korzenie i błoto. Gdy do niej dobiegł i zderzył się z nią bokiem zorientował się w paru rzeczach. Po pierwsze nad głową świsnęła mu strzała. Pewnie od Krzywego bo z drugiej trójki tylko on miał łuk. Czy trafił to nie widział zbyt dokładnie. Widział za to, że minotaur wziął sobie na cel grupkę Karla. Więc pozostali na tą chwilę byli względnie bezpieczni. Za to trochę z profilu krasnoludzki wojownik widział jak rogaty potwór wychodzi na symboliczną ostatnią prostą przed zderzeniem z czwórką towarzyszy. Ci strzelali ze swoich łuków, sądząc po wystających paru strzałach z rogatej sylwetki nawet trafiali. Chociaż nie było widać by jakoś to spowolniło chociaż rogatego czy wybiło go z rytmu. Szarżował z ogromnym toporem jaki był większy od przeciętnego człowieka. Okryty był pancerzem pomontowanym z innych kolczug i jakimiś kośćmi i skórami. I zaraz miał zderzyć się z Karlem i jego ludźmi.

Bydlak był zbyt szybki i zupełnie ignorował krasnoluda. Tladin w biegu zrzucił przy murze większość ekwipunku, zostawiając sobie broń, tarczę i pancerz. Przebierał nogami tak szybko, jak tylko podłoże mu na to pozwalało.

- Grimnir! - krzyczał, starając się odciągnąć wroga od towarzyszy. Krew mu krążyła jak oszalała, a umysł zaprzątały mu wizje jego topora wrąbującego się w ciało potwora. Byle tylko zdążyć, zanim zabije któregoś z ludzi. Gdzieś z tyłu głowy błąkała mu się myśl, czy ta strzała, co przeleciała nad nim, na pewno była Krzywego. Czy minotaur nie ma wsparcia. Ale nie było czasu już o tym myśleć. Zresztą i tak nic by to nie zmieniło. Jego zadaniem było związać Krwawego Roga w walce. Reszta ma się martwić o to, czy ktoś tam jeszcze został.

Tymczasem Stephan...

Miał teraz trochę czasu dla siebie. Krasnolud zainteresował się widać minotaurem i zorganizował wyprawę. Stephan się z nimi nie pchał, bo i po co? Pykał sobie w spokoju swoją fajeczkę i dumał nad zaginioną buławą. Różne rozwiązania przychodziły mu do głowy. A to jakiś mutant ją wykradł, nie wiedzieć czemu. Może do jakiegoś plugawego rytuału? A może jakiś żołdak pomyślał, że się na tym wzbogaci. Ale równie dobrze mógł już się buławy pozbyć w pierwszej lepszej króliczej norze, gdy się zorientował, ile osób będzie jej szukać. Eh, domysłów było sporo. To gorzej niż szukać przysłowiowej igły w stogu siana. Swoją drogą ile ta buława musiał być warta, że taką nagrodę za nią wyznaczono. Pokręcił głową do swoich myśli. Wątpił, by dało się ją odnaleźć. Mając w perspektywie dzień lub nawet kilka oczekiwania na powrót swoich nowych towarzyszy, zaczął szukać sobie jakiegoś zajęcia. Z dobrych wieści, będzie mógł się porządnie wyspać - jeden pokój z 4 łóżkami został do dyspozycji jego, Ragnisa i Adolphusa. Rozejrzał się po sali i skupił swój słuch i wzrok na kuriozalnym trio. Delektował się ciekawym dysonansem poznawczym. Nawet zabandażowana, elfka stanowiła przyjemny akcent dla oka w swoim otoczeniu, gdy tymczasem jej towarzysze ranili zmysł słuchu. Do tego dochodziły takie elementy, jak miłe ciepło otoczenia, aromatyczny tytoń oraz smak grzańca. Po tym, co przeżył w Kalkengardzie czuł się znowu jak w bogatym domu rodzinnym. Na razie nie miał odwagi - ani pomysłu - na zaczepienie tego typu osobników. Ale wsłuchiwał się i przyglądał im z zainteresowaniem i to wcale nie dyskretnie.

Przez ostatni dzień czy dwa niejako zdążyli się poznać z widzenia. Głównie dlatego, że to była karczma. Do tego przy drodze pomiędzy dwoma ważniejszymi miastami w prowincji. Więc naturalny był przepływ ludzi a większość gości stanowili podróżni. Ci zwykle spędzali tylko noc w karczmie albo zatrzymywali się w środku dnia na popas i jechali dalej. Ci co spędzali tu więcej czasu wpadali sobie w oko niejako odruchowo.

