Wieczór 20 Brauzeit 2518 KI, trawiasta równina Veldtu

Po wietrze, odważenie wciskającym się między ubrania, ziemi bezkresie aż po horyzont, wodzie, która skutecznie zmyła wstyd i strach, napoiła jak matka, nakarmiona i wyciszona żywiołami Olivia wpatrzyła się w hipnotyczny płomień, grając w wyobraźni tańcem cieni, świateł, ćmiateł i świecieni. Każde z oczu łowiąc swego partnera.

Dookoła ogniska zasiadało jej stado, a ona po lewicy Vadery, przez chwilę poczuła zapach jej wilgotnej sierści, właściwie włosów, ale fantasmagoria Olivii gnała dalej, aż dziewczyna, a może suka, zdała sobie sprawę, że kto inny wyczyścił futro czarodziejki. Zazdrość wybuchła równie szybko, zatrzymując grzebień w pół włosów, choć nie były bajecznie długie i falowane jak Saxy, jak za chwilę przycichła.

Kiedy pani Katerina oddaliła się, zapewniając o magicznej ochronie, kompletnie zbaraniała, gubiła się już w tych animalizacjach, wcześniej objuczona jak osioł, teraz głupia jak jałóweczka z mięciutkim runem. Wciąż chroniona maseczką nie palnęła żadnego głupstwa, ale przewróciła oczami w sposób, którego nie dało się przeoczyć.

Perspektywa spokojnie przespanej nocy, w pobliżu Hansowego grzejnika była kusząca, ale dla Olivii, która już w życiu zęba ukruszyła na zaufaniu, wydała się niepokojąco podejrzana. Z pewnością czarodziejka miała swoje sposoby, żeby zabezpieczyć obóz, powiedziała wszak, że ustrzeże wszystkich od złego. Nurtowało niezmiennie czarownicę, co się stanie w obliczu głupiego i nieokiełznanego dobra. Nie ma nic gorszego, uznała.

Zdała sobie sprawę bladolica dziewczyna o czarnych włosach, że powinna wzmóc czujność, kiedy ktoś tak pewnie i beztrosko zapewnia jej bezpieczeństwo. Zdjęła skórzano-srebrną pokorę z ust.

- Poważnie. - popatrzyła się na Felixa - skoro jest tak bezpiecznie to wystawy po jednym tylko człowieku - szepnęła, przenosząc wzrok na Franza - mogę spełnić jedną wartę. Co innego ode złego, co innego jak lis nam wyje zapasy.

Mimowolnie zmarszczyła nos, ściągając nierówne brwi, co czyniło ją godną pozować mistrzom kamienia, którzy lubowali się w ludzkich grymasach.

Ustrzeżcie mnie bogowie od przyjaciół,
Przed wrogami sama się obronię. - pomyślała

Brzask 21 Brauzeit 2518 KI, trawiasta równina Veldtu

Chociaż nikt z członków świty nie chciał okazać czarodziejce wprost niewiary, kiedy tylko ta zniknęła w swoim namiocie kładąc się do snu, Remerczycy półgłosem rozdzielili między siebie pojedyncze warty. Wszyscy doszli zgodnie do wniosku, że jeśli nawet pani Lautermann mocą swego talentu mogła odpędzać przez całą noc złe duchy, to jej czarów najpewniej nie bały się wcale stepowe gryzonie gotowe nadwerężyć skromne zapasy żywności wędrowców albo nadgryźć ich dobytek. Jak długo jednak w obozowisku płonęło ciskane na stertę drewno, tak długo lękliwe stworzenia nocy winny były trzymać się od zagajnika na bezpieczną odległość.

W miarę jak kolejne godziny ciągnęły się w nieskończoność, a księżyce wędrowały poprzez rozgwieżdżony czarny nieboskłon, głowy przemęczonych wędrówką strażników opadały im coraz częściej na piersi. Przyłapując samych siebie na drzemce, pocierali ustawicznie powieki, szczypali się w policzki albo spacerowali pomiędzy drzewami lasku nie oddalając się dalej niż kilkanaście kroków od ogniska. Uwiązane do pni konie prychały cicho nie przejawiając żadnych oznak zaniepokojenia, co pozwalało sądzić, że ochronne uroki rzucone przez Ametystową Czarodziejkę faktycznie działały.

Saxa przebudziła się o brzasku, ziewnęła cichutko, a potem otworzyła szerzej oczy uświadamiając sobie, że coś przyciska ją sporym ciężarem do posłania. Czymś tym okazała się noga śpiącej twardo Olivii, zarzucona na biodro służki w sposób przezabawnie zaborczy i zarazem rozczulająco opiekuńczy. Wyzwoliwszy się dyskretnie z uścisku krewniaczki sędziego, Saxa zaczęła zachodzić w głowę, w jaki sposób Olivia znalazła się na jej kocu, skoro poprzedniego wieczora kładła się po przeciwnej stronie ogniska i u boku tolerującego ją z zaskakującą pobłażliwością Hansa Hansa.

