Pani była bardzo zadowolona nadzieją na powrót do ustalonego wcześniej rytmu. Z uzyskanych w przyszłości zysków postanowiła odkładać pewną część na świątynię Morra i jego sługi, dzięki czemu poczuła się bezpieczniej i pewniej. Ze zdwojoną też energią przystąpiłą do naprawienia strat w miejskiej dokumentacji dotyczącej nieruchomości, tak aby we wpisach pojawili się “ponownie” odpowiedni właściciele, zupełnie nie spokrewnieni z Panią. Rozszyfrowanie przedziwnej struktury zależności miało zająć komukolwiek co najmniej kilka miesięcy. Dokładnie tyle ile potrzeba, aby tą strukturę ponownie zmienić.

Przywróciła też porządek w swojej kamienicy oraz zwyczaj cotygodniowych spotkań miejskiej elity. Porzondek musi być.

Morr rozpoczął swe rządy przez swego namiestnika Jacka. Wybrańca, który wraz z swą świętą rodziną mieszka w Gluckwunschen. Podzielił się Święty z bliskimi swą tajemnicą i zdradził co trzeba robić by moc trzymała się Dydusa, a tym samym moc całej familii nie znikła. Liczył iż wspólny interes i bogactwo zapewnią lepsze zabezpieczanie, niż próba likwidacji każdego kto mu zagraża.

Pamiętał jednak o swej armii i czempionach, którzy gdzieś tam poszli w świat. Zbierał datki i zbierał zapasy na rzecz świętej armii. Rekrutów też by zbierał jakby jacyś byli, a tak to zabijał czas standardowymi rozrywkami swymi, lecz zaczął też bardziej się skupiać na posłudze kapłańskiej. Liczył, iż cudy jakie to się wydarzyły umożliwią mu zdobycie pozycji Arcykapłana i co za tym idzie zdobędzie jeszcze więcej hajsu.

Niepokoiły go tylko dwie rzeczy. Pierwsza to gdzie te trupy w ogóle polazły jak z Gluckwuschen odeszły. Druga to co to był za głos, który do niego gadał zanim Morr się objawił. Była też i trzecia rzecz... chyba? Nie pamiętał jednak co to by mogło być.

Z innych rzeczy. Oferta usług oferowanych przez wybrańca uległa rozszerzeniu o przepowiadanie przyszłości z bełkotu starca. Procedura jest prosta, Dziad coś bełkocze Jacek interpretuje i przekazuje wróżbę. Wszystko za odpowiedni datek na świątynie i św. armię. By wszystko było legalne, a Dydus bezpieczny Staruch zatrudniony sługą świątynnym został na prawie cywilnym. Bez święceń. ot takie zabezpieczenie. Pozwala to też trzyma go bezpiecznie blisko siebie jakby przyszło mu coś w końcu z sensem powiedzieć.

Mieszkańcy Gluckwunsch byli pełni nadziei na lepszą przyszłość.
Tymona, Jacka, Berga i Jagody nie wyłączając. Niektórzy szukali odpowiedzi - czy to w pismach, jak Tymon, czy we własnej głowie, jak Jacek, czy patrząc w oczy kobiety, jak Berg. U Jagody byłoby to dziwne, zwłaszcza że miała już trzech mężów, zresztą, sporo odpowiedzi to ona już znała, a teraz tylko starała się, by nie poznali ich inni.

Kapłan przypomniał sobie o jednej bardzo ważnej rzeczy. Nieumarli nie zostali zniszczeni, a jedynie odepchnięci.
Mistrz Gildii - o tym, że nienazwana Pani miała być przez nich obroniona, a została zdradzona dwa razy. Raz, gdy uciekli ze świątyni gdy bohaterowie atakowali i drugi raz, gdy oddano miasto Morrowi. W pismach było niewiele. Jakieś informacje mogły się zachować w świątyni, ale czy z niej cokolwiek zostało?
Kat o tym, że większość uchodźców zamierzała zostać w mieście i daje mu to pewną siłę nacisku.
A Jagoda o tym, że Kapłanka Myrmydii wyciągnęła większość informacji od jej najbardziej zaufanego człowieka i jeśli będzie się modlić do Myrmydii Bogini Wszystkiego w Jej aspekcie Myrmydii Bogini Sprawiedliwości to może być ciekawie.

