Heinrich chciał brać skavena żywcem, ale towarzysze mieli inne plany. Chcieli pomyścić kompana, z którym los związał ich na długo wcześniej, niż ze strażnikiem miejskim. Strzała Konrada i bełt Eriki weszły z mlaśnięciem idealnie w korpus nadbiegającego skavena. Stwór pisnął tylko, odrzucany impetem do tyłu, a przy nim był już Rudiger, który dwoma celnymi ciosami miecza najpierw wgryzł się w ramię leżącego szczuroczłeka, a potem w wątły kark, z którego buchnęła kaskada krwi. Heinrich nie zdążył nawet wprowadzić swojego planu w życie, gdy było po wszystkim. Co nie oznaczało, że takie załatwienie sprawy musiało mu się spodobać.

Gdy skaveński skrytobójca leżał martwy, mogliście przyjrzeć się lepiej grocie, w której się znaleźliście. Naprzeciw wejścia dostrzegliście wykonany w kamieniu posąg krasnoludzkiego wojownika dzierżącego młot, który teraz wyglądał bardziej jak stalagmit ukształtowany przez wodę. Nieopodal znajdowało się posłanie wykonane ze słomy i jakichś szmat, a tuż obok niego oparto o ścianę ramę ikony, jednak brakowało samego obrazu przedstawiającego Sigmara. Po krótkim przeszukaniu groty okazało się, że nie było go tutaj.

Gerwazemu nie dało się już pomóc. Biedak zginął tak, jak ojciec Morten, a jego rana naszła pajęczynką granatowych żyłek. Po krótkiej wymianie zdań stanęło na tym, że zabieracie ciało na górę, a ekwipunek jakoś rozdysponujecie między siebie. Heinrich w tym czasie, jak przystało na stróża prawa, zbierał dowody - w szmatkę owinął metalową dmuchawkę oraz wydobytą z rany czarodzieja strzałkę oraz zabezpieczył złotą ramę obrazu. Oprócz tego obciął skavenowi ogon i również owinął go w szmatę. Nie mając tu nic więcej do roboty, ruszyliście do wyjścia z tych ponurych tuneli. Po drodze Glauber zabrał ze sobą kuszę-pułapkę, poobcinał również ogony sześciu szczuroludziom zabitym przez was wcześniej i dorzucił do ogona zabójcy Mortena. Konrad z kolei przyjrzał się rzeczom należącym do skavenów, ale widząc jakieś pełzające po nich robactwo stwierdził, że nie będzie ryzykować złapania choroby, o którą w tych okolicznościach przyrody było bardzo łatwo. Zresztą, wszystko było w lichym stanie i prawdopodobnie nie dałoby się nawet sprzedać. Znaki na ścianach naniesione prawdopodobnie krwią przedstawiały dziwne, trójkątne symbole i niemrawo nabazgrane czaszki. Łatwo było zapamiętać takie rzeczy.

Wecker wciąż czekał na was przy wlocie do tunelu i ucieszył się nawet, widząc, że wróciliście w prawie pełnym składzie. Glauber zdał mu ekspresowo relację z tego, co się wydarzyło, a niewyjściowy kanalarz w drodze na powierzchnię nie odzywał się, bo chyba i jemu udzielił się nastrój straty po śmierci, choć Gerwazego nawet nie znał. Jako, że transportując ciało czarodzieja zmienialiście się co kilkanaście minut, czas dotarcia na powierzchnię wydłużył się, ale przynajmniej nie mieliście po drodze żadnych przykrych niespodzianek. Vorster był nawet tak miły, że wyprowadził was wyjściem znajdującym się nieopodal świątyni Morra, do której planowaliście udać się ze zwłokami kompana. Potwierdzały się słowa Heinricha, że Wecker był chyba najlepszy w tym biznesie, a że wciąż żył, tylko to potwierdzało.

Opuściwszy Podziemne Miasto, pożegnaliście się z waszym przewodnikiem i szybko znaleźliście się na terenie świątyni Morra, do której mieliście zaledwie kilkadziesiąt metrów. Kapłan, krzywiąc się niemożebnie, gdyż mówiąc językiem rynsztokowym, waliliście gównem, wysłuchał waszej opowieści, odebrał ciało i przedstawił cenę za pełny pochówek, w który wliczono umycie zwłok, całonocne czuwanie i złożenie do przygotowanego przez grabarza grobu wraz z krótką modlitwą pogrzebową oraz kamiennym nagrobkiem. Łącznie siedem koron, niemal roczny dochód chłopa. Nie dziwiliście się więc, dlaczego zwykły pochówek nazywany był "żebraczym". Połowę należało zapłacić od razu, więc częściowo zrzuciliście się (Cassie nie mogła, bo była niemal spłukana, na szczęście Rudiger za nią zapłacił) a pogrzeb miał odbyć się jutro w południe, kiedy to należało uiścić ostatnią część zapłaty.

Mając sprawę pochówku z głowy, od razu ruszyliście na komisariat, by przedstawić dowody w sprawie zabójstwa Sigmaryty. Po dotarciu na miejsce szybko pozbyliście się roboczych ciuchów, chociaż w nozdrzach wciąż czuliście zapach fekaliów, co pewnie jeszcze chwilę wam potowarzyszy. Schutzmann, widząc ramę obrazu i pozostałe dowody, aż uśmiechnął się szeroko.

- Świetna robota! Wszyscy się spisaliście, a ciebie, Glauber, nigdy nie podejrzewałbym o takie talenty śledcze. Zaraz wypiszę odpowiedni kwit, z którym pójdziecie do skarbnika na dole. On wypłaci wam dwadzieścia koron. Dziesięć za rozbicie gniazda skavenów i dziesięć za odkrycie mordercy ojca Mortena. W świątyni Sigmara na pewno ucieszą się, że ich kapłan został pomszczony a sprawa rozwiązana. Co prawda wciąż nie odzyskaliśmy ikony, ale to już rzecz drugoplanowa. Martwi mnie tylko to, co mówił ten szczurołak, ale teraz i tak nic z tym nie zrobimy. Musimy czekać na rozwój wydarzeń - powiedział komendant. - Jesteście ludźmi, którym warto zaufać, a Middenheim takich potrzebuje, więc nie opuszczajcie jeszcze miasta, bo mogę mieć dla was kolejne zadania. Ty, Heinrich też będziesz od teraz częścią tej grupy, bo widzę, że współpraca dobrze wam się układa. Na razie macie wolne, dopóki was nie wezwę z powrotem.

Odebraliście u skarbnika należne pieniądze i rozdzieliliście między siebie po równo a następnie pełną grupą skierowaliście swe kroki do "Kulawego Psa". Wystarczyło, że gospodarz tylko stanął z wami twarzą w twarz i stwierdził, że każde z was ma wziąć kąpiel, bo nie będziecie mu klienteli odstraszać. Chociaż wasze ubrania były w miarę świeże, to najwyraźniej przytargaliście na powierzchnię swąd kanałów. Po szybkiej kąpieli spotkaliście się w głównej sali na późny obiad, a gdy nadszedł wieczór, rozbrzmiały pierwsze słowa pieśni jakiegoś trzyosobowego zespołu bardów, który miał zabawiać gości. I początek mieli bardziej nostalgiczny, niż zabawowy, gdyż smutne słowa ballady "jutro poniesie nas w dal" utkwiły wam w umysłach, biorąc pod uwagę, że Gerwazemu mieliście nazajutrz towarzyszyć w jego ostatniej drodze. Cała sala zastygła, przerywając rozmowy i doceniając słowa piosnki, a potem nagradzając bardów gromkimi brawami.

Ogień w kominku trzaskał radośnie, sakiewki były pełne, tak jak i wasze żołądki. Za oknami rozszalała się ulewa, a wy cieszyliście się z ciepłego kąta i własnego towarzystwa. Spędzaliście ten wieczór w przyjemnym, choć już niepełnym gronie. Chodziliście po tym świecie wystarczająco długo, by wiedzieć, że dzisiejsze starcie ze skavenami było jedynie zarzewiem dalszych wydarzeń. Teraz jednak mieliście to gdzieś, ciesząc się chwilą spokoju i towarzystwem ludzi, którzy kroczyli tą samą ścieżką. Alkohol, który po chwili się polał, miał za zadanie rozluźnić i odepchnąć wydarzenia ostatnich godzin na dalszy plan. Należało korzystać z życia, póki się żyło. Bo jeśli nie teraz, to kiedy?

Los Gerwazego był najlepszą odpowiedzią na to pytanie.

Skaveński zabójca skończył tak, jak powinien, chociaż dla martwego czarodzieja nie miało to już znaczenia. Erice było żal, że młody zakończył swe życie w ten sposób, ale każdy, wybierając awanturniczą ścieżkę życia, musiał liczyć się z tym, że kolejny dzień może być ostatnim. Najemniczka była tego świadoma, ale zawsze czuła dziwne ukłucie w sercu, gdy odchodził towarzysz. Może nie znała Gerwazego zbyt dobrze, ale walczyli ramię w ramię w bitwie o most, potem z nieumarłymi i w drodze do Middenheim. Zasłużył sobie na jej szacunek, nie mogli go tutaj zostawić.
- Przetransportujmy ciało na powierzchnię, a potem pójdźmy do świątyni Morra. Opłacimy tam porządny pochówek, przynajmniej tyle możemy dla niego zrobić - powiedziała, wydobywszy swój bełt z ciała skavena. - Jeśli ktoś stoi cienko z kasą, poratuję.

Schowała pocisk do kołczanu przy biodrze i ruszyła z pozostałymi w drogę powrotną. Niby znaleźli zabójcę kapłana i częściowo odzyskali zrabowany przedmiot, ale nie było wielkich powodów do świętowania, skoro nie wracali na powierzchnię bez strat. Co jakiś czas zmieniała zmęczonych Konrada, Heinricha czy Rudigera - była silną kobietą, więc nie miała problemu, by pomagać przy transporcie ciała Gerwazego, choć już nieraz zauważyła, że zwłoki po śmierci robią się jakby cięższe, niż mogłaby wskazywać rzeczywista waga nieboszczyka. Kumpel Glaubera wyprowadził ich niedaleko świątyni, a Erika właściwie nie pamiętała drogi powrotnej przez kanały, skupiona na swoich myślach. Śmierć czarodzieja przywołała w jej umyśle nieżyjących już towarzyszy z oddziału i kobieta wychodziła na powierzchnię w posępnym nastroju.

Domyślała się, że opłaty za pogrzeb w wielkich metropoliach mogą być wysokie, ale nie spodziewała się, że będą aż TAK wysokie. Gdyby nie dostali wcześniej od Sigmarytów pieniędzy za dostarczenie ikony, Gerwazy musiałby być pochowany w żebraczej formule i nawet nie miałby pewnie wyrytego na nagrobku nazwiska. Niemniej zrzucili się na pochówek i zapłacili zadatek, który miał pewnie pokryć część spraw, które Morryci robią dla zmarłego w ostatniej posłudze. Na komendzie Schutzmann nawet nie zauważył, że brakuje czarodzieja, zaaferowany tym, że udało im się pozabijać skavenów i odzyskać ramę. No tak, był rozliczany z sukcesów, a jedna śmierć w te, czy wewte nie robiła na nikim wrażenia. Taki był dzisiejszy świat. Odebrała swoją część nagrody od Glaubera i ruszyła z pozostałymi do gospody. Musiała koniecznie się wykąpać, bo wciąż czuła smród kanałów i chociaż była przyzwyczajona do tego, że nie zawsze wyglądała świeżo, to ten odór po prostu jej przeszkadzał.

Po orzeźwiającej kąpieli spotkali się wszyscy przy wspólnym stole i rozmowa układała się całkiem w porządku, a gdy alkohol kończył się i Rudiger ruszył po kolejną flaszkę do szynku, Erika poszła za nim i tam go zagadnęła:
- Widziałam podczas tej naszej wyprawy, że masz ciągoty przywódcze - powiedziała, podając mu kubek z gorzałką, który wcześniej zgarnęła ze stołu, który zajmowali. - Nie lubię, jeśli w ekipie, w której działam są jakieś kwasy czy niedomówienia, więc powiem wprost - ja wiem, że lubisz gadać i chcesz się dzielić swoimi pomysłami na temat rozwiązywania sytuacji, ale takie coś nie za dobrze na mnie działa. Właściwie efekt może być odwrotny do zamierzonego. - Chciała delikatnie dać mu znać, że nie lubi, jak ktoś mówi jej, co ma robić.