Nie znajdując dla swego niemego pytania odpowiedzi, dziewczyna usiadła na posłaniu, posłała spojrzenie w kierunku pilnującego biwaku Franza Mauera. Kucający przy wciąż trzaskającym płomieniami ognisku brodacz odpowiedział jej nieznacznym wzruszeniem ramionami, a potem jął się ponownie gapić w ogień. Saxa ziewnęła ponownie, roztarła nieco zziębnięte dłonie. Pośród drzew zagajnika coraz bardziej jaśniało, noc odchodziła jak niepyszna zabierając ze sobą swe niepokojące szepty, szelesty i trzaski.

Młodziutka służka zerknęła w stronę cichego namiotu czarodziejki, przywołała wspomnienia minionego wieczoru, kiedy zamknięta wewnątrz szytych z płótna ścian rozczesywała świeżo umyte włosy pani Lautermann. Czarnowłosa piękność nie straciła wówczas ani uncji ze swojej chłodnej pozy i autorytarnej wyższości, ale nie sprawiła zarazem służce żadnej przykrości - co więcej, raczyła uprzejmie zapytać ją o rodziców i to, co dotąd w życiu robiła. Saxa nie wątpiła, że wielka pani z Bechafen zadawała te pytania ze zwyczajnej grzeczności, choć wcale tego nie musiała czynić. Zapewne znacznie bardziej ciekawiła ją panna Hochberg, co zresztą służki wcale nie dziwiło, wszak Olivia okazała się prawdziwą wiedźmą władającą urokami dźwięków i zdolna była omamić uszy wszystkich tętentem nieistniejących koni!

Wyruszając z Remer Saxa nie sądziła, że bogowie ześlą jej tyle przygód, a tymczasem zebrało się ich już tyle, żeby przez kilka wieczorów z rzędu bywalcy "Siedmiu Świec" wrzucali dziewczynie za dekolt pensy - a może nawet szylingi - aby tylko opowiadała o tym, co dotąd przeżyła. Tak, opowieść o tym jak wrażoną w oko strzałą powaliła niedoszłego koniokrada warta była co najmniej srebrnego szylinga! Przez chwilę Saxa czuła się wręcz rozczarowana, że nocą nikt nie napadł biwaku, że nikt jej nie napastował ani nie próbował okraść, o pożarciu żywcem nie wspominając. Ziewnęła jeszcze kilka razy, a potem podniosła się cicho z posłania szykując się na przygotowanie śniadania. Pani Lautermann i reszta jej służbitów wciąż spali, ale Saxa wiedziała, że pierwsi z nich lada chwila wstaną i z pewnością będą głodni.

Saxa przerwała ciche nucenie jakiejś znanej dobie melodii na słowa Felixa. Uśmiechnęła się do niego życzliwie jak to tylko rodzaj żeński potrafił.

- Na śniadanie mamy wszystko ale jak tak cię ręce świerzbią to możemy idąc dalej zapolować na króliki. Widziałam ich tutaj mnóstwo poprzedniego dnia. - Zamilkła na chwilę obracając podgrzane kawałki mięsa nad ogniem i ściągając porcje na pajdy chleba które podała Felixowi i Franzowi.

- No chyba, że się boisz, że ustrzele więcej niż ty...ale byłby wtedy wstyd. - Zadrwiła z chłopaka, sama biorąc porcję śniadania co jakiś czas popijając piwem.

Kiedy zjadła przygotowała porcje dla reszty a potem ruszyła z kociołkiem w stronę strumienia gdzie poprzedniego dnia Oliwia poiła konie i uzupełnia ich zapasy wody, niby mieli wystarczająco ale Saxa wolała mieć zbędne za dużo niż by skończyło im się nagle.
- Wykorzystam że nie wszyscy wstali i pójdę go umyć nad strumień. - Okolica wydawała się bezpieczna ale na wszelki wypadek dziewczyna wzięła swój łuk, do obrony, ale być może napatoczy się na królika i będzie miała już przewagę nad młodym myśliwym. Przyjazne kompetycje są miłe ale Saxa zawsze lubiła przystępować do takich w których wiedziała że ma przewagę nad przeciwnikiem.

Nie wiedziała dokładnie ile czasu ma zanim reszta się przebudzi i zacznie się zbierać. Niemniej korzystając z jasności porannej szarówki i wiedziona cicha zazdrością, że obie szlachcianki wyglądają już jakby dopiero co wyruszały na spotkanie przygody a nie już trzeci dzień marszu zaczynały, sama również postanowiła wykorzystać obecność strumienia.
Wyskoczyła szybko z ubrań obok kładąc je na wilgotnej od rosy trawie i sama wsunęła się do zimnego strumienia. Nie pierwszy raz w życiu musiała myć się w lodowatej wodzie toteż nie marnowała czasu na siedzenie i czekanie aż gęsia skórka pokryje całe jej ciało.
Pośpiech na nic się nie zdał, na nowo ubierała się szczękając zębami choć była porządnie rozbudzona tego ranka i wątpiła by znużenie szybko ją dopadło. Kociołek nie załapał się na porządne szorowanie ot wypłukanie resztek i przeszorowanie na szybko piachem. I dobrze się stało gdyż kiedy wróciła towarzysze już na nogach zbierali obóz. O tym co robiła nad strumieniem pewnie zdradzał ją wilgotny na nowo zapleciony warkocz przerzucony przez ramię.

