Ser, tak zachwalany przez mnicha był… oryginalny. Kiedy przeszło się do porządku dziennego nad jego nietypowym, intensywnym aromatem, smakował całkiem nieźle. Dopiero po chwili od ataku na kubki smakowe, uwalniał całą swoją moc, pozwalając na docenienie głębi smaku. A po dłuższej chwili, kiedy emocje już opadły, usta, przełyk i żołądek jedzącego zaczynały domagać się wody. I to w dużej ilości. Grimm, który jadł ser jako pierwszy, bez skrępowania porwał dzban z wodą i wyduldał go niemal całego, lejąc obficie po brodzie i brzuchu. Brat Anzelm skwitował to kpiącym uśmieszkiem, ale szybko, wiedząc że i inni goście potrzebować będą wody, dopełnił dzbanek.

- Oczywiście, Ojciec Jean-Louis się z Wami zobaczy. Przecież to z powodu jego ogłoszenia tutaj jesteście, prawda? – oświadczył mnich, kiedy wszyscy już solidnie popili wody. Poza Gwendoline, która sera nie jadła. – Myślę, że kiedy już się posilicie, a On będzie miał chwilę wolną, zorganizujemy spotkanie w gabinecie.

Okazało się, że przełożony klasztoru miał wolny czas, więc pod przewodnictwem brata Anzelma awanturnicy pomaszerowali do gabinetów przeora. Zostali wprowadzeni do dosyć dużego, jak na warunki panujące w klasztorze pomieszczenia, w którym poza wisząca na ścianie starą mapą i kilkoma regałami zastawionymi książkami, znajdował się stojący przy oknie stół. Za tym stołem, w dużym, wygodnym fotelu siedział przeor klasztoru, Ojciec Jean-Louis.


Kiedy bohaterowie weszli, wstał i skłonił się nieznacznie. – Witamy, witamy – powitał gości. – Ufam, że podróż przez góry była bezpieczna?

Caspar milczał. Raz, że nie chciał by opat mu się szczególnie uważnie przyglądał (z jednej strony mniej przesadny nuż chłopi, z drugiej, kler nie bardzo lubił tych co rzekomo "uzurpowali sobie boskie prawa"). Dwa, że sprawę z jaką przybyli wyłuszczył już Grimm. I wreszcie, trzy - pytanie o bibliotekę właśnie padło z ust Dietmara, czarodziej in spe mógł się więc do niego dołączyć zamiast samemu pytać i wzbudzać podejrzenia opata.

Przeor wysłuchał opowieści o szczuroludziach. Jednak nie sprawiał wrażenia, żeby zbytnio się tym przejął. Na pytanie dlaczego, odparł, że okolica nigdy nie była wolna od niebezpieczeństw i wszyscy przygotowani są na to, że każdej nocy coś może wyjść z lasu. Do tego uznał, że skavenów nie było zbyt wielu, a ich zachowanie wskazywało, że nie są zbyt agresywne. Na koniec, żeby rozwiać wątpliwości, zobowiązał się do ostrzeżenia mieszkańców okolicy. A na potwierdzenie swoich słów, wezwał młodego akolitę, któremu nakazał udać się do kilku miejsc i dać znać komu trzeba. Młodzieniec niezwłocznie wykonał polecenia przełożonego.

- Tą sprawę mamy już załatwioną i niech Panienka czuwa nad nami wszystkimi – skwitował Jean-Louis, rozlewając rozwodnione wino do pucharów. – Oczywiście na czas pobytu, możecie korzystać z dobrodziejstw naszego zgromadzenia. A teraz do rzeczy…

- Mniej więcej cztery lata temu zacząłem pisać książkę – rozpoczął zagłębianie się w szczegóły swojej oferty pracy. – Na pewno nie rzucę nią świata na kolana, daleko mi do Alexandra Dumasa czy Francoisa Villona, po prostu opisuję w niej część historii tej okolicy, ale mam nadzieję, że niektórzy uczeni i historycy się nią zainteresują.

- Jakieś cztery stulecia temu działała w tych stronach banda wyjętych spod prawa. Byli znani pod poetycką nazwą Błękitnokrwistych Bandytów i rzeczywiście, wydaje się, że większość z nich była potomkami bretońskiej i imperialnej arystokracji. Ich wyczyny stały się podstawą dla wielu legend i opowieści. Po niemal czterech latach terroryzowania okolicy zostali wytropieni i zniszczeni przez wojska Diuka z Parravon.