Wojownik spojrzał na Erikę z lekkim uśmiechem. O ile wieczór zaczął się w smutnej, przygnębiającej atmosferze to po wypiciu odpowiedniej ilości gorzałki i wesołych wspominkach na temat zmarłego czarodzieja Schultz rozluźnił się zapominając na chwilę o śledztwach, chaosie i całym otaczającym ich syfie. Zabijaka niezmiennie od czasu ich pierwszej rozmowy uważał Kraus za przyjemną w obyciu kobietę i aby to się zmieniło ta musiałaby się postarać bardziej niż uświadamiając go, że nigdy nie będzie dowodził ich ekipą.
- Doprawdy? - zapytał rzezimieszek przyjmując ze skinieniem głowy kubek od najemniczki. - Nic z tych rzeczy, Erika. - uśmiechnął się szerzej zabijaka. - Ja znam swoje miejsce w szeregu. Zastanawia mnie tylko dlaczego moje pomysły zasugerowały ci, że chciałbym przejąć niepisane dowództwo, a pomysły Heinricha, Konrada czy Gerwazego już nie. - wojownik westchnął. - Tak jak powiedziałaś to była chęć podzielenia się sposobem rozwiązania problemu z mojej strony. Nic więcej. Nie śmiałbym wam rozkazywać, tym bardziej tobie. Wiem, że tego nie lubisz. - Rudiger chciałby dodać, że na najemniczke podziałałoby pewnie więcej finezji niż przy prostej próbie podjęcia z nią tańca dwa wieczory wcześniej, ale obawiał się, że wtedy rozmowa zgrabnie przetoczy się na tory, których wolałby unikać.

- Tak to wtedy odebrałam i chciałam ci o tym powiedzieć. Widzisz, Rudigerze, jestem prostą kobietą; jak coś mnie uwiera, albo mam coś do przekazania, to o tym mówię bez strojenia fochów i niedopowiedzeń - odparła Erika, upijając z kubka. - Nie odbierz tego jako atak na ciebie, po prostu chciałam, żeby wszystko było jasne. A być może po prostu źle odebrałam twoje zamiary, też tak może przecież być. Jeśli tak było, wybacz. - Nie miała problemu z przeproszeniem kogoś, jeśli rzeczywiście nie było w tym jego winy. Poza tym lubiła Rudigera i nie zamierzała się z nim sprzeczać o byle sytuację.
- Cieszy mnie, że chcesz, podobnie jak ja, aby atmosfera między nami była czysta. - powiedział wojownik rzucając spokojnym spojrzeniem piwnych oczu. - Przyznaję, że mogłaś to tak odebrać, bo moja wypowiedź była pierwszą sugerującą gotowe rozwiązanie, a później… wspólnie zaczęliśmy ten pomysł szlifować aż do uzyskania zadowalającego nas planu. - Rudiger uśmiechnął się szeroko. - Nie ma za co przepraszać, bo nie zostałem niczym urażony. Zachowałaś się w najlepszy możliwy sposób, Erika. - Schultz spojrzał jej w oczy nagle zadając pytanie. - Co myślisz o naszej obecnej sytuacji?

- Wiesz, co innego słuchać rozkazów w oddziale najemnym, gdzie masz wyraźny podział i znasz swoje miejsce w szeregu, a inaczej w zbieraninie równych sobie osób - powiedziała, uśmiechając się lekko. - Być może wciąż się nie przestawiłam i potrzebuję jeszcze czasu. Tutaj wszyscy mamy coś do powiedzenia i jak widać do tej pory to się sprawdza. No, pomijając Gerwazego, ale w jego przypadku nie mogliśmy nic zrobić. - Skrzywiła się i upiła z kubka. - Co do naszej obecnej sytuacji, to mam wrażenie, że jesteśmy dopiero na początku czegoś większego i prędzej, czy później to do nas wróci. Sam słyszałeś, co mówił ten szczuroludź…
- Dla mnie też jest to nowość, bo albo pracowałem sam albo pod butem wyżej postawionych w “organizacji”. - przyznał Schultz, a uśmiech nie opuszczał jego twarzy. - Podejrzewam, że ten kaprawy mutant mógł mieć rację i szykuje się coś na co ciężko się przygotować. Zbyt enigmatycznie to brzmiało. - na wspomnienie o martwym czarodzieju zabijaka lekko posmutniał, ale było widać, że bardzo łatwo przeszedł ze śmiercią Gerwazego do porządku dziennego. Jak ktoś kto stracił wielu kompanów i niekoniecznie był zadowolony z własnej znieczulicy. - Mogę ciebie o coś prosić? - zapytał jedynie na chwilę odrywając spojrzenie od kobiety aby po chwili znowu się na niej skupić.
- Jeśli nie będzie to nic zboczonego albo niezgodnego z moimi przekonaniami, to tak. - Uśmiechnęła się do niego. Alkohol szumiał jej w głowie, ale wciąż jeszcze czuła się w miarę trzeźwa. - A co do naszego przyjemniaczka z kanałów, to mam jeszcze jedną obawę. Że jeśli ktoś miał takie dojścia, żeby wynająć skaveny, może chcieć się nas pozbyć, gdy dowie się, że załatwiliśmy tych gnojków. No i wciąż nie wiemy, co się stało z ikoną Sigmara. To jakaś grubsza sprawa, Rudi.

- Nie sądzę aby Skaveny zostały przez kogoś wynajęte. - skwitował Rudiger po chwili zastanowienia. - Raczej one działają na własną rękę i szykują coś paskudnego przeciw społeczeństwu Imperium albo kulcie Sigmara. - wyjaśnił swoje zdanie wojownik. - Naprawdę tak słabo mnie znasz, że bierzesz pod uwagę, że mógłbym cię prosić o coś zboczonego? Dobrze wiesz, że nigdy bym tego nie zrobił. - od zabijaki biła olbrzymia pewność siebie kiedy mówiąc to patrzył prosto w oczy kobiety. - Nie tylko dlatego, że są tu pozostali, ale w ogóle. Ostatnio uświadomiłem sobie, że z twojego punktu widzenia to jak się zachowywałem mogło wyglądać jakbym chciał od naszej relacji czegoś więcej. Przepraszam.
- Daj spokój, nie myślałam w ten sposób o naszej relacji. Poza tym zauważyłam, że ostatnio więcej czasu spędzasz z Cassie. Czyżby wam się zaczynało układać? - Zapytała. Co do skavenów, nie była tego tak pewna jak Rudiger, ale wolała już nie wałkować tego tematu. - No i o co chciałeś mnie poprosić?

- Uspokoiłaś mnie. - wyznał Rudiger, a kamień spadł mu z serca. - Z Cassie jesteśmy blisko od pewnego czasu, ale na krok bliżej zdecydowaliśmy się podczas naszej części dochodzenia. Byliśmy zrekrutować Weckera, który chciał za pomoc srebra i nocy z Cassie. - westchnął wojownik. - Byłem opanowany, bo wiedziałem, że go potrzebujemy. Gdyby nie to i obecność Cass pewnie bym go połamał na miejscu. Ja w tamtej chwili zrozumiałem, że warto dać temu szansę chociaż jest między nami taka różnica wieku… - Schultz uśmiechnął się. - Wiesz, że ona mówiła o tobie zawsze w samych superlatywach? Podejrzewam, że wbrew temu co mówiłaś przy winie tobie też o mnie wspominała… - uśmiechnął się ponownie wojownik. - Zatem wiemy co kombinowała. - zaśmiał się na chwilę spoglądając w kierunku stolika. - Podziwia cię, wiesz?

- A to wredny chujek - mruknęła Erika, krzywiąc się, gdy Rudiger wspomniał o Weckerze. - Z dwojga złego dobrze, że ty tam byłeś, bo ja bym mu pewnie od razu zrobiła jajecznicę z klejnotów. Nienawidzę takich typów! - Zacisnęła zęby ale po chwili się rozluźniła. - Co do Cassie, wiem, że chciała nas zeswatać i dobrze mimo wszystko, że jej się nie udało, bo chyba wy bardziej do siebie pasujecie. Ona, delikatna, Ty, silny i odpowiedzialny mężczyzna. Poza tym lepiej spróbować, by coś z tego wam wyszło, niż nie spróbować, a potem żałować. Nie jestem jakąś ekspertką w sprawach damsko-męskich, ale jak widać po dzisiejszych wydarzeniach z Gerwazym, życie jest za krótkie, żeby marnować okazje. I tak, wiem, że mnie podziwia, mówiła mi to. Ja też bardzo ją lubię, jest trochę jak taka młodsza siostra, której nigdy nie miałam. Chcę się nią opiekować i możesz być pewien, że zawsze będę mieć na nią oko w jakichś ciężkich sytuacjach.

- Cieszę się. - powiedział Schultz z uśmiechem. - W ten oto sposób sama, nieświadomie, odpowiedziałaś na moje pytanie. Wybacz, że cię w to wmanewrowałem. - zaśmiał się zabijaka. - Pytanie miało brzmieć: Czy zajmiesz się Cass gdyby spotkało mnie to samo co Gerwazego? - wojownik przełknął ślinę. - Nie mów, że nie spotka. To, że padł akurat czarodziej było przypadkowe. Każdy z nas mógł tam dokonać żywota. - przyznał z nietęgą miną wojownik. - Wczoraj zaczęliśmy treningi i postaram się w kilka spotkań doprowadzić Cassie do podstawowej sprawności w walce tarczą i włócznią. Wiem, że bez broni potrafi co nieco. - zabijaka spojrzał na Erikę. - Myślała początkowo, że chce ją upodobnić do ciebie, ale ja zwyczajnie chce być o nią trochę spokojniejszy. Gdyby nam nie wyszło to odejdę. Kiedyś już mieszałem życie uczuciowe z zawodowym, bo w sumie pracujemy razem i… Mój ojciec stracił wtedy połowę kontaktów, a mnie musiał chronić przed nieprzyjemnymi konsekwencjami… Okaleczeniem. Może śmiercią. - Rudiger skrzywił się.

- Wiedziałam, że właśnie do tego dążysz z tą prośbą, więc od razu powiedziałam, jak ja to widzę, żeby rozwiać twoje wątpliwości. Będziemy się nią razem opiekować, żeby jej włos z głowy nie spadł, obiecuję. - Wiedziała, że są sytuacje, na które nie będą mieć wpływu, jak na przykład ta z Gerwazym, ale nie zamierzała dokładać Rudigerowi zmartwień, poza tym on sam doskonale zdawał sobie z tego sprawę. - A co do waszego związku, mam nadzieję, że jednak się ułoży i nie wpędzi cię to w żadne kłopoty. - Dziwnie się czuła, dając takie porady, bo rzadko rozmawiała z kimkolwiek na takie tematy, jednak Rudiger był sympatyczny i mogła się przed nim nieco otworzyć.

- Tym razem nie obawiam się o życie. - zaśmiał się Schultz. - Jak byś miała kiedyś czas i chęci możesz też pokazać Cass kilka sztuczek. Nasze treningi chyba będziemy musieli odpuścić. Nie chce dawać jej powodów do zazdrości. - uśmiechnął się wojownik. - Pewnie mógłbym się jeszcze sporo od ciebie nauczyć, ale przynajmniej z tego jednego doświadczenia wyciągnąłem wnioski. Już nie idzie mnie tak łatwo obalić chwytając nawet “pod” wiadomą częścią ciała. - zaśmiał się Rudiger. - Twoje plany póki co nadal są zbieżne z naszymi, ale jak sytuacja ze Skavenami się wyklaruje zostajesz w Middenheim? Konrad chyba nie przepada za wielkimi społecznościami, jak ta.

