Mistrz Tymon myślał myślał aż w końcu doszedł do przekonania, że najwyższa pora powołać nowego burmistrza. Miał nadzieję, że szybka i sprawna podmianka sprawi, że uchodźcy nie pokapują się z rozkazu którego burmistrza zostali wpuszczeni. Aby jednak miało to szansę się powieść musiał działać szybko. W pierwszej chwili miał chęć zaproponować kandydaturę swego teścia ale ponieważ źle się to kojarzyło po triumwiracie, postanowił zaproponować na to stanowisko znanego wszystkim solidnego urzędnika, głowę Kancelarii miejskiej Mistrza Roberta. Rozwiązanie miało kilka zalet. Primo kandydata nie trzeba było wprowadzać w zawiłości miejskiej polityki, secundo był wszystkim znany, ale jako osobnik żyjący głównie w oparach inkaustu nie zdążył jeszcze nikogo ważniejszego do siebie zrazić, tercio do tej pory nie przejawiał chęci drenowania kiedy miejskiej (może wynikało to z z introwertycznej natury a co za tym idzie braku małżonki i potomstwa, quarto przejawiał umiarkowaną ambicję a to znaczyłoby, że nie grozi im powtórzenie Volkmara, quinto Tymon po prostu lubił Roberta.

Rozpoczął więc działania.

Problem był tylko taki, że Mistrz Tytmon nie bardzo wiedział co zrobić. Oczywiście nie dał tego po sobie poznać przed Dzielnymi Bohaterami / Bandą dziwaków który haft wie jakim cudem przejęli miasto. Oczywiście obiecał im że podejmie wszelkie niezbędne kroki. Gdy wyszli długo jednak chodził po kantorku zanim wpadł na pomysł ~ należy uchodźców odseparować od uczciwych mieszczan. Tylko jak to zrobić bez kosztowo. Ot najlepiej oddając im w użytkowanie to co zostało po starym Ivanie Nurmusenie. Dwa puste magazyny oraz całkiem spora (bo dwu piętrowa kamienica) do tego. Powinni dać sobie radę upchnąć się w środku i ludzi porządnych swym widokiem w oczy nie kłuć. A żeby był porządek niech sami wyznaczą sobie starostę co ich interesy będzie reprezentował i odpowiadać za nich będzie przed radą.
Na twarzy Tymona zagościł uśmiech.
~ A ża mieszkanie za darmo niech co rano ulice sprzątają według przez siebie ustalonej kolejności. Wtedy upiecze się trzy pieczenie na jednym ogniu, a może nawet i cztery bo przecież nie musi mówić uchodźcom, że w dawnej własności Starego Iwana ponoć straszy dlatego po jego śmierci nie nikt nie przejął tego prawem kaduka.

Tak czy inaczej wszyscy powinni być zadowoleni, przynajmniej przez pierwsze kilka dni, a potem wymyśli się coś nowego.

Rychło więc przystąpił do działania.

Plan Mistrza Tymona był dobry, racjonalny i miał wszelkie szanse powodzenia. Gdyby tylko do głosu nie doszła natura ludzka... Ale nie uprzedzajmy faktów. Może tylko wspomnijmy, że Berg dowiedział się, że to na niego wskazują ludzie jako na "starostę" - bo żaden z ocalałych wójtów nie będzie się słuchał innego, a mieszkańcy Dolnej Koziej Wolki nie będą słuchać nikogo z Górnej i odwrotnie. Analogicznie z innymi wioskami.
I tylko posępny olbrzym wzbudzał respekt i strach we wszystkich. I nawet podobno więcej słuchał jak gadał.