- Moja praca dobiegła niemal końca. Pozostało jedynie udokumentować miejscowe legendy i opowieści oraz odnaleźć tak wiele grobowców bandytów, jak to będzie możliwe. Tradycja mówi bowiem, iż bandyci grzebali swoich poległych towarzyszy w grobach podobnych do starożytnych kurhanów – częściowo ponieważ sądzili, że pasuje to do szlachty poległej w tak dzikim miejscu, a częściowo, gdyż chcieli uniknąć odnalezienia miejsca ich spoczynku przez Diuka. Muszę odnaleźć te miejsca, aby udokumentować istnienie grobowców i dokonać ewidencji.

- Oczywiście przeszukanie tak dużego terenu jest zadaniem wykraczającym poza moje osobiste możliwości. Nie dokona nawet tego grupa ludzi. Dlatego wynająłem już kilka grup takich jaw wasza i mam nadzieję, że dołączycie do mojego przedsięwzięcia – wstał, wyciągnął z regału szeleszczący zwój pergaminu i rozwinął go na blacie, przyciskając rogi kielichami. Wskazał na jakąś dolinę położoną na północ od wymalowanego ze szczegółami klasztoru. – Chciałbym, żeby Wasza grupa skupiła się na tym obszarze.

- Porozmawiajcie z miejscowymi, zbadajcie legendy i jeśli znajdziecie jakieś kurhany, opiszcie je i naszkicujcie. W tej dolinie położone jest Farigoule, mała osada, ale wokół niej znajduje się kilka rozproszonych gospodarstw, a w górach kopalnia. Zbierzcie opowieści, zbadajcie ile się da, gdyż nic nie zastąpi obserwacji. Zobaczymy co znajdziecie.

- Wasze poszukiwania nie powinny trwać dłużej niż dwa tygodnie. Po tym terminie wróćcie zdać mi relację. Proponuję Wam dwa złote ludwiki dziennie jako pensję podstawową, plus niewielką sumę na opłacenie informatorów. Po zakończeniu zapłacę Wam dodatkowo pięć ludwików za każdy odnaleziony i udokumentowany kurhan. W przypadku, gdy bez wątpliwości będzie można przyporządkować kurhan do Błękitnokrwistych, nagroda zamiast pięciu wyniesie dwadzieścia ludwików. Jako zaliczkę otrzymacie dziesięć ludwików. Czy pasuje Wam moja oferta?

Gwendoline była nieco zdziwiona. Miała też wrażenie, że jako jedyna zareagowała inaczej niż uśmiechem. Jej kwaśna mina jedynie pogłębiła swój wyraz. Nie lubiła takiej pracy i nie chodziło nawet o to, że będzie musiała dużo gadać i być miłą dla ludzi. W tym wszystkim nie podobało jej się o wiele więcej, niż przeciętny zjadacz chleba mógłby w ogóle zrozumieć. Ona miała zupełnie odmienne spojrzenie na sprawy, które obracały się wokół grobowców.

- Jeśli dobrze rozumiem, ekhem... Zainteresowany jest Przeor plotkami mieszkańców zatęchłych wioch? Z całym szacunkiem, ale wokół takich miejsc jak grobowce, kurhany, cmentarze czy chociażby opuszczone domostwa, jest bardzo wiele emocji i niedopowiedzeń, przez co ludzkie zwyczajnie dopisują im zupełnie zbędne i pełne uczuć historie. Nie uważam, by takie informacje były naukowe, dlatego wolałabym sprecyzować tę kwestię. I jeszcze jedno... - kobieta zawiesiła na chwilę głos. Potrzebowała przerwy aby skupić spętane myśli. Czuła wewnętrzny niepokój, a ten mącił w głowie i tworzył chaos w tak spokojnym i logicznym umyśle. Być może też czuła potrzebę ułożenia zagadnienia w ten sposób, by nie zostać wyśmianą, bo przecież to, że ona miała wiedzę na jakiś temat, nie znaczy, że inni też ją posiadali.

- Grzebanie w grobowcach to nigdy nie jest najlepszy pomysł. Nie jestem entuzjastką zakłócania spokoju zmarłym, kurhany, grobowce, pieczary czy jakiekolwiek oznaczone miejsce spoczynku zmarłych należy traktować z szacunkiem, a nie bawić się w zbyt nachalnego badacza. To tak jak nie wkłada się łap pod kiece niewiasty.