- Skoro ty uczysz ją walki w zwarciu, to może ja potrenuję z nią strzelanie z kuszy, co ty na to? Chyba nigdy wcześniej nie uczyła się strzelać? - Zapytała. Może Rudiger wiedział, skoro spędzał z nią więcej czasu. - Co do naszych treningów, to zrozumiałe i nie mam ci tego za złe, w razie czego Konrada zmobilizuję, żeby ze mną powalczył. - Uśmiechnęła się. - Nie wiem jeszcze, co będę robić, jak się sprawa ze szczurami rozwiąże, nie chcę wybiegać myślami daleko w przyszłość, bo i tak wszystko może się jeszcze zmienić. Na razie będę się trzymać posady u Schutzmanna bo i ciekawa jestem, jak ta sprawa dalej się potoczy. A potem… nie wiem, pomyślę. Konrad jest przepatrywaczem, a oni w głównej mierze życie w siodle spędzają, więc mu się nie dziwię, że nie czuje się dobrze w Middenheim. Chociaż ja aż tak bardzo tego po nim nie zauważyłam.
- Zapytaj jej. Pewnie będzie więcej niż chętna. - odparł zabijaka. - Co do wcześniejszej praktyki strzelania nic mi nie mówiła. - pokiwał głową mężczyzna. - Konrad to porządny facet. Heinrich też wydaje się w porządku. Początkowo był wycofany, ale ostatnie wydarzenia nieco to zmieniły. Pewnie pierwszy raz przełożony go przydzielił do grupy żółtodziobów, bo na śledztwach to my się nie znamy. Schutzmann zostawił nas w odwodzie, ale jeżeli na dniach nic się nie wyklaruje będzie trzeba chyba poszukać innej roboty. Głupio mówić, ale za to co mam pożyjemy z Cassie może tydzień… Nie chcę u nikogo się zapożyczać dlatego jak bym zniknął to “zarabiam” w sposób, którego lepiej nie zgłębiać mając jeszcze czyste sumienie. - zaśmiał się zabijaka. Zadziwiająco dobrze dogadywał się z Eriką i mimo iż często się śmiał miał nadzieję, że nikt, szczególnie Cassandra, nie pomyślałby, że Schultz zbytnio interesował się najemniczką.
- Nie myśl teraz o robocie, to czas, by się upić i upamiętnić naszego towarzysza. I zdecydowanie za dużo czarnowidzisz. - Szturchnęła go delikatnie łokciem, uśmiechając się lekko. - Co do strzelania z kuszy, popytam dzisiaj Cassie, w końcu śpimy w jednym pokoju, a nawet w jednym łóżku. No chyba, że chcesz się zamienić, to wyświadczę ci tę przysługę i przenocuję z Konradem. Oczywiście w twoim łóżku, a nie w jego - odparła i chciała upić z kubka, ale alkohol niestety się skończył. - Niech to szlag… - mruknęła niezadowolona, pokazując Rudigerowi puste naczynko. - Świat jest bez sensu, zabrakło gorzały…

- Masz rację. - powiedział Rudiger odnosząc się do jego czarnych myśli. - Nieczęsto zdarza mi się porządnie upić. Bywałem czasem agresywny i mało który kumpel był w stanie mnie uspokoić. - zaśmiał się Schultz. - Jak coś bez pieszczot, ale zęby mi zostaw. Tyle lat nie wybili więc szkoda to zmieniać. - uśmiechnął się zabijaka. - Co do zamiany pokoi to zdecydowaliśmy się póki co nie robić tego kroku. Gospodarz nie chce tu burdelu, a pewnie spanie w jednym pokoju z Cass by było dla mnie za ciężką próbą ognia… - zaśmiał się krótko wojownik. - Chyba, że to “walczenie” z Konradem źle zrozumiałem, he? - rzezimieszek szturchnął delikatnie łokciem najemniczkę.
- Tak, z zębami zdecydowanie bardziej ci do twarzy. - Zaśmiała się Erika. - Też staram się nie upijać, bo wtedy albo szybko się denerwuję, albo jak kogoś bardzo lubię, to mogę próbować zaciągnąć go do łóżka. I rano z reguły ta druga osoba ma moralniaki i inne dziwne nastroje. Dlatego nie przeginam, choć dzisiaj troszkę mi już do głowy weszło. No i chcę więcej. Polej. - Podstawiła mu kubek, widząc, że karczmarz doniósł dla Rudigera dwie flaszki gorzałki. Mężczyzna otworzył butelkę i nalał najemniczce tak do połowy. Ta szybko wzięła dwa głębokie łyki. - No, idealnie. - Przetarła przedramieniem usta. - A o co ci w ogóle chodzi z tym walczeniem z Konradem? - Zmarszczyła brwi, bo naprawdę chciała się dowiedzieć.
- Tak myślisz? - zapytał Schultz zakrywając zęby wargami i cofając nieco szczękę aby wyglądać jakby nie miał zębów. Po chwili wojownik wybuchł śmiechem po czym nalał im trunku do kubków. - W sumie sama sobie odpowiedziałaś. Bardzo lubisz Konrada, dzisiaj sporo wypijesz i to zapytanie o zmianę pokojów. - uśmiechnął się zabijaka. - Wydaje mi się, że pierwszy facet bez wyrzutów moralnych by ci się trafił. Oboje jesteście wolni i ty jesteś silniejsza. Po jednym ogłuszaczu nie miałby już nic do gadania. - zaśmiał się lekko już zalany rzezimieszek. - O taką “walkę” mi chodziło. Na pewno chodzi wam o mnie i o Cass? - mężczyzna spojrzał na Erikę z podejrzliwym uśmiechem.
- Zdecydowanie chodzi mi o ciebie i Cass, chciałabym, żebyście mieli trochę czasu dla siebie - odparła, na siłę starając się, by nie było słychać, że się już delikatnie wstawiła. - Poza tym skąd taki pomysł, że ja bardzo lubię Konrada? Nie wiem, czy ja z nim kiedykolwiek na osobności rozmawiałam, może to było w tej wiosce… - Pstryknęła palcami. - Untergardzie, czy jakoś tam, ale poza tym, to nie. Normalny, porządny facet, ale nie zamierzam go zaciągać do łóżka, Rudi. A tak w ogóle, to wróćmy już do stolika, bo ja na miejscu Cassie bym się zdenerwowała, widząc własnego faceta w szampańskim nastroju przy barze z inną kobietą, a już załwsz...zwałsz… no ze swoją starszą siostrą. Nie chcę, żeby się złościła - odparła. Trochę nie chciało jej się tam wracać, bo fajnie się rozmawiało z Rudigerem, ale to nie było w porządku i nawet lekko wstawiona o tym wiedziała. - Tylko nie zapomnij ze sobą butelek.
Po tych słowach ruszyła w kierunku zajmowanego przez nich stolika.

Niedługo później sytuacja nieco eskalowała, a gdy Cassie wyszła na zewnątrz i poszedł za nią Rudiger, Erika pożegnała się z pozostałymi przy stole i rozmówiła się z gospodarzem. Akurat miała szczęście, bo zwolnił się jednoosobowy pokój przy samych schodach wiodących na dół, więc najemniczka go wynajęła, bo nie chciała być więcej jakąś drzazgą między rzezimieszkiem a nastolatką. Odebrała klucz, po czym poszła na górę, zgarnęła wszystkie swoje rzeczy z pokoju, który zajmowała razem z Cass i przeniosła się do nowego pokoju. Zamknęła drzwi na klucz, rozdziała się i od razu wskoczyła pod kołdrę. Alkohol trochę szumiał jej w głowie, więc z zaśnięciem nie miała większego problemu. Miała tylko nadzieję, że Rudi i Cass wszystko sobie poukładają i będzie między nimi dobrze. Obiecała sobie, że już nie będzie pchać się między nich, choćby kosztowało ją to ochłodzeniem relacji z nimi. Znała swoje miejsce, jak na najemniczkę przystało.

Poranek następnego dnia

Po nocy spędzonej w osobnym pokoju, Erika zeszła w pełnym rynsztunku na dół dość wcześnie. Zdziwiła się nieco, gdy ujrzała siedzącego już przy stole Konrada. Podeszła i usiadła na krześle po przeciwnej stronie.
- Jak nocka? Biorąc pod uwagę, że siedzisz tu o tej porze, to chyba nie za dobrze? - Zapytała, przeciągając się.
- Wszystko zależy od punktu widzenia - odparł. - Żadna niewiasta nie umilała mi nocy swym towarzystwem, co można by uznać za pewien minus. Z drugiej strony patrząc... w miarę się wyspałem, a nie wypiłem wczoraj aż tyle, by głowa miała mi pękać. No i mam teraz miłe towarzystwo tylko dla siebie, co jest kolejnym plusem... A ty? - Spojrzał na dziewczynę.
- Jest całkiem dobrze. Nawet się wyspałam i kaca też nie mam, więc wczorajszy wieczór zaliczam na plus - odparła. - Mam nadzieję, że Rudiger nie będzie miał większych problemów z powodu naszej wczorajszej rozmowy przy barze.
- To było nieładne z waszej strony - odpowiedział.
- Naprawdę? Nie zrobiliśmy nic złego - odparła, rozkładając ręce. Może nie powinna tyle pić, ale z Rudim zawsze znajdowali powody do rozmowy, nawet bez alkoholu. - Oświeć mnie, co było takiego złego w naszej rozmowie? Przecież nie rzuciliśmy się sobie do pysków. - Uśmiechnęła się półgębkiem.
- Nawet gdybyście się rzucili... Co innego, gdybyście się zaczęli tam obściskiwać. Ale Cass raczej się tym przejęła.
Erika przewróciła oczyma.
- Na Ulryka, Konradzie, teraz zamierzasz być ich obrońcą? Nie zrobiłam nic złego. On też. Po prostu rozmawialiśmy. Ale już powzięłam pewne kroki, by nie wchodzić im w drogę. Wczoraj przeniosłam się do jednoosobowego pokoju. - odrzekła. Nie zamierzała dodawać, że wczorajszego wieczoru była nieco wstawiona, bo alkohol tylko podkręcił jej humor a nie jakieś reakcje względem Rudiego. Nie wyszło to jednak wszystkim na dobre.
- Oni są dorośli... mniej więcej. - Konrad był rozbawiony. - Nie potrzebują obrońcy. Ale...
- Ale nie chce mi się słuchać, co masz mi na ten temat do powiedzenia, bo jak powiedziałeś, są dorośli, więc sobie to rozwiążą, a ja nie zrobiłam nic, co by podważało to, że Rudiger chce być z Cassie - odrzekła zupełnie spokojnie Erika. Zaczynała się jednak w środku irytować tymi wywodami przepatrywacza. Kim on był, żeby oceniać jej postępowanie?

