Jacek miał nadzieję, że jego doświadczenia w byciu duchem pomogą mu odnaleźć się w nowej sytuacji. I prawidłowo. Pomogły. Jako że Bohaterowie nie mają dusz, wejście w nowe ciało okazało się prostsze niż myślał. Nawet jeśli było ono nieco przyciasne. Ralf i tak był o niebo wygodniejszy niż pies, a i nie próbował się odruchowo polizać po jajach, co niewątpliwie było plusem. Drugim była jakaś dziwna błyszcząca kolczuga. Niestety pierścienia nigdzie nie widział. Może był niewidzialny?


Berg nie miał żadnej nadziei. Ani rozeznania w tym co się do cholery dzieje. I prawidłowo. Gdyby miał, gdyby ogarniał jak to się stało, że człowiek został zabójcą olbrzymów, z pewnością by zwariował*. A o Berholdzie nikt nie mógł powiedzieć, że jest wariatem. W każdym razie nie w oczy i nie więcej niż raz. Dla potężnego mężczyzny łączącego wszystkie najlepsze cechy ludzi i krasnoludów katowski miecz Berga był lekki niczym piórko. Ale stanowił dobre uzupełnienie kolekcji toporów, młotów, korbaczy i innej broni nazbieranej przez dziesięciolecia.


Jagoda eksplodowała. I prawidłowo. Pamiętacie te wszystkie momenty kiedy patrzyliście na ciasno opięty dekolt atrakcyjnej kobiety z wielkim biustem czekając i mając nadzieję, że eksploduje? No, może to Was nauczy. Bo nie zawsze z wybuchu wyskoczy krasnoludzka kobieta, która korzysta z alchemii i techniki by symulować magię. Ingrid może nie była Krasnoludem Chaosu... ale różnicę niełatwo można było dostrzec na pierwszy rzut oka. Fiolki z płynami, pojemniki z proszkami, sakwy, plecak, tuby, podręczny miotacz ognia, granaty...


Timi nie zrobił nic. I prawidłowo. MG też jakiś czas temu zatkało.


Ten moment nieumarli wybrali na wyłamanie wrót Świątyni M(G)orra. Było ich wielu. I prawidłowo. Bohaterowie nie mogli się przecież nudzić.




--------------------------
*rasa - człowiek. Formalnie - krasnolud. Urodzenie się jako krasnolud jest dobrym początkiem by być uważanym za krasnoluda... ale jak widać, nie jest wymagane.

Adaptacja i krótki trening nowego ciała zakończył się w idealnym momencie. Wpadli do świętego domu potwory pokraczne. Nieumarli choć nie tak potężni jak ci z kurhanów to nadal stwarzali zagrożenie. Jako strażnik Gondoru Gluckwunschen musiał stawić się i pokonać okropieństwa. Miał kolczugę, miał miecz i był rycerzem. Z przekonaniem swej boskiej misji Ralf ruszył na przód na nieprzyjaciela.
- Za Gon...tfu za Gluckwunschen!!!!- ryknął, by dodać sobie animuszu podczas szarży.

Arcymagosapera, o której wygodnie było w ten sposób mówić, ze względu na fakt, że w każdej rozgrywce dostawała jakieś inne imię, a ponad to (może to nawet bardziej) język jej rodzimej krasnoludzkiej społeczności, składał się może z trzech tuzinów słów, które dodatkowo nie wiadomo co oznaczały… no dobrze, niech będzie... Helge Gosh-algaz-dun (słowo brzmiące jak wymiotujący niedźwiedź, niewykluczone, że oznaczające właśnie wymiotującego niedźwiedzia) nie ruszała się z bardzo konkretnych dwóch powodów. Pierwszy był taki, że nagle zorientowała się, że jest w budynku. Tak, dokładnie tak: w b u d y n k u. Helge nigdy nie była w budynku i jak jesteś w nim pierwszy raz, to może cię sparaliżować. Chwilę zajęło jej, żeby ustalić, że różnica polega na tym, że ściany otaczają cię z każdej strony, a nad głową nie widać nieba (cyberpustki/ wskaźnika myszy?). Nie oznacza to w każdym razie, że czuła się komfortowo. Drugim powodem był stres i niepokój przekazywany jej jakimś nieznanym nikomu sposobem, przez twórców, po tym jak ci zobaczyli opinie użytkowników na temat wykutej na nowo kultowej gry.