Ale generalnie wszyscy byli szczęśliwi. Tymona, Jacka, Berga i Jagody nie wyłączając. A tacy ludzie snują plany na przyszłość. Niektórzy na najbliższe dni, inni, na całe lata naprzód...

***

"Przemyślne plany i myszy, i ludzi
W gruzy się walą,
Nasze zapały zawód zwykle studzi
Zwątpienia stalą"

Jacek nie mógł przypomnieć sobie kiedy słyszał ten wiersz szalonego dziadygi. Miał wrażenie, że on coś takiego mówił, ale jednocześnie nie pamiętał tego. Nie był jedynym, któremu pamięć chyba płatała figle.
Część zmian była niemal niezauważalna i możliwa do zwalenia na problemy z pamięcią.
A to któremuś z kupców zniknęła lina ale w kasie miał kilka monet więcej.
A to do Berga przyszedł znajomy krasnoludzki kowal martwiąc się problemami z pamięcią, bo pamiętał jak żegnał się z bohaterami na placu i jak wyjechali ale jednocześnie pamiętał ,że nitował potem jednemu z nich zbroję.
A to siostra Tymona zorientowała się że zniknęła część zapasów.
A to Jagoda, która była pewna że pozałatwiała pewne sprawy zorientowała się, że wcale nie.

Ale były i takie zmiany, które dało się zauważyć nieco wyraźniej...
- Czy te zombie tu były? - zapytał kolegi strażnik na bramie wskazując na kłębiących się nieumarłych pod nimi.
- Co? - zdziwił się drugi - Chwila… - zawahał się, jakby nie do końca wierząc w to co zaraz powie - Eee... no tak, przecież jesteśmy atakowani od pięciu dni.
- No tak, tak… ale czy byliśmy atakowani od pięciu dni, powiedzmy, minutę temu? - zapytał pierwszy. Miał też niejasne wrażenie, że obroną powinni dowodzić jacyś bohaterowie, ale nigdzie ich nie mógł dostrzec.


Kiedy Morr pobłogosławił swojego (nie)wiernego sługę mocą zdolną odegnać nieumarłych poinformował go, że tę moc będzie miał tak długo jak prawa Morra będą przestrzegane w Gluckwunsch. Najwyraźniej zniknęła. I to najwyraźniej zniknęła ułamek sekundy temu. Albo już kilkadziesiąt godzin temu, zależy jak patrzeć.

***

Być może pewne światło na te wydarzenia rzucą wydarzenia z zupełnie innego kontinuum czasoprzestrzennego. Kto wie, może szalony dziadyga jest szalony, ponieważ ma w nie wgląd? Spójrzmy przez moment jego oczami (ale że jest ślepy to niewiele zobaczymy) i słuchajmy jego uszami. Ewentualnie czujmy jego nosem, ale nie dotykajmy jego rękoma ani nie smakujmy jego językiem, bo w tym kontinuum można pójść do paki za molestowanie za mniejsze rzeczy.

- ...ostatnio obroniliście Gluckwunsch przed nieumarłymi, jedziecie teraz do…
- Hej, tam był taki enpec, borówka czy coś, ona coś mówiła o skarbach.
- A to nie mistrz Tytus mówił?
- No ale coś tam było takiego, to się dowiedzieliśmy czegoś? Mapę dostaliśmy albo co?
- No niech będzie. W pobliżu jest stara krasnoludzka kopalnia złota, w której straszy. I…
- To jedziemy tam. Mamy liny i latarnie? Kupilibyśmy może dodatkową? MG, przecież się nie będziemy wracać, możemy się umówić że kupiliśmy w tym gluckcośtam i odliczysz kasę?
- O właśnie, zbroję muszę naprawić. Tam był kowal, nie?
- A, jak już gadamy: czemu odpisałeś nam żywność? My się stołowaliśmy u tego niziołka i w tej drugiej karczmie. Broniliśmy miasta, więc za darmo.
- Dobra, niech Wam będzie. Coś jeszcze czy przechodzimy do tej kopalni?
- Czekajcie, przecież jeszcze łupy. Zabiliśmy kupę nieumarłych, coś znaleźliśmy?
- Nic nie mówiliście o przeszukiwaniu trupów, a Czempionom Morra nie wypada.
- Ja gram przestępcą, on ma to w dupie.
- Ale Was ten kapłan pilnował.
- To rzucę sobie na zręczność, zobaczymy czy mnie przyłapałby, co? Ha, jedenaście! A zr mam ponad siedemdziesiąt!
- W mieście panował pech. Przerzucaj.
- 49!
- Czyli nieudany. Czempioni byli na oku wszystkich, test był bardzo trudny.
- No weź, nie bądź taki czepialski MG, pójdź mu na rękę, krzywdy to przecież nikomu nie zrobi...
- Nieudany test to nieudany test. Rzekłem.
- To jak Kapłan był zajęty łapaniem jego to ja skorzystałem z okazji.
- Poturlajmy zatem. No i Tobie też się nie udało.
- Chłopaki, ten kapłan czegoś za bardzo pilnuje, ciekawe co tam jest. To ja go zagadam, a Wy spróbujcie, komuś się musi udać... Może w końcu to Kapłan będzie miał pecha...