To nie było zbyt miłe, lecz Konrad zwalił zachowanie Eriki na karb wyrzutów sumienia, do których tamta nie chciała się przyznać.
- Pytałaś, więc odpowiedziałem i tyle. Dopóki Cass nie zechce ci wydrapać oczu z zazdrości, to to nie jest moja sprawa - podsumował. - Co myślisz o dalszej współpracy ze strażą - zmienił temat na bardziej przyjemny.
- Pytałam, jak ci minęła noc a nie o to, co sądzisz na temat wczorajszej rozmowy. Tylko o tym napomknęłam, ale postanowiłeś stwierdzić, że to było nieładne. Nieładne jest, że ludzie ze sobą rozmawiają? Nie zamierzam odbierać Cass Rudigera, wbij to sobie do głowy. No chyba, że jesteś zazdrosny? - Wszystkie te słowa wypowiadała spokojnie, puszczając Konradowi na końcu oczko. - Co do współpracy ze strażą, niech będzie. Zobaczymy, gdzie nas to zaprowadzi. Uważam, że skaveni pracowali dla kogoś, chociaż Rudiger nie podziela mojego zdania. Co ty sądzisz?
- Myli się. - Odpowiedź Konrada była bardzo krótka, ale postanowił ją rozwinąć. - Nie znaleźliśmy samej ikony, ani też innych rzeczy, które ukradziono. Ten skaven zapowiadał ciąg dalszy wydarzeń, czyli musi być ktoś jeszcze - albo inne skaveny, albo ktoś, kto się z nimi dogadał. O kogo miałbym być zazdrosny? Czy może o sam fakt...?
- Nie wiem, ty mi powiedz - odparła Erika, uśmiechając się lekko. - [/i]Co do sytuacji ze skavenami, uważam, że ten skrytobójca nie chwaliłby się przed śmiercią tym, że nie zdołamy zatrzymać “tego czegoś”, jeśli by nie znał szczegółów. Ja mam wrażenie, że jeśli ktoś zlecił im kradzież ikony i gdy dowie się, że zniszczyliśmy to gniazdo, to może przyjść po nas. Czy wysyłając kolejnych szczuroludzi, czy działając w inny sposób[/i] - odparła, nakreślając Konradowi swój tok myślenia.
- Czy wynajmując kogoś wprowadziłabyś go dokładnie w swoje plany?
- Nie, ale może skaveni wiedzieli coś więcej. Albo mieli szefa-idiotę. Ludzie są różni, zwłaszcza ci, co chcą mieć władzę. Ponoć. - odrzekła. Wciąż uważała, że szczuroludzie zostali przez kogoś wynajęci i to raczej nie byli zwierzoludzie, tylko ktoś, kto chciał ukraść ikonę, by wykorzystać ją do własnych celów. Dlatego odnaleźli tylko ramę, a nie obrazek.
Konrad przez moment wpatrywał się w Erikę.
- Sądząc z tych ostatnich słów, skaveny i ich ewentualny zleceniodawca mają wspólny cel. Bardzo dla nas nieprzyjemny - powiedział. - Ten kapitan mówił, że mieli kłopoty ze skavenami. Możemy mieć powtórkę. W działaniach chodzi zwykle o władzę, pieniądze lub zemstę. Możemy tylko zgadywać, o co chodzi w tym wypadku. Zjesz coś? Wypijesz?
- Możliwe, że może chodzić nawet o wszystko - odparła, wzruszając ramionami. - Tak, zdecydowanie zjem coś dobrego, ale o piciu mi nie mów. No chyba, że chcesz mi zamówić mleko, to jak najbardziej. - Puściła mu oczko.
- Dla ciebie wszystko - zapewnił. Nie dokończył znanego powiedzenia, zakładając, że jego rozmówczyni zrobi to za niego. Ale nie, bo za chwilę Erika zmarszczyła brwi i wypaliła:
- Czy was ktoś w łeb uderzył, czy po prostu tak Cassandra na was działa, że każdej kobiecie w otoczeniu musicie zrobić dobrze? Nawet zamawiając tylko śniadanie? - Uśmiechnęła się półgębkiem.
- Ciekawie dobierasz słowa... - Konrad uśmiechnął się nieco szerzej. - Możemy to omówić... w innym otoczeniu... - dodał, a uśmiech stał się ciut kpiący.
Gestem przywołał służącą.
- Dwa razy chleb, jajecznica i szynka - zadysponował. - Do tego kufel piwa i dzbanek mleka. Gorącego.
- Ale nie za gorącego, takiego zdatnego do picia - powiedziała do służki Erika i spojrzała na Konrada, gdy tamta odeszła. - Nie wiem, czy wiesz, ale od pewnego czasu sam się uśmiechasz. Nie wiem, czy do siebie, czy do mnie, ale Rudiger miał tak samo wczoraj. Może po prostu tak działam na facetów, że się uśmiechają w moim towarzystwie… - Erika wzruszyła ramionami i westchnęła.
- To chyba dobrze? - Konrad wydawał się zaskoczony jej słowami. - Wolałabyś, żeby się krzywili lub, co gorsza, unikali cię?
- Niektórzy zdecydowanie mogliby mnie unikać - odparła. - Wyobraź sobie, że nasz kanalarz Wecker chciał pieniądze od Heinricha i noc z Cassandrą? Gdybym ja tam była, to on by już nigdy nie zaruchał - rzuciła, krzywiąc się. - A co do uśmiechów, najwyraźniej jestem bardzo śmieszna, skoro się tak wszyscy szczerzycie. - Puściła mu oczko.
- Cass jest... pociągająca... Jak można się dziwić mężczyźnie, że ma na nią ochotę? Chociaż wyraził ją w zdecydowanie nieodpowiedni sposób...
- Ten “mężczyzna” to pracownik straży miejskiej, czyli powinien się zachowywać - powiedziała Erika. - Nieważne, czy to pociągająca kobieta, czy niewyjściowy facet.*
Konrad o mały włos parsknąłby śmiechem.
- Jestem pewien, że chciał połączyć obowiązki i przyjemności - powiedział, darując sobie przedstawianie opinii o straży miejskiej i strażnikach.
- A ja jestem pewna, że to był jakiś zboczeniec, co chciał sobie zamoczyć, widząc powabną nastolatkę - odparła, marszcząc brwi. - Nie cierpię czegoś takiego.
- Zboczeniec zażyczyłby sobie nocy z Rudim - z na pozór poważną miną powiedział Konrad. - A Cass jest, mimo młodego wieku, na tyle dorosła, że mogłaby być żoną i matką. Co do ciebie zaś... co innego uśmiechać się do ciebie, co innego śmiać się z ciebie. Ja robię to pierwsze.
- To raczej po zmroku i w ciemnych alejkach - odparła na sugestię odnośnie Rudigera. Uśmiechnęła się nawet do tej sytuacji, bo wiedziała, że gdyby ktokolwiek chciał napastować Schultza, to tamten by mu załatwił bezpłatnego wyrwizęba. - A co do ciebie… uśmiechasz się do mnie, ale jednocześnie starasz się zarzucić mi coś, co nie miało miejsca. No chyba, że jesteś zazdrosny. - Ziewnęła, zasłaniając usta dłonią.
- To uczucie jest mi raczej obce, a Rudigera powodzenie u dziewcząt też go nie wywołuje. Nie mówiąc już o tym, że ze mną też rozmawiasz. Smacznego. - Nalał jej z dzbanka, który postawiła przed nimi służka mleka do kubka.
- Dziękuję, też się napij… - Upiła łyk, a na jej twarz wstąpiła błogość. - Jest świetne.
- Wspomnienie z dzieciństwa? - Uśmiechnął się, idąc w jej ślady.
- Oj tak… wtedy wszystko było prostsze - odparła, smakując mleka i niemal rozpływając się przy tym. - Myślę, że wiele takich smaków i sytuacji cofa nas do dzieciństwa. Też tak masz?
- Wczesnego. Bo to późniejsze miało więcej kolców, niż róż. - Podsunął jej miskę z jajecznicą przyniesioną zaraz po dzbanku mleka. - Jedz, zanim ostygnie. Jabłka z cudzego sadu, pierwsza złowiona rybka...
- Ty też jedz - odparła, gdy nałożyła sobie trzy kopiaste łyżki na talerz, to samo zrobiła z jego talerzem. - Jajecznica daje dużo energii, więc trzeba jeść jej jak najwięcej, ale chyba to wiesz. A powiedz, co popchnęło cię do tego, żeby być przepatrywaczem? Ciężka sytuacja w domu? Czy coś innego? - Zaczęła jeść, nakładając sobie widelcem jajecznicę na chleb.
- Kochany tatuś i kochany braciszek do spółki sprawili, że porzuciłem rodzinne pielesze. On był oczkiem w głowie, a ja byłem tym od czarnej roboty. Co złego, to ja... Aż w końcu postanowił mnie ożenić. Ojciec, znaczy, postanowił. - Konrad uśmiechnął się ponuro.
- Panna młoda była ucieleśnieniem wszystkiego, co najbardziej plugawe, czy po prostu nie chciałeś się z nią żenić? - Erika zamieniła się w słuch, przegryzając chleb z jajecznicą.
- Słodka jak ocet siedmiu złodziei, w słownictwie prześcigała portowych dokerów, a urodę miała... niebanalną. Innymi słowy - marzenie każdego młodzieńca... - dokończył z ironią.
- A zaciągnięcie się jako przepatrywacz sprawiało, że cały czas byłeś i jesteś w ruchu. Dobry pomysł. - Uśmiechnęła się do niego szeroko. - Pewnie w obecnych czasach mógłbyś nawet spokojnie udać, że nie żyjesz i miałbyś spokój. Konrad Weber, który zginął w obronie Wolfenburga brzmi jak bohater. - Puściła mu oczko znad talerza.
- Jeszcze by się spełniło, choć z inną nazwą miasta - odparł, nie do końca żartem. - Nie sądzę, by mnie szukali - ona czy nasi ojcowie. Chociaż jestem pewien, że cała trójka była szalenie rozczarowana, że im pokrzyżowałem plany. - Uśmiechnął się. - Ale to nie była ucieczka sprzed ołtarza - dodał. Również zabrał się za jedzenie.
- Cóż, takie jest życie, nie trzeba pasować pod upodobania innych, niezależnie od tego, co sobie wymyślą - odparła Erika. Znowu wchodziła w tematy, na które zwykle się nie wypowiadała i nawet nie chciała. - Jakoś sobie z tym wszystkim poradzisz, albo już poradziłeś. Jakby się kiedyś pojawili na naszej drodze, to możesz na mnie liczyć. - Nie wiedziała, co mu do końca powiedzieć, ale chciała go wspierać, bo mimo wszystko byli w jednej grupie a on był porządnym facetem.
"Przedstawię cię jako narzeczoną", pomyślał Konrad. "Wtedy się odczepią."
- Dziękuję. Z pewnością razem damy sobie radę.
- Wybacz, jeśli nie pomagam, ale jestem słaba w takich sytuacjach - odparła. - Niemniej wiedz, że masz moje wsparcie.
- Wiem i dziękuję - zapewnił. - A moje wspomnienia nie są takie okropne, żebym nie mógł do nich wracać. Czasami nawet dostrzegam zabawne strony. Jak sobie przypomną minę ojca, gdy mu powiedziałem 'nie'... - Uśmiechnął się. - A ty? Jak trafiłaś na drogi i bezdroża Imperium?
- Wychowałam się wśród najemniczego taboru, więc podróżowanie nie jest dla mnie niczym specjalnym. Ojciec i matka pochodzili z Middenlandu, czasami przypominam sobie, jak rodzice zabierali mnie do Middenheim na targ, by uzupełnić zapasy. Matka zmarła na gruźlicę, gdy byłam mała, reszta mojego dzieciństwa i młode lata to dopasowywanie się do najemniczej grupy ojca. On mnie wszystkiego nauczył, chociaż nie był zbytnio uczuciowy - odparła Erika, pochmurniejąc.
- Ale i tak masz dużo lepsze o nim wspomnienia, niż ja o swoim.
- Właściwie, to staram się nie myśleć o przeszłości, bo co to da? Najważniejsze jest tu i teraz. I jutro, do którego dążymy - odrzekła z zacięciem na twarzy.
- Dokładka? - Konrad podsunął jej miskę z resztkami jajecznicy. - A jakie masz plany na przyszłość? Na takie trochę dalsze jutro?
- Spotkać wymarzonego mężczyznę, spłodzić dziecko, zasadzić drzewo i mieć szczęśliwy dom - odparła wesoło i nałożyła sobie jeszcze łyżkę jajecznicy. - [i]A tak na poważnie, to nie wiem. Żyję z dnia na dzień, na chwilę obecną mamy robotę u Schutzmanna, a za parę dni możemy pracować dla middenheimskiego półświatka. Nia planuję niczego na dłuższa metę. A ty masz jakieś plany?[i]
- Kiedyś pomyślę o jakimś stałym miejscu - powiedział. - Najlepiej ożenić się z nadobną karczmareczką - zażartował. - Na razie tak jak ty staram się przeżyć i zarobić na w miarę wygodne życie. Nie wiem, czy nadaję się na męża. Nigdy nie próbowałem. - Ostatnie dwa zdania powiedział wyraźnie żartobliwym tonem.
- Ja żoną też w najbliższym czasie nie zamierzam być - odparła wesoło. - Na złe tory zbacza ta rozmowa, więc lepiej skupmy się na jedzeniu. A w południe pożegnajmy naszego towarzysza - odrzekła.
Widocznie tematyka ewentualnego małżeństwa niezbyt odpowiadała Eryce, ale Konrad nie zamierzał dopytywać o ewentualne złe związane z tym wspomnienia.
- Trzeba dopilnować, by wszystko odbyło się tak, jak trzeba - zgodził się Konrad. - Gerwazy zasłużył na porządny pogrzeb i porządne pożegnanie.
- Za to zapłaciliśmy, więc kapłani na pewno tego dopilnują. Nie chcę myśleć, jak by wyglądał jego pogrzeb, gdybyśmy nie mieli tych p-ieniędzy na normalny pochówek. Wiadomo, że jemu to już tam wszystko jedno, czy spocznie w grobie z nagrobkiem ze swoim imieniem, ale kiedyś może go szukać jego rodzina, więc lepiej, żeby wszystko zostało zrobione odpowiednio. Zwłaszcza, że się przysłużył, walcząc z nami ramię w ramię i to jest najlepsze, co mogliśmy dla niego zrobić w tej sytuacji - odparła. - Gdybyśmy się nie zrzucili, gdybyście nie mieli pieniędzy, albo nie chcieli zapłacić za pogrzeb, to sama bym wyłożyła te Karle, bo on zasługuje na normalny pogrzeb, a nie jakieś żebracze chowanie. - Skrzywiła się.
- Nie wyobrażam sobie, żebyśmy mieli skąpić złota. Musimy się wspierać, bo jak nie my, to kto? - odpowiedział, po czym ponownie napełnił jej kubek. - Będziemy tam, choćby burza się rozszalała.
- No właśnie, walczymy razem, to i dbamy o siebie, jeśli któreś z nas wyzionie ducha. Dobrze, że tak samo do tego podchodzisz, Konradzie. - Uśmiechnęła się do niego lekko.
- Mnie też cieszy, że mamy podobne poglądy na ważne sprawy - odparł i również się uśmiechnął. - Uśmiech do ciebie, a nie z ciebie. - Spojrzał na nią z uśmiechem sięgającym oczu.
- Wiem, może jestem prostą kobietą, ale nie prostaczką. - Puściła mu oczko, uśmiechając się krzywo. - A teraz dokończmy śniadanie, nim nam się zwalą egzystencjonalne problemy na głowę. - Erika zażartowała, mając na myśli Rudigera i Cassie. Konrad z pewnością wyłapał aluzję.
- Czyżbyś planowała mały odwrót? - Konrad przełknął ostatni kęs i odsunął talerz.
- Żaden odwrót, po prostu może być różnie - odrzekła, również kończąc śniadanie.
- Przyjdą, to zobaczymy, czy będą 'niosący problemy', czy nie. Może po burzy wyjdzie słońce. - Westchnął.
- Zobaczymy - odparła, nie podejmując już tematu.
Zamierzała poczekać na pozostałych, a potem udać się na cmentarz, by pożegnać Gerwazego. Nie miała zbyt dobrego nastroju, ale w końcu wczoraj straciła towarzysza i przez nią pokłócili się ludzie, których uważała za bardzo bliskich, więc z czego można się tu było cieszyć?