21 Brauzeit 2518 KI, trawiasta równina Veldtu

Powietrze zwilgotniało, co z początku zdawało się świeże i ożywcze, ale uczucie to zaczął zastępować mokry chłód, lub może zmęczenie trzeciego dnia marszu zaczynało odbijać się na kondycji młodej Hochberg. Po błogim odpoczynku nocnym pozostało niewiele, kiedy słońce przekroczyło zenit, botki jej ciążyły, a nóżki czuły zmęczenie, drętwiało od dodatkowego bagażu obciążone nim ramię. Spoglądała chciwie na objuczonego srokacza, marząc, że ten okaże się rycerzem i sam zaprosi ją na swój grzbiet.

Chłonęła wzrokiem, słuchem i powonieniem siłę życia otaczającej przyrody, gładziła wilgotne liście, jakby ich faktura mogła za nie mówić, szeptać tajemnice, tu i ówdzie znajdowała je złamane i stratowane kłącza. Zdjęła pokorę z buzi, by pełniej czerpać z bogactwa wrażeń.

Kto wam to zrobił? - szeptała

Kiedy strzały pary łuczników dosięgnęły celu, zrozumiała kto sieje śmierć w tej krainie, kto łamie liście, kto skierował ostrze Morra na kaczki. Ludzie. Chociaż była rada, że śmierć dosięgnęła dziś ptaków, a nie kogoś z grupy, wyostrzyła uwagę, widząc długą jeszcze drogę słońca do horyzontu. Pan śmierci wciąż może nie być syty.

Nowiny od tropicieli potwierdziły jej obawy. Kilku jeźdźców, czyli nie motłoch. Czując potrzebę rozbicia powstałego napięcia, odparła niedbale na słowa Felixa.

- Jeszcze nic tam nie ma, ale jak bogowie dadzą będzie wieczorem, to się spieszą, żeby przygotować powitanie. Hans, Hans będziesz miał się czym zająć. Może nawet dziewką się upiecze, jak ci konni panowie odpowiednio zajmą ci czas.

"Tępa picza... Nawet na zadane pytanie nie umie odpowiedzieć." - zwyzywał w myślach czarodziejkę. Zamiast odpowiedzieć mu dokładnie, czymże to są te "jej sprawy", bo przecież o to pytał, to zamiast tego dostał kazanie, ja ma się zachowywać w tym wypizdowie na krańcu świata, do którego kiedyś dojdą. Nawet przemycona między wierszami pochwała, jaki to z oprycha nie byle jaki zabijaka, nie wystarczyła, by ten przestał się krzywić po słowach Lautermann. Rzecz jasna tak prosty koncept, jak to, że magiczka zwyczajnie nie chce o tym mówić, zupełnie Hansowi nie przyszedł do głowy.

- Hans, Hans będziesz miał się czym zająć. Może nawet dziewką się upiecze, jak ci konni panowie odpowiednio zajmą ci czas. - zaczęła Olivia. Oprych popatrzył na nią przez chwilę, zastanawiając się, o czym właściwie mówi. Jedyne, czego był pewny w tej wypowiedzi to tego, że padło w niej jego imię i słowa "dziewka", reszty się tylko domyślał.
- Ja to bym dziewek w tym gównogrodzie, czy jak tam ta wioska się nazywa, to bym nie dotykał. No bo patrzcie... - oprych przybrał ton niczym mędrzec, gotowy wytłumaczyć swoim głodnym wiedzy studentom tajemnice świata co przy jego posturze i poprzednich wypowiedziach, tylko nadawało komizmu całej sytuacji. - Maszerumy do tej wiochy już trzeci dzień, przez lasy i puszcze, i to tylko dlatego, że Pani Katerina ma jakiś konkretny powód, by tam być. Żaden inny, zdrowy na umyśle chłop nie ma powodu, by odwiedzać tą wieś na krańcu świata. A jak nie ma żadnych nowych chłopów, to jak myślicie, z kim się te wszystkie chłopki ruchają? Mhm, rżną się między sobą, brat z siostrą, kuzyn z kuzynką, matka z ojcem! I rodzą się potem z jakimiś mutacjami, albo pierdolnięci! Ja tam nad wyraz religijny nie jestem, ale niech Sigmar pokarze takich zboczeńców, tfu! Obrzydlistwo! To już nawet czarownicę bym wolał wychendożyć! Ups... - zamilkł w końcu Hans, gdy umysł w końcu dogonił słowa wypowiedziane przez usta. Reakcji Kateriny Lautermann można się było tylko domyślać.
- To ten, no... burza idzie, lepiej przyśpieszmy.