[...]dziewięćdziesiąt cztery tysiące siedemset dwadzieścia pięć[...].

Pani, zajęta przeglądaniem aktów własności, w których coś się nie zgadzało, ale nikt nie mógł przypomnieć sobie co, zawisła w kawałkiem prawniczego papieru w ręce.

- Cicho – syknęła tylko i wszyscy wpatrujący się w nią z zakłopotaniem mężczyźni zamilkli. Nie zamilkł tylko jeden, który jak to zwykle, gdy był nie pytany zajmował się liczeniem.

- [...]dziewięćdziesiąt cztery tysiące siedemset dwadzieścia sześć[...]

- Słyszeliście? - wstrzymała oddech - Déja vu - syknęła. Słyszeli wszyscy, rzecz jasna, ale nie wiedzieli co dokładnie mają słyszeć. Pani rzuciła papierem o blat, a na jej twarzy zagościło najpierw nieudawane przerażenie, a potem szaleńczy, straceńczy gniew. Gniew kogoś oszukanego tak boleśnie, że jego życie nagle rozpada się w pył. Prychnęła jeszcze i tak jak stała w swojej domowej sukni ruszyła do drzwi pokoju, potem drzwi kamienicy, a potem, już dużo dalej do drzwi świątyni Morra. Czujący się w obowiązku, ale nie rozumiejący nic Wincenty, oraz idący z przyzwyczajenia, ale również nic nierozumiejący Juliusz ruszyli za nią. Reszta pozbierała papiery i rozmyła się równie sprawnie, jak godzinę wcześniej, albo kilka dni wcześniej się pojawiła.

Tymczasem w świątyni Pani oskarżycielskim palcem wycelowała w Juliusza, ale mówiła gdzieś w niebo (zakładając, że niebo jest nad dachem świątyni (tego bowiem Pani wcale nie była taka pewna)).

- Co to ma kurwa być? Co? To jest ten wasz porzondek?

Nikt nie wymyśla istotom niewidzialnym, jeśli nie ma ku temu ważnego powodu. W literaturze przypadków nie odnotowano zbyt wiele i najczęściej przyniosły one skutek niewielki, poza może zachwytem nad kunsztem autora (jeśli taki dawało się odnotować). Do ważnych powodów zaliczało się tylko całkowite szaleństwo wyzywającego. Rozpacz lub gniew tak bezgraniczny, że nawet śmierć nie miała większego znaczenia. Rozpacz lub gniew poza życiem i śmiercią. Porywali się na to ludzie którzy stracili naraz tuzin małżonek i kopę dzieci, albo ateiści (ci dlatego, bo myśleli że im wolno). Świat, w którym przyszło żyć Pani był w stanie policzyć na palcach jednej ręki i jednych i drugich).

Co gorsza, Pani, nie zamierzała na tym poprzestać.

- Miejcie się na baczności!* Świat w którym można dwa razy ukraść tą samą rzecz, albo dwa razy policzyć dziewięć... ileś tam tysięcy czegoś jest skończony. I nie chodzi o to, że kradzież po raz drugi jest czynem gorszym niż ta pierwsza, albo że liczenie dwa razy jest... jest... nudniejsze. Chodzi o to, że to jest bez sensu. A żaden człowiek, żadna istota, od wpieprzającego gówno, żuczka gnojarza, po rządzących krajami królów nie będzie chciał żyć w świecie, o którym wszyscy wiedzą, że jest BEZ SENSU. Nikt, rozumiecie? Nikt. Bo po co się starać? To jest wasza zafajdana robota, żeby był porzondek i sens... albo żeby nikt nie wiedział, że go nie ma – złapała oddech.