Rudiger działał zgodnie z planem. Ruszył w kierunku Skavena z agresją wymalowaną na twarzy. Wojownik nie krzyczał, nie klął. Był opanowany, zimny i skupiony. Ostrza zabójcy były wysmarowane trucizną dlatego zabijaka musiał być ostrożnym do granic więcej energii wkładając w uniki i parowanie ewentualnych ciosów szczuroczłeka.

Walka przypominała egzekucję co w przewadze liczebnej śledczych nie powinno nikogo dziwić. Pociski wystrzelone przez Konrada i Erikę rozorały pierś przeciwnika, którym rzuciło o ziemię niczym szmacianą lalką. Schultz znalazł się przy nim błyskawicznie atakując dwukrotnie czego Skaven nie miał prawa przeżyć. Pierwszy cios zatopił się płytko w ramieniu przeciwnika, a drugi wszedł gładko przez kark zatapiając się w spaczonych wnętrznościach.

Rudiger nie tracił czasu na przesadne rozglądanie się po grocie. Jedyny przeciwnik był martwy dlatego Schultz podszedł do zapłakanej Cassandry trzymającej na tyłach groty głowę zmarłego Gerwazego na kolanach. Wojownik przełknął ślinę widząc podobny efekt działania trucizny jak w przypadku zamordowanego Sigmaryty. Trucizna rozeszła się po ciele czarodzieja błyskawicznie zostawiając paskudny ślad w miejscu ukłucia strzałką. Mężczyzna uklęknął przy nastolatce po chwili przytulając ją i starając się uspokoić jej skołatane nerwy. Cassie była bardzo delikatna i śmierć każdego z nich odcisnęłaby na niej podobne piętno. Wojownikowi przeszło przez myśl, że coś mogło być między jego kobietą a czarodziejem, ale szybko pozbył się tego pomysłu z głowy uznając go za absurd.

Zabijaka nie wyobrażał sobie innej wersji zdarzeń niż ta, w której zabierają ciało szlachcica na powierzchnię i chowają je zgodnie z tradycją w oznaczonym grobie. Gerwazy nie żył długo, a w swej drodze czarodzieja miał zapewne wszystko przed sobą. Rudiger zastanawiał się czy udałoby się grupie znaleźć jego rodzinę albo mistrza, który był jego przewodnikiem przez mistyczne arkana magii. Z rozmyślań zabijakę wyrwał powrót na powierzchnię. Wojownik do wyjścia z kanałów był spięty zachowując najwyższą czujność. Rudiger brał czynny udział w niesieniu ciała czarodzieja nie narzekając na żadne niewygody czy przedłużającą się przeprawę. Swoją postawą musiał pokazać wszystkim, a zwłaszcza Cass, że cały czas był silny, niezłomny i gotowy na wszystko.

Pobyt w świątyni Pana Zmarłych nie należał do wesołych i przyjemnych. Strażnicy śmierdzieli, byli wycieńczeni i zmarnowani po stracie jedynego w grupie uczonego, bez którego śledztwo stanęłoby w martwym punkcie zanim dowiedzieliby się czegoś istotnego. Mimo iż Rudiger starał się stwarzać pozory hardego twardziela to szybkość z jaką stracił życie jego kompan była zdumiewająca nawet dla niego. Kapłan Morra krzywił się słuchając żałobników co było spowodowane przykrą historią oraz smrodem jaki przywlekli z królestwa Weckera. Schultz nie miał wątpliwości, że pozostali również będą chcieli pochować ciało przyjaciela jak należy. Nie obchodziło go to, że wydadzą na to wielokrotność tygodniówki jaką oferowała im lokalna straż.

Wizyta na komisariacie budziła w Rudigerze mieszane uczucia. W końcu mógł pozbyć się ubioru kanalarza i większości smrodu, ale gdzieś z tyłu głowy miał jutrzejszy pogrzeb Gerwazego. Schutzmann widząc dowody z kanałów i słuchając rewelacji jakie mieli dla niego śledczy uśmiechał się i gratulował im pomyślnie zakończonego śledztwa. Kapitan wynagrodził ich sumą dwudziestu Karli jednak zapowiadało się, że ich współpraca mogła jeszcze potrwać. Schultz nie miał zamiaru wybywać z miasta nawet po ostatecznym zakończeniu śledztwa chociaż wpływało na to wiele czynników, a najważniejszym z nich było ułożenie stosunków między nim a Cassandrą. Dziewczyna była bardzo wrażliwa i gdyby w jakiś sposób ją skrzywdził wolałby odejść z miasta niż narażać ją na ciągłe powroty nieprzyjemnych wspomnień podczas ich mijania się na mieście. Ona już miała dość koszmarów. Schultz chciałby dać jej wyłącznie dobre wspomnienia, ale nie wiedział czy pozwoli mu na to jego przeszłość i duma, którą czasem niezwykle ciężko było mu stłamsić.

Schultz czuł, że swąd kanałów został z nimi i miał zamiar wziąć kąpiel bez upominania ze strony gospodarza „Kulawego Psa”. Doprowadzenie się do czystości nie zajęło mu długo. Poza samym ciałem musiał sprawdzić swój ekwipunek, który należało pobieżnie przeczyścić. Rudiger był pewien, że w głównej izbie gospody był już czysty i pachnący. Tego wieczoru był ubrany w swoją skórzaną zbroję, ale darował sobie wszelką broń. Elegancko planował się ubrać na pogrzeb czarodzieja dnia następnego.

Kiedy grupa zebrała się przy jednym stole sala została wypełniona brzmieniem melodii autorstwa całkiem utalentowanych trubadurów. Smutna, wpadająca w ucho pieśń pasowała do atmosfery panującej wśród śledczych, którzy mimo woli czuli się jak niekompletny zespół. Z czasem mogli przywyknąć do braku czarodzieja jednak tego wieczoru pustka była wyczuwalna i jedynie alkohol mógł ograniczyć melancholijny stan pozwalając na rozluźnienie się i zapomnienie o trudach minionego dnia. Erika zamówiła trzy butelki gorzałki i gdy te pojawiły się na stole, rozlała przezroczysty płyn kompanom do kubków.

- Za Gerwazego, oby mu było dobrze tam, gdzie jest teraz - powiedziała i uniosła naczynie do toastu. - I za nas, abyśmy w chwilach zagrożenia zawsze potrafili osłaniać własne tyłki, co by nie opijać więcej śmierci towarzyszy. - Wiedziała, że ten toast to raczej pobożne życzenia, gdyż w ich “zawodzie” zgony były codziennością, ale chociaż powiedziała coś pokrzepiającego.

- Za Gerwazego, który, choć magus, porządnym był kompanem. - Konrad dołączył się do toastu.

Rudiger podniósł kielich w milczeniu i zadumie. Nie był najlepszym pokrzepicielem, ale w końcu się odezwał.

- Za Gerwazego! Równy był z niego chłop. Niech mu się wiedzie w ogrodach Morra…

Ekipa piła i piła aż w pewnym momencie alkoholu zaczęło powoli brakować. Rudiger stwierdził, że doniesie jeszcze flaszkę, czy dwie. Gdy tylko odszedł od stołu, Erika spojrzała za nim.

- Zaraz wracam - powiedziała, podnosząc się z siedziska. - Nie martw się, Cass, nie idę go podrywać. - Puściła dziewczynie oczko, po czym zgarnęła swój kubek i kubek Rudiego, a potem przeciskając się między gośćmi podeszła do szynku.

Cassandra uśmiechnęła się szeroko i kiwnęła głową, zupełnie jakby miała to głęboko i daleko. Wewnątrz jednak poczuła się źle. Oczywiście, że uważała, iż Rudiger powinien z Eriką porozmawiać, ale naprawdę musieli robić to na jej oczach? Dla młodej dziewczyny było to podłe.

Dla pozostałych początkowo wyglądało to jak normalna wymiana zdań, ale im oboje częściej upijali z kubka, tym bardziej się rozluźniali. Co chwilę się do siebie szczerzyli, tu Erika szturchnęła Rudigera w bok, tam rzezimieszek schował zęby pod wargami, jakby był bezzębny, co wywołało śmiech najemniczki. Pili, coraz bardziej wyglądając dla postronnych obserwatorów jak świetnie bawiąca się para. W końcu jednak Erika coś mu powiedziała i ruszyła do zajmowanego przez nich stolika, a Rudiger podążył za nią, rozglądając się po rozbawionych gościach. Jedynie Cassandra zdawała się być przygnębiona i tak jak nigdy nie miała w zwyczaju pić alkoholu, tak tym razem wypiła. Nie była pewna, czy za Gerwazego czy raczej z powodu przygnębienia, jakie w nią wstąpiło. Po Erice zaś widać było, że już trochę wypiła i jest wstawiona. W oczach nastolatki znowu wyglądała na lepszą, bardziej zabawną, zaradną, samodzielną… Po prostu była lepsza. O stokroć.

- Wybaczcie naszą dłuższą nieobecność, ale wszystko jest w jak najlepszym porządku, mamy alkohol - powiedziała Erika, przysuwając krzesło ze swoją osobą do stolika. Spojrzała na Cassie. - Nie przejmuj się proszę naszą rozmową, nie zamierzam mieszać się do waszego związku. To już sobie wyjaśniliśmy z Rudigerem.

Chwyciła za kubek, by się napić. Przechylając, myślała o Gerwazym, który stracił życie w tak porąbany sposób. Cass miała ochotę się rozpłakać, jednak powstrzymywała się.

- Nie przejmuję - skłamała z ładnym, wyćwiczonym uśmiechem. Czuła jak w środku kotłują się w niej emocje, rozrywają, a serce niemal podeszło do gardła. Odchrząknęła dopijając do końca zawartość swojego kubka, po czym ze spokojem i gracją odsunęła krzesło i wstała.

- Zaraz wrócę, przepraszam na chwilę. Nie martwcie się, bawcie dalej i pijcie, muszę tylko odetchnąć i już wracam - była grzeczna jak zawsze, pełna wdzięku. Uśmiech wymalowany na ślicznej buzi wcale nie wzbudzał podejrzeń. Dziewczyna podwinęła lekko karmazynową sukienkę i stukając trzewikami wyszła przed gospodę, pozostawiając bawiących się kompanów w najlepszym towarzystwie - czyli takim, w którym nie ma jej.

- Wyjdę zapalić - mruknął Heinrich, który do tej pory był, ale jakby go nie było. Zaproszenie na “imprezę” pożegnalną maga zaskoczyło go, ale że Gerwazy zginął wykonując obowiązki strażnika, obowiązki, które wcale nie były jego i których nie musiał wykonywać, postanowił pójść i uhonorować go w ten sposób. I pilnując, by jakiś idiota nie zrobił krzywdy pewnej dziewczynie.

Erika powiodła za nią wzrokiem, gdyż podświadomie czuła, że jednak ją zraniła. Cóż, możliwe, że będą sobie w stanie to wszystko wytłumaczyć, gdy znajdą się w pokoju, gdzie nikt nie będzie im mógł przeszkadzać.

- Rudi, powinieneś wyjść za nią - powiedziała do kompana.

Rudiger patrzał bez wyrazu przed siebie doskonale zdając sobie sprawę dlaczego nastolatka chciała wyjść na świeże powietrze. Schultz zapewne zasmucił ją rozmową z najemniczką, której nie potrafił poprowadzić inaczej. Erika nie była winna jego zachowania, ale też sam zabijaka nie chciał nagle stać się dla niej oschły czy odpychający. Myślał, że jak porozmawiają przy Cass będzie lepiej. Najwidoczniej się mylił. Znowu.

- Tak. Chyba masz rację. - powiedział do wojowniczki wstając. - Moja wina. Znam ją lepiej i powinienem być w stanie przewidzieć jej reakcje. - wojownik lekko chwiejnym krokiem ruszył w kierunku wyjścia z gospody.

- Żadna wina, przecież tylko rozmawialiśmy - rzuciła za nim Erika. Nie podobało jej się to wszystko.

Konrad miał na ten temat swoje zdanie, którym jednak z Eriką nie zamierzał się dzielić. Wziął swój kubek, którego zawartość ostatnimi czasy bardzo powoli się zmniejszała. Upił łyk, odsuwając od siebie myśli o Cass i ponownie wspominając Gerwazego.

- Szkoda go - powiedział.

- No szkoda – odparła Kraus, czując, jak nastrój jej siada. - Wybaczcie, pójdę już do siebie, nie ma sensu, żebym tu siedziała i jeszcze bardziej nakręcała sytuację, gdy Rudiger i Cass wrócą. Dobrej nocy wam.