Tak Stephan wyłapał jakichś zabijaków co chyba uparli się przepić tutaj cały żołd jaki mieli. Jakiś miejscowych co wpadali wieczorem na kufelek czy dwa ale nim wieczór naprawdę się zaczął to wracali do swoich domów. Lokalnego handlarza co rano przychodził oferować swoje wyroby na drogę. Od rękawic, ostrzałek do noży, nożyc przez miski i łyżki jakie mogły się przydać w podróży. No i wreszcie tak samo rzucała się owa mieszana trójka złożona z krasnoluda, człowieka i elfki. Oni chyba też pewnie zwrócili uwagę na trójkę jaka została po łowach na minotaura ale podobnie jak Stephan nie kwapili się do czegoś więcej niż przelotnego spojrzenia.

Wyglądało na to, że chyba czekają aż elfka wróci do zdrowia. Może i wracała. W każdym razie dzisiaj chyba wyglądała trochę lepiej niż wczoraj. Przez ten czas Stephan zdołał jednak dostrzec kilka szczegółów u tej niecodziennej trójki. Jak choćby to, że musieli być na dość zażyłej stopie. Raczej jak towarzysze czy przyjaciele niż jakiś szef i podwładni. Ale elfka wyglądała na najlepiej i najdrożej ubraną. Chociaż nikt z tej trójki nie wyglądał na typowego wojownika czy uczonego. Raczej na jakichś zawodowych podróżników co pewnie z niejednego pieca chleb jedli. No tylko ta elfka musiała mieć pewnie ostatnio jakąś przykrą przygodę na co wskazywały te opatrunki. Wydawało się, że kompletnie nie pasuje do swoich towarzyszy. Obaj byli dość prostolinijni, głośni i wulgarni. Ona przy nich zachowywała się cicho i wręcz dostojnie. Ale może to w takim bezpośrednim zestawieniu tak rzucał się ten kontrast.

Nie słyszał wszystkiego. Właściwie samych słów w tym gwarze karczmy prawie nic nie słyszał. Ale widział jak rozmawiają. Słyszał ton ich głosów. To pozwalało mu się zorientować, że coś im chyba mocno nie poszło. Ktoś ich oszukał czy wyrolował. A może to oni chcieli kogoś a ten ktoś się nie dał. Zapewne stąd właśnie elfka oberwała słusznie lub nie. Dwóch jej towarzyszy mocno to jednak wzburzyło. Czasem któryś zaperzył się na tyle by komuś obiecywać bardzo przykre rzeczy jak się znów spotkają. Czy naprawdę była szansa na takie spotkanie czy to tylko takie gadanie po złości to już trudno było zgadnąć. Albo, że od początku coś tutaj smierdziało i nie trzeba było się w to pakować.

W końcu Stephan zebrał się w sobie i podszedł do ich stolika. Po drodze od karczmarza pożyczył zestaw do grania w domino.
- Można się przysiąść? - zagaił rozmowę. - Towarzysze wyruszyli polować na minotaura i trochę nudno tak samemu piwo sączyć. Widzę, że też ciut dłużej was fatum zatrzymało w tejże lokalizacji, może nie pogardzicie nową twarzą? Stephan jestem - już miał przedstawić się pełnym imieniem i nazwiskiem, ale tknęło go, że to mogą być osobniki prostszego pokroju. I może nie trzeba ich zrażać zbyt wyrafinowaną mową. - Od gospodarza pożyczyłem parę kostek domino - pokazał zawiniątko patrząc na mężczyzn, ale kątem oka obserwując elfkę.

Mężczyźni, i krasnolud i człowiek zareagowali jakby albo nie widzieli o czym mówi i pyta albo szukali nie wiadomo czego jeszcze. No a może po prostu starali się wywołać takie wrażenie. Co innego elfka z widocznymi opatrunkami.

- Świetny pomysł. Usiądź proszę - odezwała się cichym, melodyjnym głosem który był bardzo przyjemny dla ucha. Wskazała zapraszająco na ławę do której podszedł gość by na niej spoczął.



- Jestem Davandrel. A te dwa ponuraki to Goli i Magnus - elfka przedstawiła siebie i swoich kompanów. Ci zachowywali wyraźną rezerwę do przybysza ale na razie nie kwapili się do angażowania w rozmowę jakby jeszcze o gościu i jego propozycji nie mieli wyrobionego zdania.

Glaser kiwnął głową w stronę mężczyzn i przysunął sobie zydel. Domino położył luźno na stole.
- Dziękuję - kiwnął w stronę elfki. - Panowie się nie boczą - uśmiechnął się nieznacznie. - Wieściami ze świata bym się wymienił. Z Kalkengardu, jak i wielu innych idę, mogę co nieco opowiedzieć. Ktoś ma ochotę zagrać? - wskazał na grę. - Ale też chętnie posłucham, co w innych stronach słychać - spojrzał na towarzystwo wyczekująco.

- No można zagrać - zgodził się Magnus po chwili zwłoki. Nadal chyba nie do końca był przekonany do gościa ale chyba nie na tyle by go odegnać od stołu. Wkrótce więc przed każdym z ich czwórki wylądowała kupka kostek z różną ilością oczek a na stole układał się nieregularny wzór z różnych prostokącików.