- Ale... - bogowie wiedzieli, że to jeszcze nie koniec, ale Wincenty, który wydawał się już nieźle przerażony, nie wiedział – ale, co gorsza w bezsensownym świecie, nikt nie będzie chciał już przeżywać żadnych przygód, stawiać swojego życia na szali i ryzykować w imię tego lub tamtego. Wasze gry i wyroki losu, staną się bez znaczenia. Może wam się wydawać, że przez chwilę będzie lepiej, szybciej i bardziej interesująco, ale dooooobrze – niskim wrednie brzmiącym przemądrzałym głosem – wiemy, że to nie prawda. I już nikt nie będzie chciał słuchać, żadnych opowieści.

- Dlatego Ty, Bogini Wszystkiego, złap twardą ręką te wszystkie rozłażące się nitki historii i przywróć je do właściwego porzondku. Ty masz władzę rzucać kośćmi historii i przewidywać ich wyniki. Wierzę, że dasz radę. Ta kapłanka, była przekonana, że możesz wszystko. Pokaż więc tym zadufanym w sobie chłopom, że to nasza płeć ma władzę porzondkować ten świat. Przywróć go na właściwe tory, a razem z Wincentym założymy pierwszy zakon twojego imienia w okolicy. Juliusz nie może liczyć ileś tam tysięcy czegoś drugi raz, a ja kraść tej samej kamienicy. Świat bez sensu jest dla nikogo – złapała szczególnie dużo powietrza w płuca.

- Porzondek musi być!

Potem fuknęła, kiwnęła głową i usiadła na ławie, czekając na efekty.

* Pani użyła tutaj albionskiego słówka „beware” którego znaczenie znacznie lepiej oddawało to co chciała krótko i wieloznacznie wyrazić, a na co w staroświatowym należało zużyć aż trzech określeń. Poza przytoczonym również „Uważajcie!” oraz „Wystrzegajcie się!”. Bogowie jednak, jak wiadomo, nie mają kłopotów z nauką języków obcych.

Jagoda należała do ludzi, którzy stojąc przemoczeni na szczycie najwyższej góry w okolicy podczas burzy stulecia wyciągają rękę i wygrażają bogom żelaznym prętem.
Gluckwunsch także chyba będzie musiało zmienić nazwę niedługo. Miasto, w którym stawia się żądania bogom i obraża się jednego z nich w jego własnej świątyni małe ma szanse na przetrwanie. Na szczęście wielu mieszkańców to rozumiało. A jedynym lepszym celem dla ujścia strachu i wściekłości niż bogata szlachcianka, która zadziera nosa jest tylko bogata szlachcianka, która zadziera nosa, choć wcześniej była zwykłą wieśniarą.
Choć oliwy już brakowało, worków na głowę, smoły, pierza i beczek było dość. Z uwagi na drastyczność obrazów, widoczność pewnych części ciała przez rozdartą suknię oraz brak weny autora piszącego to o drugiej w nocy po bardzo ciężkim tygodniu pominięty został dokładny opis kto, co i jak, ale możecie sobie wyobrazić. Pożar, jaki wybuchł w tym samym czasie w jej kamienicy i doszczętnie ją strawił był wręcz przesadą. Jakby szczęście, które kiedyś miała postanowiło się od niej odwrócić i ugryźć ją w tylną część ciała, w którą damy chcą być gryzione wyłącznie przez niektóre osoby, a i to wyłącznie o ile są w nastroju.

Jacek akurat pobiegł na mury i dołożył tym kolejny kamyczek do swojej legendy, więc Jagody nie mógł uratować. Ani miasta. Gdy zobaczył nieprzebrane hordy nieumarłych wiedział, że bez Bohaterów nie dadzą rady.

Do podobnego wniosku, choć inną drogą, dochodził także Tymon.
Papiery, których potrzebował, mieli oni. A przynajmniej wiedzieli komu je oddali. Gdyby tylko wiedział gdzie mogą teraz być...

Berg domyślał się tego.