Po tych słowach wstała, a kompani widzieli tylko, jak podeszła do szynku i rozmówiła się chwilę z karczmarzem, po czym odebrała od niego klucz i poszła na górę nie oglądając się już za siebie. Minęło trochę czasu, nim Cassandra i Rudiger wrócili do środka. Choć Cassandra wyglądała na lekko przygnębioną, Schultz tulił ją do swojego boku, obejmując silnym ramieniem. Kroki swoje pokierowali z powrotem do stolika, dołączając do pozostawionych kompanów. W gwarze i przy alkoholu czas płynął wystarczająco szybko, aby chwila nieobecności pary była naprawdę niczym dłuższym niż pięciominutową niedyspozycją.

- Już mi nieco lepiej, ale nie powinnam pić. Popełniłam błąd, to mój pierwszy raz - przeprosiła posyłając grzeczny uśmiech i nie tykając więcej gorzały nawet palcem.

- Nie przejmuj się - powiedział Konrad. - Następnym razem już nie popełnisz takiego błędu.

- Moim zdaniem picie w taki wieczór jak ten nie jest niczym złym. - powiedział Schultz spokojnie. - Alkohol może otumania, ale też rozluźnia co jest przyjemne po przeprawie kanałowej z tak makabrycznym zakończeniem. - wojownik skrzywił się na wspomnienie śmierci Gerwazego.

- Rozluźnienie ma też swoje wady. - Konrad miał nieco inne zdanie. - I mówi się rzeczy, których się mówić nie chce i, jak to mówią, czyta się między wierszami, wyszukując ukryte znaczenia tam, gdzie ich nie ma.

Cassandra nie rozumiała do czego ta wymiana zdań się odnosi, dlatego wolała milczeć. Miała jednak wrażenie, że to nie są słowa rzucane w próżnię. Nie odważyła się jednak zapytać o konkrety.

- Każda sytuacja ma swoje wady i zalety. - powiedział Rudiger po wzięciu łyka z kubka po czym zwrócił się do Heinricha. - Jesteś zły przez to, że ubiliśmy zabójcę Gerwazego? Znał Reikspiel, ale my znamy się od tygodni, walczyliśmy razem z chaosem, z nieumarłymi, z zielonoskórymi. Wiele nas łączyło i dlatego nie daliśmy ci szansy na przesłuchanie go. - Schultz chwilę się zastanowił. - Poza tym zabójca jak tamten nic by ci nie powiedział. Jak był wynajęty przez ludzi to znał jednego z kilku pośredników.

- I był brzydki. Jeszcze byś jakąś chorobę przyniósł na powierzchnię - dorzuciła Cassandra, po chwili się poprawiając - To znaczy nie dlatego, że był brzydki, po prostu był wstrętnym szczurem. Gadające to czy nie, to wciąż szczur, a one są chodzącą zarazą. Myślę, że nie warto. Kto by go stamtąd wytaszczył? Ledwo Gerwazego unieśli - westchnęła dziewczyna opierając łokcie o blat stołu.

- Żywy sam by wyszedł - mruknął Konrad. - Ale nie bardzo to widzę, taką akcję. Poza tym on i tak wolał zginąć, niż wpaść w nasze ręce.

- I właśnie dlatego trzeba było wziąć go żywcem. Do szczura doprowadziła nas kupa gnoju z bełtem, kto wie do kogo doprowadziłoby nawet jedno przypadkowe słowo. Może do ikony, której nie znaleźliśmy? Albo do zleceniodawcy? Ale nie ma co rozpamiętywać, było, minęło. Morderca nie żyje, sprawa zamknięta. Skoro Kapitan Schutzmann jest zadowolony… - rzucił z przekąsem.

Za dużo wypił. Inaczej by milczał. Cholerni hipokryci. Z taką wyższością patrzyli na Glaubera i narzekali na straż, a sami przy pierwszej okazji ukręcili sprawie łeb i zadowolili się prostą zemstą na narzędziu zbrodni. Gerwazy zginął nadaremno. Ikony nie znaleziono, a i zleceniodawca zbrodni uniknie kary. Dzień jak co dzień. I gdy wydawało się, że na początkowe pytanie nie odpowie, odezwał się.

- Nie mam do Was pretensji. Życie jest jakie jest. Zasady też. Nie wychylać się. Znać swoje miejsce. Nie ryzykować życia za dwa szylingi dziennie. To ja przepraszam, zamarzyły mi się przez chwilę belki kaprala.

- No, masz rację. Powinniśmy byli nie wtrącać się i pozwolić ci go złapać - przytaknął Konrad, którego opinia o strażniku nieco się pogorszyła. - Co prawda wtedy pewnie byłyby dwa pogrzeby, a nie jeden…

- Rozumiem… - pokiwał głową Rudiger zastanawiając się chwilę nad słowami strażnika. - Szansa na korzyść była, ale również ryzyko było duże. - dodał po chwili. - Nawet gdyby udało się go pojmać to przesłuchanie mogłoby nic nie dać nie mówiąc o możliwości jego ucieczki albo zabiciu kogoś przez niego przy jej próbie. Ostrza mogły być pokryte taką samą trucizną jak strzałki, a wtedy każde jego trafienie byłoby śmiertelne. - Schultz spojrzał na Cassie, później na pozostałych. - Nawet mając pewność, że byśmy z niego coś wartościowego wyciągnęli bym nie zaryzykował waszego życia. Poza tym gniew po śmierci Gerwazego nie pozwolił mi się nawet zastanowić. Jak czarodziej upadł od razu wiedziałem, że nie żyje. - pokiwał głową wojownik. Nie wiedział czy Heinrich zrozumie tok jego rozumowania, ale był pewien, że gdyby Glauber spędził z nimi ostatnie tygodnie nie wpadłby na branie zabójcy szlachcica żywcem.

- Bo pomoc w schwytaniu, nawet przy przewadze pięciu na jednego, nie była warta ryzyka i nie dawała Wam korzyści - odpowiedział strażnik patrząc na Konrada - Czy też pominięcie tej możliwości i użycie fałszywej alternatywy w Twojej wypowiedzi było tylko manipulacją by wygrać dyskusję? Za żywego czy za martwego te same pieniądze. A że miastu grozi niebezpieczeństwo, cóż z tego, i tak z niego można wyjechać, nieprawdaż? - opinia strażnika o Poszukiwaczach Przygód potwierdzała się w całej rozciągłości. No, może nie w całej… Schutz zachowywał się jak przywódca tej grupki i trzeba przyznać, był całkiem niezłym liderem. I starał się współpracować jak tylko mógł. Chociaż dlaczego obydwaj zachowywali się tak jakby nie usłyszeli drugiej części jego wypowiedzi, nie wiedział.

Konrad był przekonany, że zbyt wysoko oceniał inteligencję strażnika, który, nie zważając uwagi na fakty, na wszystko miał tylko jedną odpowiedź. A dyskutować z zaklapkowanym idiotą nie miał zamiaru.

- Taaa... Widać, jak nie masz pretensji - powiedział. - Stale uważam, tak jak w kanałach, że miał zatrute ostrza, a w takiej sytuacji nie należy ryzykować. No ale łatwo jest szafować cudzym życiem.

Rudiger nie chciał dłużej rozpamiętywać tej sytuacji, bo nie prowadziło to do niczego dobrego. Schultz czuł potrzebę wytłumaczenia się przed Heinrichem nie dlatego aby zyskać w jego oczach tylko dlatego, że nie wiadomo ile jeszcze mieli przed sobą współpracy. Glauber nie powinien uważać swoich kompanów jako tępe narzędzia idące przez każdą przeszkodę niczym pług przez pole. Zabijaka, mimo iż pochodził ze świata przestępczego, w swoich interesach w Mieście Twierdzy kierował się sprytem i chociaż lubił przemoc i brutalność często rozwiązywał problemy bez ich wykorzystywania.

Reszta wieczoru minęła spokojnie. Schultz chciał zaznaczyć swoją obecność zwyczajnie się bawiąc i dając Cass do zrozumienia, że był przy niej i ją wspierał. W zasadzie na porządną podporę tamtego wieczoru za dużo wypił, ale nie był agresywny co odebrał całkiem pozytywnie – jako kolejny etap jego wewnętrznej przemiany.

Rano Rudiger czuł się już całkiem znośnie. Nie bolała go głowa, nie czuł kołysania błędnikiem. Schultz poczuł, że nie powinien zmieniać nawyków dlatego pozwolił sobie na dynamiczny, szybki trening, który nie zmęczył go przesadnie, ale zmusił do wzięcia kąpieli. Po odświeżeniu ciała zabijaka ubrał się w swoje eleganckie ubranie, które jak dotąd ubierał jedynie dwa razy. Raz na spotkanie z Eriką i drugi raz na wieczór z Cassie. Wysokiej jakości koszula zapinana na metalowe guziki, dopasowana kamizelka, wygodne buty i płaszcz podszyty lisim futrem. Do tego dodatki jak skórzany pas i sprzączki do butów. U pasa Rudigera wisiał miecz w skórzanej pochwie. Na czas pogrzebu zabijaka zdecydował się zrezygnować z tarczy i reszty sprzętu, ale zabrał ze sobą miksturę leczniczą.

Cassie w zielonej sukni wyglądała obłędnie. Głęboki dekolt z wisiorem ukrytym gdzieś miedzy jej drobnymi, jędrnymi piersiami potrafiłby zahipnotyzować jednak Rudiger odzyskał swoją silną wolę, której zeszłego wieczoru został pozbawiony. Kiedy Schultz i Cassandra zaszli do głównej izby gospody Erika i Konrad już czekali przy stoliku. Zabijaka rzucił najemniczce spokojne spojrzenie po czym przywitał się z czekającymi na posiłek kompanami.

Po wczorajszym wieczorze i sporej dawce alkoholu, który niektórzy wypili, o dziwo czuliście się całkiem w porządku. Wyglądało też na to, że Erika i Cassie wszystko sobie wyjaśniły, a wśród drużyny panowała serdeczna atmosfera. Krótko po śniadaniu do pozostałych dołączył Heinrich i rozmawiając, poczekaliście do momentu, kiedy trzeba było udać się na pogrzeb Gerwazego. O ile od rana lało, tak koło jedenastego dzwonu przestało i podniosła się gęsta mgła, nadająca skąpanym w niej budynkom onirycznego charakteru. Nawet ludzie, którzy zawsze głośno rozmawiali na ulicach, dzisiaj byli dziwnie spokojni i cisi, zajęci własnymi sprawami.

Do Ogrodów Morra dotarliście niemal przed samą ceremonią, płacąc ostatnią część należnej za pochówek kwoty. Spowity mgłą cmentarz sprawiał niepokojące wrażenie; kamienne nagrobki przecinały kłębiący się, mleczny opar a bezlistne, powykrzywiane gałęzie wiekowych drzew zwieszały się nisko, jakby za chwilę miały zacisnąć swe gałęziste szpony na waszych szyjach. Jeden z młodych kapłanów poprowadził was w miejsce, gdzie miało zostać złożone ciało czarodzieja. Na miejscu zastaliście świeżo wykopany grób i położoną obok niego prostą, drewnianą trumnę. Nad grobem, ze splecionymi dłońmi stał odziany w czarny habit, zakapturzony kapłan, który miał odprawić ceremonię. Nieopodal, obok hałdy wykopanej ziemi stali dwaj sterani życiem grabarze oparci o łopaty i z nijakim wyrazem twarzy przyglądali się wam.

- Drodzy towarzysze zmarłego, witam was na tej uroczystości - powiedział śpiewnym głosem Morryta. - Z pewnością nasz nieodżałowany Gerwazy Wołostowski byłby bardzo szczęśliwy, gdyby mógł was teraz wszystkich zobaczyć, towarzyszących mu w ostatniej drodze. - W tym miejscu kapłan wszedł na typowo teologiczne tematy, które nie bardzo was interesowały, a jego przemowa trwała dobrych kilka minut. W końcu przeszedł do meritum. - Wszystko to, o czym wspomniałem przed chwilą sprawia, że dziś jest nam szczególnie trudno pożegnać się z Gerwazym. Jego odejście z pewnością napełnia was żalem i smutkiem. I choć dziś żegnacie swego towarzysza, to jestem pełen wiary w to, że spotkacie się jeszcze w Domu Morra, gdyż on w swej mądrości jest sprawiedliwy dla każdego, kto odchodzi z tego świata.

Gdy skończył, skinął głową stojącym nieopodal grabarzom, którzy ostrożnie podnieśli trumnę z ciałem czarodzieja i złożyli ją do grobu. Kapłan ruszył w stronę świątyni a tamci poczęli zasypywać mogiłę. Piach dudnił ponuro o wieko trumny, która po dłuższej chwili zniknęła wam zupełnie z oczu. Grabarze uwinęli się szybko, zostawiając was przy świeżym grobie towarzysza. Wszechobecna mgła i atmosfera tego miejsca działała na was jeszcze bardziej przytłaczająco. Postaliście jeszcze trochę nad grobem Gerwazego, po czym skierowaliście się w drogę powrotną do karczmy.