Otrząsnęła się jednak. Wcisnęła dłoń do plecaka sięgając po proszki, które miałą nadzieję, będą jej coś mówiły. Rzuciłą daleko za pierwszą linię jednym, a potem jeszcze drugim, a na koniec pochodnią. A jako, że jej pasek zdrowia wyglądał na razie nieźle rzuciła się do rozpłatywania tych głów zombie, które widziała najbliżej. Wykrzyczała przy tym na szczęście trzy siedmioliterowe słowa ze swojego języka “Mok-kha”, “Thorneb” i “Zu-Modr” licząc na łaskę bogów, którzy ją sprowadzili do tego świata.

- Nie ustępować walczyć dalej!- wrzeszczał mały niziołczy rycerz nie przestając ciachać wroga po nogach, bo tam najłatwiej mu było trafiać. Próbował wydostać się na zewnątrz. Chciał iść szukać tego czegoś co trupami dowodzi. Wyzwie tego nikczemnika na pojedynek niczym Dawid Goliata z jakieś tam heretyckiej historii, którą kiedyś czytał Jacek.

To ile czasu Timi poświęcał na zabawy swoimi nowymi częściami ciała zaczynałoby poważnie martwić jego terapeutę, gdyby miał(a) jakiegoś. Niemniej pozostali nie mogli już czekać na niego.

Mały rycerz podkręcił sarmackiego wąsa... wróć! Nie ten mały rycerz. Mały rycerz próbował znaleźć sterującego nieumarłymi nekromantę ale tak samo jak jego poprzednicy zawiódł (jako że nikogo takiego nadal nie było) i postanowił wysadzić się w powietrze razem ze swoim przyjacielem, Ketlingiem, i całą twierdzą... chociaż możliwe że ktoś coś pokręcił, bo żadnej twierdzy tu nie było. Ale nazwisko "Ketling" do settingu pasuje. To ja może zacznę jeszcze raz. Mały rycerz Mały rycerz próbował znaleźć sterującego nieumarłymi nekromantę ale tak samo jak jego poprzednicy zawiódł (jako że nikogo takiego nadal nie było). Jedyną osobą jaką mógł wyzwać był kręcący młynka ławą Ej. Ten niezbyt ogarniał co się dzieje, ale póki udawanie helikoptera działało, przestawać nie zamierzał. Musiał to jednak zrobić kiedy sypiące się tu i tam proszki Helge zetknęły się z płomieniem weszły w reakcję z tlenem zawartym w powietrzu.

Tu mała dygresja. BeeNi nie mają Punktów Przeznaczenia. Bohaterowie i owszem. Z kolei potwory i inni wrogowie, za wyjątkiem niektórych "recurring villainsów" także nie. Więc zabicie wszystkich wrogów w okolicy kosztem własnego życia, które i tak ocali się PPkiem może być ciekawą strategią.

Potężny wybuch wyrzucił bohaterów z katedry, która zawaliła się chwilę potem. Fala uderzeniowa (i latające cegłówki) skutecznie dokończyła zaczętą przez Bohaterów robotę. Oszołomieni podnieśli się. Poza zmniejszeniem się liczby PP o 1 nie zauważyli zmian u siebie Za to w okolicy - już tak. W pobliżu nie było żadnego żywego trupa. Ani nawet całego martwego trupa. Ani Katedry Morra.
I tu pojawiła się konieczność kolejnego przerwania opowieści, by mogli podjąć decyzję, co dalej.

Nie było to łatwe, jako że nie mieli oni, w przeciwieństwie do BNów i poprzednich bohaterów wiedzy skąd się te wszystkie trupy wzięły. Nie wiedzieli także, gdzie mieści się zbezczeszczona Świątynia Pani, która była na tyle wkurzona by nie bronić swojego miasta i wyznawców. Czy zdadzą testy spostrzegawczości? Czy któryś z bohaterów miał umiejki związane z historią bądź religią? Czy ktoś gdzieś zgubił mapę trasy, jaką należy przejść? Tyle pytań. Tylu nieumarłych na ulicach. A tak mało postów do końca.