A teraz... Wyobraźcie sobie człowieka. Ma dom, ma samochód... Wróć! Ma dom, ma pole, ma męża, żonę, rodziców, dzieci, czasem nawet krowę albo psa. Kto wie, może nawet ma marzenia (ot, na przykład, że w tym roku się w końcu naje na święta czegoś innego niż kasza z kaszą). Wyobraźcie sobie, że nagle stwory z jego najgorszych koszmarów wylazły z cmentarza, zeżarły tę krowę, męża, żonę, dzieci czy rodziców. Że stracił dom, pole, środki do życia, nadzieje i marzenia. Że ledwo ocalił życie. Że cudem uciekł. Że w końcu, po kilku dniach bez snu i jedzenia trafił do miasta... gdzie najpierw rozdzielono go/ją od innych ocalałych członków jego rodziny, obito, opluto, nakazano stłoczyć się w jakichś obskurnych starych budach nienadających się nawet na magazyn albo zagoniono do ciężkiej fizycznej pracy. Bez jedzenia, bez odpoczynku, bez zapłaty...
Wyobraziliście sobie? No, to już wiecie dlaczego Pani Jagoda straciła swoich ludzi (poza tym opowiadającym wyuczone bajki kapłance Myrmydii) w burdach i zamieszkach, które wybuchły w kilku miejscach miasta. Ale o ile dostaną pomoc medyczną powinni gdzieś za pięć, sześć dni do siebie dojść. Wyróżniali się bowiem wśród starców, rannych i kalek (którym, nawiasem mówiąc, nie zaoferowano żadnej pomocy medycznej, a jedynie zamiatanie ulic), których własnym przykładem zachęcali do pójścia do magazynów, jak i wśród samodzielnej wczesnonastoletniej młodzieży, zachęcanej dopiero co do rozbierania budynków poza murami, która, jak to młodzież, uznała że po cholerę ciężko robić jak można sfajczyć to w cholerę i mieć spokój. Paliły się na przykład stare magazyny, paliło się za murami, wszędzie było pełno dymu, słychać było krzyki, płacz i zgrzytanie zębów...
Przynajmniej kobiety ciężarne i najmniejsza dziatwa (tzw. "grupa druga"), ukryte przez śp. św. Jacka w Domu Morra były bezpieczne i nie sprawiały żadnych kłopotów. Dziad bełkotał coś po swojemu, co jakiś czas wystawiał oskarżycielsko paluch w kierunku Dydusa krzycząc "fałszywy, fałszywy", ale w sumie też większych kłopotów nie sprawiał, póki mógł sobie mamrotać. Nawet modlitwa nie sprawiła Jackowi kłopotów. W końcu czymże innym jest modlitwa, jeśli nie zwykłą jednokierunkową rozmową z dalekim bytem? Problemem było natomiast to, że ta akurat rozmowa okazała się być trochę mniej jednokierunkowa niż by sobie tego Jacek życzył.
- Pracowałem już z gorszym materiałem na świętego - rozległ się głos w biednej Jackowej głowie. Wielki czarny kruk, który pojawił się w świątyni nie wiadomo kiedy łypał na Dydusa okiem, a potem usiadł mu na ramieniu.
- To znak, znak! - rozległo się zewsząd. No, prawie zewsząd. Dziadyga też pojawił się nie wiadomo kiedy (ale za to wiadomo skąd - z celi "klasztornej") i mamrotał znane już "fałszywy, fałszywy".

Wracając do tego, co działo się w mieście.
Sytuację załagodziły, nie uwierzycie - sprawne działania Straży Miejskiej, której "kadrze dowódczej" ktoś najwyraźniej dał do zrozumienia, że coś jest jednak nie tak. A że tym kimś był Mistrz Małodobry...
Pożary ugaszono (przynajmniej te w mieście, te poza murami dalej radośnie szalały rozświetlając wieczór), głodnych nakarmiono po otwarciu miejskich spichrzy (co z kolei rozjuszyło mieszczan, podobnie jak wydawania broni uchodźcom zamiast im), a zapadający wieczór powoli wygaszał również burdy. Możliwe że częściowo dlatego, że dzwony, które już przestawały bić z powodu pożarów zaczęły bić ponownie, a od murów dobiegł dźwięk rogu.

Wśród dymu i chaosu, wśród krzyków i płaczu, wśród mieszczan i uchodźców, wśród BNów i BGów... powoli do wszystkich docierało, że apokalipsa nadeszła.
Nieumarli zbliżali się do miasta.

- Szlag by to - skomentował Krasnolud, który zapalił się był do pomysłu zagrania meczu Bloodbowlowego, a teraz zauważył, że mecz ten się jednak ciut opóźni.

Szlachcic tymczasem zebrał swoją Drużynę i zaprosił Radę by podzielić się swoim planem taktycznym:

- Od tej strony z której nadchodzą: po lewej na murach będą uchodźcy i Wy, Mistrzu Berg. Pomoże Wam Czarodziej - pokazał na nijakiego mężczyznę, który bardzo starał się wyglądać, jakby go tutaj nie było, a nawet jeśli, to tak jakby z resztą bandy absolutnie nic go nie łączyło.
- Po prawej - cechy pod dowództwem Mistrza Tymona. I Łowca Nagród.
Straż Miejska na środku, na bramie, by rozdzielać ich w razie potrzeby. I Krasnolud.
Medyk zajmie się lazaretem. Ja zostanę w Kwaterze Głównej u Pani Jagody, Bard będzie posłańcem, a Wojownik nas ochraniał.
A Zwiadowca, Kapłanka Myrmydii i Wy, Święty, zakradniecie się w czasie bitwy za mury i zabijecie nekromantę.