Krótko po obiedzie zauważyliście wchodzącego do gospody wysokiego, długowłosego, młodego mężczyznę w szaro-białych szatach ulrykańskiego akolity. Rozejrzał się po głównej sali, po czym porozmawiał chwilę z właścicielką i podszedł do zajmowanego przez was stolika.
- Wybaczą państwo, że przeszkadzam, ale jestem posłańcem ze świątyni Ulryka. Komendant Schutzmann polecił państwa usługi moim przełożonym, dlatego tu jestem - powiedział Ulrykanin. - Wielebny Ranulf chciałby z państwem porozmawiać, ponoć sprawa ma ważki charakter, jednak sam nie mogę powiedzieć na ten temat nic więcej, gdyż jestem tylko posłańcem.

Nie mając nic innego do roboty - a i skoro Schutzmann was polecał, to pewnie nie mieliście większego wyjścia - ruszyliście razem z akolitą i szybko dotarliście do ogromnej, robiącej wrażenie świątyni Ulryka. Minęliście kilku strażników świątynnych i zostaliście poprowadzeni do niewielkiej komnaty gościnnej, gdzie czekało już na was dwóch kapłanów. Jeden z nich mógł mieć z sześćdziesiąt lat, drugi był dużo starszy. Musiał też być ślepy, gdyż oczy przesłonięte miał białą opaską.
- Nazywam się Ranulf i to ja po was posłałem - powiedział młodszy z nich. - Komendant Schutzmann polecał wasze umiejętności i nie mógł się was nachwalić. Mój przyjaciel tutaj to ojciec Odo. - Wskazał dłonią na ślepego mężczyznę. - Ostatnio miał dziwne, niepokojące wizje. Posłuchajcie zresztą sami. Odo?

- Widziałem straszliwe rzeczy. - Stary kapłan zaczął opowieść, a jego głos drżał. - Ciemność, do której przywykłem, uniosła się sprzed mych oczu i znalazłem się w ciemnym, ponurym lesie. Przede mną górował wielki kamień na szczycie trawiastego kopca. U jego podstawy leżał stos kości i czaszek. Ze szczytu kamienia zaczęła spływać krew. Wsiąkała w ziemię. Potem zaczęła świecić czerwonym blaskiem, jakby płonęła, a ziemia zaczęła drżeć. Rozwarła się, a z wnętrza kopca wyszedł wysoki mężczyzna w czarnej zbroi. Na jego twarzy widniał znak Khorne’a, boga krwi. Miał na szyi ciężki łańcuch z żelaza, na którym wisiał rogaty czerep z mosiądzu. Z oczu wisiora bił taki sam blask, jak od płonącej krwi. Chciałem modlić się do Ulryka o siłę i ochronę, lecz me usta nawet nie drgnęły. Padłem na ziemię pod mocą wzroku tego straszliwego przedmiotu i usłyszałem głos, który dobiegł z ust czaszki: „Mówiłem, że będę wolny!”.

Urwał, odchrząknął i dodał wciąż drżącym głosem.
- Jeszcze teraz czuję obecność tej rzeczy... Zdaje mi się, jakby na mnie patrzyła!
- Ojca Odo znalazł jeden z młodszych kapłanów. Leżał nieprzytomny, bez ruchu na podłodze - powiedział Ranulf, klepiąc ojca Odo po ramieniu. – Wygląda na to, że ta mosiężna czaszka to jakiś stary i potężny artefakt Chaosu, zaś wizja ostrzega, że jego siła zostanie wkrótce rzucona przeciw światu. Pomóżcie nam. Proszę nie tylko w imieniu Świątyni, ale całego Middenheim, nawet Imperium. Nasze wojska opuściły miasto, zaś wielu zacnych ludzi zginęło w czasie oblężenia. Kapitan Schutzmann pochlebnie się o was wyraża, zaś my rozpaczliwie potrzebujemy pomocy. Musicie znaleźć to obrzydlistwo zanim zdobędą je słudzy Chaosu, a potem przynieście do miasta. W tym czasie nasi uczeni będą szukali sposobu na zniszczenie artefaktu, albo przynajmniej na opanowanie go. Weźmiecie ze sobą ojca Odo. Sądzę, że miejsce, które ujrzał, znajduje się gdzieś w Drakwaldzie. Wierzę, że pomimo ślepoty będzie umiał je Wam wskazać.

Późnowieczorna wizyta Cass utwierdziła Erikę w dwóch rzeczach: dziewczynie naprawdę zależało na znajomości z najemniczką i widać było, że żałuje tego, co się wydarzyło. Kobieta też nie była zachwycona tym, jak to wszystko się potoczyło i dokąd zmierzało, dlatego wolała odsunąć się i od Rudigera i od Cassie, bo zwyczajnie w świecie nie była dobra w załatwianiu tego typu sytuacji. Na szczęście częściowo wyręczyła ją Cassandra, bo dzięki temu, że pojawiła się u niej w pokoju, mogły sobie szczerze porozmawiać twarzą w twarz, bez przeszkadzania kogokolwiek z drużyny. Po jej wyjściu Erika długo nie mogła zasnąć, rozmyślając o tym wszystkim, stwierdziła jednak, że skoro Cassandra sama zrozumiała, że najemniczka nie ma zamiaru odebrać jej Rudigera, to ich relacje nie powinny się ochłodzić. Bo w przeciwnym razie jaki pożytek dałaby ta rozmowa?

Poranek, nim zebrali się całą grupą, spędziła na rozmowie z Konradem i choć powiedziała mu, że "powzięła już odpowiednie kroki" względem jej relacji z Cass, tak naprawdę nie chciała się za bardzo na ten temat rozwodzić, bo i po co? To była sprawa między nią, a Rudim i Cassie. Zjedli wspólnie śniadanie, a gdy wychodzili koło południa, by zdążyć na pogrzeb, Erika wyczekała moment, gdy Cass znajdzie się sama i podeszła do niej.
- Wszystko między nami w porządku - powiedziała, zdobywszy się na delikatny uśmiech. - Wrócę dzisiaj do ciebie, jeśli Rudi nie zajął mojego miejsca, choć jeśli zajął, niech tam zostanie. To będzie dla was najlepsze. - Puściła jej oczko. - Cieszę się, że wszystko sobie wyjaśniłyśmy i jest między nami czysta atmosfera.

Nie umiała aż tak ładnie gadać o swoich emocjach, więc poprzestała na tym. Pogładziła nastolatkę dłonią po policzku, klepnęła delikatnie w ramię i wyszła za pozostałymi, ruszając do Ogrodów Morra. Wcześniej jednak zrobili sobie krótki spacer, gdzie Cass rozmawiała z Konradem, a Erika z Rudim. Mężczyzna chciał zabrać ją na konie, ale najemniczka jakoś nie była w nastroju na jazdę, więc na rozmowie się skończyło. I było całkiem sympatycznie.

Ponura atmosfera cmentarza nie zrobiła na niej większego wrażenia, bo i nie zwracała na nią zbytniej uwagi. To była tylko pogoda, a że taka akurat trafiła się przy pogrzebie Gerwazego? Życie. Równie dobrze mogło być słonecznie, deszczowo lub obie te rzeczy naraz. Nie wsłuchiwała się za bardzo w pierdolenie kapłana, bo to były tylko ładne słówka, za które zapłacili ciężki pieniądz. Zamiast tego, wolała sama w myślach pożegnać się z czarodziejem i to zrobiła. Życzyła jego duszy spokoju i odnalezienia przodków w miejscu, w którym był obecnie i wiedziała, że z pewnością spotkają się ponownie, gdy przyjdzie jej czas. Jeśli miał kogoś zmarłego, za kim tęsknił, Erika wiedziała, że teraz czarodziej był szczęśliwy, gdyż znów mógł się z nim połączyć. Na jego miejscu z pewnością by była.

Pogrzeby nie należały do uroczystości, w jakich Konrad lubił uczestniczyć. W tym przypadku było jeszcze gorzej, jako że osobą, która znalazła się metr pod ziemią był ktoś, kogo Konrad dobrze znał i (mimo profesji, jaką tamten się parał) lubił.
- Szlag... - powiedział cicho Konrad, gdy bramy cmentarza znalazły się już za nim. - Nie lubię pogrzebów.
- Ja też nie, ale niestety w naszym fachu są one częstsze, niż zaproszenia na wesela - odparła spokojnie Erika, rozglądając się po cmentarzu. - Szkoda Gerwazego... chociaż czasami miał niewyparzoną gębę, to był dobrym towarzyszem…
- Zaproszenia na wesele bym nie odmówił. - Konrad uśmiechnął się leciutko. - Niestety jakoś się nie zanosi na to, by któreś z moich przyjaciół miało zamiar na nową drogę życia. Był dobrym towarzyszem - przytaknął. - Ale mamy teraz Heinricha... Nie wiem, czy to dobra zamiana.
- Prędzej zanosi się, że znów będziesz odwiedzał cmentarz. Albo my będziemy odwiedzać ciebie. - Puściła mu oczko, uśmiechając się pod nosem. - Co do Heinricha, jest w porządku.
- Zawsze możesz mnie odwiedzić... ale wolałbym, by nie było to w takiej sytuacji - odparł.
- Też bym wolała. - Spojrzała na niego z ukosa. - Zbyt wielu towarzyszy doli i niedoli pochowałam. Mogłabym trochę od tego odpocząć. Dlatego musimy dbać o własne tyłki, Konradzie. Bo jak nie my, to kto? - Uśmiechnęła się lekko, choć to raczej nie był uśmiech pełen radości.
- Nieco odpoczynku od smutnych zdarzeń zawsze jest mile widziane - przyznał. - Jak ci się podoba miasto? - Zmienił temat.
- Bywałam tu jako dzieciak, wiele się nie zmieniło, pomijając te zniszczenia po wojnie - odparła. - Ale odbudują to wszystko. Middenheim ma swój specyficzny klimat, zupełnie inny od Altdorfu. Między innymi tu nie śmierdzi na ulicach, tylko w kanałach, a w stolicy i na ulicach i w kanałach. - Wyszczerzyła się. - A ty byłeś wcześniej w Mieście Ulryka?
- Bywałem w Wolfenburgu, ale to, w zasadzie, nie ma porównania. A tu jestem obcy w obcym mieście - odparł z cieniem uśmiechu.
- Wolfenburg już nie istnieje, z tego, co słyszałam tu i ówdzie - odparła z powagą. - A co do bycia obcym… daj spokój, biorąc pod uwagę to, czym się zajmujemy, to moglibyśmy nazywać siebie obywatelami świata. Byłeś kiedyś za granicą?
- Zahaczyłem o Bretonię, gdy jako młodzik z cyrkową trupą podróżowałem - odpowiedział. - Ale to była krótka wizyta. Niestety, bo kraj całkiem przyjemny. I mili ludzie, tak mężczyźni, jak i kobiety. W większości.
- Hmm, może się tam przeniosę na starość, jak już będę bardzo bogata i zbyt niedołężna, żeby dalej rozbijać się po świecie - odparła dość wesoło. - Na razie jednak do tej starości trzeba dożyć. - Puściła mu oczko.
- No, to jest dobry powód, by dożyć starości - zażartował. - Teoretycznie w mieście jest bezpieczniej, niż w lesie... ale to ty masz większe doświadczenie w tej materii. - Uśmiechnął się.
- Niby w mieście bezpieczniej, a prawda taka, że zginąć można wszędzie. Nawet idąc do wychodka za karczmą - odparła. - Popatrz na tych ludzi… - Wskazała wzrokiem mijanych mieszkańców miasta. - Im się nawet nie śni, że pod ich domami mieszkają szczury, co chodzą na dwóch nogach. Gdybyś teraz zaczął krzyczeć, że widziałeś takich, to by zawołali straż, że siejesz zgorszenie. W sumie to nawet lepiej, że są nieświadomi. - Wzruszyła ramionami.
- Sianie zgorszenia zawsze mi się kojarzyło z bieganiem nago. - Ponownie się uśmiechnął. - Ale masz rację, z pewnością by zawołali straż.
- Jak zwał, tak zwał, jestem prostą kobietą, nazywam rzeczy prostymi słowami - odparła, uśmiechając się lekko. - Najważniejsze, że załapałeś, o co mi chodziło.
- Tak jakoś mi się udało... - Uśmiech Konrada był szerszy. - Jakoś nie obiło mi się o uszy, by w Bretonii szalały skaveny. Ale... skoro one lubią miasta, to może lepiej domek na wsi? - Spojrzał na Erikę, lekko unosząc brwi.
- No widzisz, w Bretonii nie mają skavenów i już lubię to miejsce - odparła, nieco ironizując. - Poza tym zawsze można się osiedlić w domku pod miastem, to chyba najlepsze rozwiązanie.
- Pod miastem... Mam nadzieję, że co innego masz na myśli - powiedział żartobliwym tonem Konrad, równocześnie spoglądając pod nogi i stukając obcasem w bruk. - Dobre wino mają w Bretonii - dodał. - Może znajdziemy jakieś zaciszne miejsce z dobrym winem? Przedsmak Bretonii?
- Możemy, ale chyba nie teraz? No chyba, że wstąpimy na kieliszek, czy dwa, bo nie chcę się wstawić, tak jak wczoraj, biorąc pod uwagę, że mamy środek dnia - odparła, zerkając na niego. - No i jeśli chcesz mnie zaprosić na bretońskie wino, to nie wiem, czy oni też nie będą chcieli się zaprosić. - Dyskretnie wskazała wzrokiem na Rudigera, Cassie i Heinricha idących za nimi.
- Można by rzec, że jako zatrudnieni przez straż, jesteśmy na służbie nawet teraz - powiedział. - A na służbie nie należy pić... zbyt dużo - dodał. - Zapraszam ciebie. Rudi i Cassie tworzą ładną parę, powinni mieć trochę więcej czasu tylko dla siebie, a nie że ktoś z nas stali wisi im nad głową. Nie mam racji?
- Zdecydowanie masz rację - odparła. - Wystarczająco już wczoraj się wszystko pomieszało, na szczęście już jest dobrze, więc i za to można wypić. Jako obcy w obcym mieście, chyba nie wiesz, gdzie sprzedają bretońskie wino? No chyba, że masz takie przy sobie, to inna sprawa. - Uśmiechnęła się półgębkiem.
- Zdecydowanie mnie przeceniasz. - Konrad pokręcił głową. - Ani nie wiem, gdzie je sprzedają, ani nie mam za pazuchą. Ale, jak mówią, koniec języka za przewodnika. Popytamy i się dowiemy.
- Ale płacę za siebie - rzuciła tonem nieznoszącym sprzeciwu. - Takie wino może trochę kosztować a ja nie jestem z tych, co naciągają mężczyzn na różne rzeczy. To zostawmy szlachciankom, które wiedzą, że niczego nie odziedziczą, bo są ósmą wodą po kisielu i muszą za wszelką cenę zahaczyć się o jakiegoś bogatego barona czy innego takiego - rzuciła, uśmiechając się.
- Pozbawiasz mnie połowy przyjemności - zażartował. - A żeby zostać baronem, to pewnie musiałbym na Księstwa Graniczne ruszyć. Tam, ponoć, i księstwo własne można założyć. Jak się ma trochę szczęścia.
- Tak, też o tym słyszałam. Jakby nie patrzeć, też ciekawy kierunek, żeby kiedyś przekonać się, jak tam jest naprawdę - rzuciła. - I nie martw się… ze mnie taka szlachcianka, jak z ciebie baron. - Uśmiechnęła się. - Pijemy razem, ale płacę za siebie. Umowa stoi?
- Stoi - odparł z uśmiechem.
- No to idziemy - powiedziała z werwą.
Pożegnali się z pozostałymi, zapowiadając, że wrócą na obiad i ruszyli na poszukiwania gospody serwującej bretońskie wino.

Middenheim było dużym miastem, a wina bretońskie (a nawet wina jako takie) do najpopularniejszych nie należały, zaś pytania o wino wywoływały tylko i wyłącznie pełne zdziwienia spojrzenia. Do czasu...
- Idźta do Śpiewającego Księżyca w Neumarkt i Wschodniej, to restauracja i kabaret w jednym. Sprzedają tam wina z całego znanego świata - odparł kolejny, dwudziesty już chyba, mieszkaniec.
- Kabaret? - Słowo to było Konradowi nie znane.
- A, takie przedstawienia z podtekstem, drugim i trzecim dnem, i w ogóle - padła odpowiedź, która niewiele wyjaśniła. - Dla yntelygentów.
- Dziękujemy - odparł Konrad w imieniu Eriki i swoim.

Kwadrans później dotarli do miejsca, które polecali im przechodnie. Szyld wywieszony przed budynkiem przedstawiający księżyc z jakimiś dziwnymi znaczkami opuszczającymi jego usta musiał być tym, czego szukali. Weszli do środka, a główna sala od razu zrobiła na nich piorunujące wrażenie - było tu kilkanaście kwadratowych stołów nakrytych białymi obrusami, a w głębi znajdowała się niewielka scena, gdzie musiały występować te kabarety, czy jak to się nazywało. O tej porze było spokojnie i jedynie kilka miejsc było zajętych, dlatego z Konradem nie mieli problemów, by usadzić tyłki przy jednym ze stolików. Czerwone kotary z pięknego materiału opadały z karniszy, pośrodku sufitu wisiał żyrandol, którego sprzedaż wyżywiła by z pewnością kilkanaście rodzin. Cała główna sala wykonana była z wysokiej jakości drewna, a na fikuśnych, półokrągłych półeczkach poustawiano w rzędach przeróżne alkohole, głównie wina.

- Zupełnie nie pasuję do tego miejsca - powiedziała Erika, markotniejąc nagle.
- Ja też się nie wychowałem na pańskim dworze - odparł cicho Konrad. - Ale musimy się zacząć przywyczajać... Pomyśl o naszej przyszłej baronii - zażartował, by nieco poprawić dziewczynie humor.
- Najchętniej, to bym stąd wyszła - mruknęła, taksując ludzi siedzących przy pozostałych stolikach.
- Najpierw wino, a potem zobaczymy... jeśli nas nie wyrzucą - odpowiedział.
Po chwili pojawił się przy ich stoliku mężczyzna w błękitnej tunice, pachnący bardzo przyjemnie.
- Co dla państwa? Mamy pieczoną baraninę w ziemniakach i sosie żurawinowym, do tego kaczkę w owocach i kurczaka w sosie paprykowo-czosnkowym. Papryka sprowadzana z dalekich krajów, pierwszego sortu. Oprócz tego polecamy szeroki wybór win - od bretońskich, przez estalijskie i tileańskie. Prawdziwym rarytasem jest jednak szafirowe wino elfów sprowadzane prosto z Ulthuanu za jedyne pięć złotych koron za butelkę. - Mężczyzna uśmiechnął się, skończywszy recytować bezduszną formułkę.
Erika tylko uniosła brew i zacisnęła wargi, co miało oznaczać "ty z nim gadaj, bo ja zaraz wybuchnę".
- W zasadzie żołądki mamy pełne - odparł Konrad, choć byli jeszcze przed obiadem. Wiedział jednak, że ceny posiłków serwowanych tutaj z pewnością by ich zrujnowały. - więc prosilibyśmy o tę kaczkę i bretońskie czerwone półwytrawne. Chyba że wolisz słodkie... - Spojrzał na Erikę. - Wtedy zamówimy jakiś deser...
- Ja bym wolała wino bretońskie i sobie stąd pójść - mruknęła Erika, unosząc brew i patrząc na Konrada na zasadzie: “co ty odwalasz?”.
- W takim razie dwie porcje kaczki na wynos i to bretońskie, półwytrawne - zadysponował Konrad, udając, że nie widzi spojrzenia swej towarzyszki.
Kelner spojrzał na nich dziwnie, jakby nieprzekonany, czy oboje są wypłacalni.
- Ale wiedzą państwo, że to będzie siedemnaście szylingów? Proszę o zapłatę od razu.
Erika zmarszczyła brwi i wstała od stołu.
- Panie, przynieś pan butelkę tego bretońskiego wina i już nas tu więcej nie zobaczysz! - Zagrzmiała, a kilka osób przy innych stołach odwróciło się w ich stronę, jednak napotykając wzrok najemniczki, szybko wracali do swoich spraw.
- Zdecydowanie obsługa w tym lokalu schodzi na psy. - Konrad również się podniósł i rzucił na stół garść srebra. Odliczył pięć sztuk. - O napiwku zapomnij.
- I oprócz tego bretońskiego, przynieś nam butelkę szafirowego wina od elfów - burknęła Erika, po czym odliczyła pięć koron i wcisnęła temu burakowi w dłoń. - Masz być za chwilę.
Tamten skinął głową i pobiegł na zaplecze, wracając po chwili z butelką bretońskiego wina i szafirowego od elfów. Odróżniała je pękata butelka i smukła szyjka oraz kapsel przykryty dziwnym materiałem. No i kolor.
- No, to wracamy do naszych - rzuciła Erika, chowając obie butelki do plecaka.
- Hrabia von Reden chyba przecenił ten lokal - dodał Konrad. - Zdecydowanie przecenił. - Pokręcił z niesmakiem głową, po czym ruszył za Eriką w stronę wyjścia.

Gdy znaleźli się na ulicy, Erika spojrzała na niego z uniesioną brwią.
- Hrabia von Reden? Twój tytuł szlachecki, jak zostaniesz księciem w Księstwach? - Zapytała, uśmiechając się. - Całkiem ciekawy z ciebie człowiek, Konradzie. Na początku myślałam, że taki mruk jak ja, ale z drugiej strony, mruk z mrukiem się zawsze dogada, nie? - Szturchnęła go barkiem.
- Brzmi nieźle, prawda? A niech się tamten kretyn martwi i tym, że napiwek przeszedł mu koło nosa, i tym, że mógł się narazić komuś mającemu znajomości w wysokich sferach. - Konrad miał nadzieję, że tak będzie. - Jakoś się dogadujemy. - Uśmiechnął się. - Teraz trzeba znaleźć jeszcze dwa czyste kubki i przekonać się, czy zrobiliśmy dobry zakup. W naszej gospodzie?
- Tak, już nie cudujmy, bo naprawdę nie chce mi się teraz sprawdzać, czy to wino to wino, czy coś innego. Ważne, żeby kopało, nie? A to szafirowe może być całkiem ciekawe - odparła. - Nigdy o takim nie słyszałam, a ty? A jak od elfów, to raczej szlachetny trunek, w końcu za byle co nie płaci się tylu koron. - Zmarszczyła brwi.
- Opsss... Muszę cię rozczarować... Wino raczej nie kopie. A to od elfów powinno być wstępem do raju. - Zadumał się. - Chociaż też o nim nie słyszałem - wyjaśnił.
- Wiesz, jak wypijesz kilka butelek zwykłej berbeluchy z podrzędnej karczmy, to wierz mi, będzie kopało. Sprawdzone na własnej skórze - odparła z uśmiechem. - A potem flaki wykręca ci na drugą stronę przy rzyganiu. Byłam młoda i głupia, więcej tego błędu nie popełnię.

Tym jakże ważnym faktem ze swojego barwnego życia wojowniczki podzieliła się z Konradem, gdy byli w drodze do gospody. Wyjęła jeszcze elfickie wino z plecaka i przyjrzała się butelce, znacznie różniącej się od typowych butelek imperialnych, a i bretońskich, z tego, co zauważyła.

Po dotarciu do "Kulawego Psa", pozostali już siedzieli przy "ich" stoliku w rogu sali i raczyli się jakimś trunkiem, więc Konrad zgarnął od karczmarza dwa kubki i oni również polali sobie bretońskiego wina. Po pierwszym łyku Erika pokiwała głową z aprobatą. Wino było delikatne, ale najemniczka wyczuwała w nim połączenie cedru, jeżyn, czarnej porzeczki i malin. Przywoływało w jakimś stopniu wspomnienia z dzieciństwa, gdy biegała w okolicach obozu rozbitego przez ojca i jego kompanię, objadając się zerwanymi z krzaków jeżynami. Takie wino rzeczywiście nadawało się bardziej do smakowania, bądź picia przy okazji posiłków, a nie do tego, by po prostu usiąść, obalić kilka butelek i iść spać. Skoro to było takie dobre, to już nie mogła się doczekać, kiedy dane im będzie spróbować wina szafirowego, którym nie pochwaliła się przed pozostałymi. Cieszyła się, że udało jej się namówić Konrada na kupno, chociaż gdyby nie chciał, sama by to zrobiła.

Obiad zjadła rozmawiając z towarzyszami i racząc się bretońskim winem do ziemniaków i jakiegoś całkiem nieźle wypieczonego mięsiwa. Niedługo potem ich stolik odwiedził jakiś kapłan Ulryka, mający do nich palącą sprawę z polecenia Shutzmanna. No tak, teraz będą na każde zawołanie komendanta, pomyślała Erika, ruszając za pozostałymi z wysłannikiem Ulrykanów. Na miejscu dowiedzieli się, że niejaki Odo ma dziwne wizje związane z potężnym artefaktem i prawdopodobnie został on ukryty w Drakwaldzie. Najemniczka dorzuciła swoje spostrzeżenia do rozmowy, mając nadzieję, że kapłani sypną złotem za ich usługi, gdyż do Drakwaldu wybierał się tylko ktoś, kto miał życzenie bolesnej śmierci albo ktoś, kto nigdy nie słyszał o tym lesie. Ze skrzyżowanymi na biuście rękoma, oparta o ścianę, oczekiwała na dalsze rewelacje odnośnie tej dziwnej sprawy.